MAREK BARDADYN
IRYDOLOGIA DLA WSZYSTKICH
OKO POWIE WSZYSTKO
ROZPOZNAWANIE I LECZENIE CHORÓB METODAMI NATURALNYMI
Jak szybko i bezboleśnie ocenić stan swojego zdrowia, wykryć ewentualne zagrożenia, wybrać najbardziej odpowiedni styl życia i odżywiania. Taką znaną od dawna, skuteczną i całkowicie nieinwazyjną metodą kompleksowej oceny stanu zdrowia jest irydologia. Nauka ta umożliwia diagnozowanie na podstawie wyglądu tęczówki. Każdej części ciała odpowiada ściśle określone miejsce na powierzchni tej kolorowej tkanki oka. Dzięki temu wszystkie zmiany zachodzące w narządach wewnętrznych i układach naszego organizmu zostają zapisane na tęczówce. Nawet silny ból zęba może zostawić tam swój ślad. Główną zaletą irydodiagnostyki jest traktowanie człowieka jako psychofizyczną całość. Daje to możliwość spojrzenia na organizm ludzki bez dzielenia go na chory żołądek, serce czy nerwy. Zdarza się często, że pacjent wykonuje szereg badań laboratoryjnych – wyniki są prawidłowe, a dolegliwości niestety pozostają. Irydologia daje możliwość odpowiedzi na pytanie jakie jest rzeczywiste podłoże choroby – wrodzone predyspozycje, zatrucie organizmu czy zbyt silny stres.
Aby żyć zdrowo trzeba przede wszystkim poznać tajemnice swojego organizmu. Irydologia daje taką szansę. Książka ta ma umożliwić czytelnikowi samodzielne odczytywanie zapisanych na tęczówce informacji o atutach i słabościach swojego organizmu. Pozwoli to ustalić indywidualne wskazania profilaktyczne i lecznicze.
Zanim jednak przystąpimy do omawiania objawów irydologicznych i ich znaczenia musimy uświadomić sobie pewien fakt. Będziemy mieli do czynienia z bardzo delikatną materią jaką jest troska człowieka o swoje zdrowie i życie. Postarajmy się potraktować nasze obserwacje z pewnym dystansem. Oglądanie tęczówki powinno stać się okazją do zastanowienia nad tym, co jeszcze możemy zrobić dla swojego zdrowia, a nie kolejnym źródłem niepokoju.
W pierwszej części książki, po rysie historycznym i zapoznaniu z techniką badania oka, zostały przestawione niektóre z kilkudziesięciu objawów irydologicznych. Opisy i rysunki mają umożliwić ich samodzielne odszukanie na powierzchni tęczówki. Zamieszczone dalej mapy pozwolą przyporządkować rozpoznane objawy irydologiczne konkretnym narządom i układom organizmu.
Druga, szczegółowa część zawiera wskazówki diagnostyczne i lecznicze w 27 objawach lub jednostkach chorobowych, w których występujące na tęczówce znaki mogą okazać się pomocne w profilaktyce i leczeniu. W diagnozowaniu należy kierować się w pierwszym rzędzie objawami ogólnymi, które przy każdej chorobie wyszczególnione są na wstępie, zaraz po krótkim przedstawieniu istoty problemu. Objawy tęczówkowe mogą być traktowane jako wskazówki kierujące na właściwe rozpoznanie lub stanowiące jego potwierdzenie. Na etapie samodzielnych obserwacji stawianie diagnozy tylko na podstawie wyglądu tęczówki jest bardzo ryzykowne i niebezpieczne. W razie wątpliwości najlepiej zasięgnąć porady lekarskiej. W kolejnym punkcie przedstawione są ogólne zasady postępowania w opisanych przypadkach. Jeśli jest tam mowa o leczeniu przez odpowiedniego specjalistę, to realizacja dalszych zaleceń uzależniona jest głównie od jego opinii. Mieszanki ziołowe natomiast mogą stanowić doskonałe uzupełnienie każdej terapii, jednak nie mogą jej zastępować. Zioła w podanych przy każdym składniku ilościach, należy zmieszać i do parzenia stosować 1 łyżkę stołową mieszanki dla dorosłych i 1 łyżeczkę od herbaty dla dzieci. Po zalaniu wrzątkiem zostawić pod przykryciem na 30 minut. Napar należy pić przez 2–3 tygodnie. Po 1–2 tygodniach przerwy kurację można powtarzać. Na zakończenie opisu każdej choroby wymienione zostały leki homeopatyczne. Ich potencję i dawkowanie powinien jednak ustalić specjalista. W przypadku chorób, w leczeniu których znajduje zastosowanie akupresura, należy odnaleźć na zamieszczonych na końcu książki schematach odpowiednie punkty ucisku. Profilaktycznie zabiegi należy wykonywać raz dziennie wieczorem, a w przypadku ostrych dolegliwości 3–4 razy w równych odstępach czasu. Lekki ucisk opuszkami palców powinien trwać do 30 sekund, mocniejszy około 15. W czasie zabiegu konieczny jest spokój i odprężenie.
Irydologia nie jest metodą nową. Odczytywanie chorób na podstawie tęczówki oka ma swoją bardzo długą historię. Pierwsze informacje na ten temat pochodzą z czasów, gdy pasterskie plemiona zamieszkujące dzisiejsze tereny Chin i Indii po wyglądzie oczu oceniały wartość kupowanych zwierząt. Wierzono, że choroby „wchodzą” do ciała, a „wychodząc” z niego zostawiają swoje piętno w postaci różnych znaków na oczach. Również z Chin sprzed około 3 tys. lat pochodzą pierwsze wzmianki o irydologii.
Irydodiagnostyka nie była także obca Egipcjanom pod panowaniem faraona Tutenhamona. Z czasów tych zachowały się dwa papirusy długości 50 m i szerokości 1,5 m, na których spisano całą ówczesną wiedzę z tej dziedziny. Są one przechowywane w Bibliotece Babilońskiej i pomimo upływu kilkudziesięciu wieków nadal stanowią wiarygodne źródło informacji. Niebywałą sensacją okazały się również wykonane przez kapłanów–lekarzy „fotografie” tęczówek sporządzone na pokrytych związkami srebra płytkach. Płytkę taką podnoszono na wysokość oka chorego na odległość 2 cm i trzymano równo 4 minuty, po czym smarowano ją odpowiednią cieczą i znowu przenoszono w okolicę oczu na 30 sekund. Po chemicznej obróbce powierzchnia tabliczki i wizerunek na niej stawały się kolorowe. Jaskrawe barwy przedstawiające tęczówkę na metalu zachowały się do naszych czasów i możemy na nich rozpoznać na co chorowali władcy Egiptu. Sekret techniki „fotografii” nie został jednak dotąd do końca wyjaśniony.
Wiele wieków temu tybetańska medycyna przywiązywała przy diagnozowaniu duże znaczenie do ogólnego wyglądu chorego. Szczególnie starannie oceniano stan skóry, języka, kształt małżowin usznych, ruchy mięśni itd. Okazało się jednak, że to oczy niosą w sobie najwięcej informacji o stanie zdrowia organizmu. Czołowi tybetańscy medycy potrafili na „mapie” tęczówki rozpoznać objawy na podstawie których wnioskowali o stanie określonych narządów organizmu. Nazywali oni oczy „oknami we wnętrze organizmu”.
Później irydologia przechodziła lepsze i gorsze okresy. W dobie renesansu interesował się nią między innymi Leonardo da Vinci.
Ponownie zainteresowano się irydologia w drugiej połowie ubiegłego stulecia. Szczególne miejsce w historii tej nauki zajmuje węgierski lekarz I. Peczeli. Jedna z legend głosi, że Węgier „odkrył” irydodiagnostykę zupełnie przypadkowo. Mając jedenaście lat znalazł w lesie gniazdo, z którego próbował wydostać jajko. Nadlatująca sowa chcąc bronić swoje potomstwo złamała sobie łapkę. Peczeli zauważył, że jednocześnie na jej tęczówce pojawiła się plamka. Skojarzył te fakty i później pracując już jako chirurg w szpitalu prowadził intensywne obserwacje na tęczówkach chorych. Upłynęło dużo czasu zanim zdołał udokumentować swoje odkrycia w książce. W rezultacie wieloletnich obserwacji powstały pierwsze na świecie mapy irydologiczne, które opublikował w swojej książce. Jej mottem było zdanie: „oko zwierciadło duszy, zwierciadło ciała”.
Duże osiągnięcia w tej dziedzinie miał szwedzki pastor N. Liljeguist. Zauważył on wiele nowych szczegółów dotyczących rozpoznania chorób oka, które następnie przedstawił w dwutomowym dziele pt. „Diagnoza oka”. Książka składała się z 284 stron tekstu, 258 czarno–białych i 12 kolorowych rysunków tęczówki. W roku 1893 Liljeguist udowodnił, że każde uszkodzenie i choroba narządu może być zauważone w oku. Konsekwentnym zwolennikiem naturalnych metod leczenia był A. Lindlar – założyciel szkoły naturalnej w Chicago, propagator irydologii. W latach 1907–1909 ukazywały się jego interesujące artykuły poświęcone diagnozie z tęczówki w poczytnym czasopiśmie „Leczenie naturalne”.
Wybitny niemiecki uczony R. Schnabel dostał nagrodę Londyńskiej Akademii Nauk za wydanie dzieła o irydodiagnostyce. Książka ta jest obecnie jednym z najpopularniejszych podręczników w tej dziedzinie. O ile w pierwszej połowie XX w. diagnozowaniem z tęczówek zajmowała się niewielka grupa ludzi, tak z początkiem lat pięćdziesiątych znacznie wzrosło zainteresowanie tą metodą. W krajach europejskich, a później w USA, Kanadzie i Japonii powstały samodzielne szkoły i instytuty zajmujące się klinicznymi podstawami irydologii. Na niektórych uczelniach wprowadzono irydodiagnostykę jako obowiązkowy przedmiot.
W 1980 roku odbyła się w Paryżu pierwsza Międzynarodowa Konferencja Irydologów. Utworzono wtedy fundację badań w dziedzinie naukowej i eksperymentalnej irydodiagnostyki. Celem jej było zjednoczenie wysiłków lekarzy specjalistów w celu ugruntowania klinicznych i anatomiczno–fizjologicznych założeń irydologii.
W Polsce obecnie metodą tą posługuje się zaledwie kilku lekarzy. Wynika to z braku możliwości kształcenia się irydologów w naszym kraju.
Przedmiotem obserwacji przy autodiagnozie irydologicznej jest tęczówka. Oglądana przez bezbarwną rogówkę wygląda jak kolorowe koło. W jej centrum znajduje się okrągła stale zmieniająca pod wpływem światła swoją wielkość źrenica. Od zewnątrz tęczówka graniczy z białą twardówką pokrytą bezbarwną spojówką. W tęczówce wyróżnia się część źreniczną, która otacza pasmem o szerokości 1,5 mm źrenicę.
brzeg rzęskowy
część rzęskowa
kryza
część źreniczna
źrenica
brzeg źreniczny
beleczki promieniste
Rys. 1. Schemat budowy tęczówki
Jest ona oddzielona od zewnętrznej części rzęskowej przebiegającym okrężnie mniej lub bardziej regularnym zgrubieniem tkanki tęczówki tzw. krezką. W terminologii irydologicznej nosi ono nazwę pierścienia autonomicznego. Na części źrenicznej znajdują się pola projekcji żołądka i jelit, a na części rzęskowej pozostałych narządów wewnętrznych i układów organizmu. Tęczówka zbudowana jest z dwóch mięśni: zwieracza i rozwieracza źrenicy. Włókna zwieracza przebiegają okrężnie wokół brzegu źrenicznego tęczówki. W jasnych oczach są widoczne gołym okiem w postaci wąskiego pierścienia. Ich skurcz powoduje zwężenie źrenicy co chroni oko przed nadmiarem światła. Włókna rozwieracza przebiegają promieniście i odpowiadają za rozszerzenie źrenicy. Pozostałe elementy tkanki tęczówki stanowią liczne naczynia krwionośne, włókna nerwowe oraz komórki. Niektóre z tych komórek zawierają barwnik – melaninę warunkujący kolor oczu. Na powierzchni tęczówki widoczne są różnej wielkości zagłębienia tzw. krypty oraz niekiedy plamy barwnikowe w różnych odcieniach brązu.
Do przeprowadzenia pełnego badania irydologicznego niezbędny jest specjalistyczny sprzęt okulistyczny – lampa szczelinowa. Daje ona możliwość obserwowania powierzchni tęczówki w nawet kilkudziesięciokrotnym powiększeniu i różnym w zależności od potrzeb oświetleniu. Po dołączeniu aparatu fotograficznego można wykonać bardzo precyzyjne zdjęcia do dokumentowania stwierdzonych objawów. Przeprowadzone w ten sposób badanie, stwarza możliwość rozpoznania wszystkich z kilkudziesięciu uwzględnianych w diagnostyce cech struktury i barwy tęczówki.
Urządzenie to nie jest jednak niezbędne do celów autodiagnozy, gdyż znaczną część objawów irydologicznych można będzie rozpoznać gołym okiem lub przy niewielkim powiększeniu. Podstawową sprawą dla rozpoznania interesujących nas szczegółów powierzchni tęczówki jest jej odpowiednie oświetlenie. W tym celu najlepiej jest użyć małej latarki o skupionym, niezbyt silnym strumieniu światła. Oko oświetlamy z boku od strony skroni i wtedy najłatwiej zaobserwować zagłębienia powierzchni tęczówki. Pozostałe objawy irydologiczne obserwujemy przy oświetleniu na wprost. Pamiętajmy by nie oświetlać oka zbyt długo jaskrawym światłem i robić co pewien czas przerwy w badaniu. Pomocna będzie również lupa o powiększeniu od 2 do 10 razy. Ustawiamy ją przed okiem w odległości umożliwiającej wyraźne rozróżnienie szczegółów tęczówki. Odległość taką musimy ustalić doświadczalnie. Należy pamiętać o tym, aby rozpoznane objawy lokalizować przy użyciu odpowiednich map irydologicznych. Dalej przedstawione zostały oddzielne mapy topografii tęczówki przy oglądaniu swojego oka w lustrze i przy ocenie drugiej osoby.
W jaki sposób choroba może znaleźć odbicie w wyglądzie tęczówki. Przyjmuje się, że istnieją połączenia za pośrednictwem autonomicznego układu nerwowego pomiędzy wszystkimi częściami ciała, a odpowiadającymi im ściśle określonymi miejscami na powierzchni tęczówki. Dzięki temu impulsy bioelektryczne z chorego narządu zostają przeniesione między innymi do zakończeń nerwowych w tęczówce. Zmieniona, patologiczna impulsacja powoduje zaburzenia w naczyniach krwionośnych i metabolizmie odpowiedniego obszaru tęczówki. W efekcie powstają rozjaśnienia, przebarwienia, zagłębienia powierzchni w sektorze konkretnego narządu wewnętrznego.
Drugą, dużą grupę stanowią objawy zaburzeń ogólnoustrojowych np. miażdżycy, zatruć zewnątrz – i wewnątrzpochodnych, przeciążenia układu nerwowego. Mogą one występować w różnych miejscach tęczówki i nie są związane z projekcją narządów na jej powierzchnię. W diagnostyce uwzględnia się również kolor tęczówki, jej strukturę, wielkość, kształt i umiejscowienie źrenicy, wygląd spojówki i rogówki oka.
Dalej zostały przedstawione te spośród objawów irydologicznych, których znajomość jest niezbędna do przeprowadzenia autodiagnozy z tęczówki.
1. STRUKTURA TĘCZÓWKI
Człowiek jest tym zdrowszy i mniej podatny na zachorowanie im bardziej spoista i jednolita jest powierzchnia jego tęczówek. Do oceny stopnia tej spoistości służy zamieszczony obok schemat. Pozwala on na zakwalifikowanie badanej tęczówki do jednego z sześciu typów.
Typ pierwszy: charakteryzuje się bardzo zwartym układem włókien. Oglądając taką tęczówkę odnosi się wrażenie, że jej powierzchnia jest całkowicie jednorodna. Świadczy ona o bardzo dobrej konstrukcji genetycznej, dużej odporności na zachorowania. Występuje niezwykle rzadko.
Typ drugi: układ włókien przebiegających promieniście od źrenicy jest również zwarty, ale przy oglądaniu w powiększeniu wyraźnie widać ich rozmieszczenie. Jest również oznaką dobrych warunków genetycznych i dużych możliwości fizycznych. Osoby z pierwszym i drugim typem tęczówki mają predyspozycje do osiągania wybitnych wyników w sporcie.
Typ trzeci: włókienka mają falisty przebieg i pojawiają się między nimi pojedyncze szczeliny. Odporność organizmu na obciążenia fizyczne i stresy jest nieco mniejsza niż w typie 1 i 2. Skłonność do chorób jest niewielka, a rokowanie w przypadku ich wystąpienia jest dobre.
Typ czwarty: szczeliny są wyraźnie widoczne i zajmują znaczną część powierzchni tęczówki. Włókienka mają kręty przebieg i układają się w wiązki. Podatność na zachorowania jest wzmożona, a ich przebieg jest często przewlekły.
Typ piąty: zrąb tęczówki obfituje w liczne zagłębienia i bruzdy między którymi przebiegają skupiska wątłych włókienek. Wrażliwość organizmu na czynniki obciążające jest bardzo wyraźna. Łatwo dochodzi do zachorowań o długotrwałym i opornym na leczenie przebiegu. Często zdarzają się nawroty chorób.
Typ szósty: przy oglądaniu takiej tęczówki odnosi się wrażenie, że składa się ona z samych jamek i zagłębień. Jednak przy dokładnej obserwacji dostrzec można pojedyncze lub skupione po kilka cienkie włókienka. Prawdopodobieństwo zachorowania jest tu największe. Choroba przebiega często z powikłaniami i jest trudna do wyleczenia.
Rys. 2. Typy struktury tęczówki (B. Jensen, 1964)
Struktura tęczówki jest odbiciem warunków genetycznych, z którymi przychodzimy na świat. Miejsca, w których stwierdza się rozluźnienie tkanki tęczówki wskazują słabsze punkty organizmu. Nie są to jednak znaki świadczące o chorobie. Do pewnego momentu należy traktować je jedynie jako wskazówki, gdzie może się ona rozwinąć. Prawdopodobieństwo czy na tym podłożu dojdzie do zachorowania w dużym stopniu zależy od nas samych. Rośnie ono wielokrotnie u osoby wykazującej małą aktywność fizyczną i umysłową, nie przestrzegającej zasad zdrowego odżywiania, podlegającej długotrwałym stresom, palącej lub nadużywającej alkoholu.
Należy pamiętać, że żaden z typów, nawet pierwszy nie chroni przed chorobą. Jednak im lepsza spoistość tęczówki, tym mniejsza jest możliwość zachorowania, lżejszy przebieg i szybsze wyleczenie. Badania wykazały, że nie tylko skłonności do chorób ale i potencjalna długość życia wiąże się ze strukturą tęczówki. W grupie badanej powyżej dziewięćdziesiątego roku życia przeważały osoby z typami tęczówek 1–3. Stwierdzono jednak również, że i typ 6 nie wyklucza długowieczności. Takie osoby, muszą jednak wykazać o wiele więcej troski o zdrowie; aby dożyć sędziwego wieku.
2. KOLOR OCZU
Kolor oka zależy od zawartości melaniny w komórkach tęczówki. W jasnych oczach np. w błękitnych, szarych, niebieskich, jasnozielonych zawartość tego barwnika jest niewielka. Wraz ze wzrostem jego ilości oczy stają się coraz ciemniejsze od jasnobrązowych do czarnych.
Od dawna zastanawiano się jakie znaczenie dla zdrowia człowieka ma kolor jego oczu. Stworzono nawet klasyfikację barw od najlepszej – niebieskiej do najgorszej – brązowozielonej, co jednak nie znalazło potwierdzenia w późniejszych obserwacjach. Stwierdzono natomiast, że z kolorem tęczówki mogą wiązać się zwiększone predyspozycje do pewnych chorób. Z jasnym kolorem tęczówki wiąże się zwiększona skłonność do chorób układu oddechowego, schorzeń reumatycznych i alergicznych, a także patologii serca, nerek, tarczycy.
Osoby z ciemnymi tęczówkami są bardziej narażone na schorzenia układu pokarmowego (choroba wrzodowa, kamica żółciowa), częściej występują u nich przeciążenia układu nerwowego w postaci reakcji nerwicowych. Te informacje należy traktować bardziej jako spostrzeżenia statystyczne niż jako wskazówki pozwalające na rozpoznanie określonej choroby u osoby badanej.
3. ŹRENICA
Źrenica to okrągły otwór w centrum tęczówki, przez który promienie świetlne wnikają do wnętrza gałki ocznej. W prawidłowych warunkach źrenice obydwu oczu są równe, okrągłe i reagują na światło.
Odruch na światło polega na zwężeniu się źrenic pod wpływem zwiększonego oświetlenia i rozszerzaniu w ciemnościach.
Znaczenie diagnostyczne mają następujące zaburzenia źreniczne:
– nierówność źrenic występuje w szeregu schorzeń neurologicznych i okulistycznych oraz po urazach. Stwierdzenie tego objawu jest wskazaniem do przeprowadzenia badań neurologicznych i okulistycznych. Zwężona nieruchoma źrenica z towarzyszącym zaczerwienieniem i bólem oka jest objawem zapalenia tęczówki, schorzenia wymagającego podjęcia natychmiastowego leczenia.
Szeroka nieruchoma źrenica jednego oka z towarzyszącą silną bolesnością i zaczerwienieniem całej gałki ocznej, występuje w ostrym ataku jaskry, czyli nagłej wysokiej zwyżce ciśnienia śródgałkowego. Taka sytuacja wymaga również niezwłocznej interwencji lekarza okulisty.
– przemieszczenie źrenicy z centrum tęczówki w kierunku jej obwodu jest wskazówką gdzie poszukiwać kolejnych objawów irydologicznych. Źrenica „odsuwa się” od sektora, w którym rzutuje się chory narząd. Przesunięcie źrenicy ku górze wskazuje na patologię, którą możemy odczytać w dolnej części tęczówki np. w polu nerek.
Rys. 3. Przesunięcie źrenicy 16
– spłaszczenie brzegu źrenicy występuje po stronie sektora, w którym znajduje się pole projekcji chorego narządu. Ten objaw, podobnie jak poprzedni, nie występuje stale, ale kiedy się już pojawi stanowi cenną wskazówkę diagnostyczną.
– zmiana zabarwienia źrenicy na szare występuje w zaćmie, która polega na zmętnieniu znajdującej się za źrenicą soczewki. Inne odcienie jak biały, zielonkawy („oko kocie”), mogą występować w innych poważnych schorzeniach gałki ocznej (np. nowotworowy). Wszystkie zmiany zabarwienia źrenicy wymagają przede wszystkim natychmiastowego badania okulistycznego.
Rys. 4. Spłaszczenie brzegu źrenicy i jej przesuniecie
...
trzeciezyczenie