Bullen Fiona - Dom snów.pdf - E-BOOK - P.Kuba-47

Fiona Bullen

Dom snów

Przekład Ewa Spirydowicz

Moim Rodzicom

z wyrajami miłości

Rozdział pierwszy

Rio de Janeiro

Wrzesień 1958

To nieprawda, że tylko papa zawinił, pomyślała Isobel. Eleanor także dorzuciła swoje

trzy grosze. Owszem, to on zaczął, ale Eleanor nie powinna była go drażnić. Przecież

wiadomo, że papa zawsze musi mieć ostatnie słowo, pokazać, że to on rządzi w tym domu.

Czy Eleanor nie mogła go po prostu zignorować?

– Może powinnyśmy go przeprosić – zaproponowała niepewnym głosem.

Siostra jednak przecząco potrząsnęła głową i mocniej zacisnęła usta. Czekały w holu. U

ich stóp leżały torby z książkami. Ciszę panującą w domu zakłócał jedynie dobiegający z

kuchni szczęk naczyń. Gdzieś na zewnątrz głośno zawarczał motor. Isobel wzdrygnęła się.

Uważała, że Eleanor powinna przeprosić papę, powiedzieć, że nie chciała sprawić mu

przykrości, kiedy tak gwałtownie zareagowała na jego słowa.

„Nawet tysiąc lat byłoby za krótko”. Oczywiście chodziło o czas, który kuzyn John

spędził za granicą. To zdanie wymknęło się ojcu niechcący. Na pewno wcale tak nie uważał.

Isobel była przekonana, że tak nie myślał. Nie w tym sensie. Prawdopodobnie chciał

powiedzieć, że dla nich wszystkich, a zwłaszcza dla samego Johna, byłoby lepiej przedłużyć

pobyt w Anglii. Tu, w Brazylii, chłopakowi zagrażały złośliwe plotki. I wspomnienia. Wtedy

jednak nagle pobladła Eleanor o oczach rozszerzonych gniewem zerwała się na równe nogi.

Nie zauważyła nawet, że przewraca szklankę pomarańczowego soku. Zwymyślała papę od

bezdusznych tyranów. Jak zwykle stanęła po stronie Johna. Na wspomnienie pełnego bólu

spojrzenia ojca Isobel zachciało się płakać.

Gdyby to ona, Isobel, zachowała się w ten sposób, papa byłby wściekły. Kazałby jej

natychmiast wyjść z pokoju. Krzyczałby, pieklił się i w końcu uznał, że córka jest tylko

głupim dzieciakiem. A to nieprawda, bo Izabel miała już szesnaście lat.

Ponieważ jednak chodziło o Eleanor, młodszą przecież od niej o rok, ojciec zareagował

zupełnie inaczej. Nie powiedział ani słowa, tylko opuścił głowę, jakby dosięgnął go bolesny

cios. A potem wstał, starannie złożywszy gazetę na pół, i jeszcze raz, tak że mieściła się w

teczce, i wyszedł. Nie powiedział „do widzenia”, nie pocałował ich; po prostu wyszedł.

Słyszały, jak rozmawiał z Honoriem, szoferem. Kazał zawieść się do biura natychmiast.

Dopiero potem kierowca miał wrócić po dziewczynki. W ten sposób papa mścił się. Liczył, że

spóźnią się do szkoły. I nie pomylił się.

Podczas całego zajścia mama nie odezwała się ani słowem. Piła kawę, nie podnosząc

wzroku znad stołu, a w długich, smukłych palcach o zawsze starannie pomalowanych

paznokciach obracała solniczkę.

Dziewczęta w ponurym milczeniu czekały w holu.

Ostry słoneczny blask załamywał się na szybach. Dziewczynki mrużyły oczy i starały się

patrzyć w inną stronę. Stały tuż przy drzwiach. Spóźnione nie mogły od razu dołączyć do

swoich klas. Musiały doczekać do końca nabożeństwa, które dzisiaj akurat było wyjątkowo

długie z powodu przyjazdu biskupa. Dziewczęta czuły spływające po plecach strużki potu.

Nawet teraz, wczesnym rankiem, nie było czym oddychać. Zanosiło się na kolejny upalny

dzień. Już od tygodnia słońce grzało z niespotykaną we wrześniu siłą.

Isobel przygryzła dolną wargę. Cały czas myślała o słowach młodszej siostry. Elly, jak

zwykle, sprowadzi na nie kłopoty, choć ona, Isobel, nie ma z tym wszystkim nic wspólnego.

Nie będzie osłaniał Johna, a już na pewno nie Eleanor, tę ukochaną córeczkę papy, której nie

obchodzi, jak bardzo krzywdzi ojca; Eleanor, którą interesuje tylko John. Isobel zmarszczyła

brwi i strzepnęła niewidoczny pyłek z odsłaniającej krągłe kolana kraciastej spódniczki.

Spódniczka Elly, nowa i za długa, smętnie zwisała z wąskich bioder. Tylko identyczna odzież

świadczyła o łączącym dziewczęta pokrewieństwie. Isobel była niska i pulchna, a Eleanor

wysoka i chuda. Różniły się wiekiem zaledwie o rok, ale pod każdym innym względem

dzieliła je wieczność. Isobel poruszyła się niecierpliwie.

Od dawna już oczekiwali powrotu Johna, kuzyna Johna, lub jak zwykł mówić jego

najlepszy przyjaciel, Johnny’ego. Nie pisywał do nikogo oprócz Eleanor. Tylko ona znała

datę powrotu. Wysiadały właśnie z samochodu, gdy Eleanor szepnęła „dziś”. Wtedy Isobel

zrozumiała jej poranne zachowanie. Eleanor mówiła lekkim tonem, z uśmiechem na ustach,

ale Isobel wcale nie uważała tej wiadomości za zabawną. John wracał do domu i Elly

zamierzała uciec z lekcji, żeby czekać na niego na nadbrzeżu. Naprawdę chciała iść na

wagary!

A papa powiedział, że nawet tysiąc lat... I może miał rację. Isobel potrząsnęła głową.

– To bez sensu – syknęła, nie podnosząc wzroku znad modlitewnika. – I tak będzie w

domu przed nami. Tylko wpakujesz nas w kłopoty. Nie mam zamiaru cię kryć. Udam, że o

niczym nie wiem.

Eleanor milczała, czując na sobie karcące spojrzenie nauczycielki. Wlepiła wzrok w

książeczkę do nabożeństwa, ale nie docierało do niej znaczenie czytanych słów.

Isobel, zerknąwszy na siostrę kątem oka, zauważyła w – jej twarzy znajomy wyraz oporu.

Długie, ściągnięte w skromny węzeł jasne włosy odsłaniały wysokie czoło. Na jego gładkiej

powierzchni nagle pojawiła się zmarszczka. Po chwili, kiedy całą salę wypełniła melodia

pochwalnego hymnu, Izabel usłyszała cichą odpowiedź.

– John wraca do domu i wyjdę po niego do portu. Nie musisz iść ze mną. Nie ma sensu,

żebyśmy obie napytały sobie biedy. Zresztą wcale cię o to nie prosiłam, Eleonor – nie raczyła

nawet upewnić się, czy siostra ją usłyszała. Opuściła powieki, aby nikt nie miał dostępu do jej

prywatnego świata, i pogrążyła się we własnym szczęściu. John wraca do domu! Alleluja!

Alleluja!

Jeszcze tylko sześć godzin. Wreszcie przyjedzie po tylu latach spędzonych w Anglii,

dokąd wysłano go, aby mama i tatuś mogli udawać, że nigdy nie doszło do Tragedii.

Tragedia... Zawsze wymawiana właśnie w ten sposób, niskim, nabrzmiałym od bólu

głosem, aby każdy, na tyle nietaktowny lub niezorientowany, by się dopytywał, co się stało,

od razu zrozumiał, że było to straszne wydarzenie z rodzaju pisanych wielką literą. Chociaż

tak naprawdę Fawcettowie nie życzyli sobie o tym wspominać. Prawie nigdy nie rozmawiano

o Tragedii, bo ilekroć ktoś poruszył ten temat, tatuś zaciskał zęby, nerwowo rzucał gazetę na

stół i krzyczał, że chce mieć w domu święty spokój. A mama kręciła się nerwowo i uciszała

wszystkich dokoła, a potem spoglądała na tatusia z niepokojem w oczach.

Eleanor dotknęła blizny na nodze; długiej srebrzystej blizny, której nigdy nie

przyciemniła opalenizna. Przypomniała sobie, jak jedna z zakonnic usiłowała usunąć śrut z

rany. Ale to już minęło, skończyło się. Życie toczyło się dalej. I John wracał do domu.

Dziewczyna niecierpliwie zerknęła na zegarek. Już wkrótce.

Znów pozwoliła wspomnieniom płynąć swobodnie. Władcza i zaborcza uśmiechnęła się

radośnie. Ona i John nie byli jedynie kuzynami; stali się czymś znacznie więcej. Mieli tak

wiele wspólnego, że bez słów odgadywali swoje myśli. To dlatego tak bardzo za nim tęskniła.

Papa wiedział o tym. Wiedział, ile dla siebie znaczyli. Na tę myśl zmarszczyła brwi.

Nie pamiętała pierwszego spotkania z Johnem. Nie dlatego jednak, że jak to w rodzinie

znali się od zawsze. Była jeszcze malutka, kiedy chłopiec opuścił Rio, by wraz z rodzicami

zamieszkać w interiorze. Vila Serrista leżała gdzieś w Mato Grosso, nad jednym z dopływów

Parany. Eleanor nie wiedziała dokładnie gdzie. Oczywiście, była tam kiedyś, dawno temu, ale

żaden mieszkaniec miasta nie potrafi zrozumieć dżungli. To zupełnie inny świat.

A mimo to ciocia Elizabeth, siostra papy. nigdy nie wróciła do Rio, chociaż tak bardzo

pragnął tego jej brat. Charles Fawcett zresztą w ogóle nie chciał, żeby wyjeżdżała. Była

jednak mężatką i skoro wuj Michael zadecydował o wyjeździe, papa nie miał prawa jej

zatrzymać. Chociaż próbował. Nie podobały mu się zmiany, jakie zaszły w wuju po wojnie.

Eleanor wiedziała o tym, bo podsłuchiwała wieczorne rozmowy rodziców. Papa twierdził, iż

Michael stał się dziwakiem. Niebezpiecznym dziwakiem. Oczywiście, późniejsze wydarzenia

udowodniły, że ojciec miał rację, ale wtedy, na początku, nikt go nie słuchał. Wszyscy

podejrzewali go o zazdrość. I śmiali się pod nosem, zapewniając go, że da sobie radę bez

Elizabeth.

Henry, którego ojciec był najlepszym przyjacielem Fawcettów, wytłumaczył to Eleanor.

Papa ogromnie kochał ciocię Elizabeth. Ogromnie. Nic dziwnego więc, że nie podobała mu

się myśl o jej wyjeździe. To normalne.

A potem, po kilku latach, zaczęli dostawać od Elizabeth listy. Pisała, iż nie chce, aby jej

syn wyrastał jak dzikus. Dotychczas uczyła go sama, jednak zadanie przerosło jej możliwości.

Pomyślała więc o wysłaniu chłopca do Rio, do krewnych. Papa uznał, że to doskonały

pomysł. Miał nadzieję dzięki temu częściej widywać siostrę. Łudził się, że może nawet

przekona ją, by odeszła od wuja Michaela. Pomylił się jednak. Przysłała Johna samego.

Chłopiec miał wówczas dziesięć lat.

Tamtego dnia, latem 1950 roku, bawili się w ogrodzie, Isobel, ona i Henry, jej najlepszy

przyjaciel. Oczywiście, mama też była w pobliżu. Nalewała do szklanek lemoniadę.

Popołudniowy wietrzyk rozwiewał jej kolorową sukienkę i burzył włosy, a ona śmiała się

wesoło. Nagle w otwartych drzwiach prowadzących z biblioteki na taras stanął chłopiec.

Zamarli w bezruchu. Obrzucił ich dumnym, wyzywającym spojrzeniem. Tylko drżące wargi

zdradzały niepewność. A po chwili pojawił się papa i bezceremonialnie odepchnął chłopaka

Bullen Fiona - Dom snów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: