Krishnamurti Jiddu - Krolestwo Szczescia.pdf - Jiddu Krishnamurti - w_karol

Jiddu KRISHNAMURTI

KRÓLESTWO SZCZĘŚCIA

Przekład Stanisławy Kuszelewskiej

Nakładem Księgarni F. Hoesicka

Warszawa 1929

Drukarnia Wł. Łazarskiego, Warszawa, Złota 7/9

The Kingdom of Happiness. London: Allen and Unwin 1927.

Stenografowany, a później zredagowany, tekst mów wygłoszonych do 35

zaproszonych osób na Zamku Eerde w lipcu 1926, bezpośrednio przed

rozpoczęciem trzeciego Obozu Gwiazdy w Ommen.

W przekładzie uwspółcześniłem tu i ówdzie pisownię, ale innych zmian

nie wprowadziłem.

W spisie treści, w nawiasach, numery stron wydania z 1929 r. W.S.

SPIS TREŚCI:

1. Głos Wewnętrzny (5)

2. Zainteresowanie i entuzjazm (15)

3. Osobowość a prywata (27)

4. Świątynia serca (33)

5. Rzeka i ocean (45)

6. Wartość doświadczenia

7. Pośród wielkich ludzi (67)

8. Rozum - twórca (81)

9. Ołtarz świata (93)

10. Ofiara u stóp ołtarza (107)

11. Ogród zachwycenia (121)

12. Wieczysty towarzysz (133)

I. GŁOS WEWNĘTRZNY

Pragnąłbym, jeśli można, przedstawić wam pewne myśli, które rozwijać

będziecie i które dadzą wam określone pojęcie o prawdziwym życiu

duchowym.

Przypuszczam, iż każdy z was zdaje sobie sprawę, że twórczość -

albowiem tworzyć trzeba, by żyć - jest walką i ciągiem

niezaspokojeniem; chcąc doprowadzić twórczość do owocowania, rozwijać

musicie własne swe na świat patrzenie, własne skłonności i uzdolnienia;

w tym celu chciałbym w każdym zbudzić Głos, owego Tyrana [Natarczywe

żądanie Duszy, która nie daje spokoju człowieczej naturze aż ta

ostatnia usłucha. Przyp. autora], jedynego prawdziwego przewodnika,

który pomoże wam w tworzeniu. Większość z was woli naśladować, jest to

bowiem znacznie łatwiejsze. Wielu lubi iść w cudze ślady. Wielu uważa,

iż prościej jest nie rozwijać własnych skłonności, własnych cech,

własnego charakteru, ale po prostu ślepo iść za kimś. Myślę, że

przyznacie mi słuszność, jeśli powiem, iż jest to dla życia Głosu

wewnętrznego zabójcze. Głos ów, Tyran, Intuicja jest naszym

najszlachetniejszym przewodnikiem; jedynie rozwijając go i doskonaląc,

dotrzeć możemy do celu - naszego własnego celu.

Rozwijając w sobie ów Głos, aż stanie się jedynym panem, któremu

posłuch dajemy, odnaleźć musimy cel nasz i pracować nieustannie nad

jego zdobyciem. Czymże jest ów cel? Dla mnie jest on osiągnięciem

Ostatecznej Prawdy. Chcę dojść do stanu duszy, kiedy sam wiedzieć będę,

żem zwyciężył, żem dotarł, żem się stał Prawdy owej wcieleniem. Wtedy

wszelkie drobne walki, niepokoje, przeszkody - chociaż one również nie

pozbawione są wartości - już mnie nie osaczą, nie zwiążą, nie zaciemnią

oblicza Prawdy. Osiągnąwszy ową Prawdę, osiągnę jednocześnie to, czegom

pragnął - spokój, doskonałą cichość myśli i wzruszeń. Oto mój cel.

Pierwszym i najważniejszym ku niemu krokiem jest umocnienie Głosu

wewnętrznego. W każdym z nas przemawia on od czasu do czasu. W miarę

rozwijania go w sobie i uszlachetnienia, nauczyć się musimy myśleć i

działać samoistne. Hodowanie w sobie Głosu wewnętrznego oznacza po

prostu życie zgodne z jego rozkazami.

Wszelkie naśladownictwo nie ma nic wspólnego z pięknem; sztuka polega

nie na biernym odtwarzaniu Natury, lecz na wydobyciu z Natury

szlachetności zawartego w niej symbolu. Tak więc , każdy z nas winien

zostać artystą, artystą, który tworzy ze siebie samego, albowiem

ujrzawszy Wizję, przejęty został dreszczem uniesienia. Przekonacie się,

iż wielcy i prawdziwi artyści, wielcy i prawdziwi mędrcy nie uznają

wyłączności: ogarniają rzecz wszelką, stanowią cząstkę wszechrzeczy.

Musimy stać się wielostronnymi, by stworzyć dzieło doskonałe. Ogród róż

pełen piękny będzie, lecz jednostajny. Róże mogą być najdoskonalsze i

najrozmaitsze w odmianach i barwach, jeżeli jednak kwitnąć będą same

róże, nie da to wrażenia prawdziwego piękna. Każdy z nas ma wrodzoną

skłonność upodobniania się do innych. Pragniemy wszyscy ukształtować

się w pewien typ ogólny, zawrzeć się w formie, nie przez nas wykonanej.

Jest to zabójcze dla rozwoju doskonałej intuicji. A przecież nie należy

zapominać nigdy, iż wszyscy spotkamy się z czasem w Królestwie

Szczęścia.

Posiadamy przeważnie - dzięki różnicom pochodzenia rasowego lub kultów

religijnych - skłonność do uważania siebie za odmiennych od innych

ludzi. Traktujemy świat jako coś istniejącego poza nami, stajemy się

wyłączni w naszym patrzeniu na rzeczy. Hołdując tym tak ograniczonym

poglądom, tak ciasnym pojęciom - burzymy, miast tworzyć. Pragnąłbym,

jeśli potrafię, zbudzić w każdym Głos, który poprowadzi was obraną

samodzielnie drogą, waszym własnym życiem, ścieżką własnego czynu.

Dopóki posłuszni będziecie temu Głosowi - nie zbłądzicie. Źle czyni ten

tylko, kto stara się dążyć za cudzym objawieniem, w ślad cudzej idei,

lub pod cudzymi rozkazami. Ja mogę wskazać wam, iż ideałem moim jest

Prawda, doskonały spokój, dobroć miłująca, wy jednak sami walczyć o to

musicie i sami dotrzeć.

Wyłożyć wam mogę zasady Prawdy, lecz przez posłuch dany własnemu

Głosowi sami wyrobić sobie musicie własną wiedzę, własne idee i wtedy

dopiero dojdziecie do celu, w obliczu którego spotkamy się wszyscy.

Oto jest dla mnie wielka sprawa życia. Nie chcę dawać posłuchu nikomu -

niezależnie od tego kim jest - dopóki nie czuję, że ma słuszność. Nie

chcę chować się za zasłonę, która kryje Prawdę. Nie chcę posiadać

wierzeń, którym nie mogę odpowiedzieć całą duszą, całym sercem, całą

istotą. Zamiast dać się wlec bezwolnie cudzymi ścieżkami, zamiast

pozostawać w pospolitości i miernocie, słuchajcie Głosu, doskonalcie

go, odkrywając w ten sposób nową rozległość życia.

Rozwijać musicie Intuicję, jakom rzekł, zdając sobie sprawę, iż jest to

waszym ideałem. Doskonała harmonia wzruszeń i rozumu konieczna jest, by

Głos waszego prawdziwego "Ja" - mógł przemówić. Intuicja jest

podszeptem Ducha, kierowniczym słowem żywota. Im bardziej zestroimy

siłę odczuć z jasnością myśli, przez ich doskonalenie i oczyszczanie,

tym bliżsi będziemy usłyszenia Głosu. Intuicja jest bowiem dana

każdemu, jest cechą całego człowieczeństwa, nie poszczególnego

osobnika. Hodować powinniście silne uczucia: wielkiej miłości, żywego

szczęścia, prawdziwej dobroci. Człowiek pozbawiony uczuć nie posiada

żadnej wartości; jeśli jednak posiada zdolność do uczuć silnych, może

uczynić je doskonałymi i czystymi, choćby nawet uprzednio złe uczucia w

sercu nosił. Jedynie człowiek stwardniały i obojętny nie potrafi ani

tworzyć, ani burzyć, ani budować. Przekonacie się, iż wielki burzyciel

nie jest nigdy miernym, pospolitym człowiekiem - otacza go zawsze coś z

dziedziny cudu; wielki miłośnik nie bywa nigdy przeciętny. Im więcej w

was serca tym lepiej, trzeba jeno uczyć się opanowania, wzruszenie

bowiem jest jako ziele: jeśli go nie trzebić, zniszczy ogród. O ile

znacie jedynie wzruszenia słabe, dajcie im pożywkę: nabiorą sił i

urosną. Niektórzy twierdzą, iż tępić w sobie należy wszelkie

odczuwanie, wszelką zdolność wzruszeń. Jest to myśl pozbawiona zarówno

sensu, jak ducha. Im pełniejsze jest serce i bardziej przelewne

wzruszeniem, tym lepiej, konieczne jest jednak opanowanie; jeśli nie

zdołacie uczuć opanować - cierpieć będziecie. Oddalicie się też od

drogi Intuicji, błądząc po bocznych ścieżynach, zamiast zdążać prosto

ku waszemu celowi. Posiadajcie uczucia potężne. Wyrabiajcie je,

radujcie się nimi. Nie bądźcie bierni, ale wychodźcie odważnie

naprzeciw niebezpieczeństwu i walce. Odczuwam tak mocno potrzebę tego,

wszyscy bowiem dążymy do ujednostajnienia się w pewnym typie; chcemy

wszyscy myśleć tymi samymi pojęciami, krążyć w orbicie tych samych

osobistości. Boimy się, iż postęp nasz wstrzymany będzie, jeśli nie

przyłączymy się do tego lub owego ruchu. Cóż to jednak znaczy postęp?

Własne wasze szczęście. "Postęp" - to tylko frazes. Co do mnie, wolę

być szczęśliwy, niż posiąść wszystkie drobne satysfakcje, które dać

może świat. Czyż nie jest obojętne, jaką wyznajecie religię, jakie

czcicie świętości, jeżeli jesteście naprawdę szczęśliwi i cel swój

widzicie jasny i nie przyćmiony ? Wyobraźcie sobie na chwilę Buddę i

Jego uczniów. Stanowili oni wielkie wyjątki swego wieku, mieli jednego

Mistrza, jeden cel, jeden ideał - Jego. A przecież każdy z nich

posiadał iskrę geniuszu; żaden nie był mierny ani pospolity, albowiem

szli w Jego ślady, w ślady tego, który był wyjątkiem, kwiatem

człowieczeństwa. Takimi przykładami wszyscy stać się musimy.

II. ZAINTERESOWANIE I ENTUZJAZM

Chciałbym móc przekonać was o ważności zainteresowania się życiem,

inaczej bowiem nie potraficie dokonać niczego. Powinniście jak

najgoręcej zainteresować się życiem. O sobie powiedzieć mogę, iż

zajmuje mnie każda rzecz, albowiem wszystko, co żyje dokoła, przynosi

mi coraz większe zrozumienie. Nic nie istnieje dla mnie w życiu prócz

szukania Prawdy, szukania Szczęścia, spokojności i uciszenia. Chcąc

istotnie interesować się życiem, powinniście myśl swą i zdolność

odczuwania utrzymywać w ciągłej czynności i pobudliwości. Pragnąłbym,

gdyby było można, udzielić wam nieco moich zainteresowań; abyście mogli

obudzić w sobie własne. Jeżeli bowiem nie macie owej ciekawości, owego

pragnienia osiągnięcia, tęsknoty posiadania, chęci odrzucenia

wszystkiego dla zdobycia tego, co ostateczne, nie zdołacie nauczyć się

sztuki poświęcenia. Owo zainteresowanie, o które mi chodzi, zjawia się

jako owoc istotnej cywilizacji. Dziki, który wstępuje na pierwszy

stopień życia, który gromadzi karmę, uczy się cierpieć, poczyna

tworzyć, wszystko uważa za nowe - ten dziki zna jedno tylko ciasne

zainteresowanie życiem: pragnie osiągnąć, doświadczyć, zaznać

wszystkiego, co fizyczne, co materialne.

Istota zaś, która przeszła przez cywilizację i kulturę, nagromadziła

dzięki dawnym czynom, podczas ewolucji wielu żywotów, wiedzę,

doświadczenie, intuicję i umiejętność rozróżniania. Będzie ona

uporczywie odrzucać, odtrącać rzeczy, które nie są ważne; jest to dla

niej jedyna droga podjęcia szukania Prawdy. A jednak zarówno dla was

jak i dla mnie, owo zainteresowanie musi być równie żywe i palące jak i

palące jest dla barbarzyńcy smakowanie przyjemności i doznań życia. Wy

jednak znajdujecie się już na innej drodze, posiadacie inne pragnienia,

minęliście już bowiem dawno tego dzikiego, którego pochłaniają

całkowicie i wyłącznie zdarzenia dnia bieżącego. Dziki wciąż jeszcze

wplata się w krąg przeznaczeń, wy już powinniście się od niego

uwalniać, wzmagać wolę i kierować żądze tak, by móc nauczyć się iść za

Głosem - Tyranem. Jedyna droga do usłyszenia i usłuchania owego Głosu -

wiekuistego przewodnika - wiedzie przez entuzjazm. Jeżeli zapał ten

posiadacie, zrozumiecie z łatwością, iż intuicja, iż Głos, ku któremu

chciwie nachylacie ucha, stanie się waszym Panem, jedynym autorytetem

waszego życia.

Dla zbudzenia owego zainteresowania i entuzjazmu musicie czuwać,

nauczyć się myśleć, używać wyobraźni, cierpieć, jeśli nawet w danej

chwili nie przechodzicie przez stan zwykłego cierpienia. Dam wam

przykład. Któregoś dnia w wyobraźni wyszedłem na przechadzkę z moim

bratem. Szliśmy wąską ścieżyną i ja nieustannie zdawałem sobie sprawę,

iż mój cień jest ciemniejszy, niż cień mego brata. Zastanowiłem się nad

tym. Doszedłem do wniosku, że świadomość moja bardziej jest skupiona w

sobie niż świadomość mojego brata. Podobne to było do spoglądania przez

dwa szkła, jaśniejsze i ciemniejsze; tym szkłem ciemniejszym byłem ja.

Pragnąłem jednak, żeby oba cienie posiadały natężenie jednakowe:

istotnie po niedługiej chwili różnica znikła, tak iż mogłem stwierdzić

zupełną jednorodność naszych osobowości. Potem zdawało mi się, że

leżałem w jakimś ogrodzie i przyglądałem się źdźbłu trawy. Wiecie w jak

ciasnej otoczce rośnie źdźbło trawy zaraz po wykiełkowaniu, z czasem

dopiero dzieląc się na dwie lub trzy blaszki.

Poczułem nagle, że jestem jako trawa, która nie podzieliła się jeszcze

na źdźbła osobne. Potem poczuć zdołałem jak trawa przepycha się w

ziemi, jak kiełkuje, jak wzbierają w niej soki, jak dzielą się listki.

Sam byłem każdym listkiem. Kiedym powrócił do rzeczywistości, rzekłem

sobie: "Niczego więcej w życiu nie pragnę jak tylko utraty poczucia

odrębnej osobowości. Wtedy bowiem zapomnieć mogę o swoim "ja" i

zjednoczyć się, zrównać, roztopić w reszcie świata: w królestwie

roślin, zwierząt i ludzi; jestem wtedy bliższy Prawdy, bliższy

doskonałości. Drogę ku niej zagradza właśnie moja wyłączność,

poniżający ucisk osobowości, rozdział stwarzany przez "ja". Mówiłem

więc , ze dla zdobycia zainteresowania i entuzjazmu musicie myśl

utrzymać w czujności, w napięciu, przyglądać się bliźnim, uczyć się od

nich, musicie z początku iść na oślep, aż zainteresowanie nabierze

żywości, aż entuzjazm stanie się jasny, mocny, nie zaś słaby i mglisty,

aż rozpali się w was płomień geniuszu. Geniusz jest dla mnie istotą,

która ostro widzi swój cel, idzie ku niemu uparcie, posiada wiecznie

żywy zapał i walczy nieustannie o zachowanie niezmąconej jasności swej

Wizji, swego ideału; geniuszem jest ten, kto nie da się zatopić

miernościom życia, troskom osobistym i ogólnym - rodziny i świata - ale

wciąż je odsuwa, odtrąca, starając się zawsze utrzymać ideał swój

czysty i nieskalany. Człowiek zwykły, pospolity, zostaje osaczony przez

życie; nie posiadając ideału, poddaje się ciśnieniu otoczenia i traci

swą żywotność. Walcząc o osiągnięcie celu, powinniście zapomnieć o

zamęcie świata i zdobyć to zainteresowanie, które pchać was będzie

wciąż naprzód i naprzód, myślą i duchem. Jeśli macie tworzyć, jeśli

macie pomóc światu - nie poszczególnym ludziom, ale światu całemu -

posiąść musicie ideał, napełnić się ideałem; kiedy się nim przepoicie,

kiedy się staniecie jego cząstką, on zaś waszą własnością, kiedy sami

poznacie Prawdę, możecie innych ku niej prowadzić. Oto jest dzieło,

które na was czeka, pragnienie, które ma się w was rozbudzić. Nie

znaczy to, abyście stać się mieli bogami swego otoczenia; znaczy tylko,

iż macie dać innym ideał, który jest jedyną ważną na świecie rzeczą.

Nauczyciel jest jeden dla wszystkich, On jest Miłośnikiem całego świata

i nie zadowoli się nigdy udzieleniem mądrości swojej nielicznym

wybrańcom. Przychodzi do każdego, w każdym obudzić pragnie piękno i

szczęśliwość. Im więcej będzie pośród nas takich, którzy to zrozumieją,

którzy będą mieli coś do ofiarowania, którzy przebyli walkę i w samych

sobie rozniecili iskrę geniuszu, tym lepiej potrafimy wszyscy rozumieć,

słuchać i służyć. Mówiłem o Buddzie i Jego uczniach i - jakem rzekł -

Krishnamurti Jiddu - Krolestwo Szczescia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: