Rampling Anne - Ucieczka do Edenu(1).pdf - erotyczne - ares231

ANNE RAMPLING

UCIECZKA DO EDENU

Exit To Eden

Tłumaczyła Ewa Wojtczak

Dla Stana

LISA

ROZDZIAŁ 1

Mam na imię Lisa.

Mierzę metr siedemdziesiąt pięć. Moje włosy są długie, koloru kasztanowego.

Ubieram się głównie w skórę: zawsze noszę wysokie buty, czasami miękkie kamizelki, a od

czasu do czasu nawet skórzane spódniczki. Nakładam też koronki, szczególnie gdy znajdę

takie, jakie lubię: wyszukane, bardzo staromodne, w białym odcieniu śniegu. Mam jasną cerę,

która łatwo się opala, duże piersi i długie nogi. I chociaż nie czuję i nigdy nie czułam się

urodziwa - wiem, że jestem piękna. Gdybym była brzydka, nie pracowałabym w Klubie jako

trenerka.

Kształtne kości twarzy i duże oczy: oto prawdziwe podstawy dla urody, tak mi się

zdaje. Poza tym gęste, ładne włosy i coś, co dodaje wyrazu mojej twarzy, coś, dzięki czemu

wyglądam zazwyczaj słodko, a nawet miło, choć równocześnie - gdy zacznę mówić - z

łatwością wzbudzam strach w niewolniku lub niewolnicy.

W Klubie nazywają mnie Perfekcjonistką i nie jest to byle jaki komplement w takim

miejscu jak Eden, gdzie każdy jest doskonały w jakiejś dziedzinie i gdzie każdy się stara, a

samo staranie jest już częścią przyjemności.

Pracuję w Klubie od dnia jego otwarcia. Pomagałam w jego tworzeniu, w ustalaniu

zasad jego działania, zatwierdzałam jego najwcześniejszych członków i pierwszych

niewolników. Określałam reguły i ograniczenia. Wyobraziłam sobie także i zamówiłam

większość wyposażenia, którego używamy po dzień dzisiejszy. Zaprojektowałam nawet

niektóre bungalowy i ogrody, poranne baseny i fontanny. Sama ozdobiłam ponad dwadzieścia

apartamentów. Liczni naśladowcy naszego Klubu wywołują na mojej twarzy jedynie drwiący

uśmiech. Bo z Klubem żaden przybytek nie może się równać.

Eden jest wspaniały, ponieważ w niego wierzymy. Z tej wiary wynika jego splendor i

panująca tu atmosfera strachu.

Opowiem teraz o pewnym zdarzeniu, do którego doszło w Klubie.

Większa część tej historii zdarzyła się nie na naszej wyspie, lecz w Nowym Orleanie i

na nizinach wokół miasta, a także w Dallas. Jednak te wypadki właściwie się nie liczą.

Ważne, że wszystko rozpoczęło się w Klubie. I niezależnie od tego, co się działo dalej,

najważniejszy jest Klub.

Witajcie w Klubie.

LISA

ROZDZIAŁ 2

NOWY SEZON

Czekaliśmy na pozwolenie lądowania. Ogromny odrzutowiec powoli krążył nad

wyspą jak w trakcie turystycznej wycieczki. Przez okno widziałam całą wyspę - białe jak

cukier plaże, zatoczki i rozległe tereny samego Klubu: wysokie, kamienne ściany i zacienione

drzewami ogrody, olbrzymi kompleks pokrytych dachówką budynków na wpół zasłoniętych

przez mimozę i drzewka czerwonego pieprzu. Dostrzegałam też zagajniki białych i różowych

rododendronów, gaje pomarańczowe, pola pełne maków i wysokiej zielonej trawy.

Przy wejściu do Klubu znajduje się przystań, a za jego terenami ruchliwe lotnisko i

lądowisko dla helikopterów.

Wszędzie można było zauważyć oznaki nowego sezonu.

W porcie stało około dwudziestki migoczących w słońcu srebrem kadłubów

prywatnych samolotów oraz pół tuzina śnieżnobiałych jachtów zacumowanych na

połyskliwej, niebiesko - zielonej wodzie przy brzegu.

„Elizjum” stał już na przystani. Wyglądał jak dziecięca zabawka, zakrzepła w morzu

świateł. Któż mógłby przypuścić, że wewnątrz przebywało ponad trzydzieścioro

niewolników, którzy bez tchu czekali, aż popędzimy ich nagich przez pokład, po trapie i na

brzeg?

Z oczywistych powodów niewolnicy wyprawili się w rejs do Klubu w pełni ubrani.

Jednak zanim otrzymają pozwolenie obejrzenia wyspy, zanim choćby postawią na jej

powierzchni stopę - muszą się rozebrać.

Wolno im wejść tylko nago i w pokorze, a cały ich spakowany dobytek trafia do

jednego z numerowanych pomieszczeń ogromnej piwnicy, gdzie leży aż do dnia ich odjazdu.

Obecnie niewolnika identyfikuje bardzo cienka złota bransoletka na prawym

przegubie z ładnie wygrawerowanymi imieniem i numerem. W początkowym okresie

istnienia Klubu wypisywaliśmy dane mazakiem na gołych ciałach oszołomionych

przybyszów.

Samolot opadł nieznacznie. Unosił się teraz nad dokiem. Cieszyłam się, że mały

spektakl jeszcze się nie zaczął.

Przed inspekcją będę miała niewiele czasu dla siebie - zaledwie godzinkę czy dwie, by

w ciszy swojego pokoju posiedzieć ze szklaneczką dżinu marki „Bombay” z lodem.

Rozsiadłam się w samolocie wygodnie, czując, że całe moje ciało powoli się

rozgrzewa i przenika mnie podniecenie, wypływające z wnętrza na powierzchnię skóry. W

tych pierwszych chwilach niewolnicy zawsze byli tak rozkosznie zaniepokojeni. Bezcenne

uczucie. A był to wszakże dopiero początek emocji, które miał im zaoferować Klub.

Aż się paliłam do powrotu.

* * *

Z jakiegoś powodu każde kolejne wakacje wydawały mi się coraz trudniejsze, a dni

spędzane w zewnętrznym świecie stawały coraz bardziej nierealne.

Wizyta u mojej rodziny w Berkeley była zaś dla mnie wręcz nieznośna, ponieważ

musiałam zbywać stale te same, w kółko zadawane przez nich pytania: Co robię i gdzie

mieszkam przez większa część roku.

- Dlaczego to taki sekret, na litość boską? Dokąd jedziesz?

Były momenty przy stole, gdy zupełnie nie docierało do mnie, co mówi ojciec,

widziałam jedynie jego poruszające się wargi. A gdy mi zadał pytanie, tłumaczyłam się bólem

głowy i złym samopoczuciem, gdyż znowu zgubiłam wątek.

Najlepszymi chwilami, dziwnie wystarczającymi, były te, których nienawidziłam jako

mała dziewczynka: gdy we dwoje wczesnym wieczorem szliśmy wznoszącymi się i

opadającymi ulicami. Ojciec odmawiał różaniec, otaczały nas wczesnonocne odgłosy

dochodzące ze wzgórz Berkeley i nie mówiliśmy do siebie ani słowa. Podczas tych spacerów

nie czułam się aż tak nieszczęśliwa jak w dzieciństwie, lecz spokojna jak ojciec, choć

niewytłumaczalnie smutna.

Pewnego wieczoru pojechałam z siostrą do San Francisco. Zjadłyśmy kolację w

lśniącym małym lokaliku przy North Beach o nazwie „Saint Pierre”. Przy barze stał ktoś, kto

ciągle na mnie patrzył - klasycznej urody młody mężczyzna o wyglądzie prawnika. Nosił

biały dziergany sweter, szarą marynarkę w kurzą stopkę, miał usta gotowe do uśmiechu i

włosy ułożone w niedbałą, jakby potarganą przez wiatr fryzurę. Właśnie tego typu facetów

zawsze unikałam w przeszłości, starając się pozostawać obojętna na ich piękne usta i piękne

twarze.

- Nie oglądaj się teraz - ostrzegła mnie siostra - ale ten mężczyzna zjada cię żywcem.

A ja miałam straszliwą ochotę wstać, podejść do baru i zacząć z nim rozmowę, a

potem wręczyć mojej siostrze kluczyki do samochodu i powiedzieć jej, że spotkamy się

nazajutrz. „Dlaczego nie mogę tego zrobić?”, zadałam sobie pytanie. Tylko z nim

porozmawiać? Był przecież mną zainteresowany i wyraźnie był bez pary.

Rampling Anne - Ucieczka do Edenu(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: