Foxe Jason - Błękitna wstęga Hampton - Silhouette Special Edition 06.pdf - Foxe Jason - sylwia2805

Jason Foxe

BŁĘKITNA WSTĘGA

HAMPTON

Zanim znajdzie się właściwe słowa,

niemal zawsze jest za późno

Gloria Vanderbilt

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Kiedy po raz pierwszy ujrzałem Harry'ego Boetchnera, wyładowywał właśnie mięso z

furgonetki swego ojca za domem mojej ciotki Prune. Kiedy widziałem go po raz ostatni, leżał

martwy u moich stóp.

Słońce stało już wysoko nad Hampton Club, kiedy odwróciłem się i zobaczyłem

wychodzącego ze stodoły Kaleba. Kaleb podciągnął pasek na swym imponującym brzuchu,

który wyglądał jak nawis obsuwającej się ziemi, i powiedział:

- Szybko dotarłeś na miejsce.

- Uprzedzono mnie - odparłem. W oddali, pod kępą kilkusetletnich kasztanów,

dostrzegłem szary kabriolet marki Mercedes, będący własnością Harry'ego.

Kaleb skrzywił się, przesuwając równocześnie pas od swego munduru w taki sposób,

żeby pistolet wisiał w dogodniejszym miejscu.

- Chłopak stajenny, co?

- Owszem - przyznałem.

- Chryste panie - mruknął Kaleb. - Każdy z mieszkańców tego miasta chce być teraz

znakomitością.

Żaden z nas nie chciał oglądać ciała Harry'ego. Leżał tuż za drzwiami stodoły. Nie

miał tylnej połowy czaszki. Wiatr zmienił kierunek i poczułem zapach nawozu oraz woń,

jaka unosiła się w ten sierpniowy poranek nad torem treningowym.

- Co się stało? - spytałem Kaleba.

- Załatwił go ten cholerny koń - odparł. - Zmiażdżył mu kopnięciem głowę.

Odwróciłem się, żeby spojrzeć na zwłoki. Harry wyglądał po śmierci młodziej.

Młodziej, niż wyglądał od dobrych kilku lat. Ale nie był już chłopakiem, który wyładowywał

mięso z furgonetki rzeźnika.

- Kochał tego konia - powiedziałem.

- Tak - przyznał Kaleb. Zerknął w kierunku budynku klubowego, którego stylową

fasadę złociło poranne słońce. - Harry miał zwyczaj kochać nie to, co powinien.

ROZDZIAŁ DRUGI

- Mama będzie już pijana - powiedziała z satysfakcją moja kuzynka Daffy, kiedy

wysiadłem z pociągu na stacji Easthampton. Owego lata, przed ćwierćwieczem, Daffy miała

czternaście lat. Była niską, tęgą dziewczynką o ciemnych włosach, które poskręcały się pod

wpływem wieczornej wilgoci, nabierając faktury metalowych sprężynek. Wiele lat później,

kiedy wkraczała do sali sądowej, by zeznawać przeciwko mnie, była wysoka i szczupła,

niemal wynędzniała, a włosy miała jasne, proste i długie.

- Pociąg miał długi postój na Manhattanie - oznajmiłem. Skończyłem tego roku

siedemnaście lat. Rodzice pozwolili mi spędzić to lato u siostry ojca, ze względu na pewne

konflikty w naszej rodzinie.

Daffy odwróciła się i pokazała mi czarną limuzynę, stojącą na położonym poniżej

peronu parkingu, tuż obok szarego samochodu jej matki.

- To przez McNamarę - powiedziała z młodzieńczą pogardą. - Odkąd został ministrem

obrony, dodali do składu wagon z barem i zatrzymują pociąg specjalnie dla niego. To

naprawdę jest uciążliwe.

Zerknąłem w kierunku wysokiego ministra obrony, który musiał się mocno schylić

przy wsiadaniu do oczekującego na niego samochodu. W owych czasach Southampton było

siedzibą bardziej dbającego o swą anonimowość grona ludzi zamożnych i wpływowych.

Łańcuch pięciu miast, rozciągający się na cyplu Long Island, był już od stulecia letnim

schronieniem bogaczy, ale dopiero od niedawna zaczął przyciągać elitę teatru, literatury i

polityki.

Rządowa limuzyna ruszyła spod stacji, gdy tylko zamknięto drzwi. W pewnej

odległości za nią jechał nie oznakowany Buick.

- Prune lubi ten wagon z barem - rzuciła Daffy.

Moja ciotka Prune była kiedyś żoną Vincenta Duke'a, jednego z najbogatszych ludzi w

Ameryce. Mimo swego przezwiska - nadanego jej w przedszkolu - była niegdyś

zachwycająco piękną kobietą. Wyszła za Vincenta Duke'a w wieku szesnastu lat, odbyła z

nim długą podróż poślubną dookoła świata, a po powrocie zamieszkała na rogu Piątej Alei i

Tuxedo Park. Vincent Duke miał wtedy czterdzieści lat. Jego zainteresowanie szesnastoletnią

dziewczyną z wolna zanikło, a Prune zaczęła pić.

Kiedy była żoną Vincenta Duke'a, którego majątek znacznie przewyższał majątek

naszej rodziny - choć i my byliśmy bogaci - wybaczaliśmy jej picie. Rodzina twierdziła, że

ma jakiś „kłopot z uszami".

- To zaburzenia błędnika - mawiała moja matka zerkając znacząco na ojca, kiedy Prune

zdarzyło się przewrócić stół na jakimś przyjęciu lub spokojnie zsunąć się po ścianie na

podłogę wśród tłumu gości.

Ale kiedy Vincent Duke znalazł inny obiekt zainteresowania i rozwiódł się z Prune,

rodzina oświadczyła po prostu, że jest pijaczką. To samo mówiła teraz jej córka.

- Zostawiłam ją w klubie. Poprosiła mnie, żebym wyjechała po ciebie na stację. Wiesz,

co to znaczy - dodała z naciskiem.

W owych czasach można było spojrzeć z peronu ponad rozłożystymi koronami

okalających parking kasztanów, których szerokie liście wydawały się w letnim świetle

księżyca bladoszare, i dostrzec w oddali niewielkie skupisko świateł miasta. Później

przedsiębiorcy budowlani wykupili puste pola, napełniające nocne powietrze zapachem

ziemi, i pokryli je okropnymi, małymi domkami. Ale kiedy schodziłem w ślad za Daffy po

sześciu stopniach z peronu, kierując się w stronę długiego, szarego Lincolna, którego szofer

stał już obok otwartego bagażnika, myślałem tylko o tym, jak bardzo cieszy mnie

perspektywa spędzenia tutaj całego lata. Mój ojciec przechodził jeden ze swych okresów

trudności finansowych i nasza farma w Wirginii była polem bitwy, na którym ścierały się

najróżniejsze zarzuty.

- Czy miałaś dobry rok? - spytałem.

Szofer zamknął bagażnik, w którym umieścił uprzednio moje dwie walizki i obszedł

samochód, by zasiąść za kierownicą. Daffy i ja usiedliśmy możliwie jak najdalej od siebie na

tylnym siedzeniu, obciągniętym pluszowym pokrowcem. Nasze wzajemne kontakty obrastała

podobna do mchu wrogość, choć nie istniał żaden konkretny powód tego stanu rzeczy. Daffy

odwróciła się ode mnie i wyglądała przez okno na zaciemnioną główną ulicę, na której stały

obok siebie duże, drewniane letnie domy.

- Nienawidzę szkoły - powiedziała. - Nie wiem, po co muszę do niej chodzić. Przecież

będę kiedyś bogata.

Istotnie miała być bogata. Bardzo bogata. Mogła liczyć nie tylko na pieniądze ojca,

lecz również na sumy, jakie uzyskała Prune w wyniku rozwodu.

- Chcesz chyba również coś wiedzieć, prawda? - przemówiłem do jej gniewnego

profilu.

- Ja już sporo wiem - powiedziała nie odwracając się. Był czerwiec i w mieście

panował zupełny spokój. Było to przed epoką, w której za wynajęcie domu w Hampton na

cały sezon płaciło się dwadzieścia tysięcy dolarów, a Dzień Pamięci obchodzony w ostatni

poniedziałek maja oznaczał wystrzał startera w wyścigu tych, którzy chcieli jak najlepiej

wykorzystać lato... - Wiem już za dużo.

Gdybym był wtedy mądrzejszy, zrozumiałbym, że Daffy, trawiona złością na matkę,

obsadza się już w roli tragicznej bohaterki swego własnego życia. Prune, mimo że dużo piła,

by stłumić ból, była nadal piękna. Daffy, w wyniku przewrotnego zrządzenia losu, była nadal

tęga, niezgrabna i brzydka.

Jechaliśmy w milczeniu spokojnymi alejkami w kierunku Hampton Club. Tego roku

bardzo chciałem zakosztować „życia", a lato spędzone u Prune w jej wielkim domu przy

końcu Maiden Lane zdawało się obfitować w nieskończone możliwości. Wiedziałem, że ku-

piła z myślą o mnie czerwony kabriolet marki Pontiac. Rozumiałem dezorientację Daffy,

gdyż przeżywałem podobne stany na naszej farmie w Wirginii, kiedy mój ojciec, z

nachmurzoną miną, wycofywał się co rano o dziesiątej do swego gabinetu, by podjąć batalię

ze złymi duchami Wall Street. Mój dziadek przeobraził plantację kukurydzy w Kansas w

imperium płatków kukurydzianych, ale był ostatnim członkiem naszej rodziny, który

przejawiał inicjatywę w zakresie robienia pieniędzy.

To znaczy do chwili, kiedy Prune... Ale to miało dopiero nastąpić. Samochód skręcił w

bramę Hampton Club, a jego reflektory oświetliły obramowany białym, drewnianym płotem

długi podjazd, wiodący w kierunku rezydencji w stylu Tudorów stojącej na wzgórzu, z któ-

rego rozciągał się widok na pole golfowe. Prune, chcąc zachować prywatność, kupiła już

szesnaście hektarów pól ziemniaczanych otaczających jej dom. Kiedy dwadzieścia pięć lat

później przyjechałem jako bankrut do Hampton, by schronić się przed włóczącą mnie po są-

dach Daffy, wartość tych szesnastu hektarów przekraczała dziesięć milionów dolarów i

stanowiła miły dodatek do sum, jakie zapisał jej pan Duke.

- Co to jest? - spytałem, kiedy samochód omijał drewniane szlabany, stojące na szosie

jak groźne pająki. W dole, tam gdzie rozciągały się dawniej podmokłe łąki, stał jakiś nowy,

biało-czerwony budynek.

- To stajnia - odparła Daffy, którą myśl o koniach wyrwała na chwilę z afektowanej

irytacji.

- Tu? - spytałem ze zdziwieniem. Wygiąłem szyję, by spojrzeć w dół, ale stajnia

zniknęła już za kępami pokrytych szkarłatnym kwieciem rododendronów.

- Ma się też odbyć pokaz koni - oznajmiła z podnieceniem Daffy. - Hampton Classic.

Przywożą je z najróżniejszych miejsc. Nawet z Europy.

Dotarliśmy już do budynku klubowego. Szofer zwolnił, a Daffy znów opadła na

siedzenie samochodu, krzyżując nogi w juchtowych butach, z których wystawały białe

skarpetki, by pokazać, że nie zamierza się ruszyć, dopóki ktoś nie otworzy jej drzwi.

Szoferem był tego lata jakiś miejscowy człowiek, którego nigdy dotąd nie widziałem.

Wysiadłem w ślad za Daffy, unikając jego wzroku. Byłem przyzwyczajony do bogactwa, ale

mój ojciec, choć upierał się przy pewnych przywilejach, prowadził samochód sam i nigdy nie

pozwoliłby ani mnie, ani moim dwu siostrom, na traktowanie służby w taki sposób, w jaki

traktowała ją Daffy.

Obserwując jej niezgrabną figurę, wszedłem w ślad za nią do budynku klubowego.

Głosy dochodzące z baru, który znajdował się po prawej stronie długiego centralnego holu,

osiągnęły już poziom pijackiej intensywności; każdy, kto chciał coś powiedzieć, mówił

Foxe Jason - Błękitna wstęga Hampton - Silhouette Special Edition 06.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: