Emil Zola
NANA
2
I
O godzinie dziewiątej sala teatru „Varietes” była jeszcze pusta. Na balkonie i w rzędach parterowych czekało kilka osób zagubionych wśród ciemnoczerwonych pluszowych foteli, w słabym blasku na pół przyćmionego świecznika. Cień otulał wielką czerwoną plamę kurtyny.
Ze sceny nie dochodził żaden odgłos, rampa była wygaszona, pulpity orkiestry poskładane. Tylko w górze, na trzeciej galerii, dokoła rotundy plafonu, gdzie na płaskorzeźbach nagie kobiety i dzieci wzbijały się w niebo zazielenione od gazowego światła, wśród wrzawy sły- chać było nawoływania i śmiechy. Na tle szerokich zaokrąglonych wnęk, obramowanych złotem, piętrzyły się głowy w kapturkach i czapkach. Chwilami ukazywała się zaaferowana bileterka prowadząc przed sobą jakichś państwa; siadali, on we f...
Krzysztofx