Barbour Anne - Nie kochaj łotra 01 - Nie kochaj łotra.pdf - Barbour Anne - ograzyna

Po okresie zimnych deszczów wiosna nareszcie zawitała do Londynu. Pewnego pięknego marcowego poranka

słońce odbiło się od misternie rzeźbionej metalowej balustrady i wypolerowanych klamek u drzwi, po czym

rozświetliło pokój w eleganckim domu na Berkeley Square. Błyszczało na srebrnych sztućcach i delikatnej

porcelanie, połyskiwało na złotych lokach siedzącej przy stole i popijającej kawę lady Elizabeth Rushlake.

- Mamo, naprawdę nie chciałam cię urazić, ale... - Elizabeth przerwała ciszę, która wraz ze słońcem wkradła się

do pokoju.

- Lizo - powiedziała surowo dama siedząca po drugiej stronie stołu. Była niewysoka, a jej brązowe włosy nosiły

pierwsze siady siwizny. - Wiesz przecież, że mam na uwadze jedynie twoje dobro. Nie traktuję tego jako wtrącanie

się, ale muszę zrobić uwagę dotyczącą wczorajszego wieczora. Twoje wczorajsze zachowanie względem Gilesa

było karygodne.

Liza westchnęła. Matka miała rację. Zachowała się obrzydliwie w stosunku do Gilesa Daventry’ego, który

zawinił tylko tym, że ośmielił się jej oświadczyć. Znowu.

- On się staje nudny, mamo. Powinien już dawno zrozumieć, że nie mam zamiaru wychodzić za niego za mąż.

Ani teraz, ani nigdy.

Ależ moja droga, on od lat jest ci tak oddany! Przecież on...

- ...jest takim miłym młodzieńcem i doskonałą panią. - Liza z uśmiechem dokończyła zdanie razem z matką. - Co

do tego się zgadzamy. Jestem bardzo szczęśliwa, że jest moim przyjacielem, ale nie chcę go za męża.

- A kogo byś chciała? Doprawdy nie rozumiem, dlaczego pozwoliłaś, żeby tyle doskonałych partii uciekło sprzed

nosa. Chętnych było aż za wielu. Już dawno powinnaś być mężatką i bawić dzieci.

- Mamo, mówiłam ci wiele razy - odparła trochę szorstko Liza - że jest mi dobrze tak, jak jest.

Letycja, wdowa po księciu Burnsall, spojrzała na córkę ze zniecierpliwieniem.

- Na miłość boską! Takie oświadczenie byłoby do przyjęcia, gdybyś była ubogą brzydulą, a nie jedną z

najpiękniejszych kobiet w Londynie. Co też napisał młody Chatsfield w odzie na twoją cześć?

- Mamo, proszę. Ja jem - zaprotestowała Liza. Lady Burnsall zachichotała i dokończyła nie zważając na protesty

córki:

- „...jaśniejąca, złocistowłosa bogini o lazurowych oczach...” Zapomniałam, co było dalej.

Liza nieomal warknęła ze zniecierpliwieniem.

- Oto co dostaję w zamian za... Dobrze, że nie porównał mnie do Junony jak Freddie Dashwood. To było coś, co

nikomu nie powinno ujść płazem.

- Jesteś zbyt drobna na Junonę. Lepiej pasowałaby Diana, albo... - Matka uśmiechnęła się przekornie.

Liza uciszyła ją błagalnym gestem i podeszła do okna. Wyjrzała na piękny ogród, który znajdował się za domem.

Tego poranka miała na sobie praktyczną suknię z zielonego jedwabiu, szeleszczącą przy każdym gniewnym ruchu.

Księżna spojrzała na nią z przyganą.

- Wiesz, że ojcu nie spodobałoby się twoje nastawienie, moja droga. Z całego serca życzył sobie, abyś się

wreszcie ustatkowała.

Piękne usta dziewczyny ułożyły się w uśmiech pełen czułości.

- Możliwe, mamo. Jednak, dzięki Bogu, ojciec miał do mnie tyle zaufania, że pozwolił mi zachować

niezależność. - Odwróciła się gwałtownie. - Czy nie rozumiesz, że ja już się ustatkowałam? Mam dwadzieścia

cztery lata! Mam dom, przyjaciół, ciebie i Charity. Czego mogłabym chcieć więcej?

- Męża, oczywiście - nieśmiało szepnęła matka.

- Mamo, tyle razy o tym rozmawiałyśmy. Nie mam zamiaru zamienić mojej niezależności na uroki małżeństwa.

Nawet na to, co ostatnio określa się jako małżeństwo z miłości. Nie znam żadnego mężczyzny, któremu

chciałabym poświęcić całe moje życie.

- Nie zawsze tak było - odparła cierpko jej matka. - Przypominam sobie czas, kiedy wzdychałaś i rumieniłaś się

jak każda inna zadurzona po uszy panienka. To było oczywiście ładnych parę lat temu...

- To prawda - rzekła Liza głucho. - To było wiele lat temu. Dużo się nauczyłam od tego czasu.

- Ojej, moja droga, tak mi przykro. Wcale nie chciałam wyciągać...

Przerwał jej śmiech dziewczyny.

- Mamo, chyba nie myślisz, że nadal płaczę nad tym, co się stało? To było tak dawno. Czasem wydaje mi się, że

ta niedoświadczona dziewczynka, która zakochała się tak beznadziejnie w Chadzie Lockridge’u, była jakąś

zupełnie obcą mi osobą.

- Chyba nie „beznadziejnie”? Może i nie był odpowiednim dla ciebie mężczyzną, ale mogłabym przysiąc, że

odwzajemniał twoje uczucie.

- Hmm... - Liza zdawała się zupełnie nie zainteresowana rozmową. - Może i tak. Taka była moda. - Wróciła do

stołu, by dokończyć kawę. - Muszę już iść, mamo. Za pół godziny jestem umówiona z Thomasem.

Odwróciła się w stronę drzwi, lecz nie zdążyła ich jeszcze otworzyć, gdy do pokoju wpadła szczupła dziewczyna;

miała burzę jasnobrązowych włosów.

Anne Barbour NIE KOCHAJ ŁOTRA

- Mamo! Lizo! - zawołała bez tchu. - Nigdy byście nie uwierzyły... Chodźcie i same zobaczcie!

Zakręciła się na pięcie i zniknęła tak szybko, jak się pojawiła. Liza po raz kolejny doszła do wniosku, że chociaż

jej osiemnastoletnia siostra już dwa lata temu ukończyła szkołę, zachowała entuzjazm uprzykrzonego szczeniaka.

Wymieniając rozbawione spojrzenia, Liza i młoda wdowa podążyły za dziewczyną.

- Charity, co się stało, na miłość boską?... - Księżna zwróciła się do młodszej córki.

- Ktoś się wprowadza do domu obok - odparła podniecona Charity, wskazując ręką ulicę. Wszystkie trzy

obserwowały szybko rosnącą górę mebli, które robotnicy wyładowywali z wozu stojącego przed sąsiednią posesją.

- Ależ to niesłychane - powiedziała Liza ze zdumieniem. - Jestem pewna, że Thomas nie oddałby tego miejsca nie

mówiąc mi ani słowa! Czy wiesz może, kim są nowi lokatorzy?

Odwróciła się do matki, lecz ta odpowiedziała jej pustym spojrzeniem.

- Nie mam pojęcia. Wiesz przecież, że dom stał nie zamieszkany od miesięcy. Widziałaś kogoś? - zapytała

młodszą córkę.

Charity odczekała kilka sekund dla lepszego efektu. W jej brązowych oczach migotały iskierki, a rumieniec na

policzkach miał ten sam kolor co jej poranna suknia. Liza westchnęła, powstrzymując zniecierpliwienie.

- Najwyraźniej, droga siostrzyczko - zamruczała Charity - nasz nowy sąsiad pochodzi z Indii. - Znowu przerwała,

tym razem aby nacieszyć się zdumieniem, jakie wywarły jej słowa. - Dżentelmen w olbrzymim turbanie kieruje tu

wszystkim. Pewnie jest teraz w środku... nie, właśnie wychodzi.

Zdziwione spojrzenie trzech kobiet podążyło za turbanem i jego właścicielem - ciemnoskórym mężczyzną, który

właśnie podszedł do robotników, by wydać im nowe polecenia. Jednocześnie zobaczyły najeżone, krzaczaste brwi,

wspaniałą brodę, spod której widać było śnieżnobiałą tunikę, tak wielką, że mogłaby spokojnie wystarczyć jako

narzuta na trzy łóżka. Imponująca postać miała bogato zdobione kapcie na masyw nych stopach. Przybysz stał na

ulicy i przemawiał do nieszczęsnych robotników w jakimś niezrozumiałym języku.

- No cóż! - westchnęła lady Burnsall.

- Wielkie nieba! - powiedziała Liza.

- Czyż on nie jest wspaniały? - zapiała z zachwytu Charity.

- To się jeszcze okaże - odparła starsza siostra i ruszyła do drzwi.

Stanęła na ulicy w chwili, gdy hinduski dżentelmen bez wysiłku podnosił z wozu ogromną komodę, z którą

wcześniej nie mogli dać sobie rady robotnicy. Postawił skrzynię na chodniku i już miał zrugać biedaków, gdy

zobaczył nadchodzącą Lizę. Zatrzymał się i spojrzał na nią z zaciekawieniem.

- Dzień dobry - powiedziała, by jakoś zacząć tę rozmowę.

Twarz mężczyzny, pozostająca w cieniu potężnego nosa, rozjaśniła się w uśmiechu. Potem, składając ręce,

Hindus wykonał zamaszysty ukłon, nieomal zwalając ją z nóg.

- Czy pan jest nowym... nowym właścicielem? - zapytała niepewnie.

Za odpowiedź musiało jej starczyć całkowicie niezrozumiałe, acz radosne i określone szerokimi gestami

przemówienie.

Lady Liza Rushlake rzadko kiedy nie wiedziała, co ma zrobić, jednak po paru następnych, bezowocnych próbach

porozumienia się z tym brązowoskórym olbrzymem, musiała dać za wygraną. Wróciwszy do salonu, nie była w

stanie udzielić matce ani siostrze żadnych konkretnych informacji.

- Już niedługo będziemy wszystko wiedziały - powiedziała zakładając skórkowe rękawiczki. - Mam zamiar

wszystko wyciągnąć z Thomasa. Nie rozumiem, jak mógł wynająć ten dom hinduskim emigrantom. Z drugiej

strony, jak on mógł wynająć go komukolwiek, nie powiadomiwszy mnie o tym. Przecież jest moim doradcą!

Podniósłszy wzrok napotkała niezadowolone spojrzenie matki. Uniosła brwi w niemym pytaniu.

- To nic. - Lady Burnsall westchnęła. - Po prostu myślałam o twojej wyprawie do centrum. Dlaczego znowu tam

jedziesz? To już trzeci raz w tym tygodniu!

Liza stłumiła w sobie niechęć. Dlaczego matka nie mogła się pogodzić z faktem, że lubiła szum i wrzawę miasta?

Nie przerywając ani na chwilę przygotowań do wyjścia, uśmiechnęła się przelotnie do księżnej.

- Razem z Thomasem mamy pewne plany - powiedziała starając się, by jej głos zabrzmiał zdecydowanie. -

Osobiście powinnam dopilnować szczegółów i dlatego będę się z nim widywała dość często w ciągu następnych

paru dni. - Wyjrzała przez okno. - Fletching już podprowadził powozik. Muszę lecieć.

Pocałowała matkę w policzek, pomachała siostrze i w wielkim pośpiechu wybiegła z pokoju.

Siedząc już w powozie, zamyśliła się. Dlaczego kobieta, która postanowiła zrobić coś pożytecznego w swoim

życiu, zamiast pozostać bezwolną kurą domową, w najlepszym razie jest uważana za dziwaczkę, a w najgorszym

za bezwstydnicę urągającą normom społecznym? Liza doskonale zdawała sobie sprawę, że jej skandalizujące

zachowanie jest głównym tematem szeptów skrywanych za wachlarzami na przyjęciach. Parę razy tylko jej

nieugięty charakter i zdecydowanie powstrzymały pełnych dobrych chęci wujków przed wtrącaniem się w jej

sprawy.

Już parę lat temu Liza odkryła w sobie gwałtowną chęć zbuntowania się przeciw nakazom i zakazom Dobrego

Towarzystwa. Z przykrością uświadomiła sobie, że ta potrzeba dała o sobie znać właśnie wtedy, gdy Chad...

Zacisnęła dłonie w pięści. Pomimo upływu lat wspomnienie było zadziwiająco wyraźne. Wydało jej się nagle, że

Chad jest razem z nią w powozie. Wystarczyło, by zamknęła oczy, a już czuła na policzku jego dotyk, jego

pocałunki na swoich wargach. Przypomniała sobie chwilę, gdy zobaczyła go po raz pierwszy - na przyjęciu w

londyńskich ogrodach. Ujął wtedy jej dłoń, a uśmiech rozjaśnił jego niesamowicie zielone oczy. Wiedziała

doskonale, że ma przed sobą wesołego nicponia. Równie dobrze mogłaby się rzucić w ramiona czarującego pirata.

Gdy pochylał się nad jej dłonią, by złożyć na niej pocałunek, rudawe włosy opadły niesfornie na czoło. Poczuła

wtedy bijące od niego ciepło. Choć teraz wydawało się to niemożliwe, wtedy natychmiast dała się porwać w

cudowny sen o pierwszej miłości. Była tak pewna, że Chad czuł to samo! Podarowała mu serce z przekonaniem, że

on je weźmie i zatrzyma na zawsze.

Wyprostowała się, wracając do rzeczywistości. O, nie - pomyślała lodowato. Zbyt wiele trudu włożyła w

umiejętność panowania nad sobą, co z czasem stało się jej cechą charakterystyczną. To, co się wydarzyło między

nią a Chadem, zakończyło się sześć lat temu i nie chciała więcej o tym myśleć.

Z pewnym wysiłkiem skierowała uwagę na przyjemniejsze tematy. Uśmiechnęła się na wspomnienie pierwszej

wyprawy do Change Ailey. Wszyscy pracownicy ojca byli zdumieni, że przyprowadził córkę, uczennicę jeszcze,

na to zakazane męskie terytorium. Wziął ją z sobą na Threadneedle Street, gdzie załatwiał interesy z właścicielem

Banku Anglii. Liza była zafascynowana nieustannie przepływającymi obok poważnymi dżentelmenami, z których

jedni wyglądali całkiem zwyczajnie, a inni, odziani w niezwykłe szaty, mówili nieznanymi językami.

W drodze do domu prosiła papę, by wyjaśnił, na czym polegają jego interesy. Już wcześniej opowiadał jej o zada -

niach właściciela papierów wartościowych i dumny uśmiech rozjaśniał jego twarz, gdy widział, że Liza chętnie

słucha wyjaśnień.

Potem, wiele razy, dziewczyna odwiedzała firmę ojca, aż w końcu lord Burnsall dał jej niewielki kapitał, by

mogła zacząć uczyć się, jak inwestować. Nie była zbyt ostrożna, ani zbyt mądra, gdy po raz pierwszy zapuszczała

się na zdradliwe wody handlu. Przez własną nieostrożność kilkakrotnie straciła nie tylko zainwestowane pieniądze,

ale i szacunek do samej siebie. Ale uczyła się szybko.

Oj, tak, myślała, gdy powóz skręcił w aleję Nicholas i zatrzymał się przed dostojnie wyglądającym budynkiem,

opatrzonym gustowną tabliczką „Panowie Stanhope, Finch i Harcourt - Maklerzy Giełdowi”. Nauczyła się bardzo

dużo od ojca i teraz, gdy wchodziła do domu przy Threadneedle Street, wszyscy pozdrawiali ją z szacunkiem -

począwszy od najbiedniejszego urzędnika, a skończywszy na samym panu Mellish, przewodniczącym Rady

Dyrektorów Banku.

Zanim zdążyła wspiąć się na schodki prowadzące do biura, drzwi otwarły się gwałtownie i Liza została powitana

z wielkim honorem przez urzędnika, który - pomijając tłum mniej ważnych klientów czekających na

niewygodnych drewnianych ławeczkach - wprowadził ją do pokojów zajmowanych przez najmłodszego członka

firmy - Thomasa Harcourta.

- Lizo! - Mężczyzna, który podniósł się na jej powitanie zza zawalonego papierzyskami biurka, był średniego

wzrostu i miał przyjazne brązowe oczy. - Wyglądasz jak zwykle prześlicznie. Napijesz się kawy?

Gdy przytaknęła, skinął na młodego urzędnika i wskazał jej fotel po drugiej stronie biurka.

- Thomasie, nie próbuj mnie zwieść. - Liza roześmiała się. - Z doświadczenia wiem, że gdy jesteś dla mnie taki

miły, chcesz mnie naciągnąć na coś, co wcale nie będzie mi się podobało.

Thomas Harcourt uśmiechnął się z sympatią do siedzącej przed nim młodej kobiety. Znali się od wielu lat i był

nawet czas, kiedy do furii doprowadzał go fakt, że synowi wikarego, dysponującemu niewielkim majątkiem, nie

wolno było oświadczyć się córce lorda. Jednak na zawsze zachował ciepłe i szczere uczucie dla tej dziewczyny.

- Co też ty mówisz! - zaprotestował i roześmiał się. - Szkoda, że moje przebiegłe metody są dla ciebie równie

przejrzyste, co woda w strumieniu. Masz rację. Dostałem niedawno doskonałą ofertę, która na pierwszy rzut oka

może ci się wydać kolejną fatamorganą. Jednak przede wszystkim... - Podniósł się i podszedł do ukrytego w ścianie

sejfu.

Liza wyprostowała się gwałtownie.

- Thomasie! Naprawdę udało ci się go zdobyć? Masz go przy sobie?

- Tak. Pojechałem do Aylesbury i wróciłem dopiero wczoraj po południu. Właścicielem, zgodnie z moimi

informacjami, był lord Wilbrahm. Nie miał pojęcia o jego wartości, zapewne dlatego, że nabył go za bezcen od

człowieka, który znajdował się pod dużą presją. Wilbrahm udawał, że nie ma ochoty go sprzedać, ale w końcu...

To mówiąc wyciągnął ze skrytki małą paczuszkę i podał dziewczynie. Jej oczom ukazało się misternie rzeźbione

drewniane pudełeczko. Otworzyła wieczko i gwałtownie wciągnęła powietrze, gdy padające przez okno promienie

słoneczne roznieciły ogień, który zapłonął między jej palcami...

W dłoni dziewczyny leżało oszałamiające dzieło jubilerskie. Był to wisiorek, ale równie dobrze można by go

nazwać miniaturową rzeźbą z kości słoniowej. Był wielkości ludzkiej dłoni i przedstawiał sokolnika - stał z dwoma

psami myśliwskimi u stóp i na przegubie ręki trzymał sokoła. To niesamowite dzieło otoczone było kilkoma

rzędami rubinów, szmaragdów i diamentów, a zwieńczone trzema ogromnymi perłami.

- Thomasie, to jest naprawdę Naszyjnik Królowej - szepnęła Liza.

- Czy masz zamiar powiadomić Chada, że go odzyskałaś?

- A niby dlaczego? - zapytała ostro. - Przecież to nie ma z nim nic wspólnego.

- Nie ma z nim nic wspólnego? Dobry Boże, Lizo, ten naszyjnik był w jego rodzinie od wieków, a kiedy zaginął,

wszyscy byli przekonani, że...

- Brednie. I tak nikt w to nie uwierzył. Chad złodziejem? Ma wiele wad, wierz mi, ale nikt, kto zna go bliżej,

nigdy nie wątpił w jego uczciwość.

- Byli i tacy, którzy tylko czekali na okazję, by go posądzić o najgorsze.

- Brednie - powtórzyła.

Odetchnęła z ulgą, gdy wszedł chłopiec niosący tacę. Liza włożyła naszyjnik z powrotem do pudełka, a to z kolei

do atłasowego mieszka, po czym wyprostowała się na krześle i przyjęła filiżankę gorącej kawy.

- Wspaniała kawa. Dziękuję ci za wysiłek, jaki włożyłeś w odnalezienie tego drobiazgu. A teraz powiedz mi,

proszę, czy dopisało ci szczęście z Brightsprings? - Pytanie było zbyteczne, gdyż odpowiedź już wyczytała w jego

posmutniałym spojrzeniu. - Nie martw się, mój drogi. Dobrze wiem, jak niewiele da się zrobić, jeżeli właściciel

naprawdę nie chce sprzedać. Może takie już moje szczęście, że nigdy go nie będę miała.

- No cóż - przerwał jej Thomas. - Brightsprings jest domem twojego dzieciństwa i nic dziwnego, że chcesz go

odzyskać. Przykro mi, że nie mogłem ci tego zapewnić. Nie byłem nawet w stanie dowiedzieć się, kto jest obecnie

właścicielem posiadłości. Przez kilka lat mieszkała tam pewna rodzi na, wynajmując dom, jednak ani razu nie

spotkali się z właścicielem ziemi, egzekutor zaś był bardzo tajemniczy i uporczywie puszczał mimo uszu moje

pytania.

Widząc zakłopotanie przyjaciela, Liza zmieniła temat.

- Opowiedz mi o tych twoich fatamorganach.

- Ach, tak. - Oczy Thomasa rozbłysły. - Od niedawna istnieje firma zajmująca się rozwojem kolei.

- Kolei? - zapytała Liza z niedowierzaniem. Jej gładkie czoło przecięła zmarszczka. - Wiem, że wagoniki

jeżdżące po torach już od jakiegoś czasu są używane w kopalniach, ale podobno nie zdało to egzaminu nigdzie

poza tym.

- Ano właśnie. Jednak grupa przyszłościowo myślących ludzi wpadła na pomysł położenia szyn pomiędzy

miastami i zbudowania odpowiednio dużych wagonów, by można nimi przewozić nie tylko towary, ale i ludzi.

- Nigdy nie słyszałam większej bzdury!

- Zgadzam się, ale pomyśl tylko, jakie byłyby możliwości, gdyby to się udało! Na razie nikt nie chce wkładać w

ten interes żadnych pieniędzy, ale warto by było pomyśleć o nim na przyszłość. Wyślę paru ludzi, by się rozejrzeli

i powiem, że ty... to znaczy, że pan R. Lake rozważa możliwość współpracy.

Liza uśmiechnęła się.

- Wszyscy pomyślą, że R. Lake, poważany finansista, wreszcie postradał rozum.

Przez następne dwie godziny rozważali możliwości inwestycji Lizy, troskliwie ukrytych pod pseudonimem pana

R. Lake’a. Wielu znajomych zdziwiłoby się niepomiernie, gdyby się dowiedzieli, jak złożone operacje prowadzi

Liza i jak ogromne zyski jej przynoszącą. Jednakże nikt ze śmietanki towarzyskiej Londynu nie traktował

poważnie jej działalności w świecie finansów, uważając ją za dziwaczkę i wielkodusznie wybaczając jej to przez

wzgląd na jej pochodzenie i stan majątkowy. Liza nie wstydziła się swojej działalności, lecz odkąd jej inwestycje

rozrosły się do rozmiarów małego przedsiębiorstwa, zdawała sobie doskonale sprawę z tego, że podanie do

publicznej wiadomości faktycznego stanu jej konta mogłoby przysporzyć jej wielu kłopotów.

W końcu podniosła torebkę i nowy nabytek, po czym zaczęła zbierać się do wyjścia. Podeszła do drzwi, lecz

zanim wyszła, raz jeszcze odwróciła się do przyjaciela.

- O mało nie zapomniałam! Kim jest to przedziwne stworzenie, któremu wynająłeś moją posiadłość na Berkeley

Square?

Pytanie zaskoczyło Thomasa.

- Dziwne stworzenie? - zapytał po chwili.

- Wynająłeś ten dom, prawda?

- Tak, ale...

- Ogromnemu Hindusowi?

Przez długą chwilę Thomas tylko patrzył na nią. Gdy wreszcie zrozumiał, o co jej chodzi, oblał się rumieńcem.

- To pewnie był Ravi Chand. Ale on nie jest nowym lokatorem. Właściwie jest kamerdynerem nowego lokatora.

Dżentelmen, który... hm... wynajął to miejsce, jest Anglikiem z krwi i kości. Niedawno powrócił z Indii i jeszcze

nie zdążył znaleźć sobie czegoś dogodniejszego.

- Naprawdę? - zapytała ciekawie. Zastanawiała się, dlaczego Thomas poci się, jakby właśnie mu groziło

śmiertelne niebezpieczeństwo.

- Wpadł do mnie parę dni temu. Podobno zatrzymał się w hotelu Fenton na ulicy Świętego Jakuba. Prosił, bym

znalazł dla niego jakiś dom do czasu, aż znajdzie coś na stałe. Zapewniam cię, że nie będzie z nim żadnych

kłopotów. Nie sądziłem, że możesz mieć coś przeciwko temu - zakończył dość sztywno.

- Ależ nie mam - zapewniła go pospiesznie. - Przecież tak już bywało w przeszłości. Czy znasz tego człowieka?

Czy ma dużą rodzinę? Złożę im wizytę, gdy tylko trochę się urządzą. Po tak długiej nieobecności w kraju zapewne

stracili kontakt ze znajomymi. Jak się nazywa mój nowy lokator?

Thomasowi znowu głos ugrzązł w gardle.

- No, jeżeli o to chodzi, to na pewno nie będzie ci on obcy, gdyż...

Doszli właśnie do poczekalni i jedna z osób, które siedziały na ławeczkach pod ścianą, starsza już kobieta,

podeszła do Thomasa. Lizie wydało się, że przyjął to z ulgą.

- Jest pan wreszcie, panie Harcourt. - Kobiecina miała niezwykle przenikliwy głos. - Czekam na pana już ponad

godzinę, młody człowieku, i widzę, że zajmuje się pan wszystkimi, tylko nie mną. - Rzuciła Lizie nieprzychylne

spojrzenie. - Mój czas jest cenny i nalegam, by natychmiast mnie pan przyjął.

- Pani Beddoes! - Ku rozbawieniu Lizy w głosie Thomasa słychać było jedynie miłe zaskoczenie. - Nie miałem

pojęcia, że pani tu czeka. Myślałem, że jesteśmy umówieni dopiero na południe, ale najwyraźniej zaszła jakaś

pomyłka. - Odwrócił się do Lizy i mrugnął do niej wesoło. - Pożegnam się już, lady Elizabeth. Mam nadzieję, że

nie chce pani pozbawić mnie jednej z najcenniejszych klientek.

Liza uśmiechnęła się ze zrozumieniem, skinęła głową nadal kipiącej gniewem pani Beddoes, po czym opuściła

przybytek panów Stanhope’a, Fincha i Harcourta.

Miała do załatwienia jeszcze kilka spraw, więc zanim wróciła do domu, było już późno. Gdy wysiadała z

powoziku, przed sąsiednim domem zatrzymała się gustowna dwukółka i Liza nie potrafiła powściągnąć

ciekawości.

Pomyślała, że wysoki mężczyzna, który właśnie wysiadał i podawał bat służącemu, to jej nowy lokator. Jedyne,

co mogła na razie zauważyć, to wzrost nieznajomego i piękny, obramowany futrem płaszcz. Był sam. Najwyraźniej

żona czekała na niego w domu.

Podeszła do nieznajomego w chwili, gdy już nieomal wchodził do domu.

- Przepraszam pana... - zaczęła, lecz nie dokończyła zdania. Pozostało zawieszone w powietrzu. Nic nie

rozumiejąc Liza patrzyła na człowieka, który się do niej odwrócił. Ze zdumieniem zobaczyła, jak rozjaśniają się

jego zielone oczy, a usta przybierają dobrze znany, kpiący wyraz.

Serce jej zamarło. Szepnęła bezwiednie:

- Chad!

- Liza!

Chad był równie zaskoczony co ona. Przez moment stał patrząc na nią i zastanawiając się, czy nie uległ

złudzeniu. Od chwili gdy postawił nogę na przystani w Portsmouth, nie mógł przestać o niej myśleć

Dobry Boże, była jeszcze piękniejsza, niż zapamiętał. Zdawało się, że sześć lat, które upłynęły od czasu, gdy

odwróciła się od niego z pogardą i gniewem, jedynie dodało jej urody i siły. Szczupłe ciało było piękne i

prowokujące jak zawsze. Patrząc na nią, tak samo jak dawniej czuł, że zapada się w jej niesamowite oczy. Zawsze

się zastanawiał, jak to jest, że choć wiele kobiet ma błękitne oczy, jedynie oczy Lizy miały fioletowy odcień i tę

niezwykłą właściwość szybkiego przechodzenia od roziskrzonego humoru, poprzez ciepłą czułość, aż do lodowatej

pogardy.

Do diabła z rym, zganił sam siebie. Nie po to miesiącami harował jak wariat starając się o niej zapomnieć, by

teraz stać na środku ulicy niczym zdenerwowany uczniak. Co się z nim działo?

W chwili gdy ich ręce się spotkały, dla Lizy cały świat przestał istnieć. Zdawało się jej, że są sami i nic poza nimi

nie istnieje. Nie wiedziała, jak długo trwali w zaskoczeniu i zapomnieniu. W końcu jednak odzyskała panowanie

nad sobą i wyrwała dłoń mając nadzieję, że nie zauważył jej rumieńca.

a Liza i tak nic by nie zauważyła. Nic nie jadła, tylko przesuwała jedzenie na talerzu. Siedziała z pochyloną

głową, wiedząc doskonale, że Chad obserwuje ją ukradkiem. Z początku odpowiadał na uwagi Letycji tylko

monosylabami, lecz wkrótce dał za wygraną i jego odpowiedzi stały się dłuższe.

- Ależ nie, w czasie letnich upałów wielu moich przyjaciół wyjeżdżało z Kalkuty w góry. Ja, niestety, byłem

uwiązany w mieście interesami. Nie potrafię wyrazić, z jak wielką niecierpliwością czekam na lato w Anglii po tak

długiej nieobecności.

- A czy był pan kiedyś w dżungli? - wtrąciła się zaciekawiona Charity. - Czy widział pan słonia?

- Właściwie zaprzyjaźniłem się z maharadżą Chatipoor, którego poznałem przy okazji załatwiania interesów.

Bardzo lubił polować na tygrysy i często zabierał mnie z sobą. W czasie takiej wyprawy najlepiej podróżuje się

właśnie na grzbiecie słonia.

Szczegółowe opisy Chada, jak wygląda jazda na słoniu przez dżunglę, dobiegały do Lizy jakby z oddali.

Podniosła na moment głowę i napotkała karcące spojrzenie matki. Zesztywniała. Dobry Boże, znowu zachowywała

się jak zadurzona po uszy smarkula! Już dawno pogodziła się z odejściem Chada i nie powinna zachowywać się

tak, jakby nadal opłakiwała ich rozstanie.

- Proszę nam opowiedzieć o swoim niezwykłym służącym, panie Lockridge - poprosiła lekko znudzonym tonem.

- Miałam okazję porozmawiać z nim dziś rano.

Po raz pierwszy, odkąd usiedli do stołu, Chad spojrzał jej prosto w oczy. Zdawało się, że przebiegła między nimi

jakaś iskra porozumienia, którą Liza na próżno starała się zignorować. Ostre rysy twarzy Chada złagodził uśmiech.

Barbour Anne - Nie kochaj łotra 01 - Nie kochaj łotra.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: