Nad mogiłą Stoigniewa
W obliczu śmierci stoim śmierni,
Odeszło życie w niebyt nawi,
W żałobnej Cię żegnamy czerni –
Gardzino ukochanej Sławii.
Nie czynim stosu ani tryzny,
Płaczki nie zwiodą żalnych pieśni,
Obyczaj dawnej Słowiańszczyzny
Twoja Zadruga nowocześni.
ÂŁad Budowniczych – nasz panteizm
Z wierzeń praojców się wywodzi,
Wyznanie wiary słowy temi
I obrzęd czynim, jak się godzi.
Czcimy Swaroga – ÂŚwiętowita,
Czcimy zasadę czynną świata
Co w mózgu mędrca, w ziarnku żyta,
W jądrze atomu, w pyłku kwiata.
Człowiek – nosiciel boskiej siły,
Nią zapłodniony duch człowieczy,
By się bogorłów sny iściły
W toku stawania się wszechrzeczy.
Żywie Stoigniew w DZIELE swoim,
Bo prawom śmierci czyn zaprzecza,
Paszczom nicości się ostoi
Czynami zbrojna myśl człowiecza.
Nie czynim tryzny ani stosu,
Płaczki nie będą zawodziły,
Dostojnie, godnie, bez patosu
Odchodzisz, Druże, w noc mogiły.
ÂŁzy pożegnania czas ukoi,
Żałość i smutek – czas ulecza,
Lecz niepamięci się ostoi
Zaklęta w DZIEÂŁO myśl człowiecza.
MarekMaly