Goddard Kenneth - Alchemik(1).pdf - Goddard Kenneth - tusia2311

tytuł: "Alchemik"

autor: Kenneth Goddard

Wydawnictwo Da Capo

Warszawa 1993

* * *

PROLOG

Kiedy zaczęli to wszystko opisywać w raporcie końcowym, od razu się okazało, że

kluczem do sprawy był Jamie MacKenzie, chociaż motywom, jakie nim kierowały,

wciąż brakowało sensu Biorąc pod uwagę jego szczegółowo udokumentowany iloraz

inteligencji oraz znakomite wyniki w nauce, nie mogli uwierzyć, że tak bystry

młody człowiek mógł do tego stopnia zlekceważyć lodowatą obojętność i przemoc

nieodłącznie związane z profesją, którą dobrowolnie obrał. Lecz z perspektywy

czasu rzeczą aż nazbyt ewidentną było, iż MacKenzie po prostu nie rozumiał ani

przerażającej wielkości, ani nieuniknionych konsekwencji głupiego błędu, jaki

popełnił. Jamie musiał chyba wmówić sobie, że cała ta historia jest tylko

wspaniałą i nader lukratywną zabawą, co zakrawa na ironię, bo o ile jego

dodatkowe zajęcie dostarczało mu czasem uciech - a na pewno sporo pieniędzy -

zabawą bynajmniej nie było. Dlatego kiedy w pokoju numer 245 domu akademickiego

Voyćger Hall na Uniwersytecie Kalifornijskim w San Diego zadzwonił telefon,

Jamie nie przeczuwał nic złego. Oderwał wzrok od swoich obliczeń i z

obojętnością i roztargnieniem sięgnął po słuchawkę.

- Halo?

- Sie masz Jamie. Jak leci?

MacKenzie natychmiast rozpoznał bełkotliwy głos Bobby'ego Lockwooda. Kiwnął

głową. Tym razem alkohol, najpewniej piwsko. Jak wszyscy mieszkańcy Voyager

Hall, doskonale wiedział, że urodzony na Alasce, a niedawno zmarły ojciec

Bobby'ego Lockwooda zostawił synowi coś więcej niż tylko jasnoniebieskie oczy,

czarne kręcone włosy, niezależność ducha i trochę ciężko zarobionego grosza. Ale

tym czymś nie było z pewnością zamiłowanie do wiedzy jako takiej.

Zainteresowania akademickie Bobby'ego ograniczały się wyłącznie do badań nad

różnorodnymi skutkami oddziaływania środków chemicznych na ludzki umysł tudzież

ciało. Tak się przypadkiem zdarzyło, że jednym z najbardziej ulubionych przez

Lockwooda środków był alkohol etylowy. - Gorąco - odrzekł dobrodusznie

MacKenzie.

- W przyszłym tygodniu sesja. Zaczynam coraz poważniej myśleć, że najwyższa pora

przeczytać parę książek albo pojechać do Centrum i zarwać jakąś dupcię. Nie mogę

się zdecydować.

- No i git, będziesz miał dobry dzień! - rzucił ze śmiechem Lockwood.

- Słuchaj, stary. Niedawno poznałem taką jedną, rudą zresztą. Chyba nieźle mi z

nią idzie i w przyszłym tygodniu chcę ją zabrać na narty, no wiesz. Sęk w tym,

że nigdzie nie mogę znaleźć porządnego śniegu. Pomyślałem sobie, że zwrócę się o

pomoc do pewnego dzianego i ustosunkowanego kumpla.

MacKenzie przeprowadził w myśli kilka obliczeń.

- Może będę mógł coś dla ciebie zrobić - rzekł ostrożnie. - W tym miesiącu mam

od groma zamówień, ale niewykluczone, że dwójkę uda mi się dla ciebie jakoś

wytrzasnąć. Ale to cię będzie trochę więcej kosztowało. Towar pierwszej klasy

jest dzisiaj bardzo poszukiwany.

- To prawda, święta prawda - mruknął Lockwood.

- Dwójka nam wystarczy, przyjacielu, aż nadto. No to ile zedrzesz ze starego

kumpla, hę?

- O tej porze roku za dostawę ekspresową biorę minimum dwie stówy - odparł

MacKenzie.

- Ale jak dla ciebie, niech będzie sto pięćdziesiąt. Pasuje?

- Wiedziałem, że mogę na ciebie liczyć, Jamie. - Bobby aż westchnął ze

szczęścia.

- Jutro wieczorem moja pani będzie promieniała z wdzięczności.

- Naprawdę? - MacKenzie zachichotał. Rozbawiło go to, bo kędzierzawy,

niebieskooki Lockwood miał wśród studentów reputację ostrego podrywacza i

zazwyczaj obywał się bez żadnych środków wspomagających.

- Ona wie, że szykujesz dla niej paczuszkę?

- Słyszę, jak się dobija do moich drzwi, kochany! Więc jak to załatwimy? Jak

zwykle?

- Jak zwykle. Skrytka 245.

- Forsa już do ciebie płynie, stary. Jeszcze raz wielkie dzięki. Tylko nie

siedź za długo nad tymi... książkami. MacKenzie uśmiechnął się, odłożył

słuchawkę i spojrzał na zegarek. Piątek, ósma czterdzieści pięć wieczorem.

Mnóstwo czasu, żeby pójść do Centrum Studenckiego, przerzucić kilka rozdziałów

rachunku różniczkowego i wybrać - oraz zarwać - odpowiedni towar na weekend.

Uśmiechając się ze szczerym, niczym nie zmąconym ukontentowaniem, MacKenzie

chwycił gruby, rzadko otwierany podręcznik do rachunku różniczkowego, sięgnął po

błękitnozłotą wiatrówkę i ruszył do drzwi. Zważywszy wszystkie korzyści płynące

z jego obecnego stylu życia, bezsensem było namawiać Jamiego, by bardziej

przykładał się do nauki, a przynajmniej do nauki w uniwersyteckim tego słowa

znaczeniu. O tak, wielu ludzi próbowało go do tego skłonić, jak najbardziej.

Ludzi takich jak choćby wydziałowy opiekun do spraw naukowych, trzech profesorów

Bobby'ego, paru kumpli z pierwszego roku, nie wspominając już o kilku bardzo

bliskich przyjaciołach, którzy właściwie powinni wiedzieć, że to naprawdę bez

sensu. Ale z drugiej strony fakt, że ludzie ci w ogóle przejmowali się edukacją

MacKenziego zakrawał na ironię, albowiem dzień w dzień każdy z nich rozmyślnie

dostarczał Jamiemu zachęty do kompletnej obojętności wobec rzeczy tak

trywialnych, jak zbliżająca się sesja egzaminacyjna. Tą zachętą były oczywiście

pieniądze. Ściślej mówiąc, bardzo dużo pieniędzy. Za każdym razem, kiedy jeden z

tych szlachetnych osobników kupował od Jamiego gramową paczuszkę białego

krystalicznego proszku - w położonym nad brzegiem oceanu kampusie MacKenzie miał

opinię najbardziej zaufanego i pewnego handlarza kokainą - po prostu umacniał go

w przekonaniu, iż życie jest niczym kawałek pysznego ciasta, które upieczono,

pokrojono i osobiście dostarczono mu do drzwi. Dlatego w wieku lat osiemnastu

Jamie MacKenzie miał niemal wszystko, czego od życia chciał: stały i

wystarczający napływ pieniędzy, najlepszego gatunku narkotyki, kampus pełen

młodych, chętnych dziewczyn, szafę zapchaną drogimi, modnymi ubraniami i

nowiutki angielski sportowy samochód, za który zapłacił gotówką; uwzględniając

konieczność zachowania niezwykłej ostrożności podczas wykonywania codziennych

obowiązków zawodowych, cieszył się poza tym w miarę satysfakcjonującym rozgłosem

i szacunkiem. Rzeczą zrozumiałą jest, że umysł osiemnastolatka nie mógł tego

wszystkiego w pełni ogarnąć, jednak tym, co Jamiego brało najbardziej, był fakt,

że podtrzymywanie jakże luźnego i dostatniego trybu życia wcale nie wymagało

ciężkiej pracy. Ba, praktycznie żadnej pracy. Co tydzień odbierał towar,

rozprowadzał go i zgarniał forsę. Tyle. Dziecinna igraszka dla detalisty tak

inteligentnego jak Jamie MacKenzie. Zaczynał w niedzielę rano. Otwierał

kluczykiem metalową kasetkę ukrytą pod najniższą szufladą niezwykle ciężkiej

dębowej serwantki stojącej w jego pokoju i wyjmował z niej dwa tysiące pięćset

dolarów w banknotach o małym nominale (nierzadko brał dwa, a nawet trzy razy

więcej). Włożywszy pieniądze do niewielkiej koperty, zaklejał ją, kładł się na

łóżko z czymś lekkim do czytania - najczęściej z drogim magazynem porno - i

czekał. O dziewiątej trzydzieści, plus minus pięć minut, w pokoju, którego z

nikim nie dzielił, dzwonił telefon. Rozmówca Jamiego podawał mu namiary budki

telefonicznej, gdzieś w kampusie, oraz godzinę przybycia - zwykle dziesięć do

piętnastu minut po rozmowie, zależnie od odległości. W umówionej budce MacKenzie

odbierał drugi telefon. Tym razem otrzymywał wskazówki, jak dotrzeć do

"skrytki", gdzie miał nastąpić "zrzut". Taką "skrytką" był na przykład pojemnik

na zużyte ręczniki papierowe w jednej z licznych toalet w kampusie albo w

najbliższej okolicy. Otwierał pojemnik uniwersalnym kluczem, wsuwał kopertę pod

ręczniki, możliwie niegłęboko, i wracał prosto na uniwersytet. Zgodnie z bardzo

wyraźnymi poleceniami Jamie nigdy, ale to nigdy nie kręcił się w pobliżu

skrytki, by zidentyfikować śmieciarza, który, jak przypuszczał, przychodził

niedługo potem. Będąc osobnikiem nader praktycznym, MacKenzie słusznie zakładał,

że taka ciekawość jest rzeczą wysoce niebezpieczną, możliwe nawet że zgubną w

skutkach. Żaden problem, gdyż tożsamość "łącznika" niezbyt Jamiego interesowała.

Jak dotąd pestka.

Odbiór towaru, następna faza cotygodniowej procedury odbywał się wieczorem w

pierwszy wtorek po zrzucie. O szóstej czterdzieści pięć, po typowo stołówkowej i

pozbawionej smaku kolacji, Jamie MacKenzie wracał jak co dzień do akademika,

wystukiwał czterocyfrowy kod, otwierał skrzynkę i wyjmował pocztę. We wtorki,

czasami w środy, wśród listów znajdował dwadzieścia osiem, pięćdziesiąt sześć, a

niekiedy nawet osiemdziesiąt cztery gramy czterdziestoprocentowej kokainy. Każda

partia towaru była zapakowana w kilka cieniutkich, hermetycznie zamkniętych

paczuszek z wytrzymałego plastiku. Otrzymawszy tygodniowy zapas narkotyku,

MacKenzie szedł szybko i ostrożnie do swego pokoju. Natychmiast zatrzaskiwał dwa

zamki u drzwi, zamykał okno, zaciągał firankę i czekał. Punktualnie o siódmej,

gdy zaczynała się ściśle przestrzegana trzygodzinna nauka własna, Jamie otwierał

skrytkę w serwantce, wyjmował z niej elektroniczną wagę szalkową, ponad

dwulitrowy słój z laktozą, wielki moździerz i tłuczek, pudełko z grubymi,

błyszczącymi papierkami w kształcie kwadracików i niewielką metalową łopatkę.

Układał te przedmioty na uprzątniętym fragmencie blatu biurka, siadał i resztę

wieczoru spędzał na ważeniu i pakowaniu kokainy. Jamie był tak zwanym

"detalistą" albo "gońcem", jak nazywano handlarzy najniższego szczebla. Ważenie

i pakowanie towaru nie wymagało od nich jakichś specjalnych predyspozycji, poza

odrobiną zręczności, niezbędną do obsługiwania wagi i składania maleńkich kopert

z błyszczącego papieru. Kalkulacja była niezwykle prosta, co wynikało z

dokładnie rozplanowanego harmonogramu dystrybucji na poziomie hurtowników

mniejszych, tych obracających gramami kokainy, i większych - ci obracali

kilogramami. Każda cotygodniowa partia czterdziestoprocentowej kokainy ważyła

około dwudziestu ośmiu gramów. Zadaniem MacKenziego było odważyć z każdej

dokładnie dwadzieścia pięć gramów narkotyku i dokładnie zmieszać go z

dwudziestoma pięcioma gramami sproszkowanej laktozy. W rezultacie takiej

operacji otrzymywał pięćdziesiąt gramów dwudziestoprocentowej kokainy, którą

zapakowywał w pięćdziesiąt starannie odważonych jednogramowych paczuszek. Jako

jeden z dwóch autoryzowanych detalistów w uniwersyteckim kampusie, MacKenzie

miał sprzedać przynajmniej pięćdziesiąt jednogramowych paczuszek tygodniowo i

zgarnąć za to trzy tysiące dolarów. Dwa i pół tysiąca dolarów szło na niedzielny

zrzut; rankiem odbierał je łącznik. Pięćset dolarów i pozostałe trzy i trzy

dziesiąte grama czterdziestoprocentowej kokainy zostawało dla Jamiego jako

udział w zyskach ze sprzedaży każdej partii proszku. Dla młodego człowieka była

to kwota aż nadto wystarczająca. Dzięki niej mógł sobie pozwolić na kobiety,

ubrania i samochody aż do końca swojej uniwersyteckiej kariery. O ile tylko

zachowa należytą ostrożność i nie stanie się chciwy albo głupi. Jednak oddając

Jamiemu sprawiedliwość, należy uczciwie stwierdzić, że do typów nieostrożnych

nie należał. Z religijną nabożnością przestrzegał naczelnych dyrektyw, jakie

wbijano do głów wszystkim detalistom tudzież mniejszym hurtownikom podległym

Generałowi. Sprzedawaj tylko ludziom, których znasz i którym całkowicie ufasz,

najlepiej z góry ustaloną ilość kokainy tygodniowo. Nigdy nie sprzedawaj komuś,

kogo niedawno aresztowano. Nigdy nie proponuj towaru komuś, kogo nie

sprawdziłeś, a jeśli taka osoba pyta cię, czy sprzedajesz narkotyki, zaprzeczaj.

I nigdy, przenigdy nie sprzedawaj ludziom zupełnie obcym. Tak więc klienta

trzeba najpierw poznać i dopiero wtedy ryzykować własny tyłek. MacKenzie nie był

też człowiekiem specjalnie chciwym. Kiedy na rynku brakowało towaru, Jamie

prawie nigdy nie podbijał ceny, poza nielicznymi wyjątkami, jak choćby w

przypadku ekspresowej dostawy dla Bobby'ego Lockwooda, kiedy to musiał sięgnąć

do swoich prywatnych zapasów. I z pewnością nie zależało mu na tym - jeszcze

nie - by zostać hurtownikiem, mniejszym lub większym, bo uważał, że na grubsze

transakcje będzie miał mnóstwo czasu w późniejszym okresie życia. Na razie Jamie

MacKenzie był całkowicie zadowolony z tego, że jest młodzieńcem w miarę

przystojnym, i że stopniowo zyskuje coraz większą popularność. Wspomaganą, rzecz

jasna, nie wysychającym strumieniem pieniędzy oraz kokainy. Nie, Jamie z

pewnością nie zachował się nierozważnie, gdy o dziesiątej trzydzieści wieczorem

zszedł do skrzynki numer 245, żeby wybrać z niej codzienną porcję kopert, z

których jedna zawierała sto pięćdziesiąt dolarów w dziesięciodolarowych

banknotach. Nie był też nadmiernie chciwy, gdy mniej więcej trzydzieści sekund

później wrzucał do skrzynki Lockwooda zaklejoną kopertę z dwoma gramowymi

pakiecikami narkotyku. Popełniał po prostu niewybaczalnie głupi błąd.

Kwadrans po dziewiątej w sobotę rano Bobby Lockwood przystanął koło swojej

skrzynki pocztowej i wyjął z niej zaklejoną kopertę od Jamiego MacKenzie. Szybko

zboczył do pobliskiej ubikacji, wszedł do kabiny, zamknął drzwi i spędził w niej

wystarczająco dużo czasu, by przekonać się, że każda paczuszka zawiera biały

krystaliczny proszek. Później ruszył pośpiesznie na parking za akademikiem,

wsiadł do samochodu, wyjechał z kampusu, na rozgałęzieniu autostrady numer 5

skręcił na południe i popędził do San Diego. Historyjka, jaką wcisnął

MacKenziemu, była lipna. Bobby Lockwood nie miał zamiaru spożytkować dwóch

gramów kokainy na uwiedzenie wyimaginowanej rudej piękności podczas równie

wyimaginowanej wyprawy na narty. Chociaż pomysł jako taki mógł ewentualnie

przypaść Lockwoodowi do gustu, na pewno nie był to odpowiedni sposób na

wykorzystanie cennego dowodu rzeczowego w bardzo delikatnym śledztwie, jakie się

właśnie toczyło. Grzecznie mówiąc, Bobby Lockwood nie zamierzał spieprzyć udanej

operacji nielegalnego zakupu z powodu jakiejś przypadkowej dupci. Zresztą

operacja nie była wcale zakończona. Lockwood miał jeszcze oddać proszek do

analizy, żeby dokładnie sprawdzić, co też nabył za sto pięćdziesiąt dolarów

Jimmy'ego Pilgrima, za pieniądze, z których się dokładnie rozliczał. Żeby to

zrobić, Lockwood musiał dostarczyć paczuszki komuś, kto znał się na chemii o

wiele lepiej niż on: zawodowemu chemikowi, choćby takiemu jak Simon Drobeck.

Dwadzieścia pięć minut później Drobeck otworzył Lockwoodowi drzwi swego dobrze

odizolowanego laboratorium i wziął od niego kopertę.

- Najwyższa pora, żebyś przyniósł coś interesującego - mruknął. Kiwając się jak

kaczka, podszedł do stołu, rozciął kopertę, ostrożnie rozwinął pakieciki i

sięgnął po dwa celofanowe papierki, na które wysypał kokainę.

- Te rutynowe badania zaczynają mnie już nudzić. Cały Drobeck...

- pomyślał Lockwood patrząc, jak chemik manipuluje przyciskami skomplikowanej

wagi elektronicznej. Ponury, zamknięty w sobie i sarkastyczny. Ani chybi los

faceta, który całe życie spędził pośród probówek i nawet nie zauważył, że już

zgrzybiał i stetryczał. Wstrząsnął nim dreszcz. Wbrew zastrzeżeniu w testamencie

ojca, mówiącemu, że Bobby odziedziczy posiadłość na Alasce, pod warunkiem że

najpierw uzyska dyplom z biologii albo chemii, Lockwood nie wyobrażał sobie

życia spędzonego w ciasnym laboratorium. Zwłaszcza w takim jak laboratorium

Drobecka.

- To powinno być o wiele bardziej interesujące, jeśli nasze przypuszczenia są

słuszne - odparł z wyraźnym roztargnieniem. Jego oczy nerwowo lustrowały

pomieszczenie. Na stołach i na podłodze stały tu liczne akwaria, butle z gazem,

plastikowe pojemniki na śmieci, błyszczały dziesiątki chromowanych przyrządów,

na ścianie wisiały zlewy. Lockwood czuł, że tężeją mu mięśnie brzucha. Zaczęły

mu się pocić dłonie. Stetryczały pierdoła - pomyślał i z niejakim wstydem

uświadomił sobie, że nie umie zapanować nad odruchowymi reakcjami wywołanymi

tym, co znajdowało się w cuchnącym laboratorium. Lockwood nie lubił tu

przebywać. Głównie dlatego, że nie tolerował obecności Drobecka i nie cierpiał

tych jego plugawych badań, jakim się z lubością oddawał. Tak naprawdę to gdyby

Bobby miał w tej sprawie coś do powiedzenia - niestety nie miał - kokaina

Jamiego MacKenzie mogłaby dotrzeć do Drobecka pocztą, a nawet na grzbiecie

jakiegoś pieprzonego wielbłąda. Wszystko jedno jak, byleby tylko nie musiał

dostarczać jej osobiście. Ale musiał. Jimmy Pilgrim mocno podkreślał, że czas

odgrywa w sprawie Jamiego niezwykle istotną rolę. Wyniki badań chciał mieć po

południu, co znaczyło, że Bobby będzie musiał sterczeć w tym obleśnym zoo i

towarzyszyć Drobeckowi, aż łysy, pomarszczony grubas znajdzie odpowiedź na kilka

pytań.

- Usiądź sobie - mruknął Drobeck, zanotowawszy coś na kartce. Machnął ręką w

stronę krzesła po drugiej stronie roboczego stołu.

- Wiadomo, kto to opchnął?

- Dziękuję - powiedział Bobby, obchodząc chemika i sięgając po krzesło.

- Wiadomo. Nazywa się MacKenzie. M-a-c-K-e-n-z-i-e. Na imię ma Jamie, przez

jedno...

- Kurwa mać!

- wrzasnął nagle, cofając gwałtownie rękę, bo natrafił palcami na zimną, gładką,

pokrytą łuskami skórę.

- Przez jedno "m"?

- spytał Drobeck, lekko rozciągając usta w czymś, co można by uznać za uśmiech.

Drobeck był człowiekiem nie do rozgryzienia. Nawet nie drgnął, kiedy Lockwood

wrzasnął.

- Ty pieprzony kutasie - wyszeptał wściekle Bobby, cofając się od stołu i stając

dla pewności za naukowcem, żeby lepiej zobaczyć, czego przed chwilą dotknął, tym

razem z bezpiecznej odległości.

Był duży. Lockwood nie wiedział jak duży. Nawet nie chciał o tym myśleć. Tkwił w

bezruchu, owinięty wokół krzesła pięcioma skrętami potężnego cielska. Za łbem

wielkości dłoni Bobby'ego zaczynała się szyja średnicy jego nadgarstka, a jeden

ze środkowych splotów miał grubość męskiego uda. Wyglądało na to, że śpi, ale

Lockwood nie pałał ochotą, by podejść bliżej i sprawdzić.

- Nie zrobi ci krzywdy - powiedział Drobeck, skupiwszy uwagę na analizie kokainy

z pierwszej paczuszki. Rozmieszał już odrobinę proszku w buteleczce z

rozpuszczalnikiem i właśnie wstrzykiwał miksturę do jakiegoś przyrządu

wyposażonego w liczne pokrętła i wskaźniki.

- Taa? Dasz mi na to gwarancję?

- Lockwood posłał mu wściekłe spojrzenie, usiłując zapanować nad oddechem.

Nadal się cofał, żeby stanąć jak najdalej od wielkiego, pogrążonego w letargu

węża. Zrobił jeszcze jeden krok i... wpadł na olbrzymie metalowe pudło z

pokrywą, co natychmiast sprowokowało chór sycząco-szurających odgłosów,

przenoszących się błyskawicznie z klatki do klatki. Lockwood odskoczył do tyłu,

jakby coś go ukąsiło. Sparaliżowany, stał pośrodku laboratorium z trzęsącymi się

rękami i nogami, z zaciśniętymi bezsilnie pięściami, rozpaczliwie szukając

miejsca najbardziej oddalonego od wszystkich klatek i metalowych pojemników.

Drobeck - wciąż zwrócony plecami do rozwścieczonego i bliskiego paniki handlarza

- najwyraźniej myślał nad jego pytaniem.

- Nie - rzekł po chwili, odwracając się wolno i spoglądając prosto w pobladłe

oblicze Lockwooda.

- Chyba nie. Może chcesz poczekać obok?

- spytał, wskazując drzwi po drugiej stronie laboratorium. Te z napisem: "Uwaga!

Niebezpieczeństwo! Jadowite gady! Zachować ostrożność!" Lockwood nawet tam nie

spojrzał. Dużo słyszał o tym pomieszczeniu.

- Nie, zostanę - warknął z twarzą wykrzywioną strachem i złością.

- Daj mi tylko znać, kiedy skończysz.

Dwadzieścia pięć długich minut później Drobeck oderwał wzrok od przyrządów i

popatrzył na Bobby'ego.

- Waga się zgadza, i to dokładnie - oznajmił.

- Jeden przecinek zero dwa i zero przecinek dziewięćdziesiąt dziewięć. Dwa

gramowe pakieciki. Oczywiście, oba zawierają chlorowodorek kokainy, czego z

pewnością oczekiwałeś. Chcesz liczb? Piętnaście przecinek dziewięć oraz

szesnaście przecinek zero.

- Szesnastoprocentowa koka - przetłumaczył na swoje Lock- wood.

- Tak samo jak ta z pierwszej partii... Jesteś pewny? Simon Drobeck spojrzał na

Bobby'ego i na jego twarzy po raz pierwszy odmalował się wyraz czegoś w rodzaju

prawdziwego rozbawienia.

- Tak - powiedział kiwając łysą, pomarszczoną głową i rozciągając wargi w niemal

doskonałej imitacji uśmiechu.

- Chyba tak. Zgodnie z zaleceniami, personel techniczny miał kategoryczny zakaz

przeszkadzania studentom w trzygodzinnej nauce własnej. Dlatego wymiana

przepalonych żarówek oraz drobne naprawy w akademikach Uniwersytetu

Kalifornijskiego, również w kampusie w San Diego, odbywały się wyłącznie we

wtorki i czwartki między godziną pierwszą a czwartą po południu. Tak się

złożyło, że wtorkowe i czwartkowe popołudnia bardzo odpowiadały pewnemu

studentowi filozofii, który musiał trochę dorabiać na spłacenie miesięcznych rat

za nową Hondę 1000 cc, bo o istnieniu motocykla wspomagający go materialnie

rodzice nic nie wiedzieli. Całkiem przypadkowo pasowały również do planów kilku

innych ludzi, którzy czerpali z akademików znacznie większe korzyści finansowe

niż wspomniany student filozofii.

W czwartek, sześć dni po tym, jak Jamie MacKenzie sprzedał Lockwoodowi dwa gramy

kokainy dokładnie o godzinie pierwszej dziesięć po południu, młody, dobrze

zbudowany mężczyzna o kędzierzawych blond włosach i bladoniebieskich oczach

poprawił biały kombinezon, naciągnął mocniej baseballową czapkę i skradzionym

kluczem uniwersalnym otworzył drzwi do sutereny pod akademikiem Voyager Hall.

Niósł drewnianą drabinę, kartonowe pudło z napisem: " Żarówki" i ciężką skrzynkę

z narzędziami, przytwierdzoną taśmami do pasa. Student ostatniego roku filozofii

i niepełnoetatowy specjalista od drobnych napraw w jednej osobie, który tego

popołudnia miał zmieniać żarówki w Voyager Hall, nie wiedział, że skradziono mu

klucz; nie wiedział też, że jest już dziesięć minut spóźniony. Tak naprawdę to

nie wiedział o niczym, albowiem z twarzą wciśniętą w poduszkę chrapał w

najlepsze na swoim nader zmiętoszonym łóżku - ofiara młodej, agresywnie

Goddard Kenneth - Alchemik(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: