Pierwsza pomoc.pdf

PIERWSZA ZASADA UDZIELANIA PIERWSZEJ POMOCY!

PRZEDE WSZYSTKIM BEZPIECZEŃSTWO RATOWNIKA!!

“ Martwy ratownik to żaden ratownik”

Wzywanie pomocy

Pamiętaj, aby jak najszybciej wezwać pomoc.

Zgodnie z wytycznymi Europejskiej Rady Resuscytacji z 2000 r.:

Jeżeli jest co najmniej dwóch ratujących, jeden z nich udaje się po pomoc, zaraz po

stwierdzeniu, że poszkodowany nie oddycha. Gdy na miejscu wypadku jest jeden ratujący, a

poszkodowany jest osobą dorosła, która nie oddycha, prawdopodobnie w wyniku choroby serca,

należy natychmiast wezwać pomoc (najpierw wzywasz pomoc, a następnie reanimujesz, gdyż

masaż serca może przedłużyć się do kilkudziesięciu minut), ostateczna decyzja zależy od

dostępu środków łączności ze służbami ratowniczymi.

W przypadku prawdopodobieństwa utraty przytomności w wyniku braku oddechu, np. urazu,

utonięcia, zadławienia, zatrucia oraz gdy poszkodowanym jest niemowlę lub dziecko ratujący

powinien przez około 1 minutę wykonywać zabiegi przywracające podstawowe czynności

życiowe (oddech, praca serca).

Meldunek o wypadku powinien zawierać następujące dane (dotyczy wszystkich numerów

ratunkowych):

• KIM JESTEŚ? - dane personalne osoby wzywającej pomoc (numer telefonu z którego

dzwonisz).

• CO? - rodzaj wypadku (np. zderzenie się samochodów, upadek z drabiny, utonięcie. atak

padaczki, itp.),

• GDZIE? - miejsce wypadku,

• ILE? - liczba poszkodowanych,

• JAK? - stan poszkodowanych,

• CO ROBISZ? - informacja o udzielonej dotychczasowo pomocy,

Gdy istnieją wskazania o dodatkowym niebezpieczeństwie (np. cysterna) - poinformuj o tym.

Pamiętaj!!! Nigdy nie odkładaj pierwszy słuchawki !!!

Numery służb ratowniczych:

997 - Policja

998 - Straż Pożarna

999 - Pogotowie Ratunkowe

112 - telefonując z telefonu komórkowego dodzwaniamy się do najbliższej jednostki policji.

Połączenie jest bezpłatne i można je zrealizować z dowolnego telefonu komórkowego nawet

bez logowania się do sieci operatora.

33 985 - numer Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego, połączenie z każdego

telefonu komórkowego

601 100 100 - numer Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego, połączenie z każdego

Odpowiedzialność karna za nieudzielenie pomocy

Art. 162. KK

§ 1. Kto człowiekowi znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem

utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu nie udziela pomocy, mogąc jej udzielić bez

narażenia siebie lub innej osoby na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na

zdrowiu, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

§ 2. Nie popełnia przestępstwa, kto nie udziela pomocy, do której jest konieczne poddanie się

zabiegowi lekarskiemu albo w warunkach, w których możliwa jest niezwłoczna pomoc ze strony

instytucji lub osoby do tego powołanej.

Art. 93. KW

§ 1. Prowadzący pojazd, który, uczestnicząc w wypadku drogowym, nie udziela niezwłocznej

pomocy ofierze wypadku, podlega karze aresztu albo grzywny.

§ 2. W razie popełnienia wykroczenia, o którym mowa w § 1 orzeka się zakaz prowadzenia

pojazdów.

Pierwsza pomoc psychologiczna

Udzielając pierwszej pomocy osobie poszkodowanej należy pamietać również o aspekcie

psychologicznym. Wszelkie czynności ratujące powinny byc powiązane z udzieleniem pomocy

psychologicznej mającej na celu zmniejszenie subiektywnego dyskomfortu ofiary wypadku i

zapewnienia mu poczucia bezpieczeństwa.

Wstrząs

Wstrząs stanowi bezpośrednie zagrożenie dla życia chorego

Wstrząs występuje w momencie dysproporcji między zapotrzebowaniem a zaopatrzeniem w tlen

poszczególnych narządów na skutek ostrej niewydolności krążenia. Najczęstszą przyczyną wstrząsu

jest niedobór krwi spowodowany krwotokiem.

Objawy wstrząsu są proporcjonalne do ciężkości i okresu działania jego przyczyny:

• szybki, płytki oddech,

• bladość i chłód skóry,

• wargi przybierają odcień bladosiny,

• bledną łożyska paznokci, po ich uciśnięciu bardzo powoli różowieją,

• chory jest niespokojny i lękliwy, drży,

• na czole występuje zimny, lepki pot,

• bardzo wysokie tętno (180-200 uderzeń na minutę).

Czynności ratujące:

• tamujemy krwawienia (jeśli jest to krwawienie zewnętrzne),

• układamy chorego w pozycji przeciwwstrząsowej (nogi uniesione na wysokość około 30-40

cm powyżej poziomu głowy),

• chronimy przed utratą ciepła,

• uspokajamy chorego,

• systematycznie kontrolujemy tętno i oddech (co 1 minutę),

• zakaz palenia oraz podawania pokarmu i alkoholu,

• nie wolno przewozić chorego przypadkowym środkiem transportu.

Ułożenie przeciwstrząsowe nie powinno być stosowane przy urazach czaszkowo-mózgowych,

duszności, nagłych bólach w klatce piersiowej i nadbrzuszu.

Inną postać ma wstrząs sercopochodny (kardiogenny) spowodowany spadkiem wydajności serca.

Występuje on nieraz w trakcie długotrwałej choroby serca, a powstaje na skutek zawału serca

mięśniowego lub zatoru tętnicy płucnej. Charakteryzuje się bólem w klatce piersiowej i śmiertelną

trwogą, wzmożonym wypełnianiem się żył szyjnych, pacjent odczuwa duszność, może wystąpić

rzężący oddech i wydzielina przy kaszlu podbarwiona krwią. Ciśnienie krwi spada, nieraz

Omdlenie

jest krótkotrwałą utratą przytomności na skutek nagłego, chwilowego niedoboru tlenu w mózgu.

Niebezpieczeństwo grożące w razie omdlenia to możliwość doznania urazów przy upadku. Samo

omdlenie jest błahą przypadłością, lecz w krótkim czasie może się ono powtarzać. Z tego powodu

osobę omdlałą należy wyprowadzić na świeże powietrze, położyć i unieść jej nogi do góry.

Zaburzenie oddychania

Częstą przyczyną braku oddechu jest zapadnięcie się nasady języka u nieprzytomnego leżącego na

wznak.

Zaburzenie oddechu staje się groźne dla życia wówczas, gdy czynność oddechowa nie wystarcza

już do nasycenia krwi tlenem w ilości wystarczającej na pokrycie zapotrzebowania narządów. Jeśli

nie dostarczy się natychmiast powietrza w dostatecznej ilości - chory umrze w ciągu kilku minut.

Poniższe wskazówki dotyczą również utonięć. W przypadku ukąszeń (użądleń) jamy ustnej stosuje

się zimne okłady (ssanie kawałka lodu) i stałą kontrolę oddechu.

Objawy bezdechu:

• utrata przytomności,

• sinoblade zabarwienie twarzy ( nie występuje przy zatruciu tlenkiem węgla - czadu lub

cyjanowodorem),

• nie wyczuwalny przepływ powietrza przez nos i usta,

• niewidoczne i nie wyczuwalne ruchy oddechowe.

Czynności ratujące:

• sprawdzamy, czy w jamie ustnej nie ma większych ciał obcych, które mogłyby zatkać drogi

oddechowe,

• odchylamy ostrożnie głowę ku tyłowi - często w tym momencie oddech wraca samoistnie,

• sztuczne oddychanie metodą usta-nos lub

• sztuczne oddychanie metodą usta-usta.

Sztuczne oddychanie

Postępowanie w zależności od wieku poszkodowanego

( słowo "dorosły" proszę traktować jako dorosły fizycznie, a nie wiekowo lub psychicz nie)

Zaburzenie

oddychania

Niemowlę

do 1 roku życia

Dziecko

1 - 8 roku życia

Dorosły

od 8 roku życia

Sztuczna

wentylacja

30/min

20/min

12/min

Wdech

co 2 sek.

Metoda

usta-nos - usta

usta - usta

Objętość

(jednorazowy

wdech)

10ml/1kg masy

ciała

10ml/1kg masy

ciała

10ml/1kg masy

ciała

Metoda usta-nos

Głowa jest odgięta, szyja wyprostowana. Ręka przytrzymująca żychwę zamyka szczelnie usta

chorego. Najlepiej jest jeszcze docisnąć kciukiem dolną wargę do górnej. Ratujący szeroko otwiera

swoje usta i robi wdech (nieco głębszy niż przy normalnym oddychaniu). Otwartymi ustami

obejmuje szczelnie nos chorego i wydycha powietrze z płuc. Wystąpić może ryzyko, że przy zbyt

szybkim wdmuchiwaniu powietrze może zamiast do płuc trafia do żołądka, a to spowoduje jego

opróżnienie. Dlatego powietrze należy wdmuchiwać powoli i płynnie. Po wdmuchnięciu szybko

cofa swoją głowę i zerka kątem oka na klatkę piersiową ratowanego. Może po ruchach żeber ocenić

skuteczność sztucznego oddychania. W ten sposób wykonuje się 12 oddechów na minutę.

Gdy w czasie wdmuchiwania natrafi się na silny opór, jest to zwykle efekt nieprawidłowej pozycji

głowy chorego. Rzadziej może być przyczyną ciało obce blokujące drogi oddechowe. Jeśli zatkana

jest jama nosowa natychmiast przechodzimy na metodę usta-usta.

Metoda ta jest rzadko stosowana gdyż, nos często jest niedrożny (katar, alergia), a w przypadku

stanu urazowego w nosie znajdują się skrzepy krwi. Poza tym wentylując metodą usta-nos nie

jesteśmy w stanie prawidłowo obserwować klatkę piersiową.

Metoda usta-usta

Wykonuje się podobnie jak powyższą metodą, z tą różnicą, że palcami szczelnie zaciska się nos,

usta ratowanego są lekko rozchylone, a ratujący przyciska swoje szeroko rozwarte usta do ust

chorego. Metoda ta też niesie ryzyko, że przy zbyt szybkim wdmuchiwaniu powietrze może zamiast

do płuc trafia do żołądka, a to spowoduje jego opróżnienie. Dlatego powietrze należy wdmuchiwać

powoli i płynnie. Również w tej metodzie trudniej jest utrzymać właściwą pozycję głowy chorego.

Ryzyko przeniesienia choroby zakaźnej z pacjenta na ratownika jest niewielkie. Można użyć

odpowiednich środków pomocniczych lub nawet chusteczkę (nie higieniczną!).

Sztuczne oddychanie prowadzi się tak długo, aż:

• do oczekiwanego rezultatu - powrót samoistnego oddechu,

• przybyła ekipa pogotowia ratunkowego przejmie opiekę nad chorym,

• gdy ktoś nas zmieni lub opadniemy z sił.

Reanimacja krążeniowa-oddechowa

Działania reanimacyjne zamykają się w trzech punktach A, B, C:

A - udrożnienie dróg oddechowych (airway),

B - sztuczna wentylacja (breathing),

C - masaż pośredni serca (circulation).

Przed wykonaniem masażu serca sprawdzamy oznaki zatrzymanego krążenia (nie dłużej niż 10 s):

- brak normalnego oddechu, kaszlu lub ruchu,

- brak tętna na tętnicy szyjnej (tętno wyczuwamy 2 - 3 opuszkami palców po stronie szyi bliższej

do nas),

są sygnałem do rozpoczęcia reanimacji.

Postępowanie w zależności od wieku poszkodowanego:

(słowo "dorosły" proszę traktować jako dorosły fizycznie, a nie wiekowo lub psychicznie)

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: