Temat: Babcia za gwiazdami
Cele:
o uświadomienie sensu pożegnania
o zrozumienie istoty więzi duchowej
Metody i techniki:
o rozmowa
o dyskusja
o głośne czytanie
o techniki plastyczne
o pedagogika zabawy
Środki:
o tekst książki
o buźki
o plansza z „Aniołem”
Materiały:
o kredki
o bloki rysunkowe
o arkusz papieru
o pisak
Literatura:
Meyer- Glitza Erika : Wiadomość od taty : terapeutyczne opowiadania
o utracie i rozstaniach. Kielce : Wydaw „Jedność”, 2002. S. 23 – 26 : Jaśniej
niż tysiąc słońc. ISBN 83-724-482-0.
Przebieg zajęć
Zabawy wprowadzające:
1. „Cebula”
Dzieci ustawiają się w dwa równoliczne koła, twarzami do siebie. Witają się ze
sobą, następnie wykonują polecenie prowadzącego i żegnają się.
Przykładowe polecenia: uśmiech, podanie ręki, powiedz, co jadłeś na śniadanie,
powiedz koledze jakiś komplement, ulubiony przedmiot, ulubione zwierzę.
2. „Taniec integracyjny z czapeczką”
Gra muzyka. Dzieci ustawione są w kręgu. Prowadzący zakłada na głowę
czapeczkę i tańcząc wykonuje jakieś charakterystyczne ruchy – pozostali
naśladują go. W pewnym momencie przekazuje czapeczkę w lewą stronę. Teraz
osoba posiadająca czapeczkę wymyśla jakiś ruch a wszyscy go naśladują.
Zabawa trwa aż czapeczka wróci do prowadzącego.
3. Jakie to przysłowie?
Dzielimy dzieci na zespoły 3 – 4 – osobowe. Każda grupa losuje przysłowie.
Dzieci obmyślają, w jaki sposób przedstawić przysłowie, nie posługując się przy
tym mową. Po czasie danym na przygotowanie, grupy kolejno się prezentują.
Pozostałe dzieci odgadują przysłowie. Przysłowia należy tak dobierać, aby były
dzieciom znane oraz nie sprawiały im trudności w inscenizacji ruchowej, np. :
_ „Kto pod kim dołki kopie, sam w nie wpada”.
_ „Nie taki diabeł straszny, jak go malują”.
_ „Baba z wozu, koniom lżej”.
_ „Jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz”.
_ „Póty dzban wodę nosi, póki mu się ucho nie urwie”.
Część zasadnicza
1. Czy razem z osobą wszystko umiera? – rozmowa
2. Czy dobrze jest się pożegnać z kimś, kogo długo lub nigdy już nie
zobaczymy? Jak uważacie? – dyskusja.
3. Posłuchajcie historii Joasi – odczytanie opowiadania „Jaśniej niż tysiąc słońc”
– zał. nr 7
4. Pytania do tekstu
_ W jaki sposób Joasia spędzała czas z babcią?
_ Co czuła Joasia po śmierci babci i czego żałowała najbardziej?
_ Jak mama starała się pocieszyć córkę?
_ Co usłyszała Joasia wieczorem w swoim wnętrzu, kiedy nie mogła
zasnąć?
_ Jak Joasia pożegnała swoją babcię?
_ Co postanowiła na pogrzebie?
5. Jak rozumiecie więź duchową? Co to znaczy, że Joasia będzie słyszała
odpowiedzi nie z zewnątrz, ale ze swojego wnętrza? – dyskusja.
6. Wyobraźcie sobie bliskie osoby, których już nie ma, jako gwiazdy na niebie
i namalujcie portret takiej osoby. Może potrafi ona fruwać jak Anioł?
7. Opowiedzcie o osobach z waszego portretu.
Rundka na zakończenie:
Czasami czuję, że…
Na pożegnanie zajęcia kończymy „Iskierką”.
Ewaluacja
Dzieci wybierają buźki, które odpowiadają ich nastrojom po zajęciach i przyklejają
je do Aniołka (zał. nr 13) wywieszonego w widocznym miejscu.
Załącznik nr 7
Jaśniej niż tysiąc słońc
„Opowiedz mi o gwiazdach", poprosiła Joasia swoją babcię. Obie wyciągnęły do góry
szyje i znalazły Mleczną Drogę i Mały Wóz, Wielką Niedźwiedzicę, Oriona i mnóstwo
innych, jasno błyszczących gwiazd, o których nawet babcia nie wiedziała, jak się
nazywają. „Właściwie", powiedziała Joasia, „niebo wygląda jak duża, ciemna kołdra,
a gwiazdy są jak dziury w niej". „Tak, to prawda". Babcia uśmiechnęła się. „A przez te
dziury - gwiazdy można zajrzeć troszeczkę do prawdziwego nieba. Jest tam jaśniej
niż jakby świeciło tysiąc słońc, a mimo to nie zostajemy oślepieni".
Joasia pokiwała przytakująco głową, ziewnęła i poczuła, że trochę zmarzła.
Rozgrzały się wspaniałym kakao, a potem obie poszły spać.
Te dni, w które Joasia mogła być u babci, były jej najbardziej ulubionymi. Było
tam tak przytulnie ze starą wiszącą lampą i dużym stołem kuchennym. Babcia
zawsze tak ładnie pachniała – jak jabłecznik albo sos waniliowy. Miała ona dla Joasi
mnóstwo czasu. Cierpliwie próbowała odpowiedzieć na każde z jej niezliczonych
pytań, a jeśli trzeba było, grała z nią pięć razy pod rząd w tę samą grę, nawet jeśli
wciąż przegrywała.
Czasem rozmawiały ze sobą przez telefon, szczególnie jeśli Joasia miała
kłopoty i była zmartwiona. Babcia zawsze potrafiła powiedzieć coś, co ją pocieszyło.
Kiedy Joasia wróciła pewnego dnia ze szkoły, od razu zauważyła, że coś było
nie w porządku. Mama wyglądała jakoś tak dziwnie. Jej twarz była spuchnięta i
czerwona. I patrzyła ona jakoś inaczej. „Czy jesteś chora?", spytała Joasia. Wtedy
mama wzięła Joasię na kolana. „Posłuchaj, muszę powiedzieć ci coś smutnego:
twoja babcia dzisiaj nagle zmarła". Joasia nie chciała w to uwierzyć. Przecież wczoraj
jeszcze rozmawiała z nią przez telefon. Śmiały się. Wcale nie była chora. A nawet
piekła ciasto. Ona nie mogła umrzeć. To nie mogła być prawda! Nigdy więcej miała
nie bawić się ze swoją babcią, nigdy więcej nie patrzeć na gwiazdy, nigdy więcej nie
pić z nią kakao?! Nigdy więcej już jej nie pocieszy, kiedy pokłóci się z przyjaciółką albo dostanie złą ocenę z klasówki? Było przecież jeszcze tak wiele rzeczy, o które
Joasia chciała zapytać!
Oparła głowę o ramię mamy i płakała. A mama próbowała ją pocieszyć
i wyjaśniła jej, że umarło tylko ciało babci, a jej dusza i jej myśli wciąż są jeszcze
żywe.
„To mi się na nic nie przyda!", łkała Joasia. „Zupełnie na nic!"
Wieczorem Joasia nie mogła usnąć. Wciąż wyobrażała sobie, gdzie była teraz
dusza babci. Nie mogła ona całkiem odejść! Joasia podeszła do okna. Spojrzała na
usiane gwiazdami niebo i nagle usłyszała w swoim wnętrzu głos babci: „Jest tam
jaśniej niż jakby świeciło tysiąc słońc, a mimo to nie zostajemy oślepieni".
Oczywiście, tam właśnie była babcia! Joasia była tego pewna. A ponieważ wiedziała,
gdzie może znaleźć babcię, odległość ta nagle nie wydała się jej taka ogromna.
Może będzie mogła z nią wciąż jeszcze rozmawiać, podobnie jak przez telefon.
Przecież przed chwilą też usłyszała głos babci. Joasia zasnęła troszkę pocieszona.
Rano pomyślała najpierw o babci. Znowu miała wielkie trudności
z uwierzeniem w to, że ona już nie żyła, jej kochana babcia! A może wszystko to
tylko się jej przyśniło? Ale kiedy zobaczyła przy śniadaniu bladą i smutną mamę
w czarnej sukience, a tata patrzył tak poważnie, wiedziała, że była to prawda.
„Czy mogę przynajmniej zobaczyć jeszcze raz babcię?", poprosiła. Rodzice
spojrzeli na siebie pytającym wzrokiem. „Dlaczego właściwie nie", zdecydowała
potem mama. „Ona wygląda tak ładnie i spokojnie".
Babcia leżała w swoim łóżku. Jej dłonie były złożone. Obok niej Joasia
zobaczyła bukiet białych kwiatów i płonącą świecę. Trzymając mamę za rękę Joasia
podeszła bardzo blisko do babci. Wyglądała ona tak, jakby spała. „Ona się
uśmiecha!", wyszeptała Joasia, aby nie zakłócać ciszy.
„Tak, wydaje mi się, że teraz jest jej dobrze", powiedziała mama
i także mogła się teraz uśmiechnąć.
„Cieszę się., że ją jeszcze zobaczyłam! Teraz łatwiej mi w to uwierzyć!",
powiedziała Joasia. Z jej oczy popłynęło kilka łez.
Był to pierwszy pogrzeb, jaki Joasia przeżyła. Padał deszcz. Jej kochana
babcia leżała teraz w tej drewnianej trumnie. Rodzice i wszyscy ubrani na czarno
ludzie rzucali ziemię i kwiaty na trumnę, która leżała w głębokim grobie. Ksiądz mówił coś, czego Joasia nie rozumiała. OstroŜnie połoŜyła na brzegu swój wianuszek
z kaczeńców. On nie powinien leŜeć w grobie. A potem zobaczyła rudzika, który
siedział na skraju grobu i wyglądał tak, jakby się przyglądał. Czy babcia teŜ potrafiła
teraz latać? Na pewno potrafiła latać. Joasia postanowiła, Ŝe wieczorem zapyta o to
babcię za gwiazdami. Ona na pewno będzie znowu wiedziała, co jej odpowiedzieć.
Tak, jak przez telefon. Tylko Ŝe teraz odpowiedź nie dotrze do niej z zewnątrz, lecz
z jej wnętrza.
Załącznik nr 137
Aniołek
Lim0nka