CASABLANCA
CASABLANCA:
Reżyseria: Michael Curtiz
Scenariusz: Julius J. Epstein, Philip G. Epstein, Howard Koch
Zdjęcia: Arthur Edeson
Muzyka: Max Steiner
Scenografia: George James Hopkins
Kostiumy: Orry-Kelly
Montaż: Owen Marks
Dyrektor artystyczny: Carl Jules Weyl
Na podstawie: sztuki Murray'a Burnett'a
Producent wykonawczy: Jack L. Warner
Produkcja: USA, Warner Bros
Rok produkcji: 1942
Obsada: Humphrey Bogart(Richard "Rick" Blaine), Ingrid Bergman(Ilsa Lund Laszlo), Paul Henreid(Victor Laszlo), Claude Rains(Kapitan Louis Renault), Peter Lorre(Ugarte),Conrad Veidt(Major Heinrich Strasser)
· Humphrey Bogart gra tu Ricka Blaine'a, Amerykanina osiadłego w Maroku, właściciela eleganckiego lokalu w Casablance, stanowiącej punkt etapowy dla uchodźców francuskich w drodze do Lizbony i dalej - do Stanów. Pewnego dnia przybywa ukochana Ricka, Ilsa, która przed kilku laty opuściła go w tajemniczych okolicznościach; po jej utracie wplątał się w pomoc Etiopczykom, broniącym się przed inwazją włoską, potem walczył po stronie republikanów w Hiszpanii, aż znalazł się w Afryce; kocha Ilsę nadal. Ona jest żoną wybitnego bojownika ruchu oporu i nie może od niego odejść. Rick ma dwie wizy portugalskie, jest panem sytuacji. Wybiera rozwiązanie najtrudniejsze: oddaje wizy Ilsie i jej mężowi. Jest to zarazem jedyne wyjście do przyjęcia przez człowieka, który chce patrzeć w swoją twarz bez poczucia klęski.
· Rick Blaine:
v Figura wręcz wzorcowa
v Sentymentalny cynik
v Inteligentny, dowcipny, odważny z tajemniczą przeszłością.
v Choć twierdzi, że jest egoistą, że dba tylko o własne dobro, walczył przeciwko faszystom, jest uczciwy i szlachetny.
· Ilsa Lund:
v Piękna, niewinna i szczera
v Zagubiona i rozdarta
· Victor Laszlo:
v Bohater ruchu oporu
v Mężczyzna odważny, ale i mający wątpliwości.
· Major Strasser®wcielenie zła
· Renault®niesłychanie dowcipny łajdak
· Zakończenie: Casablanca nie byłaby tym, czym jest, gdyby nie jej końcówka. Rick podejmuje decyzję, mówi nieśmiertelne słowa o trojgu ludzi w szalonym świecie, Ilsa i Victor odlatują. Nie ma spełnienia miłości, jest wspaniałe poświęcenie i główny powód do wzruszeń. A jakby tego było mało, słyszymy na koniec słynne „To chyba początek pięknej przyjaźni”.
Michael Curtiz:
· Właściwie Manó Kertész Kaminer
· 1888-1962
· Jest uważany obecnie za jednego z najwybitniejszych twórców światowego kina.
· Uzyskał dyplom w Szkole Sztuki Dramatycznej.
· Karierę w filmie zaczął w 1912 r. jako aktor, nieco później reżyser.
· W czasie pobytu w wytwórni Nordisk w Kopenhadze (1913) był asystentem reżysera Augusta Bloma przy realizacji. filmu Atlantis, według powieści Gerharta Hauptmanna.
· W 1914 Curtiz powrócił na Węgry, gdzie pracował aż do zakończenia I Wojny Światowej.
· W sumie na Węgrzech zrealizował 38 filmów i uważany jest za jednego najwybitniejszych i najbardziej wykształconych twórców węgierskiego kina niemego.
· W 1919 r. artysta przeniósł się do Austrii a później do Niemiec.
· Na początku lat 20. Curtiz rozpoczyna wędrówkę po różnych krajach Europy, w których reżyseruje kolejne filmy.
· W 1926 r. przybywa do Stanów Zjednoczonych, gdzie jeszcze w tym samym roku otrzymuje posadę w wytwórni Warner Bros, z którą pozostanie związany przez długie lata swojego życia.
· W wytwórni Warner Bros nakręcił około 100 filmów w każdym niemal gatunku: od dramatów społecznych, komedii muzycznych, westernów, morskich opowieści, horrorów, thrillerów, filmów dla młodzieży, po melodramaty.
· W latach 30. i 40. Curtiz tworzy swoje najwybitniejsze filmy:
- Szarża lekkiej brygady (1936)
- Angels with Dirty Faces(1938)
- Yankee Doodle Dandy (1942)
· W 1944 r. artysta został uhonorowany Oscarem dla najlepszego reżysera za obraz Casablanca, który dziś uważany jest za film kultowy i ponadczasowy.
· Inne filmy:
- Kapitan Blood (1935)
- Przygody Robin Hooda (1938)
- Szlak do Santa Fe (1940)
- Night and Day (1946)
Ingrid Bergman:
· 1915-1982
· Jedna z najsłynniejszych gwiazd kina hollywoodzkiego i europejskiego.
· W rodzinnej Szwecji była znana jako "znakomity prezent od Szwecji dla Hollywood."
· W 1933 roku Ingrid Bergman rozpoczęła naukę w Royal Dramatic Theater School w Sztokholmie, ale wkrótce porzuciła scenę dla kina.
· Na srebrnym ekranie zadebiutowała w roku 1935 niewielką rolą w filmie Munkbrogreven.
· Przełomem w karierze aktorki okazał się romantyczny film Gustafa Molandera Intermezzo z 1936 roku, w którym zagrała pianistkę Anitę Hoffman, romansującą ze starszym i żonatym skrzypkiem. Swoją rolą Bergman zwróciła uwagę amerykańskiego producenta Davida O. Selznicka, który zaprosił ją do Hollywood w celu zrobienia amerykańskiego remake'u tego filmu, w którym w 1939 roku aktorka partnerowała na ekranie Leslie Howardowi, a popularność filmu zagwarantowała jej siedmioletni kontrakt z Selznickiem.
· Do amerykańskich sukcesów Bergman należała adaptacja klasycznej powieści Roberta Stevensona Dr Jekyll i Mr Hyde (1941), w której zdecydowała się zagrać rolę prostytutki Ivy, a nie układnej narzeczonej, co byłoby bardziej zgodne z wizerunkiem gwiazdy jako czystej i niewinnej piękności.
· Jej największym i ponadczasowym sukcesem okazała się jednak rola uczuciowo rozdartej Ilsy Lund w kultowym arcydziele hollywoodzkim wszechczasów, Casablance (1942) Michaela Curtiza, gdzie aktorka partnerowała na ekranie Humphrey'owi Bogartowi.
· W adaptacji powieści Ernesta Hemingway'a Komu bije dzwon (1943), jako Maria zakochała się w Gary Cooperze podczas hiszpańskiej wojny domowej - za tę rolę aktorka otrzymała swoją pierwszą nominację do Oscara, a statuetkę przyznano jej w roku następnym, za rolę żony doprowadzonej do granicy szaleństwa przez męża (Charles Boyer) w dramacie psychologicznym George'a Cukora Gasnący płomień (1944).
· Kolejną nominację do nagrody Akademii Bergman dostała za rolę siostry Benedict w filmie The Bells of St. Mary's (1945), gdzie zagrała obok Binga Crosby'ego.
· Następnie aktorka wcieliła się w tytułową rolę w filmie Joanna D'Arc (1948), którą grała wcześniej na Broadway'u.
· W drugiej połowie lat 40. aktorka nawiązała udaną współpracę z Alfredem Hitchcockiem:
v W Urzeczonej (1945) wcieliła się w doktor psychiatrę próbującą pomóc Gregory Peck'owi rozwikłać tajemniczą zagadkę z jego snów
v W filmie szpiegowskim Osławiona (1946) poświęcała się z miłości do agenta granego przez Cary'ego Granta, szpiegując dla niego jako żona podejrzanego nazisty, Claude'a Rainesa.
v Ostatnim filmem Bergman dla Hitchcocka był dramat kostiumowy Pod znakiem Koziorożca (1949) z akcją umiejscowioną w Australii XIX wieku.
· Trzeciego Oscara przyniosła aktorce rola drugoplanowa w filmie kryminalnym na podstawie powieści Agathy Christie Morderstwo w Orient Expressie (1974) Sidney'a Lumeta, w którym wystąpiła wśród gwiazdorskiej obsady jako misjonarka z Afryki.
· Pod koniec kariery duże uznanie przyniosła aktorce rola pianistki Charlotte obok Liv Ullmann w roli jej córki w Sonacie jesiennej (1978) Ingmara Bergmana, za którą Ingrid Bergman otrzymała ostatnią już nominację do Oscara.
Alexa_89