Anarion 14 (01 2009).pdf

STREFA IGORA

wstępniak

Ten moment nadchodzi w każdym stowarzyszeniu.

Prędzej czy później. Trzeba napisać wspomnienie

o kimś kto odszedł. A potem jeszcze raz. Podobno

następne pożegnania pisze się łatwiej.

Odejście Jurka jest drugą śmiercią w Klubie.

Jeszcze nie jesteśmy z tym oswojeni. Kiedyś

będziemy. I to jest najstraszniejsze.

Jerzy to był ktoś, autorytet, osobowość. Niezwykle

powściągliwy w sposobie bycia roztaczał pewną aurę

z jednej strony budzącą szacunek, z drugiej

niesamowicie przyjazną, ciepłą. Był też w Klubie od

początku, będąc jego pewną stałą. Nie dawało się

Jurka nie lubić; w rozmowie był zawsze bezpośredni,

otwarty, imponował wiedzą i oczytaniem.

Wiedzieliśmy o jego kłopotach ze zdrowiem, ale

chyba nie do końca wierzyliśmy, że zakończą się

śmiercią. Ta myśl była dla nas... fantastyką; mroczną,

realistyczną, ale jednak fantastyką.

I fantastyką powinna pozostać.

Igor Myszkiewicz

InformatorZielonogórskiegoKlubuFantastyki

“Ad Astra”

kontakt:

zpapigor@tlen.pl

Tekstywnumerze:

IgorMyszkiewicz,

WaldemarGruszczyński,

Skład: TrylobitWschodu

ZKF AD ASTRA

kontakt:adastra@adastra.zgora.pl

MamertJanion,Kazimierz

Kielarski,IzydorIngwarI., An

Jerzego spotkałem gdzieś na początku lat 80 (81 82) w Nowicie, na jednej z giełd książek

organizowanych przez Maćka Puźnieckiego . Grupa pasjonatów, bo jeszcze nie było klubu S.F.,

zbierała się raz w tygodniu. Waldek napisał w ostatnim komunikacie o Jerzym że był on wyrocznią

literacką ja to wiem z autopsji, jego wiedza oraz biblioteka w suterenie jego domu była

olśniewająca, nasze dyskusje na temat poszczególnych pozycji literackich i jego recenzje

pokrywały się z moimi oczekiwaniami. Przede wszystkim lubił literaturę zagraniczną R. Zelaznego,

J, R, R Tolkiena, I Asimova K, Vonneguta U, Le Guin itd. ,a z rodzimych pisarzy J. Zajdla i A.

Sapkowskiego, ja natomiast wskazywałem mu naszych młodych gniewnych: RAZa (Ziemkiewicza)

,J. Grzędowicza, M. Huberatha , M. Oramusa , M. L. Kossakowską , A. Zimniaka... Często

pożyczaliśmy sobie książki.

Wracając do Jerzego to od początku brał udział w tworzeniu Klubu, a od 1984 r zostaje powołany

na jednego z v –ce prezesów Klubu, gdzie z B. Pikalą i moją osobą wszedł w skład zarządu klubu.

Jerzy był odpowiedzialny za pion literacki, jego konkursy literackie były na bardzo wysokim

poziomie. Nasze spotkania odbywały się w Sali konferencyjnej „ZASTALU” w województwie było

nas około 800 , w samym naszym mieście około 400 członków. 17.11. 1988 zostaje zmieniony został

zarząd klubu prezesem zostaję ja, a Jerzy Sulisławski v –ce prezesem (z racji pracy Jerzego

w Urzędzie Miejskim nadzorował sprawy organizacyjne i finansowe Klubu), jednym słowem był

ogromną podporą Klubu który organizował wiele imprez dla mieszkańców miasta.

Mało kto wie że Jerzy grał kilkanaście lat w brydża sportowego a jego pojedynki szachowe

z Bogdanem Pikalą były pasjonujące. Z chwilą pogorszenia się wzroku odkrył w sobie pasjonata

muzyki a jego wiedza na ten temat była spora.

U Jerzego byłem na początku lutego tego roku prosił mnie o jedną z części Władcy Pierścieni na

DVD , przy okazji zgrał mi kilkanaście programów muzycznych prowadzonych przez Beksińskiego.

Obiecał mi że zgra mi audycje muzyczne prowadzone przez Kydryńskiego (młodego). Niestety stało

się jak stało .

Dziękuję opatrzności że dała mi sposobność spotkania Jerzego w moim życiu i nie zapomnę

chwil spędzonych razem do końca mojego życia. CZEŚĆ JEGO PAMIĘCI ,

Kazik Kielarski

18.02.2009 r. Zielona Góra

Jurek, mówiliśmy do niego, nie Jerzy, lecz Jurek. Jak do kumpla z klasy, choć ode mnie był

starszy o ponad 30 lat. Od wielu innych o pół wieku. To nigdy nie było problemem. Żadnego

dystansu do ludzi, ani klubowej martyrologii. A przecież spędził tu kawał swego życia, tworzył Klub,

wiceprezesował. Ale Jurek już taki był. Skromny, by nie rzec cichy, kiedy zabierał głos, wiadomo

było, że powie coś istotnego. Ale w rozmowach o literaturze i muzyce wstępował w niego duch

walki. Miał swoich faworytów, swoje płyty, hierarchię i za żadne skarby nie dawał się przekonać do

innych racji.

Na pewno jednak nie był zamknięty na nowinki. To on przecież kilka lat temu zaciągnął mroźną

zimą mnie i Mamerta do Poznania na koncert Legendary Pink Dots, przegrywał audycje

Beksińskiego, podawał ciekawostki. I cały czas był z nami. Jeszcze pojechał na Polcon w Lublinie,

jeszcze przesiadywał w Borgii czy Retro do rana, jeszcze był na Bachanaliach, gdzie odebrał Puchar

Bachusa, jeszcze przyszedł na Polcon. Czasem zadawałem sobie pytanie: czy mnie w jego wieku

będzie się jeszcze chciało? Czy będę miał ochotę i siłę wpadać do Klubu? Czy to będzie miało sens?

Jemu się chciało. I miało sens. Choć już od wielu miesięcy miał klubową przerwę. Jeszcze

miesiąc temu napisał mi, że czuje się lepiej i pozdrawiał Klub. A potem przyszła ostatnia wiadomość

od jego syna… Niczym pożegnalny telegram ze statku, odlatującego w nieskończony rejs, gdzieś

poza granice galaktyki.

Żegnaj Jurek.

Waldemar

Odłożone, zaniedbane rozmowy, pytania, które nie padły, płyty, których nie udało się wymienić.

Bo wydaje się, że zawsze będzie czas, zawsze przyjdzie jakieś później. Dotkliwa nauka, która coraz

częściej powraca. Jest miejsce, poza które „później” nie sięga. Kiedy ktoś, w jakiś sposób, bliski

tam zawędruje, to zostaje się z tym wszystkim samemu wobec „nigdy więcej”. Z tym wszystkim

niedokończonym, niedopowiedzianym, nie tak rozwiniętym czy rozwiązanym. To boli. To rodzi

poczucie winy. Pozostać tu z tyloma wątkami, których nie da się już domknąć ani rozwinąć.

Wspominam Jurka przypominając sobie łączące nas fascynacje.

Koniec lutego 2005 r. Wąskie uliczki otaczające poznański rynek zalegał brudny przemielony

kołami samochodów śnieg. Było już ciemno i niezbyt mroźnie. Wraz ze sporą grupą ludzi

przepychaliśmy się przez wąskie gardło wejścia do Piwnicy 21, klubu muzycznego. W końcu

dostaliśmy się do zatłoczonej piwnicy, odebraliśmy zamówione bilety, kupiliśmy piwo. Z trudem

dotarliśmy do kiszkowatej części klubu, w której mieściła się scena. Jerzy, Waldek i ja nie

czekaliśmy długo aż z garderoby wyszli muzycy z Legendary Pink Dots. To Jurek wyciągnął nas na

ten koncert i załatwił bilety. Nie chcę pisać recenzji z koncertu. Zawsze podziwiałem Jerzego za

młodość ducha i odwagę w zainteresowaniach muzycznych. Żył muzyką gustując, jak mi się

wydaje, szczególnie w rocku progresywnym, ale nie tylko. Miał dużą potrzebę podzielenia się

swoimi fascynacjami muzycznymi.

Pamiętacie Hobbiton w Sławie? Były tam takie werandy. Wszystko było przejaśnione od

gorącego słońca. Z naprzeciwka spomiędzy drzew strzelały nam w oczy zajączki od fal jeziora. Nasi

chodzili w różnych kierunkach, w sąsiedztwie werandy prowadził chodnik. My siedząc na krzesłach

słuchaliśmy mp3, chyba z laptopa, a może z Jurkowego sprzętu na minidyski. Ktoś wołał, że

„codzienność zabiła w nim elfa” ktoś inny śmiał się cytując: „twój Gandalf”. Jurek przywiózł na

Hobbiton archiwalne nagrania „Nie tylko dla orłów”.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: