Trawy niskie-zwane podszywkowymi osiagaja wzrost ok. 80 cm tworza dużo skróconych pędów wegetatywnych ulistnienie skupione w dolnej czesci źdzbła
Trawy wysokie-zwane nadrostowymi dochodzą do 150-200 cm wysokości wykształcają przede wszystkim wydłużone pędy wegetatywne źdzbła równomiernie ulistnione
Trawy luźnokępkowe-węzeł krzewienia płytko umieszczony pod powierzchnią gleby pędy potomne wyrastają pozapochwowo i są luźno ułożone ta forma wzrostu jest bardzo korzystna gdyz prowadzi do wytwarzania równomiernej darni
Trawy rozłogowe- węzeł krzewienia umieszczony głęboko w glebie trawy tworzą rozłogi z których węzłów wyrastaja pojedyńcze pędy nadziemne tworza darń wyrównaną ale luźną przyczyniaja się do wypełniania luk między trawami kępkowymi
Trawy rozłogowo-luźnokępkowe-jet to forma pośrednia w której liczne krótkie rozłogi podziemne łączą niewielkie luźno rozrzucone kępki ta forma krzewienia przyczynia się do równomiernego zadarniania
Trawy zbitokępkowe-trawy maja węzeł krzewienia nad powierzchnia gleby pędy potomne wyrastają śródpochwowo i są ułożone ściśle obok siebie
AGROSTIS – Mietlica białawaAgristis gigantea. Rośnie na gl. Wilgotnych i mokrych . Najlepiej rozw. Się w warunkach lekko kwaśnego lub alkaicznego odczynu gleby. B. korzystny skład chem. I wysoka smakowitość. Wykorzystywana do zakładania trawników. Mietlica rozłogowa Agrostis stolonifera wyst. na wilgotnych i mokrych łąkach także nad brzegami wód. Dość dobra wartość pok. Rolniczo bez użyteczna. Wykorzyst. do zakł. trawników. Mietlica pospolita Agrostis capillaris. Dobrze rozw. się na glebach b. ubogich w skl. pok. suchych o niskim odczynie. Lubi miejsca silnie nasłonecznione. Chętnie zjadana przez zwierzęta. Nie źle plonuje. Mietlica psia Agrostis canina. Dobrze znosi udeptywanie i częste koszenie. Wyst. na silnie wilgotnych łąkach i pastwiskach. Nie ma znaczenia paszowego.
ALOPECURUS – Wyczyniec łąkowy Alopecurus pratensis. Wyst. na żyznych wilgotnych okresowo zalewanych łąkach trwałych położonych w dolinach rzecznych. Trawa trwała o wysokiej wart. pastewnej, dobrze plonuje. Wyczyniec kolankowaty Alopecurus geniculatus. Rośnie na gl. wilgotnych na łąkach i pastwiskach. W miejscach zalewanych żyznymi namułami, o okresowo stagnującej wodzie. Wrażliwy na niedobór wody. Chętnie zjadana przez zwierzęta. Spełnia funkcję przeciw erozyjną. Plony siana są małe.
ARRHENATHERUM – Rajgras wynisły Arrhenatherum elatius. Wrażliwy na niskie koszenie, udeptywanie i wypasanie. Rrośnie na gl. suchych i średnio wilgotnych, żyznych zasobnych w wapń i próchnicę, dobrze nasłonecznionych. Stosowany na łąki trwałe. Daje wysokie plony wartościowego siana. Przydatny do zadarniania skarp.
BROMUS – Stokłosa bezostna Bromus inermis – Wymag gl. przewiewnych, żyznych zasobnych w wapń i próchnicę, o odczynie obojętnym. Lubi dobre nasłonecznienie. Cenna trawapestewna trwałych łąk kośnych. Daje wysokie plony wartościowej paszy. Wykorzystywana do zadarniania skarp nasypów i rowów. Stokłosa obiedkowata Bromus willdenowii. Trawa dwuletnia, rośnie na gl. mineralnych średnio zwięzłych, żyznych zasobnych w wapń, o odczynie obojętnym daje wysokie plony wartościowej paszy. Stokłosa miękka B. hordeaceus – Trawa 1-roczna. Preferuje gleby suche i umiarkowanie wilgotne, mało żyzne przewiewne. Bezwartościowa pod względem paszy, omijana przez zw. bo jest omszona.
DACTYLIS – Kupkówka pospolita Dactylis glomerata. Jest azotolubna, po skoszeniu bujnie odrasta, wyst. na gl. umiarkow. wilgotnych, żyznych, zasobnych w skł. min., głównie azot i potas. Dobrze plonująca trawa pastewna, siano o wysokiej jakości. Wykorzystywana do renowacji użytków zielonych
FESTUCA- Kostrzewa łąkowa Fetuca pratensis rośnie na glebach żyznych średnio zwięzłych i umiarkowanie wilgotnych. Dobrze rozwija się na wielu typach gleb od mineralnych po organiczne. Lubi odczyn obojętny a nawet zasadowy. Nie znosi stanowisk suchych. Bardzo wartościowa, dobrze plonująca trawa pastewna. Wysoka smakowitość. Kostrzewa trzcinowa F. Arundinacea występuje na różnych typach gleb mineralnych i organicznych, wilgotnych. Wartość pastewna dośc dobra, ale tylko w wypadku wczesnego terminu zbioru. Kostrzewa czerwona F. Rubra duża odporność na trudne warunki klimatyczne. Przystosowuje się do różnych siedlisk od suchych i ubogich do zyźniejszych i śrdnio wilgotnych. Trawa trwała, dobra wartośc pokarmowa, Kotrszewa nitkowa i różnolistna.
GRYCERIA – Manna mielec Glyceria maxima dobrze odrasta po skoszeniu. Wrażliwa na zacienienie i niedostatek tlenu w wodzie. Występuje na podmokłych zalewanych żyznymi wodami łąkach. Manna jadalna G. Fluitans występuje na zamulonych brzegach zbiorników wodnych i mokrych, żyznych łąkach. Wcześnie skoszona daje siano średniej wartosci, plony siana są niewielkie
LOLIUM – Życica trwała Lolium perenne najlepiej rozwija się na czarnych ziemiach i żyznych glebach mineralnych umiarkowanie wilgotnych. Na glebach organicznych łatwo wymarza. Bardzo wysoka wartośc pokarmowa. Bogaty skład mineralny, wysoki poziom białka, węglowodanów rozpuszczonych w wodzie. Wysoka smakowitośc i strawność. Cenna trawa gazonowa. Życica wielokwiatowa L. Multiflorum roślina ciepło i światłolubna, azotolubna, wymaga gleb żyznych, średnio zwięzłych, wysoko wydajna, bardzo wartościowa trawa pastewna. Największy poziom cukrów rozpuszczonych w wodzie, wysoka smakowitość i strawność. Cenny surowiec do produkcji kiszonek, siana i suszu.
LOTUS – Komonica zwyczajna Lotus corniculatus roślina bardzo trwała odporna na mróz i suszę. Wystepuje na różnychc typach gleb mineralnych zwłaszcza piaszczysto-glinisatych i wapiennych. Stosowana w mieszankach na trwałe i przemienne łaki i pastwiska. Komonica błotna L. Uliginosus bardzo trwała znosi zacienie, dobrze odrasta, występuje na podmokłych łąkach, na glebach torfowych i mineralnych. Cenna roślina pastewna, wyskoka zawartość białka brak odmian hodowlanych
PHALARIS – Mozga trzcinowata Phalaris arundinacea występuje na żyznych wilgotnych glebach organicznych, nie lubi stanowisk o wodach stagnujących, pojawia się samorzutnie nad ciekami i zbiornikami wodnymi o dużym stężeniu ścieków. Trawa wybitnie łąkowa, wysoko wydajna, chroni gleby przed erozją wodną i powietrzną.
PHLEUM – tymotka łąkowa Phleum pratense jest mrozoodporna występuje na glebach żyznych, średnio wilgotnych, zwięzłych mineralnych i organicznych. Trawa trwała. Należy do najbardziej wartościowych dobrze plonujących i smakowitych traw pastewnych
POA – Wiechlina łąkowa Poa pratensis występuje prawie wszędzie na łąkach i pastwiskach , przydrożnych skarpach, nasypach. Lubi gleby zasobne w azot i fosfor. Trawa trwała o wysokiej wartosci pastewnej, stosowana na łąki i pastwiska, wykorzystywana do obsiewu boisk. Wiechlina błotna P. palustris nie znosi udeptywania i jest wrażliwa na susze. rzadko spotykana. Nie ma odmian hodowlanych. Wiechlina zwyczajna P. trivialis rośnie na stanowiskach okresowo nadmiernie uwilgotnionych, żyznych i zasobnych w azot i fosfor. Dobra wortośc pokarmowa, plonuje wysoko tylko w ! okresie. Wiechlina roczna P. annua durze przystosowanie do różnych warunków siedliskowych, bardzo pospolita występuje w miejscach silnie udeptywanych. Bardzo nisko plonuje, chętnie zjadana przez zwierzęta, dobra wartość pokarmowa.
TRIFOLIUM – Koniczyna łąkowa Trifolium pratense Biologia i siedlisko. Roślina 2-3-letnia. Rozwija się dość wcześnie, kwitnie pod koniec maja, spotyka się typy wcześniej i później kwitnące. Po siewie rozwija się szybko. Odrasta bardzo dobrze. Wrażliwa na niekorzystne warunki klimatyczne. Występuje na glebach żyznych, zasobnych w Ca, umiarkowanie wilgotnych i suchych (pH 6,6-7,6).Znaczenie. Stosowana na laki trwałe i nowo zakładane oraz na użytki przemienne do mieszanek z trawami. Nie nadaje się na pastwiska. Należy do gatunków wysokopiennych, o bardzo dobrej wartości pokarmowej. Lwu = 9. Koniczyna biała T. Repens Biologia i siedlisko. Roślina trwała. Wykazuje dużą plastyczność ekologiczną. Odporna na spasanie, koszenie i udeptywanie. Wiosną rozwija się wcześnie, kwitnie od maja do września, jest ciemnozielona do późnej jesieni. Ma małe wymagania siedliskowe, ale lepiej rośnie na glebach zwięzłych, bogatych w Ca, P, K i Mg. Przy intensywnym wypasie i niskim nawożeniu azotowym szybko się rozprzestrzenia. Wiąże azot atmosferyczny przez bakterie w ilości 150-200 kg N/ha rocznie. Nasiona zawierają inhibitory, a liście i kwiaty niektórych fenotypów - glikozydy cyjanogenne. Występuje na pastwiskach, zielenicach i boiskach, na różnych typach gleb (pH 4,5-8,2), średnio wilgotnych i wilgotnych. Na łąkach występuje rzadko (nie znosi zacieniania).Znaczenie. Stosowana w mieszankach z trawami na pastwiska trwałe i przemienne. Ma szerokie znaczenie gospodarcze, jest rośliną pastewną bardzo wartościową. Lwu = 10. Koniczyna białoróżowa T. Hybrydium Biologia i siedlisko. W runi łąkowej utrzymuje się 4-7 lat, na przemiennych użytkach zielonych krócej. Kwitnie od końca maja do września. Wytrzymała na nie sprzyjające warunki klimatyczne. Występuje na różnych rodzajach gleb mineralnych i torfowych, umiarkowanie wilgotnych, wilgotnych i mokrych, dostatecznie żyznych. Nadaje się na łąki o wyższym poziomie wody gruntowej. Znaczenie. Stosowana w mieszankach na łąki trwale, położone na glebach wilgotnych, rzadziej na pastwiska. Gatunek wysokopienny, o dobrej wartości pastewnej. Lwu = 9. Koniczyna drobnogłówkowa T. Dubium Biologia i siedlisko. Roślina jednoroczna lub dwuletnia. Kwitnie przez całe lato. Utrzymuje się przez wiele lat dzięki samosiewowi. Występuje w stanie dzikim na mało żyznych łąkach i pastwiskach, sfabo nawożonych, położonych na różnych typach gleb mineralnych, średnio wilgotnych i suchych, rzadziej torfowych. Wskazuje niedobór P w glebie.Znaczenie. Nie jest stosowana w mieszankach takowych. Daje niskie plony dobrej jakościowo paszy. Lwu = 7. Koniczyna rozdęta T. Fragiferum Biologia i siedlisko. Roślina trwała, słabo odrastająca. Wiosną rozwija się późno, kwitnie na początku czerwca. Halofit fakultatywny. Występuje na pastwiskach w strefie nadmorskiej, w pobliżu jezior. Na glebach mineralnych, średnio wilgotnych, nieraz zasobnych, średnio żyznych łąkach i pastwiskach, w zbiorowiskach naturalnych o niskiej runi.Zastosowanie. Ze względu na niskie plony nie jest stosowana w mieszankach na użytki zielone. Daje siano dobrej jakości. Lwu = 8.
CAREX – Turzyca błotna Carex acutiformis roślina trwała występuje na torfowiskach niskich, zabagnionych łąkach i nad brzegami wód. Pod względem paszowym nie ma żadnej wartosci. Powoduje spłycanie i zarastanie zbiorników wodnych. Turzyca zaostrzona C. Gracilis występuje na torfowiskach niskich, nad brzegami wód i na mokrych łąkach, daje siano o bardzo małej wartości, niska strawność i duża zawartość krzemionki. Turzyca pęcherzykowata C. Vesicaria występuje na torfach niskich i podmokłych łąkach, nad brzegami jezior, stawów. Turzyca dziobkowata C. Stricta Stokes rośnie na niżu i w górach, występuje na torfowiskach niskich, abagnionych łąkach. Nikla wartośc paszowa. Turzyca pospolita C. Nigra występuje na wilgotnych łąkach i pastwiskach, rośnie na brzegach jezior, rowów, cześnie zebrana jest zjadana przez bydło
Jeden z rodzajów rodziny turzycowatych. Pod względem wymagań siedliskowych turzyce można podzielić na:
*turzyce wysokie występ. w zbiorowiskach roślinnych związanych z terenami zabagnionymi wodami przepływowymi, zasobnymi, wzbogacającymi siedlisko w składniki pokarmowe i powodującymi czasem długotrwałe zalewy. Główne siedlisko: torfowisko niskie; gat. T.błotna, T.zaostrzona, T.pęcherzykowata, T.dwustronna, T.lisia, T.sztywna, T.prosta
*turzyce niskie występują przeważnie w warunkach nadmiaru wód zastojowych lub mało ruchliwych, a więc ubogich. Zbiorowiska głównie na torfowiskach niskich, ale też oligotroficznych torfowiskach wysokich; gat.: T.pospolita, T.siwa, T.prostowata, T.żółta.
*Turzyce siedlisk średnio wilgotnych i suchych najczęściej cechują się niskim wzrostem. Występ. najczęściej na słabo uwilgotnionych łąkach i pastwiskach; gat. T.zajęcza, T.owłosiona.
JUNKUS – Sit rozpierzchły Juncus effusus bardzo trwała, kępowa, występuje na mokrych pastwiskach i zaniedbanych łąkach, pomijana przez zwierzęta, trudny do zwalczenia chwast. J. Inflexus występuje aż do podnóża Karpat, nie ma wartości paszowej. Sit członowaty J. Articulatus pospolity na mokrych pastwiskach, bardzo odporny na udeptywanie, wartość paszowa niska, liście i łodygi trudno strawne. Sit skupiony J. Conglomeratus występuje w całej Polsce, rośnie na glebach źle przewietrzanych organicznych i mineralnych, na wilgotnych łąkach i pastwiskach. Uporczywy chwast trudny do wytępienia.
Sześciokrotny okwiat złożony z drobnych łuskowatych działek o niepozornym zabarwieniu (zielone, żółte, brązowe, czarne), owocem jest wielonasienna pękająca torebka. kosmopolityczne ziele o pustej łodydze, walcowatych liściach i kwiatostanie w postaci wiechy lub baldachogrona; ok. 250 gat., w Polsce 20(w miejscach wilgotnych), m.in. s. rozpierzchły - J. effusus.
PLANTAGO – Babka zwyczajna Plantago major występuje na ntrawnikach, pastwiskach przydrożnych, w ogrodach, przy brzegach wód, rowów, w malej ilości tolerowana. Babka lancetowata P. lancelata występuje na łąkach, pastwiskach na różnych rodzajach gleb niezbyt wilgotnych, zwłaszcza na pastwiskach końskich, roślina lecznicza, zaliczana do najcenniejszych ziół łąkowo-pastwiskowych. Zawiera witaminę C, właściwości dietetyczne. Babka średnia p. media długi okres wegetacji, występuje na pastwiskach, zwłaszcza zbyt intensywnie wypasanych, na torfowiskach niskich, tez na suchych murawach. Ma właściwości dietetyczne
rodzaj roślin zielnych z rodziny babkowatych (Plantaginaceae); równolegle unerwione liście w przyziemnej rozecie, bezlistna łodyga zakończona zawierającym kwiaty kłosem; ok. 260 gat. rosnących w klimacie umiarkowanym, w Polsce 8 gat., m.in. B. ZWYCZAJNA (P. maior) - pospolity chwast o żółtozielonych kwiatach i szerokich, jajowatych, posiadających właściwości lecznicze liściach; rośnie na pastwiskach, przy drogach, brzegach wód, w rowach; B. LANCETOWATA (P. lanceolata) - nazywana potocznie psim języczkiem, pospolita na łąkach, pastwiskach, przy brzegach wód i rowów; kwiaty brunatne i lancetowate, liście lecznicze, w medycynie ludowej stosowane do powstrzymywania krwotoków.
RANUCULUS – Jaskier ostry Ranuculus acris występuje na wilgotnych i umiarkowanie wilgotnych łąkach. Roślina trująca w stanie zielonym. Jaskier rozłogowy R. Repens rośnie na wilgotnych łąkach, zwłaszcza torfowych, zbitych glebach ilastych, wśród zarośli, nad brzegami wód. Skarmiany na zielono jest mniej trujący niż inne jaskry. Jaskier różnolistny R. Auricomus pospolity w całym kraju, występuje na wilgotnych łąkach, w zaroślach, wilgotnych polanach leśnych. Chwast trujący. Jaskier płomiennik R. Flammula występuje na mokrych łąkach torfowych, na bagnach, nad brzegami wód, chwast trujący. Jaskier jadowity R. Sceleratus występuje nad brzegami wód, na podmokłych łąkach, moczarach, glebach silnie próchnicznych, luźnych, pospolity w całym kraju. Najbardziej trujący z jaskrów, również po ususzeniu.
Jaskier (Rununculus), rodzaj liczący ponad 400 gatunków, zamieszkujący całą kulę ziemską, szczególnie w obszarach arktycznych i wysokogórskich. Niektóre z tych roślin zawierają trujące alkaloidy, inne uprawiane są ze względu na piękne kwiaty. Z kilkudziesięciu gatunków rosnących dziko w naszym kraju 5 należy do silnie trujących. Są to pospolite, żółto kwitnące rośliny łąkowe : j. b u l w k o w y (R. bulbosus), j. j a d o w i t y (R. sceleratus), j. o s t r y (R. acer), j. p ł o m i e n n i k (R. flammula) i j. r o z ł o g o w y (r. repens). Rosnący u nas dziko w zach. części kraju j. p o l n y (R. aviensis) uprawiany jest też jako ozdobna roślina rabatowa, podobnie jak pochodzący z Bliskiego Wschodu j. a z j t c k i (R. asiaticus), tworzący duże (średn. do 35 mm), różnobarwne (czerwone, różowe, żółte) kwiaty.
ZIOŁA ŁĄKOWO PASTWISKOWE są to takie rośliny, które z racji swoich specyficznych wlaściwości chemicznych poprawiają jakość paszy. Zioła górują nad trawami swoją wartością odżywczą. Zawierają znacznie więcej białka i związków mineralnych a mniej włukna co daje wyższą strawność. Zawartość składników pokarmowych w ziołach jest bardzo zróżnicowana i zależy w dużym stopniu od warunków siedliskowych, np. od nawożenia mineralnego. Ziola pozwalają zapobiegać obniżeniu wartości pokarmowej pasz z użytków zielonych, wplywają dodatnoi na siedlisko i w korzystny sposób ksztaltują zbiorowiska roślinne.
* Krwawnik pospolity
* Brodawnik jesienny
* Mniszek pospolity
* przywrotnik pasterski
* Kminek zwyczajny
* Marchew zwyczajna
* Babka lancetowata, i średnia
84. Łąkowe rośliny miododajne.
Łąki. Łąki mają roślinność różnorodną. Najcenniejsze rośliny miododajne rosną na łąkach tzw. słodkich. Należą do nich wszelkie rodzaje koniczyny i inne motylkowe, a także takie rośliny, jak krwawnica łąkowa, kozibród, smółka, marchew dzika, kminek, bo-dziszek łąkowy, chaber łąkowy, podbiał, rdest, barszcz zwyczajny, rzeżucha łąkowa i wiele innych. 1 Łąki podmokłe dają pszczołom pożytek znacznie uboższy, pastwiska zaś wskutek stałego spasania mają bardzo mało roślin kwitnących.
Do nich zaliczamy: facelia ,koniczyna , nostrzyk , rzepak
sneakEDU