Groźby karalne.pdf

Groźby karalne

Przestępstwo gróźb karalnych zostało opisane w art. 190 § 1 kk.

Art. 190. § 1. Kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej

szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w

zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona,

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia

wolności do lat 2.

Dobrem chronionym w tym przepisie jest wolność w sensie

subiektywnym – a więc poczucie wolności, bezpieczeństwa i wolności od

strachu. Groźbę stanowi zapowiedź spowodowania, wobec jej

adresata(którym musi być określona jednoznacznie osoba fizyczna),

określonej dolegliwości, jeśli jej nastąpienie zależy od osoby ją

zapowiadającej. W tym przypadku jest to zapowiedź popełnienia

przestępstwa na szkodę adresata groźby lub osoby mu najbliższej. Jest

to przestępstwo materialne.

Treścią groźby musi być zapowiedź popełnienia przestępstwa – a więc

czynu bezprawnego. Nie jest więc groźbą bezprawną zapowiedź

dochodzenia swoich roszczeń na drodze sądowej, wzywanie do zapłaty

czy nawet informowanie, że w obronie swojego prawa użyje się wobec

innej osoby wszelkich środków koniecznych do obrony.

Groźbę można wyrazić za pomocą różnych środków przekazu. Ważne jest

jedynie, aby dotarła ona do świadomości jej odbiorcy. Może to być więc

forma ustna, pisemną, za pomocą gestu czy nawet innego zachowania

(wyjęcie niebezpiecznego przedmiotu i pokazanie w jaki sposób zostanie

on użyty).

Nie jest również konieczne, aby grożący miał rzeczywisty zamiar

zrealizowania groźby. Dla bytu przestępstwa nie jest konieczne

stwierdzenie obiektywnego niebezpieczeństwa realizacji groźby, tj. tego,

czy sprawca miał rzeczywisty zamiar jej spełnienia ani też tego, czy miał

faktyczne możliwości jej spełnienia. Ważny jest jedynie subiektywny

odbiór tej groźby u pokrzywdzonego, tj. to, czy faktycznie wzbudziła ona

u niego obawę spełnienia, tj. wywołała uczucie strachu lub zagrożenia

(patrz wyrok SN z 27 kwietnia 1990 r., IV KR 69/90, PS 1993, nr 5, poz.

84).

Subiektywny odbiór ma dla zaistnienia przestępstwa znaczenie

zasadnicze, jednak nie wystarczające. Obawa ta musi być ponadto

uzasadniona, a więc do jej oceny niezbędne będzie włączenie także i

czynnika obiektywnego. Obawę uznać można za uzasadnioną, jeśli

przeciętny człowiek o podobnych do ofiary cechach osobowości, psychiki,

intelektu i umysłowości, w analogicznych warunkach wedle wszelkiego

prawdopodobieństwa uznałby tę groźbę za realną i wzbudzającą obawę.

Przestępstwo groźby karalnej jest ścigane na wniosek pokrzywdzonego.