ROZDZIAŁ DZIESIĽTY: Jupiter V Zdrowy rozsšdek istnieje wyłšcznie po to, bymy mogli cieszyć się jego brakiem. Matematycy oddali ludzkoci ogromnš przysługę udowodniwszy, że zdrowy rozsšdek" powinien powrócić na swoje miejsce, czyli na najwyższš półkę piwnicy, tuż obok zakurzonego pojemnika opatrzonego napisem bezwartociowe bzdury". ERIC TEMPLE BELL Widok statku lšdujšcego w chwili, gdy Helmuth rozpoczynał swojš zmianę, nie umniejszył ciężaru spoczywajšcego na sercu mężczyzny. Na pierwszy rzut oka rakieta przypominała jeden z promów rozwożšcych po satelitach Jowisza prowiant i stare listy dostarczone przez trasportowiec kursujšcy regularnš trasš Space Vehicle One Mars Pas Asteroidów Jupiter X, lecz była o wiele większa i osiadła na powierzchni księżyca z krótkim kaszlnięciem silników hamujšcych. Ten sposób lšdowania uprzytomnił Helmuthowi, że jego sen zaczynał się spełniać. Odkrycie antygrawitacji wyeliminowało koniecznoć używania napędu jonowego. Rodzaj ekranu grawitacyjnego zapewniał statkowi stabilnoć, w niczym nie ograniczajšc zdolnoci manewrowych. Z drugiej strony, mimo wszelkich udoskonaleń, pojazd nadal był narażony na działanie ułamka siły G obecnej w każdym zakštku Wszechwiata. Jedynie pełny, cile kontrolowany ekran grawitacyjny mógł udowodnić swš przydatnoć w warunkach panujšcych na Jowiszu. Niestety, w myl teorii taki ekran nie istniał. Nawet przy absurdalnym założeniu, że mógłby powstać, stanowiłby zwartš, nieprzepuszczalnš barierę. Przekroczenie linii granicznej między polem G oraz obszarem całkowicie pozbawionym jej działania przypominałoby próbę wykonania skoku wzwyż nad poprzeczkš zawieszonš w nieskończonoci. Powtórzenie tego wyczynu w odwrotnym kierunku równałoby się upadkowi z Księżyca; cile mówišc, siła zetknięcia z podłożem byłaby nieco większa. Helmuth machinalnie wykonywał swoje czynnoci, lecz nie potrafił odpędzić myli. Charity zniknšł. Co prawda, nie było powodu, aby włanie w tej chwili tkwił na mostku. Praca posuwała się bez żadnych przeszkód. Inżynier bez wštpienia brał udział w spotkaniu z senatorami i z radociš słuchał doniesień o nowych odkryciach. Helmuth zrozumiał nagle, że jego zadanie dobiegło końca. Powinien uciekać. Nie widział potrzeby, aby kolejny raz, scena po scenie uczestniczyć w koszmarnym spektaklu. Nie był aktorem przypisanym do jednej roli. Uwolnił się z objęć zmory, miał pełnš wiadomoć konsekwencji swego postępowania i przynajmniej częciowo zachował zdrowy rozsšdek. Człowiek ze snu był ochotnikiem. Ale ten człowiek nie był Robertem Helmuthem. Już nie. Mógł wykorzystać obecnoć przedstawicieli Senatu i z pominięciem drogi służbowej, czyli Charity'ego, złożyć rezygnację. Poczuł obezwładniajšce uczucie ulgi. Roztrzęsionymi rękami podłšczył kable umożliwiajšce mu sterowanie budowš. Nie miał siły unieć ciężkiego hełmu; oparł go o blat tablicy rozdzielczej, a potem dopiero włożył na głowę. Zrozumiał, że przez cały czas czekał na tę chwilę, w której będzie mógł opucić stanowisko pracy. Postanowił spełnić probę Dillona i dokończyć pełnego przeglšdu konstrukcji. Póniej będzie wolny. Nikt go nie zmusi do ponownego oglšdania Mostu nawet przez wizjer hełmu. Runda pożegnalna, a potem wyjazd do Chicago, jeli nadal istnieje miasto, które się tak nazywa... Odczekał chwilę, by uspokoić oddech, zaktywizował hełm i... ...zewszšd otoczyły go fragmenty lodowej budowli. Pandemonium kształtów niweczšcych resztki nadziei na przetrwanie. Ogłuszajšcy huk deszczu bijšcego o pokrywę chrzšszcza" przyprawiał o ból głowy, choć nagłonienie hełmu było o połowę zredukowane. Nie mógł pracować w całkowitej ciszy; jedynie za pomocš słuchu potrafił okrelić, w jaki sposób Most reaguje na warunki pogodowe Jowisza. Przy niemal zerowej widocznoci oczy stawały się tyle warte, co organ wzroku limaka. A Most jak zwykle jęczał przenikliwš kakofoniš dwięków: kreeek... kreeek... ziiiii... grrrr... kreeek... grrrr... Każdy trzask był nonikiem informacji, składnikiem swoistej polifonii, która przycišgała uwagę operatora. Pozostałe elementy fiorytura wiatru, werbel deszczu, posępny diapazon gromu i odległy pomruk wulkanów tworzšcych i niszczšcych kontynenty były jedynie ozdobnikami. Tym razem należało wysłuchać całej orkiestry. Narastajšcy grzmot miał w sobie co gronego, nieuchwytnego, niewiarygodnego nawet w warunkach Jowisza i o tej porze roku. Helmuth od razu wiedział, że zbyt długo zwlekał z podjęciem ostatecznej decyzji. Koniec. Zbliżał się koniec pracy i koniec Mostu. Wysiłki kobiet i mężczyzn pochylonych nad tablicš kontrolnš w bazie Jupiter V wydawały się niczym... ...wobec furii żywiołów wywołanej starciem Czerwonej Plamy i Ciemnego Owalu. Odległy ryk dobiegajšcy przez mgłę targanš wciekłymi podmuchami wichru stawał się coraz głębszy, wstrzšsany spazmatycznym drganiem. Planeta trzeszczała w posadach. Nawierzchnia Mostu zaczęła lekko unosić się i opadać, jakby wprawiały jš w ruch zmarznięte, niewidzialne fale, biegnšce między nie ukończonymi przyczółkami. Nos chrzšszcza" powędrował ku niebu, po czym zjechał tak gwałtownie, że Helmuth musiał zwiększyć moc elektromagnesów utrzymujšcych pojazd na szynach. Jazda była niemożliwa; magnesy zużywały cały zapas energii niemal do ostatniego erga. Mimo wszystko Helmuth zamierzał skończyć obchód. Pozostawał mu jeden kierunek prosto w dół. W dół, do samego lodu; do dziewištego kręgu, gdzie zamierała wszelka aktywnoć. Wšska plštanina szyn znikała za krawędziš wielkiego filara zlokalizowanego w dziewięćdziesištym czwartym sektorze. Helmuth zmniejszył moc magnesów i uruchomił chrzšszcza". Po chwili pojazd pełznšł nosem w dół w stronę powierzchni planety. Odczyt z wizjera hełmu wskazywał, że na siedemnastym kilometrze poniżej nawierzchni mostu prędkoć wichru wyranie zmalała. Pojazd zbliżał się do górnej czapy Lodowca długiego żebra zmarzliny, sterczšcego w pobliżu Mostu. Helmuth był nie przygotowany na tak gwałtownš zmianę pogody. Wiatr, oczywicie, dšł w dalszym cišgu, jak przystało na tę porę roku, lecz w najmocniejszych porywach jego prędkoć nie przekraczała kilkuset kilometrów na godzinę. Wokół roztaczał się wiat sennych marzeń. Chrzšszcz" sunšł niczym płetwonurek, który już dawno minšł zawišzany na linie węzeł bezpieczeństwa, lecz ogarnięty ekstazš głębinowš nie zwrócił na to najmniejszej uwagi. Na dwudziestym czwartym kilometrze w wiatłach reflektorów mignęła jasna plama. Potem następna. I jeszcze jedna. Cały strumień. Helmuth zatrzymał pojazd i wytężył wzrok, lecz zjawy nie zniknęły. Nie, nadcišgało ich więcej. Powoli przesuwały się w poprzek jasnego kręgu. W podmuchach słabego wiatru zdawały się lekko pulsować... Mężczyzna jęknšł ze zdumienia. Przez krótkš chwilę miał wrażenie, że oglšda zenoidalne meduzy. Szybujšce w powietrzu kształty rzeczywicie przypominały jamochłony. Ciało o budowie promienistej, przewitujšce... Najmniejsze miały wielkoć pięci, największe nie przekraczały rozmiarów piłki futbolowej. Były piękne i kruche. Zagubione na rozszalałej planecie. Helmuth sięgnšł do przełšcznika, aby podsycić blask reflektorów, lecz w tej samej chwili nagły podmuch wiatru rozpędził stadko meduz". W dole ukazała się duża, obudowana platforma przyczepiona do filaru tuż obok szyn, po których jechał pojazd. Pod przezroczystym dachem co się poruszało. Kształt kabiny nie pasował do reszty konstrukcji; bez wštpienia powstała stosunkowo niedawno. Helmuth nigdy dotšd nie bywał w tym sektorze, lecz znał plany Mostu i był przekonany, że nie uwzględniały takich niespodzianek. Nagle przyszło mu na myl, że wbrew wszelkim przeciwnociom jacy ludzie dotarli aa powierzchnię Jowisza. Chrzšszcz" przysunšł się już niemal do dachu platformy. Mężczyzna odetchnšł z ulgš. Ruchomy kształt okazał się robotem: topornym, wieloramiennym automatem dwukrotnie większym od człowieka. Mechanizm pospiesznie uwijał się wród półek zawalonych dziesištkami rozmaitych pojemników. Między regałami stał stół zatłoczony jakš aparaturš oraz duży przedmiot przypominajšcy mikroskop. Robot spojrzał w górę i trzema mackami wykonał kilka gestów. Helmuth poczštkowo nie pojšł ich znaczenia, lecz po chwili domylił się, o co chodzi, i posłusznie zgasił reflektory. Przyćmiony blask rozjaniajšcy mrok Jowisza wiadczył o tym, że laboratorium gdyż kabina niewštpliwie pełniła takš funkcjęposiadało własne owietlenie. Nie było sposobu, aby nawišzać bezporedniš łšcznoć z robotem. Należało poszukać kogo, kto nim kierował. Helmuth znał wszystkich operatorów zakwaterowanych na Jupiterze V. Żaden z nich nie miał przygotowania do prowadzenia testów laboratoryjnych. Wyposażenie bazy nie pozwalało... W wizjerze hełmu zamigotało białe wiatełko. Transmisja z Europy*. Czyżby kto na tej kulce niegu wydawał polecenia sterujšce pracš automatu? Z pewnociš wykorzystywał przekanik Jupitera V do wzmocnienia sygnałów. Helmuth wdusił przycisk odbioru. Hej tam, na Mocie! Kto pełni służbę? Czeć, Europa. Tu Bob Helmuth. Kto umiecił robota w sektorze dziewięćdziesišt cztery? Ja odparł głos. Helmuth przez chwilę miał wrażenie, że rozmawia z automatem. Tu doktor Barth. Jak ci się podoba moje małe laboratorium? * Drugi z księżyców Jowisza, odkryty przez Galileusza w 1610 roku (przyp. tłumacza). Przytulne odpowiedział. Nawet nie wiedziałem, że istnieje. Co w nim robisz? Platformę postawilimy dopiero w tym roku. Ma służyć badaniom nad występujšcymi na Jowiszu formami życia. Widziałe je może? Masz na myli m...
sunzi