Zabezpieczenie i regeneracja zagrożonych korozja konstrukcji.PDF

KONSTRUKCJE–ELEMENTY–MATERIAŁY

Zabezpieczenie i regeneracja

zagrożonych korozją konstrukcji z betonu.

Elektrochemiczne odtworzenie ochronnych

właściwości otuliny betonowej (cz. IV)

Dr inż. Mariusz Jaśniok, dr hab. inż. Adam Zybura, Politechnika Śląska, Gliwice

1. Wprowadzenie

dowej, a umożliwiających w stosun-

kowo krótkim czasie odzyskanie

przez otulinę betonową właściwo-

ści ochronnych. Przedstawia ono

zasady, technikę i przebieg elek-

trochemicznej ekstrakcji chlorków

oraz realkalizacji skarbonatyzowa-

nego betonu oraz przykłady remon-

towanych obiektów. Problemy elek-

trochemicznej regeneracji konstruk-

cji żelbetowych ujęto obszerniej

w monografii [4].

strukcję. Natomiast objęcie ochro-

ną katodową istniejących budowli

stwarza wiele złożonych proble-

mów. Trudności wiążą się z zapew-

nieniem dobrej przewodności elek-

trycznej zbrojenia oraz prawidło-

wym wykonaniem znacznej liczby

połączeń przewodów instalacji

z prętami. Ponadto umieszczenie

na powierzchni elementów żelbe-

towych układu anodowego wraz

z warstwą otaczającego betonu

powiększa gabaryty, zmienia orygi-

nalny wygląd budowli oraz powo-

duje wzrost obciążeń. Prawidłowe

działanie ochrony katodowej jest

uzależnione od dobrej przewod-

ności elektrycznej betonu, która

występuje w konstrukcjach wilgot-

nych, szczególnie w obecności

chlorków. Natomiast w warunkach

suchych stosowanie ochrony kato-

dowej jest bardzo ograniczone.

W wielu przypadkach technologia

ochrony katodowej może utrudniać

eksploatację lub nie być akcepto-

wana, np. ze względów estetycz-

nych w budowlach zabytkowych.

Istnieje możliwość uniknięcia

wymienionych niedogodności

przez okresowe zintensyfikowanie

towarzyszących ochronie katodo-

wej zjawisk sprzyjających ograni-

czeniu korozji stalowych wkładek

otoczonych betonem. Szczególne

znaczenie ma działanie pola elek-

trycznego oraz reakcje katodowe

na zbrojeniu. Procesy te realizu-

je się podczas krótkiego zabiegu

polegającego na przepływie prądu

stałego między zamontowaną

Okres użytkowania konstrukcji żel-

betowych można przedłużyć, gdy

oprócz prawidłowo wykonanej otu-

liny betonowej zostaną zastoso-

wane zabiegi specjalne. Do takich

zabiegów zalicza się między innymi

pokrywanie powierzchni wkładek

powłokami cynkowymi i z tworzyw

sztucznych oraz ochronę inhibito-

rową substancjami powstrzymują-

cymi lub spowalniającymi korozję

stali. Zabezpieczenie zbrojenia

przed korozją wykonuje się także

zaawansowanymi metodami elek-

trochemicznymi, do których nale-

ży ochrona katodowa – stosowa-

na w konstrukcjach żelbetowych

od lat 70. XX wieku. Wymienione

zagadnienia przedstawiono sukce-

sywnie w cyklu artykułów [1–3].

Niniejszy artykuł stanowiący ostatnią

część tego cyklu, dotyczy kolejnych

metod elektrochemicznych opraco-

wanych na podstawie ochrony kato-

2. Ogólna charakterystyka

elektrochemicznych metod

regeneracji betonu

Ochrona katodowa wymaga mon-

tażu instalacji elektrycznej oraz

ciągłej obsługi od momentu wystą-

pienia procesów korozyjnych aż

do chwili zakończenia użytkowania

obiektu. Projektując obiekt budow-

lany o zakładanej dużej trwałości

można przewidzieć ochronę kato-

dową i przystosować do niej kon-

Rys. 1. Zasady odzyskania przez otulinę właściwości ochronnych w przypadku:

a) ekstrakcji chlorków, b) realkalizacji skarbonatyzowanego betonu; według [4]

PRZEGLĄD BUDOWLANY 7-8/2007

KONSTRUKCJE–ELEMENTY–MATERIAŁY

na powierzchni betonu siatką ano-

dową umieszczoną w elektrolicie

zewnętrznym oraz prętami zbroje-

niowymi konstrukcji (rys. 1).

Siły pola elektrycznego umożli-

wiają przemieszczanie się w cie-

czy porowej betonu jonów i po-

wodują ekstrakcję chlorków

(rys. 1a). Natomiast powstające

na powierzchni zbrojenia jony

wodorotlenowe oraz wnikające

z elektrolitu alkalia sprzyjają realka-

lizacji skarbonatyzowanego betonu

(rys. 1b). Odtwarzanie właściwości

ochronnych otuliny konstrukcji żel-

betowych przez elektrochemiczną

regenerację wdrożono do praktyki

eksploatacyjnej w Norwegii opra-

cowując w 1985 roku sposób eks-

trakcji chlorków oraz w 1987 roku

metodę realkalizacji skarbonatyzo-

wanego betonu [5].

Zasady ekstrakcji chlorków i real-

kalizacji są identyczne jak ochrony

katodowej, jednak dzięki wyższym

parametrom prądowym czas trwa-

nia zabiegu może być ograniczony

do okresu wykonywanej napra-

wy [6]. Przywrócenie właściwości

ochronnych betonu jest możliwe

zarówno w przypadkach korozyj-

nego zagrożenia chlorkami lub

karbonatyzacją, jak też łącznego

uszkodzenia struktury betonu oby-

dwoma niekorzystnymi wpływami

środowiska [7, 8, 9].

Zabiegi elektrochemiczne stanowią

alternatywę napraw wykonywanych

tradycyjnie przez wymianę frag-

mentu otuliny. Jednak dokonując

miejscowej wymiany betonu należy

zwrócić uwagę, że wyeliminowanie

procesów anodowych w części

skorodowanej może spowodować

ich wzbudzenie w sąsiednich stre-

fach, dotychczas nieuszkodzonych

[10]. Przy wyborze sposobu napra-

wy trzeba zatem bezwzględnie

docenić elektrochemiczny aspekt

lokalnej zmiany bezpośrednie-

go środowiska stali zbrojeniowej

i dążyć do zapewnienia jednorod-

nych właściwości uzupełniającej

zaprawy i pozostającego betonu.

Uzyskanie jednorodnych warun-

ków elektrochemicznych na styku

zbrojenia z betonem powinno

przesądzać o wyborze sposobu

zabezpieczenia konstrukcji.

używa się roztwory NaOH, Na 2 CO 3 ,

Ca(OH) 2 oraz zwykłą wodę wodo-

ciągową. Jednak najlepszą sku-

teczność usuwania chlorków stwier-

dzono w nasyconym roztworze

Ca(OH) 2 [13].

Przeważnie zabieg ekstrakcji trwa

8–10 tygodni [11, 12]. Czas ten jest

proporcjonalny do gęstości przy-

jętego prądu. Podstawowym czyn-

nikiem procesu są siły pola elek-

trycznego, które powodują migra-

cję jonów znajdujących się w cie-

czy porowej betonu. Jony ujemne,

zwłaszcza chlorkowe Cl – i wodoro-

tlenowe OH – , przepływają w kierun-

ku anody zewnętrznej, natomiast

występujące naturalnie w cieczy

porowej kationy sodu Na + , potasu

K + i wapnia Ca 2+ przemieszczają

się w kierunku zbrojenia (katody).

Na skutek przepływów wymuszo-

nych polem elektrycznym zmienia

się rozkład koncentracji poszcze-

gólnych jonów. W szczególności

na powierzchni zbrojenia zmniejsza

się koncentracja jonów chlorkowych.

Jony chlorkowe migrując przez sys-

tem porów kumulują się w elektroli-

cie zewnętrznym oraz utleniają się

na siatce anodowej [12].

Po włączeniu źródła prądu zbro-

jenie elementu żelbetowego staje

się katodą, na której powierzchni

przebiegają reakcje redukcji wodo-

ru i elektrolizy wody [7, 14].

3. Przebieg elektrochemicznej

ekstrakcji chlorków

W razie zagrożenia konstrukcji żel-

betowej korozją chlorkową, uszko-

dzenie zbrojenia może zostać

powstrzymane w wyniku odsole-

nia betonu za pośrednictwem pola

elektrycznego [5, 11, 12]. Na sku-

tek elektrochemicznego odsalania

zmniejsza się koncentracja jonów

chlorkowych przy powierzchni zbro-

jenia. Zmniejszenie koncentracji

jonów chlorkowych poniżej warto-

ści 0,4% masy cementu umożliwia

odbudowanie pasywnej warstewki

tlenkowej w miejscach wcześniej

aktywnych i zahamowanie przebie-

gu reakcji anodowych. Schemat

procesu ekstrakcji chlorków przed-

stawiono na rysunku 2.

Powierzchnię zawierającego chlo-

rek betonu 1 pokrywa się elektro-

litem 2 , w którym umieszcza się

metalową siatkę 3 . Siatkę 3 łączy

się z biegunem dodatnim źródła

prądu stałego 4 , natomiast zbro-

jenie 5 elementu żelbetowego

z biegunem ujemnym tego źródła.

Przeważnie stosuje się prąd o natę-

żeniu 0,5–1,0 lub maksymalnie

2,0 A/m 2 powierzchni betonu oraz

napięcie 8–36 V [11]. Jako elektrolit

(1)

(2)

Wskutek reakcji katodowej (2)

w otoczeniu prętów zbrojeniowych

tworzą się jony wodorotlenowe.

Powstawanie jonów wodorotleno-

wych zwiększa odczyn zasado-

wy cieczy porowej, ograniczając

dodatkowo korozyjne działania

chlorków. Natomiast wydzielanie

w reakcji katodowej (1) gazowego

wodoru stwarza zagrożenie zbro-

jenia. Zagrożenie to jest związane

z możliwością wnikania atomów

H w strukturę stali zbrojeniowej

i powstania tzw. kruchości wodoro-

Cl Cl

Rys. 2. Schemat procesu elektroche-

micznej ekstrakcji chlorków z betonu;

według [11, 12] – opis w tekście

PRZEGLĄD BUDOWLANY 7-8/2007

KONSTRUKCJE–ELEMENTY–MATERIAŁY

elektrycznego, mechanizm realka-

lizacji jest bardziej złożony. Oprócz

wymienionych zjawisk elektrolizy

i elektromigracji jonów, szczegól-

ne znaczenie ma elektroosmoza

powodująca wtłaczanie z zewnątrz

zasadowego elektrolitu do porów

betonu [5, 12, 15]. Do zjawisk wspo-

magających realkalizację zalicza się

także absorpcję roztworu elektroli-

tu zewnętrznego oraz dyfuzję jego

składników.

elektroliza

elektromigracja

beton

elektroosmoza

elektrolit Na CO

Rys. 3. Schemat procesu elektrochemicznej realkalizacji betonu

5. Technika ekstrakcji chlor-

ków i realkalizacji betonu

wej (zmniejszającej jej wytrzyma-

łość) oraz obniżeniem przyczep-

ności zbrojenia do betonu, wsku-

tek rozklinowującego działania

gromadzącego się gazowego H 2 .

Stosowane obecnie do zabiegu

parametry prądu zapewniają two-

rzenie się wodoru w niedużych

ilościach, pozwalających na jego

odprowadzenie przez pory beto-

nu bez wystąpienia niekorzystnych

skutków.

tlenkowej na obszarze wcześniej

aktywnym powoduje powstrzyma-

nie procesów korozyjnych. Ponadto

zmiana składu cieczy porowej

w bezpośrednim otoczeniu wkładek

wpływa znacząco na zmniejszenie

niebezpieczeństwa ponownego

rozwoju korozji. Schemat proce-

su elektrochemicznej realkalizacji

przedstawiono na rysunku 3.

Podobnie jak podczas ekstrakcji

chlorków, powierzchnię skarbona-

tyzowanego betonu pokrywa się

alkalicznym elektrolitem 1 , w którym

umieszcza się siatkę anodową 2 .

Siatkę 2 oraz zbrojenie 3 elementu

żelbetowego łączy się ze źródłem

prądu stałego 4 . Elektrolitem jest

najczęściej roztwór węglanu sodu

(Na 2 CO 3 ) [12, 15]. Składniki elek-

trolitu przemieszczają się systemem

porów do wnętrza betonu.

Pomimo identycznego jak w pro-

cesie ekstrakcji chlorków układu

Pierwszy eksperymentalny zabieg

ekstrakcji chlorków wykonano w

Norwegii w kąpielisku w Trondheim.

Zastosowano napięcie 15 V oraz

prąd o gęstości 0,8 A/m 2 beto-

nu. Podczas trwającego 9 tygodni

zabiegu powstrzymano zaawanso-

wany proces korozji zbrojenia.

Zastosowany sposób opatentowa-

no w 1985 roku [5], jako technolo-

gię Norcure [16, 17, 18]. Do zabie-

gów wykonywanych technologią

Norcure stosuje się sprzęt systemu

Martech . Rozwiązania opracowane

początkowo do ekstrakcji chlor-

ków przystosowano następnie

do realkalizacji skarbonatyzowane-

go betonu i opatentowano w 1987

roku [5, 18].

Zabieg wykonywany technologią

Norcure rozpoczyna się od przy-

gotowania zbrojenia konstrukcji.

Liczba połączeń zbrojenia z biegu-

nem ujemnym źródła prądu zależy

od ciągłości elektrycznej prętów.

Przeważnie przyjmuje się jedno

połączenie na 50 m 2 betonu [16,

19]. Ciągłość elektryczną zbro-

jenia określa się na podstawie

pomiarów oporności. Zaleca się,

aby między sąsiednimi punktami

połączenia opór wynosił około

1,0 Ω. W praktyce dopuszcza się

opory większe, dochodzące nawet

do 10,0 Ω [16]. Przewody łączą-

ce zbrojenie wymagają na styku

z betonem bardzo starannej izola-

cji, np. z żywicy epoksydowej [19].

System anodowy składa się z siatki

metalowej osadzonej w zbiorniku

elektrolitu na powierzchni betonu.

4. Procesy realkalizacji skar-

bonatyzowanego betonu

Głównym celem procesu elektro-

chemicznej realkalizacji jest odtwo-

rzenie w betonie otuliny wysokiego

odczynu zasadowego cieczy poro-

wej, umożliwiającego odbudowanie

na powierzchni stali zbrojeniowej

zwartej warstewki pasywnej [8,

14]. Powtórne powstanie warstewki

Rys. 4. Rozwiązania techniczne stosowane podczas ekstrakcji chlorków i real-

kalizacji: a) elektrolit natryskowy, b) wodoszczelne kasety; 1 – beton konstrukcji,

2 – siatka anodowa, 3 – źródło prądu, 4 – włókna celulozowe, 5 – pojemniki

kasetonowe, 6 – elektrolit

PRZEGLĄD BUDOWLANY 7-8/2007

KONSTRUKCJE–ELEMENTY–MATERIAŁY

oraz po zakończeniu procesu.

Postęp odzyskiwania przez otuli-

nę właściwości ochronnych określa

się na rozdrobnionych próbkach

betonu lub wyciętych rdzeniach.

Miejsca pobrania próbek planuje

się w pobliżu prętów zbrojenio-

wych oraz między prętami. Ocenę

wykonuje się fabrycznymi zestawa-

mi testów do określania zawartości

chlorków lub zasięgu karbonatyza-

cji [16, 17]. Precyzyjniejsze badania

polegają na analizach chemicznych

modelowych roztworów cieczy

porowych wykonanych z pobrane-

go betonu. W przypadku uzyskania

wyników odbiegających od ocze-

kiwanych i wskazujących na błędy

metodologiczne lub laboratoryjne,

przeprowadza się badania kontrol-

ne na wzorcowych próbkach o zna-

nej zawartości chlorków lub stopniu

karbonatyzacji. Zabieg realkalizacji

trwa 4–12 tygodni [6, 16].

Po stwierdzeniu, że w otoczeniu

zbrojenia stężenie chlorku jest

mniejsze od 0,4% masy cementu

lub ciecz porowa charakteryzuje się

wskaźnikiem pH >11,0 zabieg elek-

trochemiczny można zakończyć

[17]. Dalszą ocenę skuteczności

naprawy na podstawie pomiarów

rozkładu potencjału stacjonarne-

go lub bardziej zaawansowanych

badań polaryzacji liniowej przepro-

wadza się dopiero po upływie 2–3

miesięcy. Okres ten jest potrzebny

do cofnięcia się ujemnej polaryza-

cji zbrojenia, powstającej podczas

przepływu prądu elektrycznego.

Dopiero po wykonaniu kontrolnych

pomiarów elektrochemicznych

można podjąć decyzję o demon-

tażu osprzętu i pracach wykoń-

czeniowych, albo kontynuowaniu

zabiegu na całym obiekcie lub jego

fragmentach – por. [16, 18].

Podczas prac wykończeniowych

powierzchnię betonu myje się

wodą, natomiast ubytki betonu

w miejscach odkuć i pobrania pró-

bek uzupełnia zaprawą do napraw.

W odpowiedzialnych konstrukcjach

eksploatowanych w agresywnych

środowiskach zaleca się instalo-

wanie elektrod porównawczych

pozwalających na kontrolowanie

Rys. 5. System komputerowego monitorowania i regulacji zabiegów elektroche-

micznych: 1 – zbrojenie elementu żelbetowego, 2 – siatka anodowa, 3 – elektrolit,

4 – zestaw prostowników, 5 – sterownik, 6 – komputer; według [23]

Charakterystyczne rozwiązania

systemów anodowych przedsta-

wiono na rysunku 4.

Początkowo stosowano siatkę sta-

lową, ulegającą jednak szybkiemu

uszkodzeniu. Obecnie siatka anodo-

wa jest wykonywana z tytanu platy-

nowanego, który umożliwia bezawa-

ryjne wielokrotne użycie. W przypad-

ku ekstrakcji chlorków, elektrolit sta-

nowi najczęściej nasycony roztwór

Ca(OH) 2 lub woda wodociągowa,

natomiast realkalizację przeprowa-

dza się używając jednomolowego

roztworu Na 2 CO 3 [17, 18, 19].

Elektrolit utrzymuje się na powierz-

chni betonu i siatki anodowej

za pośrednictwem narzuconych

agregatem włókien celulozowych,

tkaniny filcowej lub pojemników

kasetonowych [17, 18]. Stosując

włókna celulozowe, siatkę anodo-

wą mocuje się na listwach drew-

nianych lub uchwytach z tworzywa

sztucznego. Tkanina filcowa jest

używana w przypadku zabiegów

prowadzonych na dużych płasz-

czyznach poziomych, np. płytach

mostów. Siatka anodowa znajdu-

je się między dwiema warstwami

tkaniny tworząc gotowy zestaw

przygotowany do użycia w rol-

kach. Zarówno narzucone włókna

celulozowe, jak i tkanina filcowa

podczas zabiegu jest regularnie

zwilżana. Pojemniki kasetonowe są

wykonane z tworzywa sztucznego

i mają wbudowaną siatkę anodo-

wą. W styku z powierzchnią betonu

znajduje się elastyczna uszczelka

piankowa zabezpieczająca przed

wyciekiem elektrolitu. Kasety sto-

suje się do zabiegów wykonywa-

nych na oddzielnych, mniejszych

obszarach o gładkiej i płaskiej

powierzchni betonu.

Zasilanie realizuje się prostow-

nikami umożliwiającymi regula-

cję prądu przy napięciu 10–40 V.

Po włączeniu zasilania gęstość

prądu w układzie doprowadza się

do optymalnego poziomu 1,0 A/m 2

betonu [16, 18, 19]. Przebieg pro-

cesu nadzoruje się prowadząc cią-

głą obserwację prądu i napięcia.

Zmiany parametrów elektrycznych

wskazują potrzebę nawilżenia ukła-

du anodowego.

Znajdujące się w systemie Martech

prostowniki automatycznie dosto-

sowują różnicę potencjałów mię-

dzy anodą i katodą do żądanej

gęstości prądu wyjściowego [16,

23]. Działaniem układu elektroche-

micznego steruje system kompu-

terowego monitorowania i regu-

lacji. Program bieżąco rejestruje

przebieg procesu, sprawdza pracę

urządzeń generujących prąd oraz

informuje o występujących odchył-

kach (rys. 5).

Kontrolę postępu odsalania lub

realkalizacji przeprowadza się

przed zabiegiem, w jego trakcie

PRZEGLĄD BUDOWLANY 7-8/2007

KONSTRUKCJE–ELEMENTY–MATERIAŁY

gu wykonanego na pozostałych

powierzchniach.

Ekstrakcję chlorków zastosowano

z pomyślnym skutkiem w 1990 ro-

ku do zabezpieczenia żelbeto-

wej ściany tunelu drogowego

w Szwajcarii (autostrada N5, obiekt

nr S108) [22]. Ścianę tunelu o dłu-

gości 26 m wykonano w 1968 roku.

W pobliżu poziomu jezdni zawar-

tość chlorków w betonie była bar-

dzo duża i dochodziła do 3% masy

cementu. W miejscach położonych

powyżej 1 m od poziomu drogi

stężenie jonów Cl – nie przekracza-

ło 0,4%. Na powierzchni ściany

elektrolit stabilizowano za pośred-

nictwem natryskiwanych włókien

celulozowych, natomiast anodo-

wą siatkę tytanową mocowano

do drewnianych listew. Zabieg

trwał 8 tygodni. Napięcie wynosiło

36–40 V, natomiast gęstość prądu

początkowo przyjęto równą 0,75

A/m 2 , a następnie zmniejszono

do wartości 0,3 A/m 2 .

Rozkład całkowitego stężenia

chlorków wolnych i związanych

w kierunku grubości ściany tunelu

zamieszczono na rysunku 8. Ujęto

wyniki badań w trzech charaktery-

stycznych miejscach oraz wartości

średnie przed zabiegiem i po eks-

trakcji.

Analizując wyniki chemicznych

badań próbek pobranych ze ścia-

ny tunelu zauważono, że proces

ekstrakcji powodował w miejscach

o największej zawartości chlorków

210 m

2,0

1,5

1,0

0,5

0,0

Rys. 6. Ekstrakcja chlorków przeprowadzona na moście Lingenau w Austrii: a)

schematyczny widok mostu, b) redukcja chlorków na podstawie badań jednej z

pobranych próbek rdzeniowych; 1 – przed zabiegiem, 2 – po zabiegu [20]

stanu zbrojenia przez dłuższy czas

po zabiegu [16]. Dodatkowym

zabezpieczeniem może być

zewnętrzna powłoka spełniająca

często funkcje dekoracyjne.

lokrotnie przekraczając stężenie

krytyczne wynoszące 0,07% tej

masy. Zabieg wykonano stosując

włókna celulozowe oraz siatkowe

anody tytanowe. W ciągu 8 tygodni

zredukowano chlorki do 42–87%

stężenia początkowego. Pomiary

potencjału stacjonarnego i polary-

zacji liniowej wskazywały na zacho-

wanie stanu pasywnego zbroje-

nia w ciągu 3 lat od chwili prze-

prowadzenia ekstrakcji. Rysunek

7 ujmuje zmiany liczby pomiarów

potencjału stacjonarnego o warto-

ściach wskazujących na zagroże-

nie korozyjne (–350 < E kor ≤ –200

mV Cu/CuSO 4 ), które określono

na zorientowanych względem

stron świata powierzchniach filaru.

Wyniki uzyskane na powierzchni

północnej niepoddawanej ekstrak-

cji wykazują skuteczność zabie-

6. Przykłady regeneracji obiek-

tów metodą ekstrakcji chlorków

Opatentowaną w 1985 roku tech-

nologię Norcure w pierwszej kolej-

ności zastosowano do regeneracji

obiektów komunikacyjnych zagro-

żonych korozją chlorkową. Duża

wilgotność betonu oraz obecność

w cieczy porowej jonów Cl – uła-

twiały przepływ prądu i sprzyjały

odzyskaniu właściwości ochron-

nych.

Na elektrochemiczne usunięcie

chlorków z betonu zdecydowano

się podczas remontu łukowego

mostu autostradowego Lingenau

w regionie Vorarlberg w Austrii [20]

– rys. 6a. Most o rozpiętości łuku l

= 210 m został wzniesiony w 1968

roku Po ponad 30-letniej eksplo-

atacji stężenie chlorków w beto-

nie osiągnęło 2% masy cementu.

Zabieg wykonywano przez 5 tygo-

dni uzyskując redukcję chlorków

o 67% w porównaniu z zawartością

początkową – rys. 6b.

Latem 1989 roku metodą Norcure

przeprowadzono ekstrakcję chlor-

ków z betonu filarów mostu dro-

gowego Burlington Bay Skyway

w stanie Ontario w Kanadzie [5,

21]. Zawartość chlorków docho-

dziła do 0,2% masy betonu, wie-

100

Strona

północna

zachodnia

południowa

wschodnia

Czas po ekstrakcji [miesiąc]

Rys. 7. Zmiany potencjału stacjonarnego wskutek ekstrakcji chlorków na jed-

nym z filarów mostu Burlington Bay Skyway w stanie Ontario w Kanadzie [21]

PRZEGLĄD BUDOWLANY 7-8/2007

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: