Bicos Olga - Bez namysłu.pdf - E-BOOK - P.Kuba-47

O LGA B ICOS

B EZ N AMYSŁU

Mojemu słońcu, księżycowi i gwiazdom: Andrew, Leili i

Jonathanowi.

A także paniom, które zawsze odbierały telefon: Barbarze

Benedict, Jilian Hunter i Stelli Cameron.

Dziękuję, kochani. Nie poradziłabym sobie bez was.

Katastrofa

Rozdział 1

Alec Porter wierzył, że każdy dostaje drugą szansą. Że człowiek

może się poprawić. Że może popełniać błędy, nawet poważne i mimo

to chodzić z podniesioną głową. Do diabła, dajcie godzinę specom z

Hollywood, a przerobią Sknerusa na Świętego Mikołaja.

Przypięty pasami w sportowym marchetti - samolot mknął jak

pocisk, wycelowany w Matkę Ziemię - Alec pomyślał, że właśnie

teraz świetnie byłoby dostać drugą szansę.

Zamknął przepustnicę, drążek sterowniczy trząsł się wściekle w

jego rękach.

- Nie schrzań tego, Porter. Nie dzisiaj. - Wieki minęły, od kiedy

ostatnio patrzył śmierci w oczy. Sądząc po łomotaniu serca, wyszedł

już z wprawy.

Wcisnął drążek w brzuch, próbując zatrzymać wirującą ziemię.

Marchetti walczył z nim zawzięcie, schwytany w korkociąg.

Wyprostuj skrzydła, chłopie. Wyjdź z tego. Przymocowany do

podłogi samolotu komputer, imitujący skomplikowany system

kontroli w odrzutowcu, tkwił na swoim miejscu. Nie ma mowy,

żebym dosięgnął wyłącznika.

Alec testował nowy system, który zaprojektował. Chciał pokazać,

co potrafi jego program. A teraz, jak w koszmarnym śnie każdego

pilota, czerwone lampki migotały na tablicy rozdzielczej niczym

fajerwerki na Czwartego Lipca, ostrzegając go, że niedługo pożegna

się z życiem. Muszę dosięgnąć wyłącznika.

Zawyła syrena. Za późno... za późno! Alec pstryknął

przełącznikiem, nie zwracając uwagi na pulsujące światła. Jak

przyjdzie co do czego... będę czarował. Robił to już nieraz; musiał się

tylko skoncentrować.

O tak. Druga szansa naprawdę by się przydała. Wiedział

doskonale, jak ją wykorzystać. Gdyby miał szczęście - gdyby zdołał

wylądować - odnalazłby Sydney... i powiedział jej prawdę.

Twarz Sydney zjawiła mu się przed oczami jak w błysku flesza.

Alec potrząsnął głową, by odpędzić wizję, cały czas próbując ustawić

skrzydła poziomo. Skup się. Przy takich manewrach przyspieszenie

mogło odciąć dopływ tlenu, a wtedy byłoby nieciekawie. Ściągnij to

maleństwo na dół, a potem martw się o Syd.

Ale zjawiła się i tak, przesłaniając mu niebo i ziemię. Cichy

głosik w jego głowie, krzyczący: Uważaj!, ucichł zupełnie. Została

tylko Sydney, słodka uwodzicielka, wytykająca mu po kolei wszystkie

grzechy młodości, jak przed sądem.

Zawsze myślał, że Sydney jest inna. Że nie zdoła jej zranić.

Już nie jestem tym samym draniem, Syd. Uwierz mi.

Uśmiechnął się, przypominając sobie tamten fatalny dzień, kiedy

zwabił ją do gorącego pokoju hotelowego w Buenos Aires i ułożył w

pościeli. Tylko posmakuję. Zrobili to i kiedy obudził się następnego

dnia, Sydney, jak w operze mydlanej, posłała go do diabła. Była tak

wkurzona, że wyszła, nawet się nie oglądając. Kilka miesięcy później

Alec przywlókł się tutaj przez pół świata, żeby ją odszukać.

Przekonać. Zacząć od nowa. Już nie jestem tym samym draniem. Żeby

znaleźć tę swoją drugą szansę.

Czując, że krew odpływa mu z mózgu, skoncentrował się i

zobaczył niebo przemieszane z niebezpiecznie bliską ziemią. Teraz

albo nigdy... Wyłączyć zapłon - ster od siebie. Ale widok za szybą

kabiny pilota ciągle przypominał wnętrze kalejdoskopu. Zaczął

wątpić, czy w ogóle będzie miał szansę cokolwiek naprawić. Bo kiedy

tak wspominał Buenos Aires, zdał sobie sprawę, że to jest właśnie to,

o czym opowiadają: całe życie przelatuje ci przed oczami... i nagle

zrozumiał.

Był ugotowany. Usmażony.

W ostatniej chwili, zanim stracił przytomność, z powrotem

wtłoczył manetkę w brzuch.

- Auć! - powiedział - będzie siniak.

Petroula Reck zawsze uważała, że jej matka jest idiotką. W wieku

pięćdziesięciu pięciu lat miała za sobą cztery operacje plastyczne, po

jednej dla każdego męża. Inwestowała ciężkie pieniądze w

parapsychologiczną gorącą linię... wierzyła w kosmitów. A swoje

córki nazwała Afrodyta, Carmela i Petroula.

Carla Reck wybrała te imiona, bo każde z nich coś znaczyło:

Afrodyta miała zapewniać urodę, Carmela słodycz, a Petroula, czyli

„skała", siłę. Tata nie miał nic przeciwko temu. Bo i czemu? Nie było

żadnego Russella Recka Juniora, który poszedłby w jego czcigodne

ślady. Nie było potrzeby interweniować, wyobrażać sobie, jak będzie

się czuła jego córka, jąkając „Petroula" przed chichoczącą klasą.

Petroula zmarszczyła czoło i ścisnęła mocniej dokumenty z działu

prawnego, podążając szacownymi korytarzami Dziecięcego Centrum

Sztuki. Tamto było kiedyś - teraz jest inaczej. Tatuś jest innym

człowiekiem. Było, minęło...

Carla chciała, żeby jej córki czuły się wyjątkowe. Wierzyła, że

imiona kształtują charakter - i miała rację. Przynajmniej w wypadku

Petrouli.

Rocky (rock (ang.) - skała (przyp. red.)), jak zaczęto ją w końcu

nazywać, lubiła obcisłe żakiety i krótkie spódniczki. Miała jasne

włosy sięgające do pasa i nogi długie aż do nieba. Kiedy przechodziła,

ludzie często gapili się na nią... mężczyźni i kobiety. I o to właśnie

chodziło. To był jej atut.

Wiele osób gapiło się i teraz, kiedy szła szybko korytarzem w

szpilkach Prady, zastanawiając się, jakie bzdurne zadanie wymyśli dla

niej Potwora tym razem. Aport. Hau - hau. Ale Rocky nie miała zbyt

wielkiego wyboru. Zgodnie z poleceniem Tatusia przyszła tutaj, żeby

przymilać się do Sydney, swojej macochy z piekła rodem. I zupełnie

nie wiedziała, po co.

Problem polegał na tym, że ojciec siedział w więzieniu właśnie

dzięki swojej młodej eks, która zabawiła się w Matę Hari. Pewnej

nocy, jakby żywcem wyjętej z powieści Grishama, Sydney pogwałciła

święte obowiązki żony, zebrała tajne dokumenty Tatusia i zadzwoniła

do FBI. Jej kłamstwa na krześle dla świadków zamieniły ich życie w

nierealny wir przesłuchań i rewizji. To dlatego Rocky widywała teraz

ojca wyłącznie za szybą z pleksi i rozmawiała z nim przez słuchawkę.

- Żartujesz, prawda? To jakiś żart? Tato, ja nie mogę pracować w

dziale prawnym Sydney. Ona cię tu wsadziła. Osobiście zatrzasnęła

drzwi i wyrzuciła klucz.

- Jeśli coś mi się stanie... jeśli stąd nie wyjdę, kochanie, kto się

tobą zaopiekuje, hmm?

- Mam dwadzieścia trzy lata, sama się sobą zaopiekuję

- Rocky, kotku, właśnie zaczęłaś studia prawnicze. Jeśli nie

zdołam obalić zarzutów, wszystko przepadnie. Wszystko. Co do

centa.

- Przez nią.

- I właśnie dlatego ci pomoże. Jakiekolwiek błędy popełniła

Sydney, nie jest złą kobietą. Zawsze was kochała, dziewczynki. W

przeciwieństwie do matki. Rocky, oboje wiemy...

Afrodyta, Carmela, Petroula. Idiotka.

Żeby sprawić ojcu przyjemność, Rocky zaczęła pracować w

Centrum Sztuki, założonym przez macochę i jej kochasia Jacksona

Bossego, młodego geniusza, znanego z solidności i ogromnego konta

w banku. Jack na bieżąco ulepszał swoją wyszukiwarkę internetową,

której nazwa „Yahoo!" kojarzyła się raczej z jakimś czekoladowym

napojem. Tylko dla Tatusia Rocky zgodziła się pomagać Sydney w

zdobywaniu zezwoleń i koncesji dla jej ukochanej, dziecięcej galerii.

Zawsze was kochała, dziewczynki, choć w to nie wierzycie.

Pewnie. To dlatego Rocky utknęła tutaj, bawiąc się w chłopca na

posyłki. A nieufna, bystrooka Sydney obserwowała ją, czekając, aż

zrobi jakiś fałszywy krok.

Rocky minęła grupkę dzieci, zasłuchanych w słowa

przewodniczki. Uśmiechnęła się, kiwając palcami na powitanie.

Pierwszoklasiści, domyśliła się. Jak Madison, najmłodsza córeczka

Afrodyty.

Dzieci otaczały obraz, utrzymany w ziemistych barwach,

przedstawiający poczęcie bliźniaczych bogów z Popul Vuh, księgi

stworzenia Majów. Autorem był jeden z ulubionych artystów Rocky,

Carlos Terres, znany meksykański malarz i rzeźbiarz. Operując

plamami przytłumionych odcieni, Terres opowiedział historię bogini -

matki, która decyduje się sprzeciwić ojcu i w rezultacie zostaje

wygnana.

Czasami Rocky czuła się trochę jak kobieta z tego obrazu,

rozdarta między życzeniami ojca i głosem własnego serca.

Przechodząc przez galerię w stronę głównego biura, skręciła, by

ominąć okropnego strażnika przy głównym wejściu, mimo że

odwrócił się i jej pomachał. Rocky spojrzała w drugą stronę.

Dziwadło. Postanowiła skoncentrować się na czekającym ją

spotkaniu. Pracowała dla Potwory całe lato, ale ciągle nie potrafiła

wczuć się w rolę zdolnej pupilki. Sydney tylko pogarszała sprawę,

sprawiając wrażenie, że naprawdę zależy jej na Rocky. Tak jakby po

tym, co się stało, mogły jeszcze być przyjaciółkami.

Rocky miała w nosie to, jak traktowała ją Sydney. Potwora

ukradła Tatusia rodzinie, po czym zniszczyła go bez zmrużenia oka.

Rozwód jej nie wystarczył. Chciała zetrzeć z powierzchni ziemi

wszelkie ślady po Russellu Recku. I teraz Rocky miała stłumić swój

gniew i zaprzyjaźnić się z Potworą? Grać rolę posłusznej córki przed

kobietą niewiele starszą od niej? Nie ma mowy...

Choć to nieprawdopodobne, aresztowanie ojca miało też dobrą

stronę. Po raz pierwszy zauważył wreszcie Rocky. Do tej pory było

trochę tak, jakby po rozwodzie z jej matką, swoją pierwszą żoną,

postanowił zapomnieć o przeszłości. Siostry Rocky powychodziły za

mąż za bogatych, samolubnych mężczyzn, podążając śladami wielkich

stóp matki. Ale nie Rocky. Jej nie skusiła rola kobiety z towarzystwa.

W zeszłym roku dostała się na studia prawnicze... z początku sądząc

naiwnie, że zdoła pomóc Tacie. Teraz, na jesieni, miała zacząć drugi

rok studiów. Poza tym naprawdę zbliżyli się do siebie z Tatusiem.

Rocky uważała, że przynajmniej za to powinna być wdzięczna

Sydney.

I dlatego nie może tak się wściekać pod drzwiami macochy,

budząc niezdrową ciekawość recepcjonisty. Zobaczyła, że chłopak

bezczelnie szczerzy do niej zęby, odpowiedziała więc krzywym

uśmieszkiem. Nie dla psa kiełbasa, pomyślała. Był jednym z

początkujących artystów, protegowanym macochy. Sydney wydawało

się, że zbawi świat przez sztukę. Rocky oceniła, że chłopak ledwie w

zeszłym roku zaczął się golić.

Słysząc „proszę", wśliznęła się do środka, tłumiąc niechęć na

widok promiennego uśmiechu Sydney. Wyglądała jak zwykle

kwitnąco. Ona nie cierpiała na bezsenność. Od kiedy Tatuś był za

kratkami, Potworze wiodło się całkiem nieźle. Naturalnie ruda,

wyglądała super w niebieskim kombinezonie, w najmodniejszym,

Bicos Olga - Bez namysłu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: