(2) Alan Dean Foster - OBCY - Decydujące Starcie.pdf - Alien - sitripio

ALAN DEAN FOSTER

OBCY

DECYDUJĄCE STARCIE

Dwoje śniących.

Na pierwszy rzut oka kompletnie do siebie niepodobnych, ale w sumie nie istniała między nimi

aż tak wielka różnica. Jeden był mniejszy, drugi większy. Jeden – osobnikiem rodzaju żeńskiego,

drugi męskiego. Otwór gębowy pierwszego zawierał mieszaninę zębów ostrych i płaskich, co

wskazywało jednoznacznie, że osobnik ów jest wszystkożerny, natomiast uzębienie drugiego było

przystosowane wyłącznie do szarpania i rozdzierania zdobyczy. Oboje byli potomkami rasy

krwiożerczych drapieżników. Osobnik pierwszy nauczył się ową genetycznie uwarunkowaną

krwiożerczość w sobie tłumić. Ten drugi zaś nie – ostał się całkowicie dziki, jak jego przodkowie.

Istotniejsze różnice dało się zauważyć nie tyle w ich wyglądzie zewnętrznym, co w snach, jakie

śnili. Osobnik pierwszy spał niespokojnie. Z głębin jego podświadomości wypełzały wspomnienia

niewypowiedzianych koszmarów, które ostatnio przeżył, i zakłócały cykl zwykle spokojnego snu

hibernacyjnego. Gdyby nie spoczywał w pojemniku krępującym jego ruchy i gdyby nie fakt, że w

czasie hibernacji aktywność mięśni jest ograniczona do minimum, rzucałby się niebezpiecznie i

przewracał z boku na bok. Dlatego owszem, rzucał się i przewracał, lecz... tylko w myślach.

I nie zdawał sobie z tego sprawy. Podczas snu hibernacyjnego nie zdaje się sobie sprawy z

niczego.

Niekiedy jednak ponure i ohydne wspomnienia z przeszłości wypływały na wierzch niczym

ścieki kipiące pod ulicami miasta i na jakiś czas opanowywały jego świadomość. Wtedy w kapsule

hibernacyjnej rozległ się cichy jęk, a serce zamkniętego w niej osobnika zaczynało bić szybciej.

Komputer, który obserwował go niczym anioł stróż, odnotowywał podwyższoną aktywność

organizmu w kapsule i natychmiast wkraczał do akcji, obniżając temperaturę w kapsule o stopień

czy dwa, wprowadzając do organizmu śpiącego większą dawkę środków odurzających. Wtedy jęk

ustawał. Śniący uspokajał się, opadał na poduszki. Zmory powrócą, ale dopiero za jakiś czas.

Drugi osobnik, ten mniejszy, spoczywający tuż obok reagował na owe sporadyczne ataki

nerwowymi drgawkami, jak gdyby wyczuwając stresy gnębiące towarzysza podróży. Później też się

uspokajał i śnił o maleńkich ciepłych ciałkach, o strumieniach gorącej krwi, o kojącym wpływie

przebywania między przedstawicielami własnego gatunku, o tym, że kiedyś jego sny się na pewno

spełnią. Bo dzięki jakiemuś szóstemu zmysłowi wiedział, że albo wyjdą z kapsuły razem, albo nie

wyjdą z niej nigdy.

Ta ostatnia możliwość bynajmniej nie zakłócała mu odpoczynku. Mniejszy osobnik był o wiele

cierpliwszy niż jego towarzysz i bardziej realistycznie oceniał swoją pozycję w kosmosie.

Zadowalał się więc snem i oczekiwaniem, wiedząc, że jeśli w ogóle odzyska świadomość, znów

będzie mógł polować i zabijać. Tymczasem zaś odpoczywał.

Czas mija. Groza – nie.

W nieskończoności, którą zwą kosmosem, słońca są ledwie ziarenkami piasku, a biały karzeł to

twór godny tylko pobieżnej uwagi. Niewielki statek kosmiczny, jak na przykład prom ratunkowy z

Nostromo, jest niemal zbyt mały, by istnieć w takiej pustce. Dryfował przez bezkresne otchłanie

niczym elektron uwolniony ze swej atomowej orbity.

Jednak nawet uwolniony elektron może zwrócić na siebie uwagę pod warunkiem, że natknie się

na niego ktoś dysponujący odpowiednimi detektorami. I zdarzyło się tak, że prom ratunkowy

zdryfował w pobliże znajomej gwiazdy. Ale zauważono go tylko i wyłącznie dzięki łutowi

szczęścia. Przelatywał bowiem niedaleko innego statku; w przestrzeni kosmicznej "niedaleko" to

każda odległość mniejsza niż rok świetlny. Przelatywał więc w pobliżu innego statku i znalazł się

na granicy zasięgu jego skanerów, na samym progu rozdzielczości pokładowych monitorów.

Niektórzy sugerowali, żeby ową maleńką, pulsującą na ekranach kropeczkę zlekceważyć. Jest

za mała jak na statek kosmiczny, utrzymywali, i w ogóle nie powinno jej tam być. No i statki

kosmiczne odpowiadają na zapytania, a obiekt milczał jak zaklęty. Najpewniej w grę wchodził jakiś

zbłąkany asteroid, odprysk żelazoniklowy, który wybrał się na krajoznawczą przejażdżkę po

wszechświecie. Bowiem gdyby to był statek, na pewno robiłby przynajmniej jedno: nadawał ciągły

sygnał ostrzegawczy, i nadawałby go do wszystkich i do wszystkiego, co znalazłoby się w zasięgu

jego radiostacji.

Ale nasz kapitan był człowiekiem ciekawskim. Niewielka odchyłka kursu da im szansę

zbadania milczącego wędrowca, a sprytnie zakamuflowany wpis w księgi rozliczeniowe statku na

pewno umotywuje dodatkowe koszta, o które spyta armator. Gdy zbliżyli się do tajemniczego

obiektu, osąd i decyzja kapitana znalazły pełne potwierdzenie: oto mieli przed sobą prom

ratowniczy z jakiegoś statku.

Prom wciąż nie dawał znaku życia, nie odpowiadał na grzeczne zapytania; nawet światła

pozycyjne miał wygaszone. Ale nie, nie był całkowicie martwą skorupą. Niczym organizm

narażony na przenikliwe zimno wykorzystywał resztki energii, by chronić w swym wnętrzu coś

niezmiernie drogocennego.

Kapitan wybrał trzech ludzi, którzy mieli wejść na pokład zbłąkanego wędrowca. Łagodnie, jak

orzeł muskający w locie zgubione piórko, większy statek przybił do burty Narcissusa. Metal

dotknął metalu. Uruchomiono wieloszczękowe chwytaki. Odgłosy manewru cumowania niosły się

echem we wnętrzu obu statków.

Nałożywszy ciężkie skafandry ciśnieniowe, trzech zwiadowców weszło do śluzy. Mieli z sobą

przenośne reflektory oraz niezbędny sprzęt. Ponieważ tlen jest zbyt cenny, by oddawać go próżni,

cierpliwie czekali, aż wchłoną go urządzenia klimatyzacyjne statku. Później rozsunęli zewnętrzne

drzwi.

Pierwsze wrażenia, jakie odnieśli patrząc na prom z bliska, przyniosły rozczarowanie: przez

iluminator w luku wejściowym nie dostrzegli żadnych świateł, nie zauważyli też najmniejszych

oznak życia. Manipulowali chwilę przyciskami na burcie promu, ale luk ani drgnął - zaklinowano

go na dobre od wewnątrz. Sprawdziwszy, że w kabinie nie ma powietrza, uruchomili automatyczny

spawacz. W ciemności rozbłysły dwie jaskrawe smugi płomienia, uderzyły w metal z obu stron

luku i obrysowawszy go spotykały się na dole bariery. Dwóch zwiadowców przytrzymało trzeciego,

który kopnął nogą w metalową płytkę i odrzucił ją na bok. Droga na pokład stała otworem.

We wnętrzu promu było ciemno i cicho jak w grobie. Na podłodze wił się kawałek liny

cumowniczej. Jej urwany i nadpalony koniec spoczywał tuż przy luku. Nieco dalej, obok kabiny

sterowniczej, dostrzegli nikłe światło. Ruszyli w tamtą stronę.

W głębi, spod kopuły pojemnika hibernacyjnego, biła mglistoczerwona poświata. Pojemnik

hibernacyjny... Dobrze znali ten kształt. Nim podeszli bliżej, wymienili między sobą szybkie

spojrzenia. Dwóch z nich pochyliło się nad grubym szkłem przezroczystego sarkofagu. Trzeci

został z tyłu. Studiował wskaźniki i głośno mamrotał:

- Ciśnienie wewnętrzne w normie. Zakładając, że kadłub i oprzyrządowanie są nienaruszone...

Na pierwszy rzut oka wszystko działa. Aparatura jest po prostu wyłączona. Ktoś chciał

zaoszczędzić jak najwięcej energii... Ciśnienie w kapsule hibernacyjnej stabilne. Prąd wciąż płynie,

ale głowę daję, że akumulatory niedługo by zdechły. Spójrzcie tylko na wskaźniki. Ledwo się tlą.

Widzieliście kiedy hibernator tego typu?

- Pochodzi z końca lat dwudziestych... - Zwiadowca oparł się o szkło kapsuły i wymamrotał do

wewnętrznego mikrofonu: - Niezłą kobitkę tu mamy...

- Niezłą kobitkę, cholera... - burknął jego towarzysz, chyba nieco rozczarowany. - Wszystkie

diody świecą na zielono, a to znaczy, że ona żyje, nie? Premię za odzyskanie utraconego mienia

szlag trafił.

Nagle jeden ze zwiadowców, wyraźnie zdziwiony, uniósł rękę.

- Hej! Coś tam koło niej leży! To nie człowiek. I chyba też żyje. Nie widzę za dobrze, jest

częściowo przykryte włosami kobiety... Jakieś takie rudawe...

- Rudawe? - Dowódca patrolu rozepchnął podwładnych i przytknął osłonę hełmu do

przezroczystego sarkofagu. - Nie wiem, co to jest, ale ma pazury... - zauważył.

Zwiadowca trącił kolegę łokciem.

- Ty, a może to jakaś obca forma życia, co? Takie coś warte jest kilku dolców jak nic...

W tym właśnie momencie Ripley zdecydowała się poruszyć. Leciutko, leciuteńko. Kosmyk

włosów opadł na poduszkę i odsłonił stworzenie, które spało wtulone w zagłębienie jej ramienia.

Dowódca wyprostował się i, zniesmaczony, pokręcił głową.

Mamy niefart, chłopcy – oświadczył. – To tylko kot.

Musiała walczyć, żeby cokolwiek usłyszeć. Zobaczyć coś? Wykluczone. Jej gardło - wypalone

do sucha, zalatujące lekkim żywicznym posmaczkiem - zastygło niczym żyła antracytu biegnąca w

bryle lekkiego pumeksu, jakim była czaszka. Język? Błąkał się bez celu po zapomnianych zaka-

markach ust. Rozchyliła wargi i wypchnęła powietrze z płuc. Od dawna nie używane miechy aż

jęknęły z bolesnego wysiłku. Rezultatem żmudnej i męczącej współpracy między wargami,

podniebieniem, językiem i płucami było króciutkie acz triumfalne słowo:

- Pić...

Między wargami poczuła coś gładkiego i chłodnego. Wilgoć. Rozkoszny szok, szok niemal

druzgocący. Ale pamięć sprawiła, że w pierwszym odruchu Ripley chciała wypluć rurkę z wodą.

Tam, wtedy, tego rodzaju penetracja była wstępem do jedynego w swoim rodzaju, do iście

unikalnego rodzaju śmierci. Ale tym razem z rurki popłynęła tylko woda. Chłodnemu

strumyczkowi towarzyszył cichy, spokojny głos.

- Proszę pić powoli, nie łapczywie - radził.

Posłuchała, chociaż część mózgu nakazywała jej ssać ożywczy płyn tak szybko, jak tylko się

da. Dziwne, ale nie była chyba całkowicie odwodniona. Nie, czuła tylko straszliwe pragnienie.

- Dobre... - szepnęła chrapliwie. - Macie coś treściwszego?

- Za wcześnie - odparł głos.

- Akurat. Może jakiś sok owocowy?

- Kwas cytrynowy spaliłby wnętrzności. - Głos zawahał się lekko, jakby coś rozważając. -

Proszę spróbować tego.

Lśniąca metalowa rurka znów wsunęła się ostrożnie między jej wargi. Ripley zaczęła ssać.

Robiła to z wielką przyjemnością. Przełyk zalały kaskady zimnej, osłodzonej herbaty, gasząc

pragnienie i zaspokajając pierwszy głód. Zasygnalizowała, kiedy miała dość, i rurkę wyciągnięto.

Jej uszy zaatakował nowy dźwięk: świergot egzotycznych ptaków.

Mogła więc już słyszeć, odzyskała też smak. Nadszedł czas, by wypróbować zmysł wzroku.

Otworzyła oczy i ujrzała... podzwrotnikowy, tropikalny las. Drzewa strzelały w niebo gęstymi

zielonymi koronami. Z gałęzi na gałąź przemykały w locie jakieś skrzydlate, jasne i opalizujące

stworzenia. Ptaki szybujące i nurkujące w pogoni za owadami ciągnęły za sobą długie pierzaste

ogony, które wyglądały jak smugi kondensacyjne za śmigającymi odrzutowcami. Z kryjówki wśród

pnączy figowca zerkał na nią ciekawski kwezal.

Wszędzie kwitły rozbuchane pęki storczyków, a po liściach i leżących na ziemi gałęziach

biegały rozgorączkowane żuki, podobne wędrującym klejnocikom. Nagle z gąszczu wychynęło

jakieś królikopodobne zwierzę. Wychynęło, spostrzegło Ripley i natychmiast skoczyło z powrotem

w wybujałe poszycie. Po lewej stronie, na konarze drzewa żelaznego huśtała się małpka, mrucząc

pieszczotliwie do swego dziecka.

Ripley nie wytrzymała nadmiaru bodźców wzrokowych i słuchowych. Zamknęła oczy i odcięła

się od rozedrganej i rozkrzyczanej obfitości życia.

Później (po półgodzinie? następnego dnia?) w skarpie splątanych korzeni wielkiego drzewa

ukazała się wąska szczelina. Szczelina rozszerzyła się, zacierając korpus podskakującej małpy, i

wyszła z niej kobieta. Kobieta zamknęła za sobą bezkrwawą ranę w drzewie i w zwierzęciu,

dotknęła ukrytego na ścianie przełącznika i tropikalny las... zniknął.

Fantastyczny, łudząco realistyczny hologram - solido. Teraz, kiedy zgasł, Ripley ujrzała

skomplikowaną aparaturę medyczną, ukrytą dotychczas za murem sztucznej dżungli. Po lewej

stronie, tuż obok, zobaczyła autodoka, który tak rozważnie i tak skwapliwie reagował na jej prośby

o pierwszy łyk wody, który podał jej później zimną herbatę. Nieustannie czuwająca maszyneria

wisiała nieruchomo na ścianie, wiedząc o wszystkim, co dzieje się w jej ciele, gotowa natychmiast

zaaplikować odpowiednie lekarstwo, dostarczyć pożywienie i picie lub w razie potrzeby wezwać na

pomoc człowieka.

Nowo przybyła uśmiechnęła się do pacjentki i pilotem przymocowanym do kieszeni na piersi

uruchomiła dźwignię, która uniosła oparcie łóżka. Jaskrawa naszywka na śnieżnobiałym kitlu

oznaczała, że kobieta jest pielęgniarką, starszym technikiem medycznym. Ripley obrzuciła ją

znużonym wzrokiem. Nie umiała powiedzieć, czy uśmiech kobiety jest szczery, czy tylko

rutynowo-zawodowy. Ale głoś tamtej był miły, przekonywająco miły, niemal matczyny.

- Środki uspokajające przestają działać - stwierdziła uprzejmie. - Chyba już ich pani nie

potrzebuje. Czy pani mnie rozumie?

Ripley skinęła głową.

Kobieta oceniła wygląd pacjentki i podjęła decyzję.

- Spróbujmy czegoś innego. Dlaczego na przykład nie otworzymy tu okna?

- Pojęcia nie mam. A pani wie?

Jej uśmiech lekko przygasł, ale natychmiast wrócił. A więc to tytko wyćwiczony uśmiech

zawodowy, do szczerości mu daleko, myślała Ripley. Ale niby dlaczego miałaby uśmiechać się

szczerze i od serca? Ja nie znam jej, ona nie zna mnie. A co tam...

Kobieta obróciła łóżko, ustawiając je nogami do przeciwległej ściany.

- Proszę uważać na oczy.

Oto alternatywa z rodzaju non sequitur... dumała Ripley. Mimo to zmrużyła oczy w

oczekiwaniu jaskrawego blasku, który, jak wskazywały słowa tamtej, miał ją za chwilę oślepić.

Cichutko zamruczał silnik i ścienne płyty wpełzły w sufit. Pokój zalało ostre, nader przykre

światło. Choć przefiltrowane i sztucznie złagodzone, było szokiem dla wyczerpanego organizmu

Ripley.

Za oknem ciągnęło się pasmo kosmicznej pustki. Niżej zaś leżało... wszystko. Po lewej stronie

w aksamitną czerń nieba strzelała otwarta pętla habitatów stacji Gateway; sześcienne boki

zmodularyzowanych obiektów wyglądały jak dziecięce klocki nanizane na sznurek. W dole widać

było górne fragmenty dwóch anten telekomunikacyjnych. Ale nad całą scenerią dominował jasny

łuk Ziemi. Afryka była brązowawym, pokrytym białymi smugami trójkątem, żeglującym po

błękitnym oceanie, a Saharę koronowała szafirowa tiara Morza Śródziemnego.

Ripley już to wszystko widziała, najpierw w szkole, później stąd, z góry. Dlatego nie była

widokiem w jakiś szczególny sposób podekscytowana, nie. Po prostu cieszyła się, że Ziemia w

ogóle tam jeszcze jest. Bo wspomnienia ostatnich wydarzeń sugerowały, że mogło być inaczej, że

niedawno przeżyty koszmar to rzeczywistość, a ta łagodna, zapraszająca półkula to tylko urągająca

rzeczywistości złuda. Ale nie, widok był znajomy i pocieszający, dodawał otuchy jak stary miś z

mocno już wytartego pluszu. Tło owej kosmicznej scenografii uzupełniał blady sierp księżyca

snującego się po niebie niczym wędrująca kropka od wykrzyknika. Wszystko zaś otulał

nieprzenikniony, bezpieczny i ciepły koc systemu planetarnego.

- I jak się dzisiaj mamy?

Ripley zdała sobie sprawę, że kobieta mówi raczej do niej niż pod jej adresem.

- Okropnie.

Kiedyś ktoś jej powiedział, że ma ładny i jedyny w swoim rodzaju głos. Musi go chyba w

końcu odzyskać... Ale tymczasem ani jedna część jej ciała nie funkcjonowała z optymalną

wydajnością. Ripley powątpiewała, czy w ogóle kiedyś to nastąpi, gdyż stała się kimś zupełnie

innym. Bo tamta Ripley wyruszyła w rutynową podróż transportowcem, który już nie istniał, który

po prostu zniknął. Wróciła Ripley inna, Ripley odmieniona, i leżała teraz pod szpitalnym

prześcieradłem, spoglądając na pielęgniarkę.

- Tylko okropnie? - spytała tamta.

Nie tak łatwo ją zniechęcić, zastanowiła się Ripley. Rzecz godna podziwu...

- Zatem mamy się o wiele lepiej niż wczoraj - mówiła dalej pielęgniarka. - Powiedziałabym, że

między "okropnie" a "koszmarnie" istnieje wprost gigantyczna różnica.

Ripley zacisnęła powieki i wolno je rozwarła. Ziemia wciąż tkwiła na swoim miejscu. Czas,

który przedtem obchodził ją tyle co nic, zyskał nagle na wartości.

- Od jak dawna tu jestem? - spytała.

Wciąż ten sam uśmiech.

- Ledwie od kilku dni.

- Czuję się tak, jakbym leżała tu całe wieki.

Pielęgniarka odwróciła głowę i Ripley nie wiedziała, jaką reakcję wywołała tą uwagą. Jej

rozmówczyni była znudzona? Może zaniepokojona...?

- Ma pani dość siły, żeby przyjąć gościa?

- A mogłabym go nie przyjąć?

- Oczywiście. Jest pani pacjentką. Decyzje lekarzy i pani życzenia są dla nas święte. Chce pani

zostać sama, zostaje pani sama.

Ripley wzruszyła ramionami, lekko zdziwiona, ze mięśnie w ogóle zareagowały.

- Mam już dość samotności. A co tam. Kto to taki? Pielęgniarka podeszła do drzwi i znów się

uśmiechnęła.

- Właściwie to jest ich dwóch.

Do pokoju wszedł jakiś mężczyzna. Niósł coś grubego, rudawopomarańczowego i wybitnie

znudzonego. Mężczyzny Ripley nie znała, lecz doskonale wiedziała, co niesie.

- Jones! - wykrzyknęła i bez niczyjej pomocy usiadła na łóżku.

Mężczyzna podał jej kocura, a zrobił to z wyraźną ulgą i wdzięcznością.

Ripley tuliła do siebie Jonesa i szeptała:

- Chodź do mnie, chodź, ty moje brzydactwo, ty włochata beczko tłuszczu, ty...

Kot wytrzymywał ów żenujący i typowo ludzki wybuch namiętności z całą cierpliwością i

godnością, jaką odziedziczył po przodkach. Koty zawsze tolerowały człowieka i jego postępowanie

było najlepszym tego dowodem. Jakiś pozaziemski obserwator nie miałby absolutnie żadnych

wątpliwości, które z dwojga stworzeń na szpitalnym łóżku obdarzone jest wyższą inteligencją.

Mężczyzna, który przyniósł dobre, rudawopomaranczowe nowiny, przystawił do łóżka krzesło i

cierpliwie czekał, aż Ripley raczy zauważyć jego obecność. Miał koło trzydziestki, był w miarę

przystojny i nosił nie rzucający się w oczy garnitur. Uśmiechał się jak pielęgniarka, uśmiechem ani

mniej, ani bardziej sztucznym, choć na pewno ćwiczył go znacznie dłużej. Ripley skinęła mu w

końcu głową, ale nadal rozmawiała tylko z kotem. Mężczyzna doszedł najwyraźniej do wniosku, że

jeśli nie zrobi pierwszego kroku, będzie traktowany jak najzwyklejszy goniec.

- Ładny pokój - zauważył nieszczerze i przysunął bliżej krzesło.

(2) Alan Dean Foster - OBCY - Decydujące Starcie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: