CHRYSTUS W AGONII.pdf

CHRYSTUS W AGONII

CUDOWNY KRUCYFIKS Z LIMPIAS

Limpias to miejscowość w północnej Hiszpanii. Choć znajduje się na

znanym i uczęszczanym szlaku turystycznym, to jednak jest oddalona od

ruchliwych dróg. Położona w okolicy górzystej, z pięknymi widokami

dokoła, blisko morza, powietrze jest tu wspaniałe i czyste. Dojechać

najłatwiej samochodem albo taksówką z Laredo, odległego o 8 km.

Najbliższym lotniskiem jest Bilbao.

Sklepików w Limpias jest niewiele. Szkoła, poczta, lekarz, jeden ksiądz i jeden kościół z XVI

wieku. Mury pochodzą z XIV wieku. Mieścił się tam kiedyś klasztor. Na zewnątrz kościół ma

prosty kształt. Wygląda skromnie. Wnętrze jest za to bogate. Ołtarze, w stylu barokowym, pełne

są złoconych ozdób.

NIEZWYKŁY KRZYŻ

Uwagę przyciąga w kościele przede wszystkim Krzyż. Jest umieszczony w głównym ołtarzu.

Ma 2,30 m wysokości. Ciało Chrystusa na Krzyżu, naturalnej wielkości, przedstawione jest bez

znaków wycieńczenia, jednak Twarz, z oczami wzniesionymi ku górze, wyraża ból i modlitwę.

Krucyfiks ten znany jest nie tylko w Hiszpanii, lecz również poza jej granicami. Mówi się o

nim: Jezus w Agonii.

Wśród znawców historii sztuki, zdania na temat tego, kto był rzeźbiarzem tego dzieła, są

podzielone. Niektórzy uważają, że Montanes, inni twierdzą, że Menas. W każdym razie

reprezentuje ono szkołę sewilską z XVIII w. Pewne jest, że w połowie XVIII w. Krucyfiks

znajdował się w posiadaniu zacnego i zamożnego człowieka nazwiskiem don Diego de la Piedra

y Sacadura, który mieszkał nad morzem, w mieście Kadyks.

Cudowne ocalenie

Jak przekazuje tradycja, w r. 1755 wskutek trzęsienia dna morza, miasto znalazło się w

niebezpieczeństwie zalania falami morskimi. Mieszkańcy Kadyksu zorganizowali uroczystą,

błagalną procesję ze szczególnie czczonymi obrazami i figurami, lecz sytuacja stawała się coraz

groźniejsza. Wyruszono z drugą procesją. Tym razem silni mężczyźni nieśli Krzyż z Jezusem w

Agonii. Gdy zbliżyli się ku rozszalałym falom morskim, zaczęły ustępować przed Krzyżem.

Postępowali coraz dalej od brzegu, a fale cofały się. Ludzie uznali to zjawisko za cud. Miasto

zostało uratowane.

Później, na prośby i nalegania mieszkańców, właściciel przekazał Krzyż jednemu z kościołów w

Kadyksie, aby można mu było oddawać publiczną cześć. Po jego śmierci, zgodnie z

testamentem jaki zostawił, Krzyż jako dar, umieszczony został w kościele w Limpias,

miasteczku, z którego pochodził don Diego de la Piedra. Od tej pory Chrystus w Agonii był tam

czczony i słynął łaskami.

NIEZWYKŁE

ZJAWISKO

W latach 1919 i 1920

zaczęto obserwować i

notować niezwykłe

zjawiska, które

powtarzały się często.

Krótko można by je

opisać następująco:

Wielu ludzi spostrzegało, że Jezus zachowywał się tak, jakby był żywy i naprawdę umierał

właśnie na krzyżu. Poruszał oczami lub spragnionymi ustami. Zmieniał się wyraz Jego oblicza i

barwa Twarzy. Ciało pokrywało się śmiertelnym potem. Krew spływała z Jego ran i spod

Korony Cierniowej.

Nie wszyscy widzieli te same poruszenia i zmiany. Na niektórych Jezus spoglądał oczami

pełnymi miłości. Inni doświadczali spojrzenia gniewu, a we wszystkich przypadkach skutki tych

przeżyć posiadały znaczenie zbawienne. Notowano nagłe nawrócenia, niezwykłe uzdrowienia i

umocnienie wiary.

Pierwsze zdarzenie tego rodzaju miało miejsce podczas ostatniego dnia Misji, w Wielkim

Poście, w czasie kazania o. Agatangelusa, kapucyna, w dniu 30 marca 1919 r. Mała

dziewczynka, w pobliżu ołtarza, zawołała: „Ojcze, ten Chrystus porusza się i patrzy na mnie” .

Uspokojono dziecko, lecz wkrótce inne dzieci mówiły, że widzą poruszającego się na Krzyżu

Jezusa. Niektórzy dorośli też spostrzegli ten fenomen. I – jak podaje o. Gaspar de Cebrones,

gwardian kapucynów z Coruny – nastał „jeden krzyk bólu i żalu za popełnione grzechy” . Ludzie

prosili i błagali o przebaczenie i miłosierdzie.

ŚWIADKOWIE

Świadectwa tych cudownych wydarzeń – składane pod przysięgą przez różnych ludzi: lekarzy,

księży, zakonników, zakonnice, biskupów, adwokatów, żołnierzy, kobiety, mężczyzn i dzieci –

przechowywane są w zakrystii kościoła. Zostały też opublikowane w pismach katolickich.

Świadectwa lekarzy i studentów medycyny, ujęte w sposób naukowy, opisywały dokładnie

wszystkie stopnie Agonii, jakie widzieli u Jezusa na Krzyżu w Limpias. Rozprawiono się w ten

sposób również z zarzutami sugestii, autosugestii, lub zbiorowej histerii, wykluczając je

całkowicie.

Przychodzili do kościoła innowiercy, a także niewierzący. Niektórzy z ciekawości, inni, by

wyszydzić głupotę wiernych, którym – jak sądzili – „coś się przywidziało”. I zdarzało się, że

właśnie owi sceptycy, pod wpływem jednego, gniewnego spojrzenia Jezusa, padali na kolana

wołając o litość i przebaczenie.

Doktor praw, obywatel Valadolid, złożył następujące oświadczenie: „Zaświadczam pod

przysięgą, że dzisiaj, 29 lipca 1919 r., w kościele Limpias, wbrew oczekiwaniu, a nawet, prawdę

mówiąc, nie wierząc w to wszystko, widziałem kilka razy, jak Pan Jezus zwrócił swe oczy

najpierw w lewą, potem w prawą stronę, a wreszcie je zamknął i oblicze Jego zniknęło, jakby w

dymnej zasłonie, która przesunęła się i Oblicze Jego ukazało się znowu otoczone Boską

światłością, której cześć oddaję”.

DOBRE OWOCE

W owym czasie w parafii Limpias nastąpiła gwałtowna przemiana. Umocniła się wiara. Gorliwy

duszpasterz, don Eduardo Miquelli, który przez 30 lat bezskutecznie walczył z obojętnością

swych parafian, w r. 1919 zaczął rozdawać około 1500 komunii tygodniowo, podczas gdy

poprzednio wystarczało 50 hostii miesięcznie.

Cuda powtarzały się z różną częstotliwością, a było ich tak wiele, że zaczęto wydawać

miesięczny biuletyn informacyjny pt.: «Ecos de la Cruz».

PRÓBA

BADANI

Dwóch

doktorów

medycyn

przybyło

w imieniu

swych

licznych

kolegów

Limpias, aby dla tych niezwykłych zjawisk znaleźć naukowe wytłumaczenie. Za zezwoleniem

księdza podjęli staranne badania, aby przestudiować wszystkie możliwości naukowego

wytłumaczenia. Wielkie było zdziwienie jednego z nich, gdy zobaczył poruszenie ciała

Chrystusa i następnie stanu agonii. Wobec tego oczywistego faktu, obaj opuścili kościół i

przyznali, że cudów, o których mowa, nie można wytłumaczyć naukowo.

ŚWIADECTWO BISKUPA

Ks. biskup z Pinar del Rio, z Kuby, doznał łaski oglądania całego przebiegu Agonii Jezusa na

Krzyżu. Potem, po powrocie do swego kraju, w pięknym liście pasterskim rozważał cuda

Chrystusa w świetle Pisma Świętego i Nauki Kościoła. W gruntowny sposób uzasadniał, że nie

są one ani dziełem szatana, ani oszukiwaniem. Sam głęboko przekonany, że pochodzą one od

Boga, pisał:

„Chrystus chce świat i ludzi przyciągnąć do siebie. Ponieważ pragnie miłości, ukazuje nam, jak

cierpi, bo cierpienie i miłość pozostają w ścisłej zależności od siebie. Chrystus jest Pięknością

nieba i Imię Jego jest najcudniejsze... Umarł za nas. My zaś Nim gardzimy, a świat Go

prześladuje. On niweczy grzech i niszczy panowanie szatana, ratuje dusze, które piekielny

złodziej Mu wykrada. Chrystus życzy sobie żalu, wiary, miłości, czystości, umartwienia, pokory

i łagodności. Chrystus pragnie, abyśmy wzięli krzyż na ramiona i szli za Nim. Chrystus żąda

pokuty.”

Niezwykłe zjawiska na Krzyżu w Limpias powtarzały się, choć rzadziej do 1935 r. Potem

wybuch wojny domowej wielu uniemożliwił pielgrzymowanie. Obecnie Chrystus w Agonii

nadal słynie łaskami i znany jest nie tylko w całej Hiszpanii, ale także w Ameryce Łacińskiej i

w niektórych krajach europejskich.

moja pielgrzymka

Niedawno temu pojechałam do Limpias. Miałam możność przekonać się na miejscu, że

Chrystus na Krzyżu – mimo, że na Swej Twarzy ma tak przejmująco wyrażony stan Agonii –

promieniuje Pięknem i Spokojem.

Obecny proboszcz parafii, ks. Adolfo Munoyerro, mówił mi, że początkowo nie podjęto starań o

oficjalne zatwierdzenie przez Kościół wydarzeń w Limpias jako cudownych. Parafia była

biedna, brak było funduszy. Później pewien kapłan podjął odpowiednie kroki, lecz umarł, zanim

dokończył swego dzieła.

Istnieje jednak oficjalne zatwierdzenie kultu Chrystusa w Agonii w Limpias. Ks. Adolfo

pokazywał mi dotyczące tej sprawy oryginały pism i dokumentów. Najstarszy pochodzi od

Papieża Piusa VI z XVIII wieku. Inne wydane były przez Biskupów hiszpańskich w latach

1919-20, a także później. Wydano także postanowienia dotyczące spraw liturgicznych oraz

przyznano odpusty osobom modlącym się przed tym Krzyżem lub biorącym udział w

niektórych nabożeństwach w kościele w Limpias.

Do sanktuarium w Limpias przybywają pielgrzymki z Niemiec, Belgii i innych krajów.

Najczęściej są to pielgrzymki autokarowe, jednodniowe, z terenów Hiszpanii. Przyjeżdżają

także grupy na kilkudniowe rekolekcje.

Ks. Adolfo Munoyerro napisał we wstępie do broszurki o Jezusie w Limpias, wydanej w języku

hiszpańskim, że są dwa rodzaje odwiedzających to sanktuarium. Jedni przybywają, aby modlić

się i przystępować do Sakramentów św. Drudzy, to przejeżdżający tą trasą turyści i

wycieczkowicze, którzy wstępują do kościoła, aby popatrzeć.

W czasie kilkudniowego pobytu w Limpias, moja towarzyszka i ja, miałyśmy okazję spotykać

wyłącznie ten drugi rodzaj odwiedzających. Wchodzą do kościoła jak do muzeum. Rozmawiają

głośno, obchodzą dokoła wnętrze i zapalają świeczki, wychodzą.

Niektórzy na chwilę zatrzymują się przed Jezusem na Krzyżu. Stoją. Mimo że jest On tam

obecny także w Eucharystii, rzadko ktoś klęka.

Nie wiem, jak jest w dniach szczególnych uroczystości w połowie września lub podczas

procesji, w której nosi się Krzyż zrobiony na podobieństwo znajdującego się nad głównym

ołtarzem. Ks. Munoyerro mówił, że życie religijne nie jest tu obecnie zbyt głębokie, poza

małymi wyjątkami. Podawał różne powody.

W dni powszednie, w Limpias odprawiana jest jedna Msza św. wieczorem, na którą przychodzi

mała grupa ludzi. Na jedynej Mszy św. niedzielnej nie było chyba więcej niż 200 osób. Biorąc

pod uwagę, że Limpias liczy sobie 1200 mieszkańców, niewielu uczęszcza regularnie do

kościoła.

SAMOTNOŚĆ BOGA

Bóg pragnie naszej ludzkiej miłości. On, Który wystarcza sam sobie, pragnie jednak, aby

człowiek – Jego stworzenie – kochał Go, uwielbiał i czcił.

W czasie naszego pobytu, kościół w Limpias przeważnie był pusty, a słynący łaskami Jezus

wydał się nam OSAMOTNIONY. Czy nie jest to symbolem naszych czasów? Osamotniony,

choć przez wielu znany.

Przed odjazdem obiecałyśmy ks. Adolfo, że do niego napiszemy. Powiedział, że gdybyśmy

zapomniały jego nazwisko lub dokładny adres, list trafi do jego rąk, jeśli na kopercie napiszemy

tylko: EL SANTO CRISTO DE LIMPIAS. Espana

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: