ROZDZIAŁ SZÓSTY: Jupiter V Ci barbarzyńcy, których nie dzieli tradycyjna rywalizacja, z niezwykłš zaciętociš walczš o żywnoć i przestrzeń. Ludzie nie darzš miłociš swych blinich, jeli wyznajš odmienne ideały. GEORGE SANTAYANA Trzy żółte wiatła alarmu połyskiwały na długiej konsolecie w pomieszczeniu nadzoru. Spieszšcy na swoje stanowisko Helmuth obrzucił je przelotnym spojrzeniem. Panel dziewišty. Jak zwykle. Tam, gdzie pracowała Eva Chavez. Eva mimo latynoskiego nazwiska, które od dawna straciło pierwotne znaczenie w mieszance ras i narodowoci stanowišcych populaq'ę Zachodu była postawnš blondynkš z całej duszy oddanš budowie. Niestety, w sytuacjach wymagajšcych rozwagi i opamiętania ogarniało jš przerażenie przed Wszechogarniajšcym Wszechwiatem. Helmuth sięgnšł nad ramieniem dziewczyny, wcisnš) klawisz sprowadzajšcy jš do funkcji biernego obserwatora, po czym włożył hełm drugiego mechanika. Znalazł się w nowym, jeszcze nie ukończonym wnętrzu kesonu fundamentowego. Za ukonymi cianami wznosiły się wysokie na kilkaset metrów fale wrzšcego wodoru. Fale, których spienione grzbiety nigdy nie opadały, lecz były odrywane w postaci strumienia pary. W górnej częci pomieszczenia, na północnej cianie widniała bladopomaranczowa plama z wolna pełznšca w stronę podstawy najbliższego węzła. Kataliza... Lub rak. Helmuth częciej używał tego drugiego okrelenia. Na drapieżnej, gigantycznej planecie-potworze nawet niewielka iloć węglanu wapnia stanowiła miertelne zagrożenie, choć dwa wieki temu ten sam węglan był wykorzystywany na Ziemi do produkcji acetylenu stosowanego w lampach gazowych. Wicher, wiejšcy na Jowiszu z oszałamiajšcš prędkociš, wciskał czšsteczki soli w każdš napotkanš przeszkodę. Pod cinieniem dziesięciu milionów atmosfer oraz w obecoci katalizatora sodowego lód używany do budowy Mostu reagował z amoniakiem oraz dwutlenkiem węgla, tworzšc proteinowy zwišzek, co powodowało gwałtownie postępujšcy rozpad substancji wyjciowych: O H H O H H O II CH I CHN C CHN C /\l/\/\ /\l/\/l\ /\ ' C CHN C CHN C cas CHN II I O H H C O H H O C O II N H C C NHC /l\/\l/\/l\/\l/\. /HC C NHC C NH II I I II I I O H H O H H H O Ul c I O H H V Helmuth przez chwilę obserwował zjawisko. Most stanšł włanie po to, by dać ludziom możliwoć studiowania tak niecodziennych przypadków. Na Ziemi podobna narol byłaby porowatš masš, twardš niczym róg nosorożca... o ile w ogóle mogłaby powstać. Tu, gdzie siła cišżenia niemal trzykrotnie przekraczała ziemskš, czšsteczki układały się w porzšdku właciwym dla zwišzków alifatycznych, lecz miały strukturę heksagonalnš, charakterystycznš dla zwišzków aromatycznych. Długa o łańcucha powodowała, że substancja przypominała grafit, atomy wapnia i siarki porzucały jeden atom węgla, by z nadziejš uchwycić się następnego lub tworzyły doć dziwne wišzanie dwusiarczkowe przypominajšce cystynę... Porównanie z nowotworem okazało się całkiem trafne. Substancja była bliska endemicznej formie życia, która mogła się rozwijać wyłšcznie w warunkach panujšcych na Jowiszu. Rosła, pobierała pokarm, rozmnażała się i miała budowę zbliżonš do niektórych ziemskich drobnoustrojów, takich jak wirus choroby mozaikowej tytoniu. Oczywicie w odróżnieniu od normalnej komórki powiększała swš objętoć, przez narastanie, niczym martwy kryształ choć wirusy też potrafiły tego dokonać, przynajmniej in vitro. Mimo swej niezwykłoci twór był niepożšdanym zjawiskiem na budowie największego przedsięwzięcia ludzkiej myli technicznej. Być może stanowił właciwy składnik organizmu jakiej zenoidalnej * meduzy, lecz we wnętrzu kesonu stawał się chorobotwórczym liszajem. Na skraju plamy pracował niewielki mechanizm, który zdrapywał warstwę aminokwasu i okładał ranę" wie- * Termin używany dla okrelenia niektórych zjawisk występujšcych na Jowiszu, utworzony od greckiego imienia tego samego boga Zeus, w dopełniaczu Zenon. żym lodem, co w niczym nie zakłócało przebiegu reakcji. Prawdziwym ródłem kłopotów nie był pylisty węglan wapnia, który do granic możliwoci przesycał atmosferę, lecz niewielka iloć czšsteczek sodu występujšca wyłšcznie w roli katalizatora. Automat działał zbyt wolno, by nadšżyć za postępujšcym dziełem zniszczenia. Nałożenie nowej warstwy lodu niczego nie załatwiało. Obcišżony konstrukgš keson w cišgu niecałej godziny roztopiłby się niczym kostka masła rzucona na rozgrzanš patelnię. Helmuth odsunšł na bok mechanizm czyszczšcy. Zaryzykować wiercenie? Nie. Czšteczki metalu były zbyt małe i zbyt głęboko osadzone w lodowej cianie. W dodatku nie wiedział, gdzie ich szukać. Pospiesznie wezwał dwa krety", które pracowały na dole, gdzie nieprzerwane pasmo wybuchów torowało kesonowi drogę przez górne warstwy niepewnej gleby" Jowisza. Skierował lepe maszyny wprost na nowotwór. Plama sięgała już trzydzieci metrów w głšb lodu. Helmuth bez wahania nakrył dłoniš czerwony przycisk. Z umieszczonych na kretach" miotaczy strzeliły niewidzialne, niszczšce promienie. W cianie kesonu pojawiła się dziura. Najbliższy węzeł się odkształcił. Poczštkowo stawiał opór, lecz po chwili wygišł się jeszcze bardziej. Nagle uwolniony z zamocowań, wirujšc poleciał w czarnš otchłań. W wietle błyskawic wyglšdał niczym olbrzymi nietoperz szybujšcy z połamanymi skrzydłami we wnętrzu cyklonu. Mechanizm naprawczy zaczšł wpełniać lodem spód otworu. Helmuth polecił otoczyć rusztowaniem miejsce zniszczenia i wstawić nowy węzeł. Taka naprawa musiała trochę potrwać. Patrzył, jak cišg powietrza odrywa kawałki zmarzliny od poszarpanych krawędzi ciany. Po chwili upewnił się, że kataliza ustała, i poczuł nagłe, przedwczesne zmęczenie. Zdjšł hełm. Ze zdziwieniem stwierdził, że ładna twarz Evy była wykrzywiona wciekłociš. Chciałe wysadzić całš konstrukcję? syknęła dziewczyna. Od dawna szukasz pretekstu, żeby to zrobić! Odwrócił głowę całkiem zbity z tropu. Jeszcze gorzej. Zza szyb iluminatora połyskiwała gigantyczna tarcza Jowisza. Helmuth, Eva, Charity... Wszyscy członkowie załogi stawali się niewolnikami olbrzymiej planety. Leniwa egzystencja, jakš prowadzili na księżycu numer pięć*, w niczym nie przystawała do czterech godzin spędzanych na Mocie. Każdy nowy dzień wcišgał ich dryfujšce umysły coraz głębiej w piekielnš czeluć. Nie było na to rady. Dla osób przebywajšcych w bazie widok Jowisza przesłaniajšcego cztery pište nieboskłonu stawał się swoistš obsesjš, powodujšcš wrażenie gwałtownego spadania ku skłębionej mieszaninie trujšcych gazów. Coraz szybciej, i szybciej... Nie mam zamiaru niczego niszczyć. W głosie Helmutha brzmiało znużenie. Wbij sobie do głowy, że chcę, aby nasze dowiadczenia zakończyły się pomylnie, choć mam tyle rozumu, by zdawać sobie sprawę z beznadziejnoci naszych dalekich od kompetencji poczynań. Przypuszczała, że ta plama zgnilizny po prostu zniknie, jeli jš posypać szczyptš niegu? Nie przyszło ci na myl... * W polskiej literaturze astronomicznej najbliższy (choć oznaczony numerem pištym) księżyc Jowisza nosi nazwę Amaltea (por. Astronomia popularna", Warszawa 1972, str. 2627), lecz w tłumaczeniu zachowano okrelenie Jupiter V" traktujšc je jako rtazwę bazy (przyp. tłumacza). Kilka twarzy skrytych za matowymi szybami hełmów obróciło się bezwiednie w stronę głosu. Helmuth umilkł; w centrum kontrolnym obowišzywał niepisany zakaz prowadzenia głonych rozmów zakłócajšcych przebieg pracy. Ruchem dłoni nakazał Evie powrót do konsolety. Posłusznie spełniła polecenie, choć jej nadšsana mina i lekko wydęte usta wyranie wiadczyły o tym, iż podejrzewała, że Helmuth tylko dlatego przerwał dyskusję, by mieć ostatnie słowo. Mężczyzna podszedł do grubej kolumny stojšcej porodku pomieszczenia i po spiralnych schodkach wspišł się do własnej kabiny. Już czuł na skroniach dokuczliwy ciężar hełmu. Fotel głównego operatora zajmował Charity Dillon. Helmuth obrzucił inżyniera uważnym spojrzeniem.- Charity oczywicie nie zauważył jego przybycia. Każdy pracownik musiał posišć umiejętnoć całkowitego wyciszenia" wiadomoci, musiał nauczyć się zachowania czujnoci zmysłów, które rejestrowały przebieg wydarzeń odległych o setki tysięcy kilometrów. Helmuth patrzył w milczeniu, jak szczupłe, białe dłonie Dillona z niezachwianš pewnociš poruszały się po klawiaturze. Inżynier kończył przeglšd całej konstrukcji nie tylko nawierzchni, lecz także dwigarów, przęseł, przyczółków i Bóg wie czego jeszcze. Połyskujšce wiatełka czujników wskazywały, że zaktywizował niemal połowę elektronicznych oczu". Musiał pracować przez całš noc; na pewno zasiadł do konsolety wtedy, gdy poprzednia zmiana udała się na spoczynek. Dlaczego? Helmuth z nagłym niepokojem zerknšł na kabel łšczšcy hełm operatora przybywajšcego w tej kabinie z urzšdzeniem umożliwiajšcym bezporedniš łšcznoć z innymi pracownikami. Komunikator był włšczony. Dillon westchnšł głono, cišgnšł hełm i odwrócił głowę. Czeć, Bob powiedział. Wiesz, co jest zabawnego w tej pracy? Nic nie widzisz, nic nie słyszysz, lecz gdy kto stanie z tyłu, czujesz dziwny ucisk między łopatkami. Postrzeganie pozazmysłowe. Zdarzyło ci się to kiedy? Nawet doć często. Dlaczego wybrałe się na tak długš przechadzkę? Spodziewam się inspekcji odparł Dillon. Wyraz jego oczu wskazywał, że mówi zupełnie szczerze. Dwaj członkowie Senatu zamierzajš sprawdzić, czy nie zmarnowalimy rzšdowej dotacji w wysokoci omiu miliardów dolarów. Chciałem się upewnić, czy zastanš wszystko w por...
sunzi