Daniela Giordano & Jan Pająk - Piramida myśli.pdf - Jan Pająk - morefaya2006

PIRAMIDA MYŚLI

Daniela Giordano Jan Pająk

Z powodu dużej lości tekstu zmuszony byłem skupić się tylko na wątkach dotyczących histori

powstania piramidy oraz opisach jej budowy.

NIEZWYKŁA PRZYGODA

Daniela Giordano

Było to jednej nocy około lata 1978 roku. Spałam w swojej sypialni. Niespodziewanie

mój sen został przerwany. Podobnie jak to się czasami zdarza gdy film urywa się

podczas projekcji, jedynie ogromny czarny ekran bez zaznaczającego się obrzeża

pozostawał w zasięgu mojej widoczności. Na tym czarnym ekranie pojawiła się

"Istota", najprawdopodobniej płci męskiej. Właściwie to "on" wyglądał nieco niezwykle

- patrz rysunek C1. Miał głowę dosyć dużą i okrągłą jak kula bilardowa. Jego skóra

była mleczno-biała. Możliwym było dostrzeżenie przez nią cienkich, czysto

niebieskich i różowych żyłek włosistych na jego karnacji. Wzór tych żyłek

przypominał mi delikatne zmarszczki na skórze twarzyczki u przedwcześnie-

urodzonego noworodka. Nos zaledwie się zaznaczał, usta były jedynie krótkim,

poziomym odcinkiem na maleńkim podbródku. Jednak jego oczy były duże, czysto

niebieskiego koloru, słodkie w spojrzeniu, osadzone nad bardzo wysokimi kościami

policzkowymi. Nie wyglądało na to, że na skórze jego twarzy kiedykolwiek rosła

broda. Nie miał on też wcale włosów. Szyja była cienka jednak niezbyt długa. Klatka

piersiowa, ramiona i ręce były biało-szare, być może jedynie połowę tonu ciemniejsze

niż głowa - tak jakby ubrany był w niezwykle cienki kombinezon ciasno przylegający

do jego ciała. Nie pamiętam abym widziała jego paznokcie lub uszy. Pomiędzy swymi

rękami trzymał on piramidkę około 27.5 [cm] wysoką (patrz rysunek C2). Na zewnątrz

była ona mlecznego koloru i wyglądała jakby wykonana z matowego plastyku lub

perspex'u ("perspex" jest to przemysłowa nazwa dla materiału konstrukcyjnego

wykonanego z żywicy metakrylanu metylu, po angielsku "methyl methacrylate

resins"; popularnie jest on także nazywany "szkłem organicznym" lub

"pleksiglasem"). Przestrzeń wewnętrzna pozostawała niewidoczna. Jego prawa ręka

podtrzymywała piramidę od spodu, podczas gdy otwarta i zaciskająca się dłoń jego

lewej ręki spoczywała na jej wierzchołku. Zwrócony on był do mnie jak połowy

długości fotografia. Nie wyglądał na szczupłego, nie wyglądał też na grubego.

Definitywnie nie można by go nazwać chudym. Sprawiał wrażenie jakby nigdy nie

wykonywał żadnych ćwiczeń gimnastycznych przez całe swe życie. Pozwolił mi

patrzeć na siebie przez chwilkę czasu zanim zaczął mówić. Nie poruszał przy tym

ustami i jego słowa docierały bezpośrednio do mojego umysłu we włoskim - jakbym

miała swe uszy tam raczej niż na bokach swojej głowy. Kiedy mówił jego piramida

wydzielała intensywne i miękkie białe pulsujące światło jakie odzwierciedlało rytm

jego słów i emocji. "Musisz zbudować piramidę taką jak ta", powiedział do mnie.

"Dlaczego?" ja zapytałam. (Nie lubię gdy nieznajomi mówią mi co powinnam albo też

nie powinnam uczynić.) "Abyśmy mogli lepiej porozumiewać się ze sobą", on

odpowiedział. Wyglądało mi to na dobrą odpowiedź. Rozważyłam przez chwilkę

swoje 'zdolności techniczne' po czym powiedziałam: "To nie jest możliwe. Ja nie

jestem w stanie tego wykonać. Ja przecież nie zgromadziłam wymaganej wiedzy

technicznej." "Nie przejmuj się, to nie jest trudne", odpowiedział upewniającym tonem

i z uczuciem uśmiechu przebijającym z jego słów. "Słuchaj co powinnaś uczynić"

kontynuował. "Weź szklaną tubę i zapełnij ją w połowie solą w połowie rtęcią. Potem

musisz wprowadzić w nią próżnię..." Tu mu przerwałam zapytując: "Jaki rodzaj soli?".

(Pomyślałam, że w mojej kuchni stoją dwa słoiki ze solą. Jeden z nich zawiera

drobną sól do naczyń, podczas gdy drugi zawiera sól z grubymi ziarnami - jaką

nazywamy 'sól kuchenna' ponieważ wsypuje się ją bezpośrednio do wody kiedy

gotujemy spaghetti.) "Sól kuchenna byłaby dobra", on odpowiedział. "Potem połącz

tubę ze spiralą zaś spiralę z piramidą {ramą}. Potem ... " Przerwałam mu ponownie -

tym razem nieco zdenerwowana ponieważ straciłam już 'wątek' rozmowy: "To jest

zbyt trudne!" Tym razem moje protesty nie spowodowały żadnego wrażenia.

Kontynuował nie speszony jakby wcale mnie nie słyszał: "... wstaw kryształ kwarcowy

w środek spirali i ponad tubę ..." "Ale ja nie jestem w stanie!", powtórzyłam. "... nałóż

dyski z aluminium na każdą z powierzchni bocznych piramidy. Jeden z nich musi

mieć otwór w środku ..." Im więcej on mówił tym bardziej byłam zdenerwowana. Nie

dał mi wcale czasu do namysłu. Zapełniał mnie zbyt wieloma informacjami i ja nie

miałam czasu aby wszystko to zasymilować. Już prawie zapomniałam co powiedział

mi na początku rozmowy. Krzyknęłam: "Zatrzymaj się, proszę, stój!" "... zbuduj

piramidę {ramę} i spiralę z miedzi i połącz je razem ..." Teraz stałam się naprawdę

rozgniewana. Moje wtrącenia zostały całkowicie zignorowane. Kiedy zaś druga

osoba nie zwraca na kogoś uwagi, jest to narzucanie się a nie zaś dialog.

Krzyknęłam więc ponownie: "Stój. Ja nie rozumiem!". Jednak w owym czasie on już

całkowicie się 'rozkręcił'. Wyglądał jak nagrany na taśmę wideo. "... kiedy je

połączysz pamiętaj, że wszystko musi być w proporcji: ta pomiędzy piramidą i spiralą

musi być taka sama, kwarc i częstotliwość muszą być harmoniczne. Nawet

wewnętrzna pojemność piramidy musi być pod próżnią ..." Nie pamiętam już co

jeszcze powiedział. Kontynuował objaśnienia jeszcze przez dłuższą chwilę, jednak ja

już nie słuchałam. W owym momencie cały mój wysiłek skierowany był na próbę

przerwania tego kontaktu. Wiedziałam, że część mojego umysłu była podłączona do

jego, jednak jego wola "pancernego-kamikadze" (niezwykle silna wola) całkowicie

wytrącała mnie z równowagi. Stąd całym wysiłkiem swej woli próbowałam wydostać

się z tej sytuacji. Kiedy byłam dzieckiem zdołałam odkryć, że aby przerwać jakiś zły

sen albo nocną marę wystarczyło zezłościć się na głównego bohatera snu, albo na

sytuację, albo też na siebie samego. Działało to także teraz i w efekcie zbudziłam się

bez tchu i z sercem bijącym szalenie. Stwierdziłam, że ciągle jestem w swej sypialni i

że naokoło jest noc.

Poszukiwanie upewnienia

W gorączce chwili nie pomyślałam - ani też nie miałam czasu - aby spytać go o imię.

Stąd w niniejszym opracowaniu nazywała go będę "mały biały ludzik z niebieskimi

oczami". Następnego dnia moja pamięć pozostawała nienaruszona. Przeżycie ciągle

odcinało się żywo w moim umyśle. Pamiętałam doskonale tego mężczyznę, jego

instrukcje i piramidę pomiędzy jego dłońmi. Nie widziałam wewnętrznej części

piramidy, polegałam więc tylko na jego słowach co było w jej środku. Obserwowałam

tylko zewnętrzną powierzchnię piramidy która wydzielała białe pulsujące światło -

jasne gdy on mówił, miękkie kiedy ja mówiłam lub krzyczałam. Myślałam że ów sen,

jak wszystkie inne sny, zwolna rozmyje się w pamięci z upływem czasu. Jednak

wcale tak nie było. Przyłapywałam się w następnych dniach jak w myślach śledziłam

niektóre etapy nieprawdopodobnej budowy tej piramidy. Akademicko rozważałam jak

połączyć tubę wykonaną ze szkła, ze spiralą wykonaną z miedzi i nagle słowo

Daniela Giordano & Jan Pająk - Piramida myśli.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: