Rafał Ziemkiewicz - Felietony - Pokój naszych czasów.pdf - Rafał Ziemkiewicz - walhalla_88

24 marca 2004

Pokój naszych czasów

W przyszłości będzie tak samo, tylko bardziej - mawiał jeden z amerykańskich mistrzów SF,

Alfred Bester. 40 lat temu Ho Chi Min na zastraszenie Ameryki i wygranie wojny na głębokim

zapleczu, przy amerykańskich urnach wyborczych, potrzebował kilkunastu lat, choć miał w tym

dziele do pomocy całe tłumy szczerze nienawidzących swojej ojczyzny i jej demokratycznego

ustroju dziennikarzy, intelektualistów i „idealistycznej młodzieży”. Ben Laden zdołał dokonać tego

samego zaledwie w trzy dni. Inna sprawa, że brak najmniejszych skrupułów, jakim wykazali się we

współpracy z nim hiszpańscy socjaliści, był naprawdę bezprecedensowy. Nie zawahali się przed

niczym, żeby te 200 trupów, które spadły im jak z nieba, przekuć na władzę. Zmobilizowali i

popchnęli do urn wyborczych zastraszoną trzodę wychowanych na MTV półanalfabetów,

zazwyczaj politykę olewających, no i udało się. Parę lat temu, kiedy świrnięty lewak zastrzelił

„populistę” Pima Fortuyna, jego „populistyczna” partia oparła się pokusie wykorzystania śmierci

lidera do zbicia politycznego kapitału, choć na krótki czas jej notowania wzrosły dwukrotnie. Ale

pan Zapatero nie jest „populistą”, tylko kolesiem z rządzącego Europą socjalistycznego

towarzystwa. Jemu wolno.

Al-Kaida doceniła gotowość do współpracy ze strony Hiszpanów - w specjalnym liście

ogłosiła, że łaskawie chwilowo odstąpi od ich dalszego zabijania. Nie wiem, czy pan Zapatero już

ogłosił z tego powodu triumfalnie swoim rodakom, że zabezpieczył im „pokój naszych czasów”;

powinien tak zrobić co rychlej. Mina zrzedła za to Francuzom, którzy jeszcze kilka dni wcześniej

nie kryli satysfakcji, że terroryści zdołali wyłamać ważne ogniwo z sojuszu zbudowanego przez

Amerykę. W innym liście al-Kaida zapowiedziała bowiem zamachy także na jej terytorium.

Francuzi są przecież najlepszymi sojusznikami ben Ladena w walce z Ameryką i sądzili dotąd, że

ich antyamerykanizm i pobłażliwość wobec antysemickich ekscesów muzułmańskiej młodzieży

czyni ich całkowicie bezpiecznymi i mogą na wojnę z islamskim terroryzmem patrzeć jak na nie

dotyczącą ich w najmniejszym stopniu fanaberię Busha. Francuzi pamiętali zawsze, że mają u

siebie 5 mln muzułmanów i uważali, żeby się im nie narazić. Niestety, wrodzona lewicowość raz

wzięła górę nad wrodzoną, hm, nazwijmy to, ostrożnością, i w obronie laickości swego państwa

przyjęli Francuzi ustawę zakazującą muzułmankom noszenia w państwowych szkołach chust.

Ciekawe, czy teraz z odwołaniem tej ustawy będą czekać na jakiś zamach, czy wystarczą już same

pogróżki? A jeśli ustawę o zakazie noszenia „ostentacyjnych symboli religijnych” faktycznie

odwołają, np. pod pretekstem niedociągnięć formalnych podczas jej uchwalania, to przy którym z

następnych żądań islamistów zbuntują się przeciwko ich dyktatowi? Kiedy anonimowy autor, i

podpisujący się jako „brygady imienia Abu Zabu-Ahr-Wahu-Bibiego”, czy jakoś tak, zażąda

okutania francuskiej Marianny po oczy w burkę albo zamknięcia w Paryżu sex-shopów z ulicy i

Świętego Dionizego, bo za blisko stamtąd do nowego meczetu?

Ciekawa rzecz - przed mniej więcej dziesięciu laty odbyła się seria tajemniczych zamachów

bombowych na francuskie koleje. Nie były to wybuchy porównywalne z madryckim, ginęły w nich

po dwie, trzy osoby, ale prawdziwym niebezpieczeństwem było używanie przez zamachowców

domowych powszechnie dostępnych surowców i fakt, że działali oni, jak twierdzili wówczas

fachowcy, w pojedynkę, bez żadnego planu, a to bardzo utrudniało ich zwalczanie. Potem jednak

nagle zamachy ustały, jak nożem uciął. Rok później prasa brytyjska, powołując się na źródła

swojego wywiadu, oskarżyła Francuzów o zawarcie z terrorystami swoistego paktu o nieagresji:

francuskie władze bezpieczeństwa miały się zobowiązać, że nie będą terrorystom przeszkadzać w

ich pracy organizacyjnej, ci zaś, że swoje bomby odpalać będą gdzie indziej. Francja zaprzeczała

tym doniesieniom z oburzeniem, Anglicy powtarzali je dość uporczywie. Nic pewnego - oczywiście

- nie wiadomo, ale wszystko, co prezentują europejscy politycy, nie tylko francuscy, skłania do

podejrzenia, że gdyby ktoś zaproponował im podobny „ układ pokojowy”, nie odrzuciliby go od

razu z oburzeniem. Problem w tym, że pokój z ludźmi zdolnymi do czegoś takiego jak zamachy w

Madrycie czy na Bali może być tylko krótkotrwałym rozejmem, umożliwiającym im postawienie za

jakiś czas dalej idących żądań.

Rafał Ziemkiewicz - Felietony - Pokój naszych czasów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: