ŻYJĄC NOWYM ŻYCIEM
STUDIUM : Rzym. 1,26-32; 3,10-18; 12,2; I Kor. 2,9-16; Ef. 4,17-32; Filip. 4,8.9.
TEKST PAMIĘCIOWY: „Bądźcie jedni dla drugich uprzejmi, serdeczni, odpuszczając sobie wzajemnie, jak i wam Bóg odpuścił w Chrystusie” (Ef. 4,32).
PYTANIA PRZEWODNIE: Jaki obraz ludzkości przedstawił Paweł? W jaki sposób zmienia się życie chrześcijanina, gdy przyjmuje on Chrystusa do swojego serca? Jak nowe życie powinno przejawiać się wśród chrześcijan? Co wspólnego ma nowy styl życia z jednością w Kościele? Jakie miejsce zajmuje Duch Święty w naszym nowym życiu? W jaki sposób możemy zostać „naśladowcami” (Ef. 5,1) Boga?
Przedstawiając praktyczną chrześcijańską jedność, Paweł zaczyna od apelu do chrześcijan, zarówno do Żydów, jak i do pogan, aby „postępowali jak przystoi na [ich] powołanie” (Ef. 4,1). To postępowanie jest równoznaczne ze spełnieniem pewnych warunków. Po pierwsze, jest to zachowywanie jedności w ciele Chrystusowym wśród panującego podziału (ww. 1-12). Po drugie, w dzisiejszej lekcji dotkniemy tematu, który jest wspólny z jednością, o której wspominał apostoł, a mianowicie: nowy sposób życia.
Ten nowy sposób nie jest ani modyfikacją, ani ulepszeniem starego. Jest to radykalna przemiana, która odrzuca stare wartości i adoptuje totalnie nowy styl życia, który przejawia się przez charakter, myśli, wartości, relacje i motywacje. Przechodzi on od śmierci do życia. Jest to zamiana władców: szatana na Chrystusa.
Odłużcie stare (Ef. 4,17-22)
Życie „jak przystoi na powołanie” (Ef. 4,1), jest nie tylko życiem jedności i wzrostu, jak to widzieliśmy w ubiegłym tygodniu, lecz jest także nowym życiem. To nowe życie jest serią wyrzeczeń i przyswajaniem nowych wartości. Pierwszym wyrzeczeniem jest zwlec starego człowieka (w. 22). Chrześcijańskie życie zaczyna się oczyszczeniem i odrzuceniem przeszłości, dlatego Paweł apeluje do Efezjan, aby „już więcej nie postępowali, jak poganie postępują” (w. 17). W Liście do Rzymian apostoł używa bardziej wymownego języka i nawołuje ich, aby ukrzyżowali starego człowieka: „Byśmy już nadal nie służyli grzechowi” (Rzym. 6,6).
Wymień cechy starego człowieka wspomniane w Ef. 4,17-24. Porównaj z Rzym. 3,10-18. Jaki jest tu ogólny obraz człowieka? Co zmieniło się od dziewiętnastu stuleci, gdy Paweł pisał ten list, jeśli cokolwiek się zmieniło?
Zauważ, że w swoim opisie Efezjan apostoł używa takich słów jak przyćmiony umysł, nieświadomość, która prowadzi ich do moralnej nieczystości. Ich umysł z powodu grzechu nie może przyswoić sobie duchowej prawdy. W rezultacie ich życie jest zmarnowane, bo poszukują Boga w samych sobie i bezwartościowych bożkach lub bezsensownej filozofii. Mają przyćmiony umysł i są dalecy od słowa Bożego (por. Ef 4,18; Rzym. 1,19-21). Ich moralny zmysł stał się tak wypaczony, że nie potrafią dostrzec różnicy między dobrem a złem. Przyjemności ciała, a szczególnie niemoralne i wypaczone zachowanie, stało się ich ulubionym hobby. „Oddali się rozpuście, nieczystości i chciwości” (Ef. 4,19; por. Rzym. 1,26-32). Takie było ich życie — „życie starego człowieka” i takie też jest życie pogan, którzy nie przyszli do Chrystusa. Dlatego apostoł Paweł apeluje do wierzących: „nie wracajcie do starego życia”.
Przyjrzyjcie się w. 19. O czym mówi tutaj Paweł? Co to znaczy mieć przytępiony umysł? Jak do tego dochodzi? W jaki sposób doświadczyłeś tego zjawiska w swoim życiu? Dlaczego jest to niebezpieczne dla każdego z nas, nawet dla zdeklarowanych chrześcijan? Jaki jest jedyny sposób, by zapobiec temu problemowi?
............................................................................................
„Obleczcie się w nowego”
(Rzym. 12,1,2; Ef. 4,20-22)
Jest tutaj powiedziane wierzącym, aby „zwlekli... starego człowieka” (Ef. 4,22). Jakie jeszcze rady daje Paweł? (Ef. 4,22-24).
Przyjmując Chrystusa, wierzący porzucają stary pogański styl życia. Lecz pozbywanie się tego to nie wszystko, chrześcijaństwo to nie jest religia wyrzeczeń. Oczekuje się, że wierzący podniosą się na wyższy poziom moralnego i duchowego życia. Dlatego Paweł namawia: „Odnówcie się w duchu umysłu waszego, a obleczcie się w nowego człowieka” (Ef. 4,23.24).
Jeżeli życie starego człowieka charakteryzuje się płytkim, powierzchownym myśleniem, życie nowego człowieka wyróżnia się myśleniem odnowionym. „Nie upodobniajcie się do tego świata, ale się przemieńcie przez odnowienie umysłu” (Rzym. 12,2).
W jaki sposób wierzący mogą odnowić swoje umysły? (Rzym. 12,2; I Kor. 2,9-16; Filip. 4,8.9).
Po tym, jak Paweł opisał bezsensowne i pełne grzechu życie pogan (Ef. 4,17-20), podkreśla on, że poganie byli uczeni, by zostawić taki styl życia od momentu poznania Chrystusa. Używając trzech zwrotów: nauczyliście się, słyszeliście, pouczeni zostaliście (w. 21), Paweł przypomina wierzącym o tym, że już doznali efektu zbawienia i nowonarodzonego życia. Ta prawda pochodziła nie z ludzkiego źródła, lecz od samego Chrystusa (Ef. 4,21). Apostoł nieprzypadkowo wymienia imię Jezusa. Pragnął, aby wierni wiedzieli o tym, że historyczny Jezus, ukrzyżowany, zmartwychwstały i wniebowzięty, jest sam prawdą i tym, który objawia tę prawdę (Jan 14,6).
Ci, którzy przyjęli Zbawiciela, stali się synami Boga. (...) Ich umysły zostały przemienione. (...) Egoistyczna miłość do samych siebie zamieniła się w wielką miłość do Boga i Chrystusa
Czy w swoim chrześcijańskim doświadczeniu doznałeś nagłego przemienienia swoich myśli, serca i motywacji? Jeżeli nie, to co możesz uczynić praktycznie, w codziennym życiu, aby osiągnąć ten cel? Co może tobie utrudnić to dążenie do oczyszczenia?
Prowadźcie nowe życie (Ef. 4,25-29)
Apostoł Paweł nie jest tylko teoretykiem. Potrafi jednocześnie wynieść nas na wyżyny myśli teologicznej i w tym samym czasie zniżyć się do otaczającej nas rzeczywistości. Przedstawia cztery nakazy dotyczące naszego nowego życia. Są bardzo proste, a zarazem bardzo istotne w podtrzymywaniu właściwych relacji.
1. „Przeto, odrzuciwszy kłamstwo, mówcie prawdę” (Ef. 4,25). Fałsz i hipokryzja sprawiają ból w stosunkach ludzkich i rujnują ufność. Z drugiej strony prawdomówność sprzyja zaufaniu i spolegliwości, wzmacnia więzi i zachowanie jedności.
W jaki sposób kłamstwo działa destruktywnie na nasze relacje z innymi?
2. „Gniewajcie się, lecz nie grzeszcie” (Ef. 4,26). Jako ludzie nie jesteśmy w stanie uniknąć sytuacji, które wywołują nasz gniew, nawet gdy jest on sprawiedliwy. Lecz za każdym razem, gdy nas ogarnia gniew, warto zabezpieczyć się przed trzema rzeczami: nie wolno grzeszyć, przekraczać granic i łamać prawa. Wszelkie nieporozumienia należy rozwiązać, zanim słońce zajdzie za horyzont. Nie możemy pozwolić szatanowi wykorzystać nasz gniew do rujnowania naszej jedności i przyjaźni.
W jaki sposób szatan obraca nasz gniew przeciwko nam i naszym relacjom z innymi?
3. „Kto kradnie, niech kraść przestanie” (Ef. 4,28). Kradzież przybiera różne formy — od jawnej kradzieży do wydania i zatrzymania tego, co należy do innych. Uczciwa praca, bezinteresowne życie, wielkoduszność i sprzyjanie innym są to cechy nowego życia w Chrystusie.
W jaki sposób wymienione powyżej kwestie, dotyczące kradzieży, mają negatywny wpływ na ciebie i na twoich znajomych?
4. „Niech żadne nieprzyzwoite słowo nie wychodzi z ust waszych” (Ef. 4,29). Słowa mają wielką moc. Właściwe i dobre przynoszą niesamowite błogosławieństwo. Jednak Paweł uprzedza nas przed nieprzyzwoitymi wypowiedziami. W greckim języku słowo tłumaczone jako nieprzyzwoity znaczy: zgniły, podły, marny. Podłość, wulgarność, przekleństwa oraz plotkarstwo nie mogą mieć miejsca w naszych rozmowach.
Czy przypominasz sobie ten ostatni raz, kiedy słowa skierowane do ciebie zraniły twoje serce? Spróbuj spojrzeć na swoją odpowiedź w świetle dzisiejszego rozważania. W jaki sposób świadczą one o roli „obleczenia się w nowego człowieka” (w. 24), o jedności, o której wspomina Paweł?
A nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego (Efez 4,30)
„A nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego, którym jesteście zapieczętowani na dzień odkupienia” (Ef. 4,30). Swoją działalność zbór w Efezie zaczął od momentu, gdy apostoł nałożył ręce na wierzących i ci otrzymali Ducha Świętego (patrz Dz. 19,1-7). Dlatego nie ma w tym nic dziwnego, że Paweł tak wiele mówi o Duchu Bożym.
Przeczytaj i napisz, co w poniższych tekstach Paweł pisze o Duchu Świętym:
Ef. 2,18 ........................
Ef. 3,16 ........................
Ef. 5,9 ...........................
Ef. 6,17 ........................
W Liście do Efezjan apostoł twierdzi, że to Duch jest dawcą życia (II Kor. 3,6), adoptuje (Rzym. 8,16), daje rozumienie (I Kor. 2,10-16), wydaje owoce (Gal. 5,22), daje nadzieję na przyszłość (Gal. 5,5), dary duchowe (I Kor. 12,4-11), poświęcenie (Rzym. 15,16) i działa w nas (Rzym. 8,11) itp.
Paweł wyraźnie podkreśla istotne znaczenie i rolę Ducha Bożego w życiu wierzącego i w zgromadzeniu. I stąd jego zarzut: Nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego. Z tego stwierdzenia wynika, iż Duch Święty nie jest jedynie jakąś boską siłą, lecz jest to Istota Boska, która cały czas działa i jest wrażliwa na to, co się z nami dzieje. Zasmucenie Ducha Świętego jest równoznaczne z zasmucaniem Ojca i Syna. Dzięki czytaniu Biblii jesteśmy w stanie zrozumieć Bożą troskę o nas i to, jak potrafimy swoimi grzechami i nieposłuszeństwem zasmucić Ducha Świętego. Każdy, kto został przyjęty do rodziny Bożej przez Ducha, ma obowiązek przestrzegać moralne i duchowe prawa. Gdy te prawa łamiemy, wówczas zasmucamy Ducha Świętego. Trudno jest nam zrozumieć to, w jaki sposób nasze czyny teraz sprawiają ból Bogu i właśnie o tym czytamy w Biblii. Oczywiście życie Jezusa jest wielkim świadectwem Bożej obecności i troski o swoje stworzenie. Tak więc, nie ma w tym nic dziwnego, iż mogą ranić Go nasze uczynki, ponieważ Bóg bardzo nas kocha i opiekuje się nami.
Czy w ostatniej dobie przydarzyło ci się zasmucić Ducha Świętego przez niewłaściwe postępowanie? Czy były to rzeczy nieuniknione? Jeżeli takie nie były, dlaczego to czynisz?
„Bądźcie naśladowcami Boga” Ef. 4,31-5,1)
Paweł nakazuje tym, którzy są zbawieni i żyją w jedności, Żydom i poganom, żeby prowadzili nowe życie. A nowe bytowanie zawiera w sobie kilka elementów: odrzucenie grzechu, obleczenie się w szatę Chrystusową i niezasmucanie Ducha Świętego. W dzisiejszej lekcji autor Listu do Efezjan określa to nowe życie jednym zwrotem: „Bądźcie więc naśladowcami Boga” (Ef. 5,1).
Jakimi czynami my, jako istoty upadłe, możemy naśladować Boga? Co Paweł chciał tymi słowami wyrazić?
Mówiąc o naśladowaniu Boga, Paweł zwraca się do Efezjan jak do „dzieci umiłowanych” (w. 1). Gdy stosunki między rodzicami a ich dziećmi są przyjazne i bliskie, spędzają ze sobą sporo czasu, wspólnie działając, a wtedy dzieci mają tendencję do naśladowania swoich rodziców i stają się im podobne. Dlatego im więcej obcujemy z Bogiem w modlitwach, refleksjach bądź poznaniu, tym bardziej stajemy się podobni do naszego Pana.
„Jak dzieci naśladują swoich rodziców, tak i nam należy naśladować Chrystusa. Jego wielka miłość spowodowała to, iż oddał za nas swoje życie, abyśmy mogli odzyskać swoje. Nasza miłość do innych też musi się przejawiać w podobny sposób, miłość, która nie szuka tylko swego” (Life Application Bible, on Ephesians 5,1.2).
W Ef. 4,32 Paweł podaje trzy cechy, które powinny wyróżniać nasze życie. Co to za cechy i w jaki sposób każda z nich odzwierciedla Boga? Gdy napiszesz odpowiedzi, postaw sobie pytanie: Co mógłbyś uczynić, aby przejawiać te cechy w swoim osobistym życiu?
(1) .....................................
(2) .....................................
(3) .....................................
Działo się to w czasie Wigilii. Pewna dziewczynka w podartym ubranku stała i przyglądała się sklepowej wystawie. Jej wzrok zatrzymał się na pięknej lalce, której nie mogła kupić. W tym momencie jakiś pan wziął tę lalkę z witryny. Na twarzy małej dziewczynki pojawił się smutek, który przemienił się w uśmiech, gdy mężczyzna podszedł i dał zabawkę dziewczynce. Ona spojrzała na niego, podnosząc głowę do góry, i zapytała: „Czy pan jest Bogiem?”. Możliwie, że jeszcze nikt tak do ciebie nie powiedział. Pomyśl, jakim czynem ty niedawno ukazałeś Boży charakter innym?
DO DALSZEGO STUDIUM: Odmieniające działanie Chrystusa. „Jezus osobiście w swojej nieskończonej łasce działa na nasze serca, a efekt przemienienia jest tak niesamowity, iż sami aniołowie spoglądają na to z wielką radością i zdumieniem. Również ta bezinteresowna miłość charakterystyczna dla Mistrza jest widoczna w charakterach i uczynkach Jego prawdziwych naśladowców. Chrystus oczekuje od ludzi, że skorzystają z Jego boskiej natury, jaką miał na tym świecie, i będą odzwierciedlać nie tylko Jego chwałę, ale także i chwałę Bożą, oświetlając ciemność tego świata blaskiem niebios”
...
ela.roza