Judith Arnold - Nieznajoma.pdf - ● Harlequin Super Romance - ograzyna

J UDITH A RNOLD

NIEZNAJOMA

Rozdział 1

Alec Fontana nie znał się na muzyce klasycznej. Nie była w jego

typie. Lubił mocne uderzenie, szybki rytm, zawodzenie bluesa,

dźwięki gitary i ochrypły głos śpiewaka; taniec, seks i tym podobne

sprawy. Tak zwane „samo życie".

A jednak już trzeci kolejny wieczór siedział w pokoju jednego z

domów akademickich uniwersytetu Albright, słuchając dźwięków

fortepianu płynących z otwartego okna na pierwszym piętrze.

Wygodnie rozparty w fotelu, z miętową wykałaczką zamiast papierosa

w zębach, z nogami na niskim stoliku słuchał gry Lauren Wyler.

Wiedział, że tak się nazywa, że ma kruczoczarne włosy, jest

szczupła i blada. Codziennie rano wychodziła z domu z płócienną

torbą na ramieniu i prawą dłonią ukrytą w kieszeni szarego

prochowca.

Któregoś dnia ujrzał przelotnie jej twarz i ten widok go

zachwycił. Podobnie jak nieskazitelna sylwetka dziewczyny,

oddalającej się jedną z uliczek campusu.

Poranne obserwacje, prowadzone z okna na piętrze, uzupełniał

wieczorami muzyką. Lauren zasiadała do fortepianu piętnaście po

siódmej, napełniając dom kaskadą akordów i pasaży. Potem

próbowała ćwiczyć coś trudniejszego. Tryle i arpeggia. Tu

najwyraźniej sprawy się komplikowały. Melodia się gmatwała, temat

zacierał, i nie trzeba było być znawcą muzyki klasycznej, żeby

stwierdzić, że pianistka zaczyna fałszować.

Wiedział, że wtedy muzyka ucichnie. W całym domu zapanuje

cisza, mająca w sobie coś niepokojącego, i siłą będzie musiał się

powstrzymać, żeby nie zbiec po schodach, nie zapukać do drzwi na

dole i nie zapytać, dlaczego właściwie przestała grać.

Tego jednak zrobić nie mógł. Właśnie dlatego, że cisza panująca

na dole w niczym nie przypominała normalnego braku innych

dźwięków, takich jak odgłos kroków, szuranie krzesła czy

uspokajający brzęk naczyń. Ta cisza nabrzmiewała jakimś sensem,

którego nie mógł pojąć.

Nie było w niej znaku życia.

Alec Fontana zjawił się w miasteczku uniwersyteckim kilka dni

wcześniej. Przyjechał prosto z Bostonu starym modelem forda, z

przenośną maszyną do pisania, dwiema walizkami i kasetą nagrań

Erica Claptona. Mags zapewniła go, że dostanie apartament z pełnym

wyposażeniem: meble, naczynia, sztućce, zasłony i pościel były na

miejscu.

Pani rektor wszystkiego dopilnowała. „Wyświadczysz mi wielką

przysługę - powiedziała, kiedy w połowie września zadzwoniła do

niego z prośbą o pomoc. - Nie mogę sprowadzić nikogo z zewnątrz,

nie chcę robić sensacji. Jeśli nie masz czasu, po prostu powiedz,

wszystko zrozumiem, ale przecież u mnie też będziesz mógł pisać, a

przy okazji zaoszczędzisz na czynszu".

Jeśli idzie o pisanie, rzeczywiście miała rację. Uniwersyteckie

miasteczko w stanie Massachusetts nadawało się do tego równie

dobrze jak Boston. Może nawet lepiej. W Albright musi panować

spokój i cisza, a ponadto nie ma pokus w postaci nocnych barów i

przyjaciół, pod byle pretekstem odciągających człowieka od biurka.

Ani nieoczekiwanych wizyt matki: „Alec, jak ty możesz żyć w takim

bałaganie! Mógłbyś sobie przecież kupić jakiś spokojny dom na wsi!"

Ani niewinnych telefonów sióstr: „Alec, posłuchaj, moja przyjaciółka

właśnie się rozwiodła, to świetna dziewczyna, mógłbyś się z nią

spotkać w piątek".

Z całą pewnością miło będzie spędzić kilka miesięcy na campusie

renomowanej wyższej szkoły dla dziewcząt, malowniczo położonej u

podnóża gór, a przy okazji można wyświadczyć przysługę cioci

Margaret. Zmiana miejsca dobrze mu zrobi. Spokój sprzyja pracy

twórczej. A świeże powietrze rozjaśnia umysł.

W Albright zjawił się w południe; odebrał klucz w administracji i

ruszył wzdłuż Hancock Street. Ulica była wąska, z obu stron

porośnięta wysokimi drzewami. Malownicze domki profesury i

dwupiętrowe domy studenckie, mimo iż pozbawione szacownej

patyny wieków, na tle kolorów jesieni prezentowały się bardzo

dobrze.

Ulicą Hancock doszedł do rogu i rozejrzał się. Campus Albright

był typowym amerykańskim miasteczkiem uniwersyteckim. To

zadbane i pełne wdzięku miejsce emanowało atmosferą tego, co pod

każdą szerokością geograficzną kojarzy się ze „studenckim życiem".

Położony na wzgórzu campus, z malowniczo rozrzuconymi

pseudogotyckimi budynkami uniwersyteckimi z szarego kamienia,

przypominał kolorową pocztówkę.

Margaret Cudahy została rektorem uniwersytetu trzy lata

wcześniej i Alec stale jeszcze uśmiechał się z niedowierzaniem na

myśl o naukowej karierze ciotki. Nie dlatego, że wątpił w jej

kwalifikacje i predyspozycje czy w jakość doktoratu i kilkunastu

opublikowanych pozycji. Po prostu wciąż jeszcze nie mógł uwierzyć,

że poczciwa ciocia Mags, młodsza siostra jego matki, rodem ze

skromnej irlandzkiej rodziny zamieszkałej w południowej części

Bostonu, zajęła tak wysoką pozycję w hierarchii ekskluzywnej szkoły.

Zatrzymał się przed drzwiami rezydencji rektora i zastukał

kołatką. Dom położony był na wzgórzu, w samym środku campusu,

taras wychodził wprost na ogród, a tuż za nim rozciągało się jezioro.

Mags opowiadała mu kiedyś o studenckich zawodach żeglarskich.

Dobre. Za jego studenckich czasów w bostońskim uniwersytecie

nikomu nie śniło się o takich fanaberiach. Zawody żeglarskie to była

domena „lepszych i bogatszych", dziewcząt o brzoskwiniowej cerze,

tych wszystkich Muffy i Cecylii, bo tak zwykle miały na imię, które

nie miały pojęcia, gdzie mieści się najbliższy supermarket i nie

wiedziały, na czym polega różnica miedzy calzone a cannoli.

Człowiek o nazwisku Cudahy i Fontana nie mógł nawet o tym

marzyć.

Drzwi otworzyła kobieta w białym fartuszku i Alec, chcąc nie

chcąc, musiał wyrecytować:

- Nazywam się Alec Fontana. Czy zastałem panią rektor?

Służąca uśmiechnęła się:

- Proszę wejść. Zobaczę, czy profesor Cudahy będzie mogła pana

przyjąć.

Profesor Cudahy, Chryste Panie, nigdy przenigdy mu to nie

przejdzie przez usta.

Wrażenie, iż bierze udział w czymś nieprawdziwym, powiększyło

się jeszcze na widok Mags schodzącej ze schodów. Ubrana była w

szarą spódnicę, elegancki blezer w tej samej tonacji i buty na obcasie.

Przetykane siwizną ciemnoblond włosy łagodnymi falami okalały jej

nie umalowaną twarz. Jednak zmiany, jakie się w niej dokonały pod

wpływem atmosfery ekskluzywnego college'u, były powierzchowne.

W głębi duszy pozostała młodszą siostrą jego matki, małą Mags, która

zbierała w szkole nagrody i wyróżnienia ku zadowoleniu całej

rodziny. Miał przed sobą poczciwą, kochaną Mags i wytworna,

położona nad jeziorem rezydencja oraz pokojówka w niczym tego

faktu nie zmieniały.

- Cześć, Mags! - Podszedł i uścisnął ją.

- Nie nazywaj mnie tak - szepnęła, mrugając porozumiewawczo.

- Od pewnego czasu odgrywam tu rolę poważnej pani profesor.

- To bądź dla mnie dobra, bo cię zdemaskuję - powiedział tym

samym tonem i uśmiechnął się do niej.

- Zrobię, co będę mogła. - Ujęła go pod ramię i poprowadziła do

wychodzącego na jesienny ogród saloniku.

- Kiedy przyjechałeś? Nie miałeś problemów ze znalezieniem

apartamentu?

- Wszystko w porządku - powiedział sadowiąc się w fotelu i

opierając nogi na niskim stoliku.

Mags spojrzała na niego z dezaprobatą.

- Alec, przecież to prawdziwy chippendale. Zdjął nogi ze stolika i

uśmiechnął się.

- Żadnej ulgi dla biednego kaleki?

- Jaki z ciebie kaleka - żachnęła się Mags. - A nawet gdyby, to i

tak chippendale jest ważniejszy od ciebie. Napijesz się czegoś? Zaraz

zadzwonię na pokojówkę.

Alec roześmiał się. Mags zawtórowała mu, ale mimo to ujęła

srebrny dzwoneczek, stojący na stoliku, i potrząsnęła nim. W progu

natychmiast pojawiła się służąca.

- Pan Fontana chciałby... - Mags spojrzała pytająco na Aleca.

- Masz jakieś piwo? Mags uśmiechnęła się.

- Napijemy się Budweisera.

Alec wygodnie usadowił się w fotelu. Było nieźle, nawet z

nogami na podłodze. Było całkiem nieźle, skoro ciotka w swojej

rektorskiej rezydencji, wśród lśniących chippendale'ów stale jeszcze

lubiła pociągnąć sobie piwko.

- A teraz opowiadaj - zagadnęła, kiedy zostali sami. - Jak ci się

podoba nowe mieszkanie? Masz wszystko, czego ci potrzeba?

Skinął głową, wyjął wykałaczkę z kieszonki błękitnej bluzy i

włożył ją do ust.

- Kiedy mi powiedziałaś, że umieścisz mnie na terenie campusu,

myślałem, że będę mieszkał w akademiku.

- Z tymi wszystkimi prześlicznymi intelektualistkami? O nie, mój

drogi, co to, to nie.

- Boisz się o mnie czy o swoje studentki? Mags wolała nie

odpowiadać wprost.

Judith Arnold - Nieznajoma.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: