Sandemo Margit - Opowieści 12 - Zły sen.pdf - Margit Sandemo(1) - S_h_i_z_u_m_a

MARGIT SANDEMO

ZŁY SEN

Tytuł oryginału: „Forhekset”

ROZDZIAŁ I

Drogą pod górę, wiodącą ku dużemu białemu domowi, wędrowała młoda dziewczyna.

Szła powoli, niemal powłócząc nogami, jakby opuściła ją cała radość życia. W ślicznych

niebieskich oczach czaił się smutek, a bystry obserwator dostrzegłby coś jeszcze: dręczącą

tęsknotę. Za czym? Może za miłością?

Dziewczyna całą sobą zdawała się krzyczeć, że w jej życiu rozpaczliwie brak właśnie

miłości.

Na pozór mogłoby się wydawać, że ma wszystko, czego tylko dusza zapragnie, ale

odnosiło się wrażenie, że ta młoda panna o nieobecnym spojrzeniu i miękkich, zmysłowych

ruchach nie umie sobie poradzić ze swymi uczuciami.

Nikt nie wiedział o koszmarze, który wciąż powracał do niej w myślach, dzień i noc

nie dawał spokoju, ponieważ nie potrafiła go sobie dokładnie przypomnieć. Koszmarowi

towarzyszyło coś, co przerażało ją w równym stopniu: wrażenie zmysłowości tak silnej, że

graniczącej z opętaniem. Było to uczucie absolutnie niezrozumiałe, bo ona sama uważała się

za istotę chłodną, z natury wręcz zimną. W stosunku do nielicznych mężczyzn, którzy coś

znaczyli w jej życiu, nie potrafiła żywić nic poza cichym oddaniem.

Dziewczyną była Sissel Christhede, a dom należał do jej ojca.

Przystanęła, popatrzyła na swoje gniazdo rodzinne. Nagle zobaczyła je oczami ludzi z

wioski...

W jasny dzień, taki jak teraz, duży biały budynek musiał im się wydawać przytulny i

gościnny, ale po zapadnięciu zmroku omijali go z daleka. Sissel wiedziała, o czym myślą.

Piękna posiadłość skrywała w swym wnętrzu tajemnicę. W ciemną grudniową noc

przed ponad dwoma laty zniknęła stąd kobieta. Nie była to żądna przygód nastolatka czy też

niezrównoważona neurotyczka, której ni stąd, ni zowąd wpadł do głowy pomysł, by uciec z

domu. Martę Eng wszyscy znali jako trzeźwo myślącą, ponad pięćdziesięcioletnią kobietę,

zawsze wesołą i uśmiechniętą, zadowoloną ze swego losu. Od lat pozostawała w tej rodzinie,

można powiedzieć, że była prawie matką dla trójki teraz już dorosłych dzieci. Rodzoną matkę

straciły wcześnie, zmarła wkrótce po przyjściu na świat Sissel. Marta, wówczas młoda

kobieta, pracowała u państwa Christhede jako pomoc domowa. Ojciec dzieci, dla którego

liczył się tylko jego ród wywodzący się od któregoś z cesarzy, nie potrafił poradzić sobie sam

z wychowaniem trójki maleństw, Marta natomiast podjęła się tego z radością.

Dzieci ją ubóstwiały. Marta była naprawdę wspaniałym człowiekiem, zawsze pełnym

radości życia, przyczyny jej nagłego zniknięcia nie mogła więc stanowić depresja. Ludzie ze

wsi twierdzili też, że nie miał miejsca żaden wypadek. Ich zdaniem w grę wchodziły tylko

czary.

A oto co wydarzyło się przed dwoma łaty:

Zbliżało się właśnie Boże Narodzenie, Marta zajmowała się przygotowaniem

świątecznych wypieków, wcześniej rozwiesiła pranie, a ciasto na pierniczki, które zamierzała

piec następnego dnia, włożyła do lodówki. Wszyscy domownicy położyli się spać w dobrym

nastroju, udzieliła im się radosna, pełna wyczekiwania atmosfera. A następnego ranka...

Marty po prostu nie było. Zniknęła bez śladu. Rzekę skuwał lód, śnieg w lasach pozostał

nietknięty. Żal i rozpacz zagościły w pięknym domu na wzgórzu.

Raz po raz rodzina omawiała tamten ostatni wspólny wieczór, przypominała sobie

każdy najdrobniejszy szczegół, każde wypowiedziane przez Martę słowo. W jej zachowaniu

nie zauważono niczego zastanawiającego. Cokolwiek ją spotkało, owego wieczoru Marta,

mówiąc domownikom dobranoc i idąc spać, nie przeczuwała, co się wydarzy. Rano

stwierdzili, że musiała położyć się do łóżka, zniknęła też jej nocna koszula, ale pozostałe

rzeczy leżały na swoim miejscu. Zagadka nie miała wyjaśnienia.

Upłynęły dwa długie lata. Wspomnienie Marty bolało niczym rozjątrzona rana.

Trwanie w niewiedzy o tym, co się stało z człowiekiem, bywa po stokroć gorsze od

wiadomości o jego śmierci.

Był jednak ktoś, kto wiedział więcej o ostatnim wieczorze Marty. Ale milczał.

To Tomas, mąż starszej z sióstr, Agnes. Małżonkowie pobudowali się w pobliżu

posiadłości rodu Christhede, stąd też wraz z dwojgiem dzieci często gościli w dawnym domu

Agnes.

Tomas, krzepki wieśniak, stał teraz na podwórzu i w zamyśleniu obserwował Sissel,

która daleko w dole zaczynała wspinać się na wzgórze. Zatrzymała się, jakby nie miała siły

iść dalej, całą sobą wyrażała beznadziejność. Tomas przygryzł wargę. Co się dzieje z Sissel?

Zdawał sobie sprawę, że powinien z nią porozmawiać, lecz wciąż to odkładał.

Często wracał pamięcią do owego wieczoru przed dwoma laty, kiedy siedział w

wielkiej, przytulnej kuchni, noszącej wyraźne cechy osobowości Marty. Podłogę zaścielały

wesołe kolorowe chodniki, na ścianie rządkiem wisiały filiżanki i kubki, a w oknach stały

staromodne pelargonie. Sissel, z charakterystycznym dla młodości, połączonym z lękiem

zainteresowaniem dla wszystkiego, co ma związek ze śmiercią, twierdziła, że od pelargonii

czuć trupem, i koniecznie chciała je wyrzucić, lecz Marta uparła się, by zatrzymać kwiaty.

Być może też jej zmysł powonienia był słabszy.

Tomas jeszcze raz wrócił myślą do ich ostatniej rozmowy w cztery oczy. Zaskakujące

słowa Marty sprawiły, że zareagował śmiechem.

- Straszy? Tu, w tym domu? To niedorzeczne. I w dodatku ty to mówisz? Ostatnia

osoba, którą bym podejrzewał o to, że wierzy w duchy!

Marta zmieszana wałkowała ciasto na pierniczki tak zamaszyście, że obłoki mąki

unosiły się w powietrzu.

- Nie śmiej się ze mnie, Tomasie, to poważna sprawa. Nie miałam na myśli duchów,

tylko zjawisko, które tak się jakoś nazywa... poler... polder... Nie, nie pamiętam!

Bacznie przyglądał się jej dobrze znanej postaci, od której zawsze emanował taki

spokój, siwiejącym włosom, ciepło patrzącym, mądrym oczom. Słowa o duchach były w

ustach Marty czymś tak niezwykłym, że Tomas poczuł się nieswojo. Wyraźnie widział, że

Marta nie żartuje, i spoważniał.

- Chodzi o poltergeista? - spytał. - O przedmioty, które się poruszają, chociaż nikt ich

nie dotyka? Podobno coś takiego rzeczywiście istnieje, ale ja nie bardzo w to wierzę. W

dodatku tutaj, w tym pięknym, jasnym domu! Nie, Marto, to niemożliwe.

- Ale tak właśnie jest - stwierdziła z uporem. - I chciałam porozmawiać o tym właśnie

z tobą, bo ty jesteś z tym najmniej związany, mieszkasz gdzie indziej. A moim zdaniem to

wszystko zaczyna być... straszne!

- Duchy zwykle bywają straszne - dobrodusznie uśmiechnął się Tomas. - Gdyby nie

fakt, że Sissel jest w domu zaledwie od paru godzin, przypuszczałbym, że uwierzyłaś w jej

opowieści. Ona przecież uwielbia rozprawiać o upiorach i ponurych tajemniczych zjawiskach.

Marta potrząsnęła głową.

- Sissel nie ma z tym nic wspólnego. I pamiętaj, w żadnym wypadku nie wolno ci jej

nawet o tym wspomnieć. Ona rzeczywiście uwielbia duchy, ale na pewno nie we własnym

domu. W dodatku takie!

Tomas spoglądał na Martę z powątpiewaniem. To, co mówiła, nie mieściło mu się w

głowie. Był zwykłym, spokojnym człowiekiem o tradycyjnych poglądach, nie stawiającym

wygórowanych żądań. Tak jak Carl, najstarszy z dzieci Christhede, jego rówieśnik i szwagier,

służył niegdyś w wojskach ONZ. Marta wysoko ceniła Tomasa i cieszyło ją, że Agnes się z

nim związała. Małżeństwo okazało się bardzo szczęśliwe, być może przede wszystkim

dlatego, że sama Agnes była otwartą, nieskomplikowaną istotą, całkiem pozbawioną owego

poczucia wartości własnego rodu, charakterystycznego dla ojca i brata. Stary pan Christhede

krótkim wzruszeniem ramion zaakceptował Tomasa jako zięcia. W Norwegii wszak nie było

już szlachty, nie mógł więc zanadto grymasić.

Dla starego źrenicą oka był syn, Carl. Bohater, odznaczony za odwagę na polu walki.

Ale czegóż innego się spodziewać, to rzecz naturalna, Carl nosił wszak nazwisko Christhede,

wśród jego przodków było wielu żołnierzy, dowódców, którzy okryli się sławą.

Nigdy natomiast senior rodu nie zaakceptował Rity, żony Carla. „Aktorka!” - mruczał

pogardliwie. - „Takie nic!” - Nikt jednak nie podzielał jego opinii. Wszyscy pozostali darzyli

sympatią Ritę, śliczną, pełną życia, błyskotliwą. Trudno zaś powiedzieć, co myślał stary o

najmłodszej córce, buntowniczce Sissel. Odnosił się do niej z chłodną rezerwą.

Tomas usiłował się skupić na zwierzeniach Marty, lecz duchy interesowały go

umiarkowanie.

- Czy mogłabyś opisać mi to bardziej szczegółowo?

Marta otrzepała mąkę z dłoni i przysiadła, ciężko wzdychając.

- Faktem jest, że różne rzeczy się przemieszczają.

- Tuż przed twoim nosem?

- No, może nie aż tak, ale z minuty na minutę zmieniają miejsce. Na przykład wczoraj,

kiedy cala rodzina była u was, ja wybrałam się na zebranie parafialne. Wróciłam do domu i

zobaczyłam, że w kuchni i w przylegających pokojach nie ma światła. Zaraz zrozumiałam, że

musiał się zepsuć bezpiecznik, więc po omacku ruszyłam do szafki z licznikiem, żeby go

wymienić. Kiedy w ciemności namacałam lodówkę, spodziewałam się, rzecz jasna, że szafka

będzie obok, ale wyobraź sobie, ta nasza wielka, ciężka lodówka, która stoi między drzwiami

do piwnicy a szafką, przesunęła się.

Tomas kiwnął głową. Słuchał teraz z większym zainteresowaniem.

- Nie szukałam latarki, bo wiedziałam, że zawsze wisi w szafce, tuż przy liczniku

elektrycznym, właśnie na wypadek, gdyby coś podobnego miało się zdarzyć. Nie wiem, co

mnie ostrzegło, być może uznałam, że przebyłam zbyt małą odległość, w każdym razie uchy-

liwszy drzwiczki przy lodówce zawahałam się. Poczułam stęchły zapach piwnicy, miałam też

wrażenie, że przede mną otworzyła się wielka przestrzeń. Rozumiesz, o co mi chodzi?

- Oczywiście. Chcesz powiedzieć, że... gdybyś postąpiła jeszcze jeden krok naprzód,

spadłabyś po schodach do piwnicy?

Marta skinęła głową.

- Właśnie tak by się stało, Tomasie. A te schody, jak wiadomo, są bardzo strome.

Tomas wyraźnie pobladł.

- Ależ to okropne! Czy to pierwszy raz tak straszyło?

Sandemo Margit - Opowieści 12 - Zły sen.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: