Archer Jeffrey - Córka marnotrawna.rtf

Jeffrey Archer

Córka marnotrawna

Przełożyli: Danuta Sękalska   i Wiesław Mleczko

Warszawa 1994

Kolejna powieść angielskiego pisarza lorda Jeffreya Archera.

  Tym razem śledzimy barwne losy córki barona Rosnovskiego, znanego już czytelnikom z poczytnej sagi rodzinnej "Kane i Abel".

  Florentyna, kobieta piękna i ambitna, robi błyskawiczną karierę polityczną, aby na koniec spróbować sięgnąć po najwyższy urząd w państwie...

  Od autora

    W czasie, kiedy pisałem tę książkę, historia, którą opowiadałem, była historią możliwej przyszłości. Dziś, kiedy ta książka ukazuje się w języku polskim, wiemy już, że ta przyszłość ułożyła się inaczej. Niemniej to, co opowiedziałem, mogło się zdarzyć.

Jeffrey Archer 

Peterowi, Joy, Alison,   Clare i Simonowi

  Prolog

  - Prezydentem Stanów Zjednoczonych - odparła.

  - Mógłbym znaleźć kilka przyjemniejszych sposobów przeputania majątku - rzekł jej ojciec, zdejmując półokrągłe szkła, które tkwiły mu na czubku nosa, i spozierając na córkę sponad gazety.

  - Nie strój sobie żartów, tatusiu. Prezydent Roosevelt dowiódł nam, że nie ma szczytniejszego powołania nad służbę publiczną.

  - Jedyne, czego dowiódł Roosevelt... - zaczął ojciec, lecz urwał i na nowo zagłębił się w gazecie, uznał bowiem, że córka potraktuje tę uwagę jako niepoważną.

  - Dobrze wiem, że bez twojej pomocy nie mogłabym się na coś takiego porywać - ciągnęła córka, jakby czytała w myślach ojca. - Nie dość, że nie jestem mężczyzną, to jeszcze Polką z pochodzenia.

  Gazeta zasłaniająca ojca raptownie opadła. - Nigdy nie wyrażaj się uszczypliwie o Polakach - powiedział. - Historia dowiodła, że jesteśmy ludźmi honoru i nigdy nie cofamy raz danego słowa. Mój ojciec był baronem...

  - Tak, wiem, że dziadek był baronem, ale nie ma go już na tym świecie i nie może mi pomóc zostać prezydentem.

  - Wielka szkoda, że nie żyje - westchnął ojciec - bo niewątpliwie byłby wspaniałym przywódcą naszego narodu.

  - A jego wnuczka by nie mogła?

  - Nie widzę przeszkód - powiedział, spoglądając w stalowoszare oczy jedynaczki.

  - No więc, tatusiu, czy mi pomożesz? Bez twojego finansowego wsparcia nie mogę liczyć na sukces.

  Ojciec zwlekał z odpowiedzią.

Wpierw osadził z powrotem okulary na koniuszku nosa, potem niespiesznie złożył gazetę i dopiero wówczas się odezwał.

  - Zawrzemy układ, kochanie. W końcu, do tego się sprowadza polityka. Jeśli rezultaty prawyborów w New Hampshire okażą się zadowalające, w pełni cię poprę. Jeśli nie, wybijesz sobie ten pomysł z głowy.

  - Co rozumiesz przez zadowalające? - padło natychmiast pytanie.

  Mężczyzna znów zwlekał chwilę z odpowiedzią, ważąc słowa. - Jeśli zwyciężysz w prawyborach albo zdobędziesz ponad trzydzieści procent głosów, będę murem stał przy tobie, choćbym nawet miał sprzedać ostatnią koszulę.

  Dziewczynka nareszcie odetchnęła z ulgą. - Dziękuję, tatusiu. O więcej nie mogłabym prosić.

  - O nie, na pewno nie - rzekł. - Czy teraz mogę z powrotem zająć się zagadkową kwestią, dlaczego Niedźwiadki przegrały siódmy mecz turnieju z Tygrysami?

  - Po prostu byli słabsi, o czym świadczy wynik dziewięć do trzech.

  - Moja panno, może ci się zdaje, że wiesz to i owo o polityce, ale zapewniam cię, że o baseballu nie masz zielonego pojęcia - powiedział mężczyzna.

W tej chwili jego żona weszła do pokoju. Obrócił ku niej swoją krępą postać. - Nasza córka chce się ubiegać o urząd prezydenta Stanów Zjednoczonych. Co ty na to?

  Dziewczynka spojrzała na nią pytająco, ciekawa jej reakcji.

  - Zaraz ci powiem, co ja na to - oznajmiła matka. - Otóż myślę, że dawno już powinna leżeć w łóżku i że to z twojej winy przesiaduje tu do późna.

  - Chyba masz rację - rzekł mąż. - Zmiataj do łóżka, maleńka.

  Dziewczynka podeszła do ojca, pocałowała go w policzek i szepnęła:

  - Dziękuję, tatusiu.

  Oczy mężczyzny powędrowały za jedenastoletnią córeczką wychodzącą z pokoju i zarejestrowały, jak mocno zacisnęła piąstkę; robiła to zawsze, kiedy była zła albo przy czymś się uparła. Tym razem podejrzewał ją o jedno i drugie, ale wiedział też, że nie ma sensu tłumaczyć żonie, iż ich jedynaczka jest niezwykłym dzieckiem. Już dawno temu zaniechał prób angażowania żony w swoje własne ambicje i cieszył się przynajmniej z tego, że nie potrafiłaby zniweczyć marzeń ich dziecka.

  Zagłębił się na powrót w chicagowskiej "Tribune" i jednak musiał przyznać, że córka nie myliła się co do Niedźwiadków.

  Przez dwadzieścia dwa lata Florentyna Rosnovski nigdy nie wróciła do tej rozmowy, gdy zaś to uczyniła, nie wątpiła, że ojciec dotrzyma umowy. W końcu Polacy to ludzie honoru, którzy nigdy nie łamią danego słowa.

  Przeszłość

  1934_#1968

  1

  To nie były łatwe narodziny, ale przecież Ablowi i Zofii Rosnovskim nic nie przychodziło łatwo i każde z nich na swój sposób nauczyło się ze stoicyzmem przyjmować swój los. Abel pragnął syna, dziedzica, który w przyszłości obejmie Grupę Hoteli Baron. Do czasu, kiedy chłopak dorośnie, Abel z pewnością będzie równie sławny, jak taki Ritz czy Satatler, a jego grupa hotelowa stanie się największą na świecie. Abel przemierzał tam i z powrotem korytarz nieokreślonego koloru w szpitalu Św. Łukasza, nasłuchując, kiedy się rozlegnie  pierwszy krzyk dziecka, i z każdą godziną oczekiwania utykał coraz mocniej, choć zwykle jego kalectwo było niemal niewidoczne. Czasem obracał na ręku srebrną bransoletę i spoglądał na kunsztownie wyryte na niej nazwisko. Zawrócił i znowu ruszył przed siebie, gdy dostrzegł idącego w jego stronę doktora Dodka.

  - Gratuluję panu! - zawołał doktor.

  - Dziękuję - odparł Abel pełen radosnego oczekiwania.

  - Ma pan śliczną córeczkę - powiedział stając przed nim doktor.

  - Cieszę się - rzekł znacznie już ciszej Abel, starając się ukryć rozczarowanie.

  Poszedł za położnikiem do małej salki na końcu korytarza. Przez szybę zobaczył cały rząd pomarszczonych twarzyczek. Doktor pokazał ojcu jego pierworodną. Inaczej niż u pozostałych niemowląt, jej maleńka rączka zwinięta była w mocno zaciśniętą piąstkę. Abel kiedyś czytał, że dzieci nie robią tego przed ukończeniem trzeciego tygodnia życia. Uśmiechnął się z dumą.

  Matka z córeczką przebywały w szpitalu Św. Łukasza jeszcze przez sześć dni i Abel odwiedzał je każdego przedpołudnia, kiedy w hotelu rozniesiono już wszystkim gościom śniadania, i każdego popołudnia, kiedy wszyscy już byli po lunchu. Koło metalowego łóżka Zofii stały kwiaty i piętrzyły się stosy telegramów oraz wchodzących właśnie w modę kart okolicznościowych - pokrzepiające świadectwo, że inni również radują się narodzinami dziecka. Siódmego dnia matka z córeczką, której jeszcze nie nadano imienia - Abel przygotował sobie sześć męskich imion do wyboru - wróciła do domu.

  W dwa tygodnie po przyjściu na świat dziewczynki ochrzczono ją imieniem Florentyna, po siostrze Abla. Niemowlę umieszczono w świeżo odnowionym pokoju dziecinnym na ostatnim piętrze i odtąd Abel spędzał tam całe godziny po prostu patrząc na swoją córeczkę, przyglądając się, jak śpi i jak się budzi, świadom, że musi jeszcze więcej pracować, aby zapewnić dziecku bezpieczną przyszłość. Gorąco pragnął, żeby jego córka miała lepszy życiowy start niż on sam. Nie dla niej brud i nędza jego własnego dzieciństwa ani upokorzenia, jakie przeżył lądując na Wschodnim Wybrzeżu Ameryki jako imigrant bez grosza przy duszy, nie licząc paru bezwartościowych rubli wszytych w rękaw jedynej marynarki.

  Zapewni Florentynie staranne wykształcenie, jakiego on nie otrzymał, choć, prawdę mówiąc, nie miał specjalnie na co narzekać. Rządy nad Ameryką sprawował Franklin Delano Roosevelt, i wyglądało na to, że mała grupa hoteli Abla przetrwa kryzys. Ameryka okazała łaskawość temu imigrantowi.   Ilekroć przesiadywał w pokoju dziecinnym sam na sam z córeczką, wracał myślami do swojej przeszłości i snuł marzenia o przyszłości dziecka.   Po przybyciu do Stanów Zjednoczonych znalazł pracę w małej masarni w nowojorskiej Lower East Side; tkwił tam dwa długie lata, zanim trafiło mu się zajęcie w hotelu Plaza, gdzie zwolniło się miejsce młodszego kelnera. Sammy, stary maitre d.hotel, od początku nim pomiatał, traktując go niczym najniższą formę bytu. Po czterech latach nawet handlarza niewolników wprawiłaby w podziw taka harówka i niesłychana mnogość nadgodzin, jakie przepracowała owa nicość, żeby się dochrapać godności zastępcy głównego kelnera w Sali Dębowej. Podczas tych lat Abel pięć razy w tygodniu ślęczał po południu nad książkami na Uniwersytecie Columbia, a gdy tylko skończył sprzątać po kolacji, czytał do późna w noc.

  Jego rywale zachodzili w głowę, kiedy sypia.

  Abel nie bardzo wiedział, jak świeżo uzyskany dyplom uniwersytecki może mu pomóc w karierze, skoro nadal kelnerował w Sali Dębowej hotelu Plaza. Odpowiedzi na to pytanie udzielił pewien dobrze odżywiony Teksańczyk nazwiskiem Davis Leroy, który przez cały tydzień pilnie obserwował, jak Abel obsługuje gości, po czym powierzył mu stanowisko zastępcy dyrektora i pieczę nad restauracjami w najlepszym ze swoich jedenastu hoteli - Richmond Continental w Chicago.

  Abel ocknął się z zadumy, gdyż Florentyna, która się obróciła, zaczęła uderzać rączką w pręty łóżeczka. Wyciągnął palec, który dziecko schwyciło niczym tonący linę ratunkową i zaczęło gryźć bezzębnymi usteczkami.

  Po przybyciu do Chicago Abel stwierdził, że Richmond Continental jest podupadłym hotelem. Prędko odkrył przyczynę. Dyrektor Desmonnd Pacey fałszował rachunki i wyglądało na to, że robił to od trzydziestu lat. Nowy zastępca dyrektora przez sześć miesięcy gromadził konieczne dowody, a następnie przedstawił je swemu chlebodawcy. Gdy Davis Leroy dowiedział się, co się wyprawiało za jego plecami, z miejsca usunął Paceya, mianując na jego miejsce nowego protegowanego. Dla Abla był to bodziec do jeszcze bardziej wytężonej pracy, przy czym nabrał takiej pewności, że wyprowadzi grupę hoteli na czyste wody, że kiedy podstarzała siostra Leroya wystawiła na sprzedaż dwadzieścia pięć procent udziałów Grupy, Abel wydał na nie wszystko, co miał. Zaangażowanie młodego dyrektora w sprawy firmy tak ujęło Davisa Leroya, że powierzył mu kierowanie całą grupą.

  Od tej pory zostali wspólnikami i zawodowa więź przerodziła się w przyjaźń. Abel najlepiej umiał ocenić, jak trudno musiało przyjść Teksańczykowi uznanie Polaka za równego sobie. Pierwszy raz, odkąd się znalazł w Ameryce, Abel czuł się bezpiecznie - póki nie odkrył, że Teksańczycy to nacja równie wysoko ceniąca honor jak Polacy.

  Abel wciąż jeszcze nie mógł pogodzić się z tym, co się stało. Gdyby tylko Davis mu się zwierzył, gdyby mu powiedział, jak rozpaczliwa jest sytuacja finansowa Grupy - w końcu kto w czasie Wielkiego Kryzysu nie miał kłopotów? - może by coś razem na to poradzili. Davis Leroy, który miał wówczas sześćdziesiąt dwa lata, został powiadomiony przez bank, że wartość hoteli nie stanowi już dostatecznego pokrycia dla jego zadłużenia i że pensje w następnym miesiącu bank wypłaci dopiero wówczas, gdy otrzyma dodatkowe zabezpieczenie. Po przeczytaniu owego ultimatum Davis Leroy zjadł kolację sam na sam ze swoją córką, po czym z dwoma butelkami whisky udał się do Apartamentu Prezydenckiego na jedenastym piętrze. Następnie otworzył okno i wyskoczył. Abel nigdy nie zapomni, jak stał na rogu Michigan Avenue o czwartej nad ranem, wezwany, by zidentyfikować ciało, które mógł rozpoznać tylko dzięki marynarce, jaką przyjaciel miał na sobie poprzedniego wieczoru. Oficer prowadzący dochodzenie napomknął, że to już siódme samobójstwo w Chicago tego dnia. Ale to nie przyniosło ulgi Ablowi. Policjant przecież nie mógł wiedzieć, ile dla Abla zrobił Davis Leroy i jak bardzo Abel chciał mu się w przyszłości odwdzięczyć za jego przyjaźń. W pospiesznie sporządzonym testamencie Davis zapisał pozostałe siedemdziesiąt pięć procent udziałów Grupy Richmond młodemu dyrektorowi, a w liście do Abla zaznaczył, że wprawdzie udziały te są bezwartościowe, jednakże, gdy Abel będzie właścicielem Grupy, negocjacje z bankiem mogą się okazać łatwiejsze.

  Florentyna otworzyła oczy i zaczęła rozpaczliwie płakać.  Abel troskliwie ją podniósł, ale tego zaraz pożałował, czując na ręku lepką wilgoć. Szybko zmienił pieluszkę; nim wziął nową, starannie osuszył dziecko, a potem pilnie zważał, żeby wielkie agrafki nigdzie nie dotykały ciałka. Każda niania pochwaliłaby taką zręczność. Florentyna zamknęła oczy i zasnęła ojcu na ręku. - Niewdzięczny brzdąc - mruknął tkliwie i pocałował policzek dziecka.

  Po pogrzebie Davisa Leroya Abel odwiedził bostoński bank Kane.a i Cabota, prowadzący sprawy finansowe Grupy Richmond, i próbował uprosić jednego z dyrektorów, żeby nie wystawiano tych jedenastu hoteli na sprzedaż. Usiłował go przekonać, że jeśli tylko bank udzieli mu poparcia finansowego i da mu trochę czasu, wówczas doprowadzi hotele do stanu wypłacalności. Gładki, opanowany mężczyzna siedzący za kosztownym, dyrektorskim biurkiem, okazał się nieczuły na wszelkie argumenty. - Muszę się kierować wyłącznie interesem banku - wymawiał się. Abel nigdy nie miał zapomnieć upokorzenia, jakie przeżył; chociaż zmusił się do czołobitności wobec człowieka, który był jego rówieśnikiem, i tak wyszedł z pustymi rękami. Ten bubek musiał mieć duszę automatu kasowego, jeśli nie rozumiał, ilu ludzi dotknie jego decyzja. Abel poprzysiągł sobie, już setny raz, że pewnego dnia porachuje się z tym pyszałkowatym lalusiem Williamem Kane.em.

  Abel wracał tego wieczoru do Chicago, przekonany, że nic gorszego nie może go już w życiu spotkać. Tymczasem na miejscu zastał dymiące zgliszcza hotelu Continental oraz policję, podejrzewającą go o podpalenie. Rzeczywiście było to podpalenie, akt zemsty Desmonda Paceya. Po aresztowaniu szybko przyznał się do winy, gdyż jedynym jego pragnieniem był upadek Abla. Pacey odniósłby triumf, gdyby nie to, że Ablowi pospieszyło z odsieczą towarzystwo ubezpieczeniowe. W samą porę, bowiem Abel zaczął już się zastanawiać, czy nie lepiej by mu się wiodło w rosyjskim obozie, z którego zbiegł przed przyjazdem do Ameryki. Potem jednak karta się odwróciła, gdy anonimowy protektor, zdaniem Abla David Maxton, właściciel hotelu Stevens, kupił Grupę Richmond i zaproponował Ablowi zachowanie stanowiska dyrektora, a także dał mu szansę udowodnienia, iż hotele pod jego ręką staną się dochodowe.

  Teraz Abel zaczął wspominać, jak po raz drugi spotkał Zosię, nadzwyczaj pewną siebie dziewczynę, którą poznał na statku płynącym do Ameryki. Jakimż wtedy czuł się przy niej żółtodziobem, jakiż był nieśmiały i jak role się odwróciły, kiedy zetknął się z nią ponownie i odkrył, że jest kelnerką u Stevensa. 

  Od tej pory minęło dwa lata i wprawdzie Grupa Hoteli Baron, jak ją niedawno nazwał, nie przyniosła zysków w 1933 roku, lecz straty wyniosły tylko dwadzieścia trzy tysiące dolarów, głównie dzięki uroczystym obchodom stulecia Chicago, z której to okazji ponad milion turystów odwiedziło miasto i obejrzało Wystawę Światową.

  Kiedy Paceya uznano winnym podpalenia, Abel musiał jeszcze tylko poczekać na wypłatę odszkodowania, aby przystąpić do budowy nowego hotelu w Chicago. Wolny czas wykorzystał na objazd pozostałych dziesięciu hoteli, zwalniając personel objawiający podobne skłonności do Paceya, i dobierając nowych pracowników spośród bezrobotnych, których całe rzesze zalewały Amerykę.

  Zofia krzywym okiem patrzyła na ciągłe rozjazdy Abla, podróżującego z Charleston do Mobile, z Houston do Memphis, żeby doglądać hoteli na południu. Abel jednak zdawał sobie sprawę, że mimo przywiązania do córeczki nie może przesiadywać w domu, jeśli ma dochować umowy, jaką zawarł ze swoim anonimowym protektorem. Dano mu dziesięć lat na spłacenie pożyczki bankowej; jeśli mu się uda, wówczas, zgodnie z jednym z paragrafów umowy, będzie mógł nabyć pozostałe sześćdziesiąt procent udziałów za dalsze trzy miliony dolarów. Zofia co wieczór dziękowała Bogu za to, co już mieli, i prosiła Abla, żeby się tak nie zabijał, ale nic go nie mogło powstrzymać przed dążeniem do realizacji jego celu.

  - Kolacja gotowa! - krzyknęła Zofia na cały głos.

  Abel udał, że nie słyszy, i nadal wpatrywał się w śpiącą córeczkę.

  - Nie słyszałeś? Kolacja na stole.

  - Co? Nie, kochanie. Przepraszam, już idę. - Abel niechętnie wstał, aby dołączyć do żony. Czerwona puchowa kołderka Florentyny leżała na podłodze. Abel podniósł ją i starannie ułożył na kocyku, który okrywał córeczkę. Pragnął, aby nigdy nie zaznała chłodu. Uśmiechnęła się przez sen. Może pierwszy raz coś się jej śni? - pomyślał i zgasił światło.

  2

  Dzień chrztu Florentyny wszystkim gościom miał głęboko zapaść w pamięć - z wyjątkiem głównej bohaterki, która przespała cały obrzęd. Z katedry Imienia Bożego nad North Wabash wszyscy udali się do hotelu Stevens. Abel wynajął tam salę i zaprosił ponad setkę gości na uroczyste przyjęcie. W kumy poproszono najbliższego przyjaciela i rodaka Abla, George.a Novaka, który zajmował nad  Ablem górną koję na statku płynącym z  Europy, oraz Janinę, jedną z kuzynek Zosi.

  Goście zajadali się, aż im się uszy trzęsły, tradycyjnymi dziesięcioma potrawami z pierogami i bigosem włącznie, Abel zaś biesiadował u szczytu stołu i przyjmował w imieniu córki prezenty: srebrną grzechotkę, obligacje państwowe, egzemplarz "Przygód Huckleberry" Finna. I, najwspanialszy ze wszystkich, piękny, stylowy pierścionek ze szmaragdem od anonimowego protektora Abla. Miał cichą   nadzieję, że ofiarowanie owego klejnotu dało temu człowiekowi tyle radości, ile później jego przyjęcie sprawi Florentynie. Sam Abel sprezentował córce z okazji chrztu ogromnego, brązowego misia * z czerwonymi ślepkami.

Teddy Bear - nazwa misia pluszowego pochodząca od prezydenta Theodore.a Roosevelta, który oszczędził na polowaniu niedźwiadka. Mały pluszowy miś był maskotką w kampanii prezydenckiej w 1904 r. (przyp. tłum.).

  - Całkiem podobny do Franklina Delano Roosevelta - oznajmił George, podnosząc w górę niedźwiadka i pokazując go wszystkim. - Jego też ochrzcimy - F. D. R.

  Abel wzniósł kieliszek. - Pańskie zdrowie, panie prezydencie - powiedział. I tak miś otrzymał imię, które przylgnęło do niego na dobre.

  Przyjęcie zakończyło się około trzeciej nad ranem i Abel musiał zarekwirować hotelowy wózek do przewożenia bielizny, żeby przetransportować wszystkie prezenty do domu. Pchając wózek podążył North Michigan Avenue, a George machał mu na pożegnanie.

  Rozpamiętując każdą chwilę nadzwyczaj udanego wieczoru, szczęśliwy ojciec zaczął sobie pogwizdywać. Dopiero kiedy F. D. R. trzeci raz spadł z wózka, zdał sobie sprawę, jak kręty był jego szlak. Podniósł niedźwiadka, wepchnął go między inne prezenty i postanowił iść prosto, gdy ktoś dotknął jego ramienia. Abel aż podskoczył, gotów do upadłego bronić dobytku Florentyny. Nad sobą ujrzał twarz młodego policjanta.

  - Może mi pan wytłumaczy, co pan tu robi na Michigan Avenue o trzeciej nad ranem z wózkiem z hotelu Stevens?

  - Chętnie, panie posterunkowy - odparł Abel.

  - Co tu pan ma w tych pudełkach?

  - Dokładnie nie pamiętam. Wiem tylko, że wiozę Franklina Delano Roosevelta.

  Policjant z miejsca aresztował Abla pod zarzutem kradzieży. Podczas gdy mała istotka, tak hojnie obdarowana, słodko spała pod swoją puchową kołderką w dziecinnym pokoju na najwyższym piętrze domu przy Rigg Street, jej ojciec spędzał bezsenną noc na sfatygowanym materacu z końskiego włosia w celi lokalnego aresztu. George z samego rana przybył do sądu, aby potwierdzić zeznanie Abla.

  Na drugi dzień Abel nabył czterodrzwiowego wiśniowego Buicka od Petera Sosnkowskiego, który prowadził handel używanymi samochodami w polskiej dzielnicy.

  Abel niechętnie teraz ruszał się z Chicago, nie chcąc się rozstawać ze swoją ukochaną Florentyną choćby na kilka dni, bał się bowiem, że umknie mu jej pierwszy krok, pierwsze słowo, cokolwiek, co uczyni pierwszy raz. Pilnował jej wychowania od samych urodzin, nie pozwalając, żeby rozmawiano w domu po polsku; twardo postanowił, że córka będzie mówić po angielsku bez najlżejszego choćby polskiego akcentu, żeby nie odróżniać się od rówieśników.

  Z utęsknieniem czekał na pierwsze słowo córeczki, licząc, że będzie to "tata", Zofia zaś bała się, że Florentyna odezwie się po polsku i wtedy się wyda, że kiedy zostawały same, przemawiała do niej w tym języku.

  - Moja córeczka jest Amerykanką - tłumaczył Abel Zofii - i musi mówić po angielsku. Za dużo jest Polaków, którzy używają tylko ojczystego języka, a potem ich dzieci przez całe życie tkwią w północno_zachodnich zaułkach Chicago, obrzucane epitetem "głupi Polak" i wyśmiewane przez każdego, na kogo się natkną.

  - Ale nie przez tych naszych rodaków, którzy czują się jeszcze lojalni wobec polskiej monarchii - broniła się Zofia.

  - Jakiej polskiej monarchii? W którym ty stuleciu żyjesz, Zosiu?

  - W dwudziestym - odparła podnosząc głos.

  - Razem z bohaterami komiksów, prawda?

  - Dziwne poglądy, jak na kogoś, kto marzy, że pojedzie kiedyś do Warszawy jako pierwszy Polak_ambasador.

  - Mówiłem ci, żebyś nigdy o tym nie wspominała. Nigdy.

  Zofia, która z angielskim była nadal na bakier, nic nie odpowiedziała, ale później żaliła się kuzynostwu, a kiedy Abla nie było w domu, dalej mówiła po polsku. Nie trafiał do niej argument, którym tak często posługiwał się Abel, że obroty General Motors przewyższają budżet Polski.

  Pod koniec 1935 roku Abel nabrał przekonania, że Ameryka wzięła zakręt i że Wielki Kryzys to sprawa przeszłości, uznał więc, że nadszedł czas budowy nowego hotelu na miejscu dawnego Richmond Continental. Wybrał architekta i zaczął spędzać więcej czasu w Wietrznym Mieście, nie zaś w podróży, postanowił bowiem, że jego hotel będzie najpiękniejszy ze wszystkich na Środkowym Zachodzie.

  Hotel Baron w Chicago został ukończony w maju 1936 roku, a otwarcia dokonał burmistrz miasta, demokrata Edward J. Kelly. Dwaj senatorzy z Illinois nadskakiwali Ablowi, świadomi jego rosnącego znaczenia.

  - Ten hotel kosztował pana chyba z milion dolarów - zauważył J. Hamilton Lewis, starszy z senatorów.

  - Dużo się pan nie pomylił - odparł Abel, z zachwytem spoglądając na wyłożone grubymi dywanami salony, wysokie, stiukowe sufity, wnętrza w pastelowych odcieniach zieleni. Akcent wieńczący dzieło stanowiła ciemnozielona, wypukła litera "B", która zdobiła wszystko od ręczników w łazienkach po flagę, która trzepotała u szczytu czterdziestojednopiętrowego budynku.

  - Ten hotel już nosi piętno sukcesu - powiedział J. Hamilton Lewis, zwracając się do dwu tysięcy zgromadzonych gości - albowiem, drodzy przyjaciele, mówiąc o "Baronie z Chicago", ludzie zawsze będą mieli na myśli człowieka, a nie hotel. - Abel promieniał, słysząc narastający szmer uznania, i uśmiechnął się do siebie. Jego własny doradca do spraw reklamy podyktował to zdanie autorowi mowy senatora jeszcze na początku tygodnia.

  Abel zaczynał czuć się swobodnie w towarzystwie grubych ryb ze świata biznesu i polityki. Natomiast Zofia nie umiała się przystosować do nowej sytuacji i nieśmiało trzymała się na uboczu, spijając trochę za dużo szampana; wreszcie wymknęła się jeszcze przed kolacją pod nie przekonującym pretekstem, że chce sprawdzić, czy Florentyna śpi spokojnie. Abel odprowadził zaróżowioną małżonkę do obrotowych drzwi, kipiąc z irytacji. Zofia ani nie rozumiała rozmachu Abla, ani nie dbała o sukces na jego miarę i wolała ignorować ten nowy świat, który go teraz otaczał. Aż za dobrze wiedziała, jak wielką przykrość mu tym sprawia, i kiedy pomagał jej wsiąść do taksówki, rzuciła: - Nie spiesz się do domu.

  - Nie ma obawy - wracając mruknął do obrotowych drzwi i tak mocno je pchnął, że po jego wyjściu okręciły się jeszcze trzykrotnie.

  W hotelowym foyer czekał na niego radny miejski Henry Osborne.

  - To z pewnością jest szczytowy moment twego życia - zauważył.

  - Szczytowy moment? Dopiero co przekroczyłem trzydziestkę - odrzekł Abel.

  W chwili, gdy obejmował wysokiego, przystojnego polityka, któremu nie najlepiej patrzyło z oczu, błysnęło światło flesza. Abel uśmiechnął się do fotografa, ucieszony, że traktują go jak osobistość, i na tyle głośno, żeby usłyszeli go ciekawscy, powiedział: - Zamierzam budować hotele Baron na całym świecie. Chcę być dla Ameryki tym, kim był dla Europy C~esar Ritz. Trzymaj się mnie, Henry, a nie pożałujesz. - Radny miejski wraz z Ablem powędrowali do sali restauracyjnej i kiedy nikt już ich nie mógł usłyszeć, Abel dodał: - Jeżeli masz czas, Henry, zjedz ze mną jutro lunch. Chcę o czymś z tobą pogadać.

  - Z przyjemnością, Ablu. Taki szaraczek jak radny miejski zawsze będzie do usług chicagowskiego Barona.

  Obaj wybuchnęli gromkim śmiechem, choć żaden z nich nie sądził,  aby ta uwaga była specjalnie dowcipna.

  Abel znów, nie pierwszy już raz, wrócił do domu nad ranem. Zamiast do sypialni, poszedł do innego pokoju. Nie chciał budzić Zofii, a w każdym razie tak jej powiedział następnego dnia przy śniadaniu.

  Kiedy Abel przyszedł do kuchni na śniadanie, Florentyna siedziała na dziecinnym krzesełku, z zapałem rozmazując kaszkę na buzi i próbując gryźć wszystko, czego mogła dosięgnąć, nawet jeśli nie nadawało się to do jedzenia. Pocałował ją w czoło, gdyż jedynie tam nie zdołała się upaćkać, i zasiadł przed talerzem pełnym wafli z syropem klonowym. Kiedy skończył jeść, wstał i oznajmił Zofii, że ma się spotkać na lunchu z Henrym Osborne.em.

  - Nie lubię tego człowieka - rzuciła z niechęcią Zofia.

  - Ja sam za nim nie przepadam - powiedział Abel. - Ale nie zapominaj, że ma dobrą pozycję w Ratuszu i może nam oddać wiele przysług.

  - I wyrządzić wiele złego.

...