Pedersen Bente - Raija ze śnieżnej krainy 22 - Mężczyzna w masce.pdf - Pedersen Bente - galaxydancing

Była niespokojna. Bała się. Bała się po raz pierw

szy od czasu, gdy dała się wplątać w sieć półprawd

i kłamstw.

Maja nie spodziewała się, że ktoś z rodziny będzie

szukał u niej schronienia. Z opowieści Reijo wysnuła

wniosek, że z nich wszystkich najlepiej się ułożyło Knu-

towi. Był tym, który zdobył złoto, dobrobyt i szczęście.

A teraz znalazł się u niej. Z żoną i dzieckiem. Nie

mal jak włóczęga.

No, może nie tak całkiem biedny, miał pieniądze.

Ale nie miał ziemi, w której mógłby zapuścić korzenie.

Maja ulitowała się nad nim. Otworzyła szeroko

drzwi posiadłości na wyspie Hailuoto, zadbała, by

przybysze poczuli się jak w domu. Jej także było miło

przebywać z rodziną. To prawda, że Knut zawsze po

zostawał w najlepszej komitywie z Idą, ale był także

bratem Mai. Podobał jej się mężczyzna, na którego wy

rósł. Trudniej jej przyszło zaprzyjaźnić się z Anjo, jak

zawsze zresztą z kobietami. Nie była to wina Anjo, tej

miłej w obejściu, serdecznej Anjo. Maja to wiedziała.

Nie nalegała, żeby zostali na długo. Ale nie mogła

ich tak po prostu wyrzucić na ląd i zabronić odwie

dzin. Knut mówił o znalezieniu czegoś własnego, ale

nie spieszył się zbytnio.

Zwlekał tak długo, że Maja zaczęła się niepokoić.

Ona, pani na Hailuoto, bała się.

Tak nazywali ją ludzie.

Pani na Hailuoto.

Wiedziała lepiej niż ktokolwiek, że nie było to tyl

ko pochlebstwo. Te słowa zawierały nutę szyderstwa.

Ludzie śmiali się z Williama Runefelta, że ożenił się

z Panną Nikt Znikąd. Była więcej niż pewna, że do

dawali przy tym, że nawet nie jest ładna.

I mieli rację.

Po prostu tak się ułożyło, że William Runefelt, naj

lepsza partia na wschód od rzeki Torne, pokochał

właśnie ją.

Obdarzył ją dostatkiem i poczuciem bezpieczeń

stwa, którego nikt inny by jej nie zapewnił. No

i ochraniał jej brata.

Jej własne uczucia schodziły wobec tego na drugi

plan.

Nadal przebywał w Niemczech. Zbyt gorąco ma

rzył o wolnej Finlandii. W kraju wciśniętym pomię

dzy żądnych potęgi obcych władców okazało się to

niebezpieczne. Łatwo można było dowieść, że Wil

liam stoi po niewłaściwej stronie. Gdy ujawniono spi

sek, pomógł mu fakt, że jest synem Marcusa Rune

felta. Ojciec uratował skórę zarówno jemu, jak i Ailo.

Z upływem lat wybaczono mu tylko częściowo.

Rozważano pozwolenie na jego powrót pod warun

kiem, że będzie się trzymał w cieniu.

William pisał, że o niczym innym nie marzy. Przy

gotowany był na poniesienie ofiar po to, żeby móc uj

rzeć ją i syna. Syna, którego jeszcze nigdy nie widział.

Maja nie była przekonana, czy William dotrzyma

zobowiązania, że zapomni o swoich przekonaniach.

Nie była pewna, czy ona sama jest gotowa na jego

powrót do domu. Na Ailo czekała z utęsknieniem.

A mąż... równie dobrze mógłby pozostać tam,

gdzie jest.

Jej dusza stwardniała z upływem czasu. Miała teraz

dwadzieścia cztery lata. Była pełna gorzkich doświad

czeń, ale czuła, że przeciwności losu ją umocniły. Są

dziła, że jest wystarczająco silna, aby żyć w kłamstwie.

Ale nie wzięła pod uwagę, że będzie gościła brata

pod swym dachem. Innego brata. Powoli godziła się

z myślą, że przetnie ostatnie więzy łączące ją z Ruiją

bez względu na to, ile bólu jej to sprawi. Równie du

żo bólu wynikało z ich podtrzymywania...

Aż nadjechał Knut.

I sprawił, że zaczęła się bać.

Knut zauważył to i podzielił się swoim spostrzeże

niem z Anjo. Jej też takie myśli przychodziły do głowy.

Oddalali się od domu, kierując w stronę zatoki. Był

późny wieczór. Maja pisała list do męża. Wydawało

się, że robi to cały czas. Nie byli pewni, czy wszystkie

wysyłała. Ale pisała je. Co wieczór do późna w noc.

- Była taka, gdy przyjechaliśmy? - spytał Knut. -

Może to nasza wina?

Anjo cofnęła się myślami wstecz, ale nie mogła

znaleźć odpowiedzi. Nie wiedziała. Po prostu nie są

dziła, że kiedykolwiek zdoła zrozumieć Maję. Starsza

siostra Knuta jest i pozostanie dla niej zagadką.

Gdy przybyli, pierwszym pytaniem było: „Jak się

ma Reijo?". Poza tym nie okazała szczególnego zain

teresowania losami rodziny. Na tej wyspie stworzyła

sobie własny świat i wydawało się, że jest jej tu dobrze.

Anjo z lekka to przerażało. Ale właściwie rozumia

ła, dlaczego Maja tak uczyniła. Była przecież tu obca.

Ona, Anjo, chyba inaczej by tu żyła.

Ale tajemnicza Maja była interesująca. Na pewno

trzymała wiele w ukryciu. Mimo że nie okazywała

specjalnej serdeczności, roztaczała pewien czar.

- Maja ma wszystko - stwierdził Knut w zamyśle

niu. Usiadł na trawie porastającej pas ziemi nad pla

żą. Wiatr rozwiewał mu włosy. Zachęcająco poklepał

miejsce koło siebie. - Dlaczego więc jest mi jej żal?

- Dlatego, że jesteś na tyle wrażliwy, żeby wyczuć

w tym fałsz - odpowiedziała Anjo cicho. Ujęła męża

pod ramię i oparła o nie policzek. Zamyślona, zapa

trzyła się przed siebie. - Maja stara się udowodnić, że

się jej powiodło. Chce, żebyśmy zauważyli to, i nic po

za tym. Ale w głębi duszy jest samotna i nieszczęśliwa.

Ma małe dziecko, a otoczona jest przez służbę, która

dla niej pracuje. Za pieniądze. Mąż nie zdołał wciągnąć

ją w swój świat, zanim odjechał. A ludzie jego stanu

nie zwykli spełniać tego rodzaju dobrych uczynków,

kochany Knucie. Nie zlitują się nad przebiegłą panni

cą, która oplotła jednego z nich swoją siecią.

- Maja zawsze była samotna - zauważył Knut za

myślony. - Tylko Rei jo, jako jedyny, znał ją napraw

dę. I może Heino... Tak, no i Ailo. Ich łączyło coś spe

cjalnego...

- A ty? - spytała Anjo. - Nigdy ci nie ufała?

- Dawniej tak - odparł. - Ale gdy Ida dorosła, oka

zało się, że to nasze charaktery bardziej do siebie pa

sują. Ona była pogodna. Łatwiej było z nią dzielić się

tajemnicami. W Mai czaił się mrok. A to działa od

straszająco, gdy jest się tylko chłopcem. No i Maja

uznała Ailo za swego najlepszego na świecie brata.

Widywali się tak rzadko, że częściej rozmawiała

z nim w myślach niż twarzą w twarz. Może najwy

godniej było obcować z nim w marzeniach. O wiele

trudniej przychodziło jej przestawać z tym, który

mógł mieć potrzebę podzielenia się z nią myślami na

co dzień...

- To gorzkie słowa - rzuciła Anjo, roztrzepując Knu-

towi włosy. Już były trochę za długie, czas je podciąć.

Uśmiechnęła się lekko na wspomnienie wielmożów, do

których musieli zwracać się w Oulu, szukając Mai. Nie

którzy mieli na głowach pudrowane peruki. Najwyraź

niej zaczynały obowiązywać wśród członków warstwy,

do której należała teraz Maja. Anjo wyobraziła sobie

męża w czymś takim i ledwo stłumiła śmiech.

- Nieładnie tak mówić, Knut. To nie tylko wina

Mai. Na pewno nie było jej łatwo w życiu!

- Żadnemu z dzieci Raiji nie było łatwo w życiu -

potwierdził Knut. - Jednak Ida i ja nie staliśmy się ta

cy. Maja zawsze się od nas różniła...

Wzruszył ramionami. Ciasno objął żonę. Dobrze wie

dział, że była czymś najwspanialszym, co mu się zdarzy

ło w życia Czuł, że mógłby się stać niezłym dziwakiem,

gdyby los lub Najwyższy nie zesłał mu jej w porę.

- Broniłbym Mai gołymi pięściami, gdyby zaszła ta

ka potrzeba - wyznał cicho. - Gdyby ktoś jej zagroził,

powiedział o niej coś obraźliwego... Ale uważam, że

w rodzinie powinniśmy oceniać się uczciwie. Myślę, że

byłbym w stanie jej to wszystko powiedzieć wprost.

- I zniósłbyś, gdyby ona odpłaciła ci tym samym? -

spytała Anjo z nutką złośliwości. - Gdyby powiedzia

ła ci prawdę o tobie, tak jak cię widzi?

-Tak.

Zamilkł na dłuższą chwilę. Zapatrzył się w niebie

ską dal. Dalej niż mógł dostrzec, znajdował się

szwedzki brzeg. Na północy było wybrzeże fińskie,

wcielone do Szwecji.

- Myślę, że chcę tu mieszkać - powiedział z namy-

Pedersen Bente - Raija ze śnieżnej krainy 22 - Mężczyzna w masce.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: