Dickson Gordon R. - Childe 05 Zaginiony Dorsaj.pdf - Childe - bozena255

Dickson Gordon R.

Gordon Rupert Dickson (ur. 1 listopada 1923 - zm. 31

stycznia 2001 ), amerykański pisarz science fiction i

fantasy .

Urodził się w Edmonton ( Alberta ). W wieku 13 lat (w

1936 lub 1937 ) wyemigrował do Stanów Zjednoczonych ,

gdzie w latach 1943 do 1946 słuŜył w armii. Ukończył

Uniwersytet Stanowy Minnesoty. Większość swojego

Ŝycia spędził w Minneapolis w Minnesocie . Pierwszą

powieść Alien From Arcturus wydał w 1956 .

Zaginiony Dorsaj

Jestem Corunna El Man.

W końcu przyprowadziłem mały statek kurierski do portu kosmicznego w Nahar City

na Cecie, duŜym globie okrąŜającym Tau Ceti. Dokonałem tego w sześciu przejściach

fazowych, przywoŜąc z Dorsaj do twierdzy Gebel Nahar naszą Amandę Morgan, którą

nazywają równieŜ Amandą Drugą.

Wprawdzie jestem zbyt wysoki rangą, Ŝeby pełnić rolę kuriera, ale w tym czasie

byłem akurat na urlopie w domu. Statki kurierskie naleŜące do Kantonów na Dorsaj są za

drogie, Ŝeby nimi ryzykować, ale sytuacja wymagała natychmiastowej obecności w Nahar

eksperta od kontraktów. Poproszono mnie, Ŝebym zajął się tym problemem, więc

rozwiązałem go, przekraczając liczbę przejść fazowych, ale dotarłem tutaj.

Wyglądało na to, Ŝe ryzyko, które podejmowałem, nie zaniepokoiło Amandy. Nic

dziwnego, zwaŜywszy, Ŝe jest Dorsajką. Podczas całej podróŜy nie rozmawiała jednak ze mną

za wiele; i to właśnie wydało mi się dość niezwykłe.

Wszystko zmieniło się dla mnie po Baunpore. Kiedy Pomocni Freilandczycy w końcu,

po długim oblęŜeniu zdobyli miasto, podczas masakry, która potem nastąpiła, z zemsty

pocięli mi twarz i zabili Else, tylko dlatego, Ŝe była moją Ŝoną. Został po niej jedynie

rozŜarzony gaz, który rozproszył się w kosmosie. PoniewaŜ nie było grobu, nic, do czego

moŜna by wracać, Ŝadnego miejsca, które by ją przypominało, zrezygnowałem z operacji

plastycznej i postanowiłem nosić blizny jako pamiątkę po niej.

Nigdy nie Ŝałowałem tej decyzji, ale prawdą jest, Ŝe blizny zmieniły stosunek ludzi do

mnie. Dla niektórych stałem się niemal niewidzialny, a prawie wszyscy pozbywali się

naturalnego odruchu, by ukrywać swoje troski i sekrety.

Było niemal tak, jakby czuli, Ŝe przekroczyłem pewien punkt i nie potrafię juŜ osądzać

ich smutków i obaw. Nie, po namyśle, dochodzę do wniosku, Ŝe to coś więcej. Jakbym był

wypaloną świecą w ciemnym pokoju ich jaźni - nie dającym światła, ale bezpiecznym

towarzyszem, którego obecność upewniała ich, Ŝe nikt jeszcze nie naruszył ich prywatności.

Bardzo wątpię, czy Amanda i ci, których poznałem podczas podróŜy do Gebel Nahar,

rozmawialiby ze mną tak swobodnie, gdybym spotkał ich w czasach, kiedy Ŝyła Else.

Mieliśmy szczęście po przybyciu na miejsce. Gebel Nahar jest raczej górską fortecą

niŜ pałacem lub siedzibą rządu; z powodów militarnych Nahar City ma port kosmiczny, w

którym mogą lądować statki nadprzestrzenne. Wysiedliśmy ze statku, spodziewając się, Ŝe

ktoś nas powita, kiedy wejdziemy do terminalu. Nikt jednak nie pojawił się.

Księstwo Nahar leŜy w tropikalnej strefie klimatycznej na Cecie; główna sala

terminalu była mała, ale wysoka i przewiewna. Podłogę i sufit wyłoŜono płytkami w jasnych

kolorach, a wszędzie wokół rosły rośliny. Na wszystkich ścianach wisiały jasne, ogromne

malowidła w cięŜkich ramach. Staliśmy pośrodku tego wszystkiego, a tłumy pieszych mijały

nas. Nikt się nam nie przyglądał, chociaŜ ani ja ze swoimi bliznami, ani Amanda - wyraźnie

podobna do pierwszej Amandy znanej z dorsajskich podręczników do historii - nie

naleŜeliśmy do osób, których się nie zauwaŜa.

Poszedłem do informacji, ale okazało się, Ŝe nie ma dla nas Ŝadnej wiadomości. Po

powrocie musiałem szukać Amandy, która gdzieś zniknęła.

- El Man... - odezwała się nagle za mną. - Spójrz!

Odwróciłem się, zaalarmowany jej tonem. Zobaczyłem jednocześnie ją i obraz,

któremu się przyglądała. Wisiał wysoko na jednej ze ścian; stała tuŜ pod nim, patrząc w górę.

I ją, i obraz oświetlały promienie słoneczne wpadające przez przezroczystą frontową

ścianę terminalu. Cała była w naturalnych kolorach - podobnie jak kiedyś Else wysoka,

szczupła, w jasnoniebieskim Ŝakiecie i krótkiej, kremowej spódniczce, z jasnoblond włosami i

tym nieprawdopodobnie młodzieńczym wyglądem, który cechował równieŜ jej imienniczkę.

Na zasadzie kontrastu, malowidło było pełne jaskrawych barw, złotych liści, alizarynowych

szkarłatów i ludzkich postaci uchwyconych w przesadzonych, melodramatycznych pozach.

„Leto de muerte”, głosił napis na duŜej mosięŜnej tablicy umieszczonej pod spodem.

„ŁoŜe śmierci bohatera”, tak moŜna by przetłumaczyć tytuł z archaicznego języka

hiszpańskiego, którym mówili Naharowie. Obraz przedstawiał wielkie, złocone łoŜe

ustawione na otwartej równinie pośród śladów bitwy. Wszędzie wokół leŜały ciała i stali

obandaŜowani oficerowie w szamerowanych złotem mundurach. Pozostali przy Ŝyciu otaczali

umarłego bohatera, który, potęŜnie umięśniony, choć wycieńczony i pokryty ranami, leŜał

obnaŜony do pasa na grubym stosie aksamitnych płaszczy, wysadzanej klejnotami broni,

wspaniale tkanych gobelinów i złotych utensyliów, tworzących łoŜe.

Zmarły spoczywał na plecach, z podbródkiem wysuniętym w niebo i twarzą

wymizerowaną agonią. śylastą ręką mocno przyciskał do nagiej piersi rękojeść wyjątkowo

duŜego, zdobionego miecza z ostrzem poplamionym krwią. Ranni oficerowie stojący wokół i

patrzący na ciało zmarłego byli przedstawieni w dramatycznych pozach. Na pierwszym

planie, na ziemi obok łoŜa, jakiś umierający, zwykły Ŝołnierz w podartym mundurze wyciągał

rękę w hołdzie dla zmarłego.

Amanda spojrzała na mnie, kiedy do niej podszedłem. Nic nie powiedziała. Nie

musiała. Aby Ŝyć, my na Dorsaj od dwustu lat eksportujemy jedyny towar, jaki mamy Ŝycia

wielu pokoleń, które zostały poświęcone w walkach prowadzonych na rzecz innych. śyjemy

z prawdziwej wojny, a dla tych, którzy to robią, podobny obraz jest wręcz nieprzyzwoity.

- Więc tak o nas myślą - odezwała się Amanda.

Spojrzałem na boki, a potem na nią. Oprócz wyglądu odziedziczyła po pierwszej

Amandzie niezwykłą młodzieńczość. Nawet ja, który wiedziałem, Ŝe jest tylko sześć lat

młodsza ode mnie - a miałem wtedy trzydzieści parę od czasu do czasu o tym zapominałem i

byłem wstrząśnięty faktem, Ŝe ona myśli raczej jak moje pokolenie, niŜ jak podlotek, na

którego wygląda.

- KaŜda kultura ma swoje własne legendy - stwierdziłem. - A to jest kultura

hiszpańska, przynajmniej jeśli chodzi o dziedzictwo.

- O ile wiem, obecnie mniej niŜ dziesięć procent naharskiej populacji jest pochodzenia

hiszpańskiego - odparła. - Poza tym, to jest karykatura Hiszpanów.

Miała rację. Nahar skolonizowali imigranci - gallegos z północnej Hiszpanii, którzy

marzyli o wielkich ranczach na rozległym terytorium. Zamiast tego, Nahar - otoczony przez

bardziej uprzemysłowionych i zamoŜnych sąsiadów stał się małym, przeludnionym krajem,

który zachował zniekształconą wersję języka hiszpańskiego oraz mieszankę na pół

zapomnianych hiszpańskich obyczajów i postaw. Po pierwszej fali imigrantów, następni

osadnicy nie byli pochodzenia hiszpańskiego, ale przejmowali tutejsze zwyczaje i język.

Pierwsi ranczerzy ogromnie się wzbogacili, bo chociaŜ Ceta była rzadko zaludnioną

planetą, brakowało na niej Ŝywności. Późniejsi przybysze powiększyli liczbę mieszkańców

miast Naharu i pozostali biedni... bardzo biedni.

- Mam nadzieję, Ŝe ludzie, z którymi będę rozmawiać, mają więcej niŜ dziesięć

procent zdrowego rozsądku powiedziała Amanda. - Ten obraz skłania mnie do zastanowienia,

czy nad rozsądek nie przedkładają mrzonek. Jeśli tak jest w Gebel Nahar...

Nie dokończyła zdania, potrząsnęła głową i - najwyraźniej usuwając obraz z pamięci -

uśmiechnęła się do mnie. Uśmiech rozjaśnił jej twarz, w znacznie szerszym znaczeniu tego

zwrotu. W jej przypadku było to coś innego - wewnętrzne światło, głębsze i silniejsze, niŜ

zwykle oznaczają te słowa. Spotkałem ją dopiero trzy dni temu, a Else była wszystkim, czego

kiedykolwiek pragnąłem i będę pragnął; teraz jednak zrozumiałem, co ludzie na Dorsaj mieli

na myśli, mówiąc, Ŝe odziedziczyła zdolność pierwszej Amandy do rządzenia innymi, a

jednocześnie wzbudzania w nich miłości.

- śadnej wiadomości dla nas? - zapytała.

- śadnej - zacząłem. I obejrzałem się, poniewaŜ kątem oka zauwaŜyłem, Ŝe ktoś się

zbliŜa.

Ona równieŜ się odwróciła. Naszą uwagę przyciągnął męŜczyzna idący w naszą stronę

duŜymi krokami - Dorsaj. Był wielki. Nie taki jak bliźniacy Graeme, Ian i Kensie, dowódcy w

Gebel Nahar, na naharskim kontrakcie; niewiele niŜszy, za to wyraźnie większy ode mnie.

Dorsajowie róŜnią się jednak od siebie budową i wzrostem. Poznaliśmy go - i, oczywiście, on

nas - po mnóstwie drobiazgów, zbyt subtelnych, by je zdefiniować. Miał na sobie mundur

kapelmistrza armii naharskiej, z naszywkami oficera sztabowego na kołnierzu; był blondynem

o szczupłej twarzy i liczył sobie nie więcej niŜ dwadzieścia parę lat. Rozpoznałem go.

Był trzecim synem sąsiada z mojego kantonu High Island na Dorsaj. Nazywał się

Michael de Sandoval i mało co było słychać o nim przez sześć lat.

- Sir... madam - powiedział, zatrzymując się przed nami. - Przykro mi, Ŝe państwo

czekaliście. Miałem kłopoty z transportem.

- Michael - przywitałem go. - Znasz Amandę Morgan?

- Nie. - Odwrócił się do niej. - To zaszczyt poznać panią, madam. Przypuszczam, Ŝe

jest pani znudzona, słysząc, jak wszyscy mówią, iŜ rozpoznają panią dzięki zdjęciom pani

prababki?

- Nigdy - odparła Amanda wesoło i podała mu rękę. - Zna pan Corunnę El Mana?

- Ród El Man to nasi sąsiedzi z High Island - wyjaśnił Michael. Uśmiechnął się do

mnie trochę smutno. - Pamiętam kapitana z czasów, kiedy miałem sześć lat, a on przyjechał

na swój pierwszy urlop. MoŜe pójdziemy? JuŜ zaniosłem wasz bagaŜ do aerobusu.

- Aerobusu? - zapytałem, kiedy ruszyliśmy za nim do jednego z przeszklonych wyjść

z terminalu.

- Aerobus orkiestry Trzeciego Regimentu. Tylko to udało mi się zdobyć.

Wyszliśmy na mały parking zatłoczony pojazdami powietrznymi i naziemnymi.

Michael de Sandoval poprowadził nas do przysadzistego kadłubopłata, który wyglądał, jakby

mógł pomieścić trzydziestu pasaŜerów. W środku znajdowała się tylko jedna osoba. Exotik w

ciemnoniebieskiej szacie, z białymi włosami i dziwnie młodą twarzą. Mógł mieć od

trzydziestu do osiemdziesięciu lat. Siedział w części klubowej w przodzie aerobusu, tuŜ przed

ścianką oddzielającą kabinę sterowniczą w dziobie pojazdu. Podniósł głowę, kiedy

weszliśmy.

- Padma, bond na Cecie - dokonał prezentacji Michael. - Sir, czy mogę panu

przedstawić Amandę Morgan, specjalistkę od kontraktów, i Corunnę El Mana, starszego

kapitana. Oboje są z Dorsaj. Kapitan El Man właśnie przywiózł Rozjemcę statkiem

kurierskim.

- Oczywiście, wiem o ich przyjeździe - odpowiedział Padma.

Nie podał ręki Ŝadnemu z nas ani nie wstał. Podobnie jak wielu Exotików, których

znałem, nie musiał tego robić. Jak tamci, miał w sobie wyczuwalne od razu ciepło i spokój, a

wszelkie jego zachowanie wydawało się naturalne i oczekiwane.

Dickson Gordon R. - Childe 05 Zaginiony Dorsaj.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: