William King

Szpon Ragnara

Kosmiczny Wilk – Tom II

Tłumaczył Marcin Roszkowski

Prolog

Kula świsnęła mu tuż obok ucha. Ragnar przypadł do ziemi, zwijając się w kłębek za sporych rozmiarów rumowiskiem. Blisko było, pomyślał, zdecydowanie za blisko. Tylko jego nadludzkie zmysły zapewniły mu ułamek sekundy ostrzeżenia, a genetycznie zmienione mięśnie pozwoliły uniknąć zgubnego pocisku. Gdyby zszedł z drogi pędzącej ku niemu kuli o pół uderzenia serca później, niż to uczynił, jego głowa eksplodowałaby fontanną krwi, mózgu i potrzaskanych kości czaszki. Ragnar nie raz już w swoim życiu widział takie przypadki i nie miał najmniejszych wątpliwości, co do tego, jaki los by go czekał.

Teraz jednak nie było czasu na myślenie typu, „co by było gdyby". Należało działać i dać nauczkę zdradzieckim, niewiernym kultystom, jaka kara spotyka tych, którzy ośmielili się podnieść rękę na wybrańców Imperatora – Kosmicznych Marines. Ragnar delikatnie uniósł się do góry i wyjrzał spoza rumowiska. W ciągu jednej krótkiej sekundy, jego nadludzkie zmysły zarejestrowały każdy szczegół otaczającego go pola bitwy, a potem nim którykolwiek z wrogów zdołał oddać strzał, Ragnar ponownie skrył się za gruzami.

Teraz umysł Ragnara trawił informacje, które zostały mu dostarczone. Karmił się nie tylko obrazami, ale i dobiegającymi zewsząd dźwiękami, zapachami oraz innymi bodźcami, z których potrafił odczytać pomocne wskazówki. Ragnar wspomniał resztki potężnego niegdyś miasta, które otaczało go ze wszech stron się jak okiem sięgnąć. Olbrzymie, poczerniałe kolumny spaczonego żeliwa i betonu znaczyły miejsca, gdzie do niedawna dumnie wznosiły się tytaniczne drapacze chmur. Poniżej ulice i aleje metropolii usłane były wypalonymi wrakami pojazdów. Ciemny nieboskłon rozświetlany był jedynie przez łunę pożarów, które szalały teraz w pozostałościach trafionej przed kilkoma dniami pociskiem rakietowym przetwórni paliw. Ponad instalacjami i maszynami miasta, dzięki którym znaczyło ono niegdyś tak wiele dla Imperium, teraz unosiły się popioły i swąd spalonych chemikaliów.

Ragnar pamiętał jak zaczęła się trząść ziemia, kiedy baterie czołgów klasy Basilisk zaczęły zasypywać pozycje rebeliantów nawałą ognia artyleryjskiego. Wkrótce do ich dudnienia dołączyły odgłosy strzałów z broni ręcznej, kiedy lojaliści starli się z buntownikami. Nawet teraz mógł dosłyszeć niskie, gardłowe głosy zbuntowanych oficerów, którzy próbowali narzucić rozkazy motłochowi, w jaki obrócili się ich żołnierze. Rebelianci przegrupowywali się, zajmując nowe pozycje obronne. Wyostrzony słuch Ragnara wychwycił także odgłos szurnięcia buta ze stali ceramicznej. Zwykły człowiek nie zdołałby wyłowić tego odgłosu, ale Ragnar dawno już przestał nim być. Z odgłosu sądząc to brat Reinhardt zajmował pozycję. Ragnar zapamiętał sobie, że kiedy bitwa się skończy, będzie musiał uciąć pogawędkę z podwładnym. Nawet on, jego dowódca, nie powinien był usłyszeć odgłosu kroków Krwawego Szponu.

Słuch i wzrok nie były jedynymi zmysłami, dzięki którym Ragnar wiedział, co robią jego podwładni. Wiatr niósł woń, a jego zmienione na podobieństwo wilczych nozdrza, potrafiły wyczuć braci nawet z odległości pięćdziesięciu metrów. Ich zapach był przyjemny i kojący, w przeciwieństwie do woni zgnilizny, jaka panowała w tym zanieczyszczonym mieście. Co gorsza wokół unosił się lekki zapach mutacji, zmian i zniekształcenia, które oznaczały zdradę i herezję.

Na święte kości Russa, jakże Ragnar nie znosił tej woni, która nieomylnie oznaczała wyznawców Chaosu! Mimo, że czuł ją już wielokroć w czasie swego nadludzko długiego życia, to nie zdołał do niej przywyknąć. Było w niej coś tak obraźliwego, że jej najsłabszy cień powodował, iż kły same wysuwały mu się z ust, włosy na karku stawały dęba, a serce wypełniała żądza mordu. Nawet skryte podejrzenie, że ten proces był wynikiem przemiany zwykłego człowieka w Kosmicznego Marinę i dziedzictwem magii której poddano jego ciało, nie potrafiły ostudzić narastającego w nim gniewu. Czuł się tak samo jak wilk, który trafia na ślad ofiary. To było nadzwyczaj dobre porównanie, wszak był wilkiem w ludzkiej skórze, a zdradzieccy wyznawcy Chaosu, ofiarą świętego gniewu Imperatora. On i inni obrońcy ludzkości mieli wykonać wyrok, który ciążył na heretykach. Zdrajcy zaprzedali swe dusze bogom ciemności w zamian za obietnice władzy i potęgi, odwracając się tym samym od ludzkości, która ich zrodziła. Oddali to, co mieli najcenniejsze w zamian za kłamliwą w swej naturze moc. Jedyne co otrzymają tak naprawdę to stygmaty mutacji, a także powolną degenerację duszy i umysłu, które w końcu zostaną spaczone tak samo jak ciała heretyków. Śmierć z rąk wiernych sług Imperatora będzie niczym innym jak wybawieniem przed tym okrutnym losem i niezasłużoną łaską, choć mało prawdopodobne, aby którykolwiek z buntowników docenił czynioną im przysługę.

Tutaj, w strawionych ogniem ruinach ogromnego miasta, smród był jeszcze bardziej nie do zniesienia. Oprócz woni towarzyszącej sługom chaosu, do nozdrzy Ragnara dobiegł także zapach jakiegoś przedziwnego rozkładu lub zarazy, która dotknęła buntowników i zwykłych mieszkańców Hesperydy. Ta przedziwna stęchlizna kojarzyła się z tłustą, oblepiającą wszystko sadzą i powodowała, że w myślach Ragnara pojawiały się niechciane wspomnienia. Odegnał je siłą woli, wiedząc, że nie czas teraz na rozważania o przeszłości.

Te ponure rozmyślania zajęły Ragnarowi ułamek sekundy, jak zwykle kiedy znajdował się w ogniu walki, jego umysł pracował z nadzwyczajną szybkością. Wspomnienia miały posłużyć jedynie temu, aby jego mózg zajęty był czymś, podczas gdy reszta oddziału zajmowała pozycje do natarcia. Teraz Ragnar skupił się na oczekującym go zadaniu, ponownie analizując obraz który ukazał się jego zmysłom, kiedy wyjrzał zza gruzowiska. Nadzwyczajne możliwości jego ciała, połączone z wielowiekowym doświadczeniem sprawiały, że był niepowstrzymanym wojownikiem.

Wypowiadając słowa starożytnej modlitwy, tak jak uczono go w klasztorze Zakonu, skupił się na jednym, szczególnie ważnym w tej chwili, fragmencie pola bitwy. Ragnar powoli analizował wszystkie szczegóły, znajdującego się dokładnie naprzeciwko umocnionego bastionu buntowników. Dziury i okna wykute w ścianach uszczelniono workami z piachem. Stanowisko ciężkiego boltera umieszczono w wypalonym wraku czołgu. Na drugim piętrze, tuż nad krawędzią okna, Ragnar dostrzegł szczyt wysokiej czapki, którą nosili oficerowie zbuntowanej armii. Najwidoczniej dowódca rebeliantów także obserwował pole walki. Wszystko zdawało się być dokładnie takie, jak Ragnar oczekiwał, kiedy poprzednio przyglądał się wrogim umocnieniom. W szeregach nieprzyjaciół nie zaszły żadne zmiany, które skłoniłyby do rezygnacji z obranego wcześniej planu ataku.

Lojaliści mieli uderzyć w najsłabszy punkt obrony. Kiedy umocnienia z worków z piaskiem zostaną usunięte z drogi, pozostanie tylko oczyścić budynek z heretyków.

Zadanie nie wydawało się trudne, mimo że oddział Ragnara był pięciokrotnie mniej liczny od wroga. Jednak w tym starciu liczebność oddziałów nie będzie miała znaczenia, z tego Ragnar doskonale zdawał sobie sprawę. Wielowiekowe doświadczenie już dawno nauczyło go ufać w zdolności bojowe swoich braci. Kosmiczni Marines, nazywani także Adeptus Astartes, byli przecież najdzikszymi i najbardziej zażartymi wojownikami, jakich nosiły światy zamieszkane przez ludzi. Wybierani spośród bohaterów niezliczonych bitew, poddawani byli morderczemu treningowi, a potem zmieniani w nadludzi przy pomocy starożytnej magii i nauki. Dzięki temu stawali się po wielokroć silniejsi, szybsi i wytrzymali od zwykłych ludzi. Do boju uzbrajano ich w najlepszą broń o jakiej mógł marzyć wojownik i jaką mogło zapewnić swym wybrańcom Imperium. Kosmiczni Marines większość swego życia spędzali walcząc, a jeśli tak się nie działo, wracali do swoich rodzinnych klasztorów, gdzie bez ustanku trenowali się w sztukach wojennych. Bez wątpienia byli najlepszymi żołnierzami, jakich wydały miliony światów zamieszkiwanych przez ludzi.

Kim byli ci, którzy odważyli się wystąpić przeciwko Imperatorowi? To zwykłe szumowiny. Prości poborowi, których zbuntowany gubernator Hesperydy wcielił w szeregi swojej armii. Ci ludzie, choć przysięgali wierność Imperatorowi, teraz ofiarowali swoje ciała i dusze bogom Chaosu. Rzecz jasna musieli przejść szkolenie i przyparci do muru wykażą dziką zawziętość, przynależną zwierzętom które wiedzą, że zbliża się ich koniec, jednak to nie wystarczy żeby odeprzeć szturm Kosmicznych Wilków.

Ragnar nie musiał się rozglądać, żeby wiedzieć, że jego oddział zajął pozycję do natarcia. Krwawe Szpony, oddział złożony z młodszych zakonników żądnych walki i wyzwań, rozlokował się w kraterze pozostałym po wybuchu jakiegoś olbrzymiego pocisku. Za kilka chwil Długie Kły pod dowództwem brata Hrothgara otworzą ogień ze swej ciężkiej broni, co będzie stanowiło sygnał do ataku. Ragnar uśmiechnął się dziko, odsłaniając kły, które były cechą charakterystyczną jego Zakonu. Już wkrótce nadejdzie chwila, którą kochał najbardziej. Stanie twarzą w twarz z wrogiem, w walce na śmierć i życie. Oto sprawdzian męskości, siły i odwagi!

Smuga siwego dymu przecinająca niebo była sygnałem na który wszyscy czekali. Oddział brata Hrothgara rozpoczął natarcie, niszcząc w kuli jasnego wybuchu stanowisko wrogiego ciężkiego karabinu. Pocisk rakietowy w jednej chwili zmiótł z powierzchni ziemi broń i jej obsługę. Głuchy huk, który zaraz potem dotarł do uszu Ragnara, powiedział mu, że reszta oddziału przyłączyła się do ataku, otwierając ogień z bolterów. Lawina pocisków zalała pozycje buntowników kiedy Kosmiczni Marines z właściwą im nadludzką szybkością i precyzją wystrzeliwali serię za serią. Ragnar zaryzykował rzut oka zza osłony, jaką zapewniało mu gruzowisko i dostrzegł, że pod wpływem kanonady spore kawałki ściany bunkra odpryskiwały od ścian. Pełne bólu krzyki i zapach krwi oznaczały, że nie tylko budynek, ale i zajmujący go oddział odnosił obrażenia. Bez wątpienia zostali zaskoczeni. Błyskawiczny atak Kosmicznych Marines pozbawił ich woli walki i odwagi, żeby odpowiedzieć ogniem. Niestety ten stan nie potrwa długo, pomyślał Ragnar. Jeśli się im na to pozwoli, to wkrótce odzyskają odwagę i spróbują stawić opór. Ragnar postanowił, że nie da buntownikom drugiej szansy.

Nadszedł moment szturmu.

Kosmiczny Wilk poderwał się na równe nogi, a serwomotory jego wielowiekowej zbroi zawyły przeraźliwie. Ich dźwięk był nieznośny dla nadzwyczaj wyczulonych zmysłów wojownika. Mimo to biegi do przodu, wiedząc, że w tej chwili jego podwładni przerywają ogień, a Krwawe Szpony formują klin i podążają jego śladem w stronę bunkra. Otrzymali rozkaz przełamania barykady z worków z piachem, które stanowiły najsłabszy punkt obrony buntowników. Pozostali Kosmiczni Marines otworzyli ponownie ogień, tym razem koncentrując się na umocnieniach i stanowiskach obrony na piętrze budynku i wokół niego. Przez kilka chwil Ragnar i podążające za nim młode Kosmiczne Wilki biegli w korytarzu pośród ściany kul z bolterów.

Jeden z oficerów dowodzących buntownikami, ten którego przedtem dostrzegł Ragnar, wyjrzał przez okno zdziwiony i zaciekawiony, dlaczego pociski przestały uderzać w ścianę za którą znalazł schronienie. Na krótką chwilę w oknie ukazała się jego postać, charakterystyczna wysoka czapka i płaszcz przewieszony przez ramię. Kiedy spostrzegł zbliżającą się falę Kosmicznych Marines na jego twarzy pojawił się wyraz zaskoczeni i strachu. Zdrajca szybko jednak wziął się w garść. Odwrócił się i zaczął wykrzykiwać swoim podwładnym rozkazy. Na swój sposób Ragnar podziwiał go: buntownik panował nad swoim strachem.

Jego odwaga okazała się jednak przyczyną zguby. Nie przerywając biegu Ragnar uniósł pistolet do góry i wystrzelił. Kula niezawodnie pofrunęła w stronę zbuntowanego oficera i rozniosła jego czaszkę na strzępy. Krew, mózg i kości rozprysły się naokoło, a czapka podskoczyła wysoko w powietrze. Zza ściany umocnień dały się słyszeć pełne zmieszania i strachu glosy zdrajców, ale po chwili kilku co odważniejszych lub bardziej doświadczonych, zajęło swoje miejsca i próbowało otworzyć ogień do nadciągającej fali Kosmicznych Marines. Na nic zdała się brawura rebeliantów. Ogień Kosmicznych Wilków, które osłaniały szturm, szybko wytrzebił obrońców do nogi. Ich ciała zasłały podłogę bunkra.

Jednym potężnym susem Ragnar uderzył w ścianę z ułożonych na sobie worków z piaskiem. Pod jego ciężarem oraz impetem uderzenia rozpadła się niczym domek z kart, a Kosmiczny Wilk znalazł się we wnętrzu bunkra. Panował tutaj półmrok, ale jego ślepia momentalnie dostosowały się nowego otoczenia. Wszędzie wokół znajdowali się wrogowie. Tak jak się Ragnar spodziewał byli to rekruci gubernatora. Wszyscy odziani byli w zabrudzone i postrzępione uniformy, które niegdyś oznaczały ich jako poborowych, jednak insygnia Gwardii Imperialnej został zdarte i zastąpione przez znienawidzone ikony Czterech Bogów Nieszczęścia. Na piersiach zdrajców widniała ośmioramienna gwiazda z okiem pośrodku, która zastąpiła dwugłowego orła imperialnego. Zapach zepsucia i mutacji był tutaj szczególnie silny, tłumił nawet smród niemytych ciał i trupów. Wszyscy heretycy wyglądali na zagłodzonych i chorych, jednak niektórzy z nich zdradzali objawy znacznie gorszej zarazy. Większość z nich wyglądał jeszcze dość normalnie, choć ich skórę pokrywały bąble i naroślą, oznaczające miejsca które poddały się pierwszym przemianom. Niektórzy spośród tych najbardziej dotkniętych zarazą, zaczęli się powoli przemieniać w mutantów.

Jeden z tych odmieńców, stojący najbliżej Ragnara pokryty był łuską, a swój karabin laserowy ściskał w dłoniach, które bardziej przypominały macki ośmiornicy. Jego oczy zostały wypchnięte z oczodołów i teraz poruszały się na wszystkie strony na szypułkach. Inny z heretyków rozrósł się do monstrualnych rozmiarów: jego korpus szerokością przypominał bombę, ramiona stały się tak grube niczym udo zwykłego człowieka, a palce kończyły się szponami. Jego twarz pokrywały błyszczące pryszcze, które okazały się być jakąś dziwną grzybnią. Kiedy mutant otworzył usta, aby wykrzyczeć ostrzeżenie posypały się z nich zarodniki.

Ragnar bez chwili wahania nacisnął mosiężny przycisk, który uruchomił silnik miecza łańcuchowego. Broń zawyła i ożyła w jego dłoni. Metalowe zęby, pokrywające jego ostrze zaczęły wirować na podobieństwo piły mechanicznej. Działając instynktownie Ragnar uniósł pistolet i wystrzelił w olbrzyma, posyłając go prosto do piekła z dziurą w brzuchu tak wielką, że można by wsadzić w nią zaciśniętą pięść. Impet drugiego pocisku przygwoździł mutanta o ślimaczych oczach do ściany, a Ragnar aż zawarczał z dzikiej radości. Bez trudu uchylił się przed strzałami z karabinów laserowych dwóch mutantów, którzy zdołali otrząsnąć się z zaskoczenia i zadziałać. Promienie lasera przemknęły ponad jego głową, a krzyki, które dobiegły zza pleców Ragnara powiedziały mu, że dwaj spośród tych, którzy próbowali zajść go od tyłu, już nie żyją.

Ragnar ruszył do przodu. Potężne uderzenia miecza łańcuchowego odcięło głowę jednemu z odmieńców, odrąbało ramię drugiego i wtopiło się piersi trzeciego. Jednym kopnięciem Kosmiczny Wilk zrzucił ciało z ostrza i ruszył jeszcze dalej, kierując się drzwi wyjściowych z pomieszczenia. Dzikie wycia radości, przemieszane z okrzykami bólu, cierpienia i strachu powiedziały mu, że oto Krwawe Szpony wdarły się do bunkra. To oznaczało, że dla heretyków, którzy się kryli za jego umocnieniami rozpoczęła się rzeź.

Ragnar biegiem ruszył przez długi, ciemny korytarz. Zza jednych drzwi wyłoniła się głowa oficera buntowników, który rozglądał się zaskoczony.

– Co tam się dzieje? – spytał, mówiąc w dziwnie akcentowanym dialekcie Imperialnego Gotyku.

Twarz zdrajcy przypominała oblicze człowieka dotkniętego poważną i przewlekłą chorobą. Była blada, wychudzona, podobnie jak reszta ciała, a jego oczy żarzyły się od trawiącej go gorączki. Z jej zapewne powodu nie rozpoznał kim jest Ragnar, nawet wtedy kiedy ostrze miecza łańcuchowego zdjęło mu głowę z ramion. Krew trysnęła na ściany i sufit niczym fontanna, a zmaltretowane ciało potoczyło się z powrotem do pokoju. Okrzyki przerażenia jakie stamtąd dobiegły, powiedziały Ragnarowi, że heretyków jest tam więcej. Płynnym ruchem schował pistolet do kabury i nacisnął niewielki guzik na pasie, opinającym go w biodrach. W jego dłoni wylądował niewielki owalny dysk granatu rozpryskowego. Ragnar trzykrotnie nacisnął guzik mechanizmu opóźniającego wybuch, nastawiając go na trzy sekundy, a potem cisnął granat w głąb pokoju. Wątpił szczerze, aby którykolwiek ze zgromadzonych tam heretyków zorientował się, co się za chwilę stanie. Chwilę później nastąpiła eksplozja i szczątki zdrajców zasłały całe pomieszczenie.

Ragnar zajrzał do wnętrza, oceniając zniszczenia jakich dokonał. Jeden z heretyków żył jeszcze i próbował wycelować w niego ze swego karabinu laserowego. Każdy jego oddech powodował, że w krwi, która zalewała jego rozprutą pierś pojawiały się czerwone bąble powietrza uciekającego ze zranionych pluć. Nim umierający kultysta zdołał wycelować, Ragnar dobył swego pistoletu i strzelił. Kula zakończyła cierpienia nieszczęśnika, nim zdołał wymówić choć jedno słowo modlitwy o pomoc, wznoszonej do mrocznych bóstw.

Ragnar zastygł na chwilę w bezruchu, uważnie nasłuchując. Zewsząd dochodziły go odgłosy walki, które rozchodziły się w powietrzu niczym kręgi na tafli wody jeziora, po wrzuceniu do niego małego kamyka. Przez cały budynek przetaczali się Komiczni Marines zabijając wrogów i wypleniając ziarno herezji. Nic nie mogło powstrzymać rzezi zdrajców...

Do nozdrzy Ragnara dotarł zapach spalonego mięsa, otwartych ran, krwi i prochu. Mieszała się z nimi woń miażdżonych ciał, strachu i cierpienia. Pośród nich wyczuwał jednak zacznie delikatniejsze i słabsze zapachy: strachu i gniewu buntowników, woń innych Kosmicznych Wilków. Nad nimi wszystkimi unosił się jednak swąd zgnilizny Chaosu i owej tajemniczej zarazy, którą poczuł już wcześniej. Mimo to Ragnar wiedział, że zwycięstwo jest już blisko.

Nowa woń unosząca się w powietrzu powiedziała mu, że z tyłu zbliżał się do niego brat Olaf. Był on najmłodszym z Krwawych Szponów, a także tym szczęśliwcem który prawie przemienił się w straszliwego wilczarza, jednak w ostatniej chwili zdołał powstrzymać proces degeneracji. Mimo to wciąż cechowała go skłonność do niekontrolowanych napadów szału i niezaspokojony głód walki. Ragnar widział, że z czasem złość i dzikość, panujące teraz w jego duszy, miną. Każdy z Kosmicznych Wilków przechodził ten proces, jeśli było mu dane przeżyć wystarczająco długo.

Ragnar spojrzał szybko za siebie i dostrzegł, że tym razem bestia szalejąca w duszy brata Olafa prawie całkowicie posiadła jego ciało. Młody Krwawy Szpon bez namysłu ruszył w kierunku kolejnego pomieszczenia, gdzie czaili się zbuntowani żołnierze. Jego oczy były szeroko otwarte, a źrenice przypominały dwie czarne dziury. Na usta wystąpiła piana. Młodzieniec przystanął na chwilę, aby wydać z siebie wycie wściekłości, które jednocześnie było wyzwaniem do walki. Mięśnie jego szyi napięły się niczym postronki, a kły błysnęły w ciemnościach. Bez wątpienia Olaf nie był teraz sobą, duch Wilka niepodzielnie posiadł jego ciało.

Ragnar odsunął się na bok, pozwalając mu przejść, kiedy Olaf ruszył dalej korytarzem, tropiąc heretyków. Ci zwabieni odgłosami walki pojawili się niespodziewanie na drugim końcu korytarza. Olaf rzucił się w ich kierunku, a Ragnar ruszył jego śladem, uważając aby młodzieniec nie wpakował się w kłopoty, z których nie będzie w stanie się wyplątać.

Nie wyglądało jednak na to, żeby coś takiego miało się zdarzyć. Biegnący z przodu buntownicy runęli na ziemię powaleni strzałami ze śmiercionośnego pistoletu Olafa. Ten bez chwili wahania przeskoczył ponad zwłokami i pozostałych przy życiu buntowników zaatakował mieczem. Tnąc i dźgając bez przerwy, Olaf sprawił że spanikowani buntownicy rzucili się do ucieczki. Wyjąc Kosmiczny Marinę ruszył za nimi. Kiedy minął jeden z korytarzy olbrzymia łapa pochwyciła go za głowę niczym szmacianą lalkę. Dał się wciągnąć w pułapkę...

Ragnar od razu rozpoznał zapach ogryna. Byli to zmutowani ludzie, istoty ogromnych rozmiarów i wielkiej siły, które zostały poddane władzy imperium i czasem werbowano je do wojska, jako pomocników. Byli silni, wytrzymali, fanatycznie wierni swoim towarzyszom. Ich siła równała się jednak głupocie i dlatego bez wahania szli za swoimi umiłowanymi dowódcami, nawet jeśli ci dopuszczali się zdrady i zasługiwali na karę. Siła ogrynów była na tyle ogromna, że nawet pancerz ze stali ceramicznej, jaki ochraniał ciało brata Olafa, mógł pęknąć, podobnie jak i czaszka Kosmicznego Wilka.

Ragnar nie mógł pozwolić, aby coś takiego się zdarzyło. Wyskoczył do przodu i jednym cięciem swego miecza odrąbał ogromną dłoń od grubego jak konar przedramienia. Odcięta ręka upadła na posadzkę, a palce jeszcze drgały nerwowo, przypominając ciskającego się w śmiertelnych drgawkach pająka. Zza drzwi dał się słyszeć potężny ryk bólu. Ragnar zajrzał do korytarza i zobaczył spoglądającą na niego ogromną twarz na której malowały się cierpienie i brak zrozumienia. Nawet płaskie oblicze ogryna nosiło na sobie znamiona mutacji. Olbrzymie bąble i krosty pełne ropy pokrywały całą szyję, policzki i podbródek stwora. Ogryn spazmatycznie dyszał, a w płucach aż mu grało od zgromadzonej tam flegmy. Mimo to nie wyglądał na osłabionego, a wręcz przeciwnie powoli ogarniał go morderczy szał.

Ragnar spokojnie wycelował swój pistolet i nacisnął spust. Kula trafiła w jedno z wielkich ślepi, pozostawiając po sobie krwawą ranę, ale mimo to ogryn próbował pochwycić go zdrową dłonią. Czy ta istota jest tak głupia, że nie dociera do niej, że nie żyje, pomyślał zaskoczony Ragnar. A może mają tu miejsce jakieś złowrogie czary?

To nie miało znaczenia. Ragnar odepchnął Olafa na bok, unikając jednocześnie kolejnego ciosu. Ogryn zamachnął się, jakby próbował zmiażdżyć drażniącą go muchę. Przetaczając się w bok Ragnar miał na tyle wyczucia, że zadał kolejny cios. Tym razem miecz trafił w drugą dłoń ogryna, odcinając dwa palce z jego wielkiej niczym tarcza dłoni. Potwór cofnął rękę z sykiem, niczym dziecko, które się sparzyło dotykając garnka z wrzątkiem.

Miecz ugrzązł w ręce ogryna i kiedy ten podniósł ramię, Ragnar który nie puszczał rękojeści broni, został uniesiony w górę. W tej samej chwili jednak zęby miecza łańcuchowego wżarły się ponownie w ciało i wycinając w nim potworną ranę spowodowały, że Marinę zaczął spadać. Ragnar nie przejmował się tym zbytnio i wykorzystał nadarzającą się okazję aby ponownie wystrzelić z pistoletu. Kula wbiła się w drugie oko, oślepiając ogryna i tym samym zapewniając Ragnarowi niespodziewaną przewagę, gdyby i tym razem bestia nie chciała zdechnąć. Jednak kula wżarła się w czaszkę, przeszła przez mózgi wyszła drugą stroną. Krew, mózg i kości zabryzgały ścianę. Olbrzym zachwiał się i runął na podłogę niczym zwalone drzewo. Ragnar przetoczył się i rozejrzał wokół. Brat Olaf dopadł uciekających buntowników, a szlak jego pościgu znaczyły trupy. Ragnar uznał, że w obliczu tej niespodziewanej zasadzki musi podążyć za nim.

Olaf dotarł do sporych rozmiarów pomieszczenia. Sufit został wysadzony w powietrze i jego resztki w formie gruzów pokrywały teraz większą część podłogi. Tu i ówdzie sterczały z niej także pourywane rury, a na ścianach niczym węże wiły się kable przewodów elektrycznych. Po środku spora grupa heretyków spierała się ze sobą, co powinni zrobić. Wyjścia mieli dwa: albo uciec z budynku, albo przeprowadzić kontrnatarcie. To niezdecydowanie kosztowało ich życie. Olaf wpadł na nich niczym burza tnąc na lewo i prawo, a każdy jego cios oznaczał śmierć. Jego zwycięskie wycie odbijało się od ścian sali niczym zawodzenie jakiegoś mściwego upiora. Ragnar znajdował się jakieś dwa kroki za nim i siał jeszcze większe zniszczenie. Każdy jego ruch był płynny i zawsze kończył się śmiercią któregoś z heretyków. Ich ciosy odbijały się od broni lub pancerza, nie mogąc sięgnąć ciała. Ragnar był niczym jakiś starożytny bóg wojny. Nim którykolwiek z buntowników zdołał się zorientować, ponad połowa z ich grupy była już martwa. Reszta rzuciła się do panicznej ucieczki, ale ścigały ich kule z pistoletu Ragnara, który uznał że ci tchórzliwi zdrajcy nie zasługują na śmierć pod ostrzem jego miecza.

Olaf rozglądał się wokół, niczym wilk szukający kolejnej ofiary. Nie dostrzegłszy żadnego wroga wokoło uniósł głowę, węsząc. Coś musiał wyczuć bowiem zamarł na chwilę bez ruchu, nasłuchując, a potem ruszył w kierunku stalowych drzwi, które stanowiły jedno z wyjść pomieszczenia.

Nim zdołał do nich dotrzeć rozwarły się z hukiem i wszedł przez nie człowiek, który swoim wyglądem przypominał raczej trupa niż żywą istotę. Był chudy i potwornie blady, a jego oczy płonęły w półmroku zielonkawym blaskiem. Odziany był w mundur oficera wojsk obrony planetarnej, jednak ponad wszelką wątpliwość jasne było, że nie jest tym, na kogo wygląda. Wokół niego bzyczał i kłębił się rój czarnych, błyszczących much. Latały i pełzały po jego ciele, chroniąc jego głowę niczym ruchomy, żywy pancerz. Pomiędzy ich falującymi chmarami widać było niekiedy blade ciało, które zdawało się być bardziej obrzydliwe i obsceniczne niż otaczające je owady. Twarz człowieka prawie pozbawiona była ciała: policzki się zapadły, wargi ściągnęły się, odsłaniając blade dziąsła i białe zęby. Głowa bardziej przypominała zmumifikowaną czaszkę, ale żywe jeszcze ciało, które ją otaczało sprawiało, że ów człowiek wyglądał niepomiernie bardziej przerażająco od trupa.

Smród zgnilizny i choroby byt tak silny, iż Ragnar od razu zorientował się, że oto stanął przed źródłem zarazy, która opanowała skoszarowanych w budynku rebeliantów. Ragnar siłą woli powstrzymał mimowolne drżenie, które go przeszło, kiedy zdał sobie sprawę, że na dodatek ma do czynienia z jakąś złowrogą magią. Oto stanął przed nim jeden z potężnych czarnoksiężników, który zaprzedał swą duszę jednemu z bogów Chaosu: Nurglowi, Panu Rozkładu i Plagi.

Olaf nie dbał o to kim był nowoprzybyły i bez chwili wahania rzucił się w jego kierunku, tak jakby miał przed sobą najzwyklejszego rekruta. Czarnoksiężnik uśmiechnął się złośliwie, odsłaniając pożółkłe gnijące zęby, a potem wykonał szponiastą dłonią skomplikowany gest. Wokół jego palców zaczęła się snuć ciemność, która gęstniała z każdą sekundą, a kiedy czarownik dokończył zaklęcie, przemieniła się w kulę zielonego płomienia.

Jakby na wydany w myślach rozkaz pomknęła w kierunku szarżującego Olafa, wydając przy tym dźwięk, który kojarzył się z brzęczeniem much. Kosmiczny Wilk został uderzony dokładnie w pierś. Przez chwilę zdawało się, że czar nie odniósł zamierzonego skutku, ale potem sylwetkę Olafa otoczyła żółtawa poświata. Kiedy pokryła całe jego ciało wybuchła jasnymi płomieniami. Nie można było wyczuć bijącego od nich żaru, ani swądu palonego mięsa. Zbroja zaczęła pokrywać się pęcherzami i bąblami, a potem spłynęła na posadzkę niczym woda. Kolejne warstwy topniejącego pancerza zabrały ze sobą także skórę nieszczęśnika, a Ragnarowi zdawało się, że przez chwilę dostrzegł jak kolejne warstwy mięśni poddają się działaniu bluźnierczego czaru. Jednak i one wkrótce spłynęły na kamienną podłogę i wyparowały. Potem tylko szkielet Olafa stał przez chwilę na nogach, jakby chwaląc się swoim podobieństwem do ludzkiego. Ragnar dostrzegł zgrubiałe kości, wzmocnione stawy, nienaturalnie masywną czaszkę i wilcze kły, ale i one po chwili stały się płynne niczym galareta i znikły w szarym dymie... Olaf nie żył, nie pozostał po nim żaden ślad. Resztki z tego, co po nim zostało spłonęły w ostatnim wybuchu jasnych płomieni.

Szaleńczy śmiech czarnoksiężnika rozległ się echem po sali. Złowieszczy chichot przemienił się w atak spazmatycznego kaszlu, który zgiął czarownika w pół i wprawił jego ciało w drgawki. Kiedy przestał już trząść jego ciałem mag splunął na posadzkę. Flegma była jadowicie zielona i kiedy opadła na podłogę wyparowała z sykiem. Czarnoksiężnik uśmiechnął się do Ragnara niczym stary przyjaciel i głosem kojarzącym się z brzęczeniem much powiedział:

– Wielmożny Botchulaz przesyła najserdeczniejsze pozdrowienia.

Ragnar zamarł, słysząc to imię. Przywoływało ono wspomnienia i ból tak dawny, że prawie już całkowicie przezeń zapomniany. Słowa złości cisnęły się na jego usta, kiedy przez głowę przelatywały mu obrazy dawnych wydarzeń. ;

Czarnoksiężnik powtórzył gest, za pomocą którego zniszczył Olafa i Ragnar zdał sobie sprawę, że nie ma teraz czasu na wspominki. Z szybkością, która przeczyła prawom natury, kula zielonkawożółtego płomienia wystrzeliła w jego stronę. Wiedząc, co potrafi uczynić nawet z Kosmicznym Marinę, Ragnar rzucił się do przodu, usiłując uniknąć fatalnego w skutkach uderzenia. Kiedy nurkował przed siebie wyczuł ogromną, złą energię która emanowała ze złowrogich płomieni. Wycelowawszy pistolet w sylwetkę sługi Chaosu nacisnął spust, ale czarnoksiężnik uczynił dłonią ochronny gest i kula zboczyła z toru swego lotu.

Na Russa, pomyślał Ragnar. To prawdziwie potężny sługa Zła.

Huk płomieni zza jego pleców powiedział mu, że kula ognia powraca. Ragnar uskoczył tym razem w lewo, a serwomotory jego zbroi zawyły upiornie. Kula przemknęła tuż obok naramiennika, pozostawiając za sobą wstęgę dymu, ale czarownik wykonał dłonią kolejny gest i pocisk ponownie zawrócił w kierunku Ragnara. Tym razem Kosmiczny Wilk wybił się wysoko w powietrze, a fala energii przemknęła pod nim. Po raz kolejny wystrzelił ze swego pistoletu, ale i tym razem czarownik uniknął kul.

Czas zatem rozwiązać tę sprawę po męsku, stwierdził w duchu Ragnar. Wylądował miękko na ziemi, przetoczył się do przodu aż znalazł się w pobliżu czarnoksiężnika. Kula ognia zbliżała się ponownie, ale Ragnar nie dbał o nią. Jednym potężnym zamachem uderzył w nogi czarownika. Ten ponownie szukał ochrony w magicznych gestach, jednak tym razem okazał się zbyt powolny. Ragnar bez trudu zmienił kierunek ciosu i zamiast uderzyć pod kolanami, odrąbał w łokciu rękę czarownika. Z rany trysnęła czarna krew, ale jego ciało, które przypominało od wewnątrz wijące się robaki, szybko zasklepiło się i zatamowało krwawienie. Kolejny dar mrocznych bogów, pomyślał Ragnar. Nie zwlekając długo zadał następny cios, tym razem zatapiając miecz w brzuchu maga. Zębate ostrze rozdarło straszliwą ranę i cały czas poszerzało ją, a Ragnar nie zdejmował palca z przycisku wyzwalacza silnika.

Nagle Ragnar odsunął się w lewo, a ściągająca go kula płomienia przemknęła mu ponad ramieniem i trafiła w czarnoksiężnika. Jednak zamiast roztopić go tak, jak uczyniła to z Olafem, wniknęła w jego ciało, nie czyniąc czarownikowi najmniejszej krzywdy.

A niech mnie, pomyślał Ragnar. Przynajmniej warto było spróbować.

Jednym, silnym ruchem wyciągnął ostrze z rany, upewniając się że i przy tym poczyni jak najwięcej szkód w ciele maga. Z obrzydliwym odgłosem ostrze wyszło z ciała ciągnąc za sobą przesiąknięte krwią reszki szat. Ku zdziwieniu Ragnara czarnoksiężnik w najmniejszym stopniu nie okazywał znaków targającego nim bólu. Zdawał się być co prawda poirytowany tym, że po raz kolejny musi przywołać następną kulę zielonkawego ognia. Uczynił kolejny gest, jaki towarzyszył złowróżbnemu zaklęciu.

Tym razem Ragnar zadał cios od góry. Ostrze miecza łańcuchowego przecięło szyję maga i odrąbało jego głowę, która wirując w powietrzu opadła na podłogę. Kiedy dotknęła kamieni posadzki kolejny cios rozszczepił czaszkę na dwoje. Ciało czarnoksiężnika upadło jak szmaciana lalka.

Ragnar zamarł bez ruchu na chwilę, na wpół oczekując, że martwy czarownik ponownie wstanie, ale tym razem nic takiego się nie zdarzyło. Walka dobiegła wreszcie końca. Ragnar odetchnął z ulgą, a następnie rozejrzał się wokół, szukając kolejnych przeciwników. Żadnych nie znalazł, a słabnące odgłosy wystrzałów mówiły mu, że cała bitwa dobiegła kresu. Ragnar odwrócił się na pięcie i biegiem ruszył, aby do nich dołączyć. Cały czas próbował wyrzucić z pamięci słowa czarnoksiężnika, jednak one uparcie pobrzmiewały w jego myślach. Droga przez korytarze budynku przypominała spacer po rzeźni. Podłogę, ściany i sufity pokrywała krzepnąca posoka, spod ścianami zalegały stosy trupów. Węsząc uważnie Ragnar stwierdził, że w bunkrze pozostali już tylko Kosmiczni Marines. Bez zdziwienia przyjął głos w interkomie, który meldował:

+ Budynek zabezpieczony. +

Zbliżała się już noc. Żółte księżyce wyglądały nieśmiało zza chmur, a Ragnar stał na dachu jednego z budynków fabryki, którą dziś opanowali, pozwalając aby wiatr rozwiewał jego długie czarne włosy i pieścił twarz. Wszędzie wokół szalała wojna. Wierne Imperatorowi oddziały cały czas napierały na zbuntowanych heretyków. Tu i ówdzie eksplozje pocisków rozświetlały gęstniejący mrok. Chwilę później uszu Ragnara dobiegł odgłos gromu, który towarzyszył wybuchowi, a potem drżenie ziemi i budynków wstrząśniętych detonacją.

Zgromadzeni poniżej wokół ogniska jego podwładni, świętowali. Krwawe Szpony wyły do księżyca, śpiewały pieśni o bohaterach swoich klanów i czynach swoich oraz przodków. Niektórzy z nich ponownie przechwalali się tym, czego dokonali dzisiejszego dnia. Raz za razem opowiadali ilu wrogów położyli trupem i w jaki sposób ich pokonali. Ragnar uśmiechnął się do siebie, podsłuchując te niewinne przechwałki. Jego podwładni byli tak bardzo dumni z siebie i z tego, czego dziś dokonali. Trudno było im się dziwić: przeżyli właśnie pierwsze starcie na innej planecie niż ich rodzinna. Dopiero teraz zaczynali poznawać, jaki dreszcz rozkoszy towarzyszył wojnie pośród gwiazd...

Ich przechwałki były najzupełniej naturalną reakcją. Ustalali tym samym swoją kolejność w Sforze, ale też na swój sposób próbowali poradzić sobie, ze śmiercią towarzyszy. Każdy z nich doskonale wiedział ilu braci dziś stracili. Jeszcze niedawno cały oddział zgromadził się wokół Ragnara, który odprawiał rytuały pogrzebowe. Teraz jednak, kiedy mieli je za sobą, przyszedł czas aby świętować i cieszyć się, że nadal są pośród żywych. Źli ludzie stanęli im na drodze i próbowali ich zabić. Za tę zniewagę zapłacili życiem, a teraz Krwawe Szpony tryumfowały. Ragnar pamiętał czasy, kiedy i on przechwalał się swoimi czynami przy ognisku. Czasem zdawało mu się, że jego pierwsza kampania poza Fenrisem miała miejsce zaledwie wczoraj.

Wtedy wszystko zdawało się być znacznie prostsze. Nie musiał dowodzić, nie miał za sobą całego szeregu niebezpiecznych misji i wojen, przez które awansował w hierarchii Zakonu szybciej niż którykolwiek z innych Kosmicznych Wilków. Czasem zastanawiał się czy było warto stracić niewinność, która towarzyszyła Krwawym Szponom. Oni znali tylko żądzę bitwy, on ciężar odpowiedzialności za ich życie lub śmierć. Przez cały wieczór, kiedy odbierał raporty z różnych części zdobytego przez nich kompleksu fabrycznego i upewniał się, że teren został należycie zabezpieczony, myślał jednocześnie czy był jakiś sposób lub taktyka, która mogłaby ochronić Olafa przed tak straszną śmiercią. Czy istniał sposób, żeby oszczędzić życia innych poległych dzisiaj w boju? Nawet jeśli takowy był, to Ragnar go nie potrafił dostrzec. W końc...