Ucieczka z góry Umarłych.pdf

Ucieczka z Góry Umarłych

Sobota, 06 Marzec 2010 00:00

Nasi czytelnicy z pewnością dobrze znają historię

dramatycznego finału wyprawy radzieckich studentów

w rejon uralskiej Góry Umarłych. Choć większość

osób, które zajmowały się badaniem ich przypadku

nie żyje, warto zapoznać się z relacjami tych, którzy

wciąż pamiętają tragedię z 1959 roku. Tymczasem

tajemnica trwa nadal i żadna z wysuniętych dotąd

hipotez zdaje się nie wyjaśniać do końca tragedii 9

osób, które w pośpiechu i przerażeniu opuściły obóz

rozbity w miejscu uznawanym przez miejscowe

plemiona za temat tabu. Co ciekawe, nie byli oni

jedynymi ofiarami miejsca, które wkrótce nazwano

Przełęczą Diatłowa.

MISTYKA

Dziwnym zbiegiem okoliczności na Górze Umarłych kilkukrotnie ginęły grupy

składające się z 9 osób. Jedna legenda głosi, że dawno temu na górze życie

straciło dziewięciu Mansów. Zimą 1959 roku w ten rejon wybrało się 10 turystów,

jednak wkrótce jeden z nich musiał z powodów zdrowotnych zrezygnować z

udziału w wyprawie. Tak więc pozostało ich dziewięciu...

W przypadki można wierzyć lub nie, jednak prawie 40 lat później (opisana

tu wyprawa miała miejsce 1999 roku, a szczegóły najnowszej wyprawy do

Przełęczy Diatłowa zaprezentowano poniżej) uczestnictwo w wyprawie

składającej się z 9 osób wywoływało mieszane uczucia. Kiedy spotkaliśmy się na

dworcu w Swierdłowsku okazało się, że jest nas dziewięcioro. Ponieważ jednak

trójka z nas nie mogła dołączyć do ekspedycji pozostali odetchnęli z ulgą.

Mieliśmy jeszcze sporo czasu więc wybraliśmy się do miasta by spotkać się z

tymi, którzy znali uczestników tragicznej wyprawy.

Udało nam się odnaleźć Walerię Patruszewą, wdowę po lotniku, który jako

pierwszy zobaczył z powietrza ciała zaginionych.

Igor Diatłow, który przewodniczył wyprawie i na cześć którego nazwano feralną przełęcz

- Mój mąż Gennadij spotkał ich w hotelu w miejscowości Wiżaj, w którym

zatrzymali się przed wyruszeniem na ekspedycję. Ponieważ Giennadij interesował

się miejscowymi legendami zaczął namawiać młodych ludzi aby zrezygnowali z

wyprawy w góry, które w miejscowym języku mają nazwy takie jak: „Nie idź

tam!” czy „Góra dziewięciu zmarłych!”. Jednak to byli doświadczeni turyści, w

mistykę nie wierzyli. Ich szef, Igor Diatłow był człowiekiem twardo stawiającym

na swoim, ile by go nie namawiać, trasy wyprawy nie zmienił...

Wyprawa posiadała trzecią kategorię trudności obejmując podejście pod

stosunkowo niewysokie góry. Trasa była ciężka, jednak w zupełności do

przejścia. Przy takich warunkach absolutnie nic nie wskazywało na to by miała

wydarzyć się tragedia. 40 lat później płyniemy rzeką Łozwa – dokładnie wzdłuż

trasy, którą grupa Diatłowa zbliżała się do wzgórz. Przyroda wokół jest

zniewalająca, widoki jak z albumów fotograficznych i wszechogarniająca cisza.

Wciąż trzeba sobie mówić, że wystarczy jeden błąd w tym usypiającym otoczeniu

by zginąć...

Błąd „diatłowców” polegał na tym, że nie posłuchali

rad i wybrali się w „zakazane” miejsce...

Jaki błąd popełniliśmy dowiedzieliśmy się dopiero później od miejscowych.

Nie powinniśmy byli przechodzić przez Złote Wrota – dwa olbrzymie głazy na

szczycie jednej ze skał. Nagłą zmianę stosunku do nas miejscowych bóstw, lub

jak kto woli po prostu przyrody, odczuli boleśnie nawet zatwardziali materialiści.

Prawie od razu rozpoczęła się ulewa trwająca przez tydzień (rzecz niebywała jak

twierdzą tubylcy), rzeki wylały z brzegów, suche fragmenty gleby pod naszymi

namiotami zaczęły w katastroficznym tempie kurczyć się. Doszło do sytuacji, że

nawet odwrót w tych okolicznościach był śmiertelnie niebezpiecznym zadaniem.

CO ICH ŚMIERTELNIE PRZERAZIŁO?

Tymczasem 40 lat wcześniej było znacznie gorzej. 1 lutego 1959 roku grupa

Diatłowa rozpoczęła podejście na bezimienne wtedy wzgórze nr 1049. Dziś

wszyscy znają je jako Górę Umarłych lub Przełęcz Diatłowa. To właśnie tam 2

lutego (lub jeszcze 1-ego) z niewyjaśnionych dotąd przyczyn doszło do tragedii.

Ponieważ zapadał zmrok turyści zdecydowali się rozbić obozu na stoku. To

potwierdza, że nie bali się trudności – na stoku, gdzie nie ma osłony lasu jest

dużo zimniej niż u podnóża góry. Rozbili namiot na rozstawionych nartach, zjedli

kolację… W jednym z odtajnionych dokumentów (w podsumowaniu) napisane

jest, że ani sposób rozbicia namiotu ani nachylenie stoku nie stanowiły

zagrożenia. Na podstawie cieni widocznych na ostatnim wykonanym przez grupę

zdjęciu, eksperci orzekli, że o godzinie 18 namiot już stał. Grupa szykowała się

do snu, kiedy wydarzyło się coś strasznego.

Jedna z ostatnich fotografii grupy Diatłowa, na której jej członkowie rozbijają obóz (wykonana prawdopodobnie

1 lutego ok. 17:00)

Jakiś czas później śledczy spróbowali odtworzyć przebieg wypadków. W

panicznym przerażeniu, rozcinając nożami poły namiotu członkowie wyprawy

rzucili się do ucieczki w dół stoku. Każdy tak jak był – na bosaka, w jednym

bucie, w bieliźnie. Trop ich ucieczki dziwnie zygzakował, ślady rozdzielały się a

później schodziły tak, jakby chcieli się rozdzielić a jakaś siła łączyła ich z

powrotem. Nie było żadnych śladów walki ani tropów innych osób podobnie jak

śladów zjawisk naturalnych, takich jak huragan czy lawina.

Pilot G. Patruszew zauważył dwa ciała z powietrza. Wykonał samolotem

kilka kół nad nimi w nadziei, że ludzie podniosą głowy. Grupa poszukiwawcza,

która wkrótce nadciągnęła (jednego z jej uczestników S.A. Werchowskiego udało

nam się odnaleźć) rozpoczęła rozkopywać śnieg i wkrótce dokonała

makabrycznego odkrycia.

Fotografia z akcji poszukiwawczej

Dwa ciała, w samej bieliźnie, znaleziono w miejscu, w którym najwidoczniej

próbowano rozpalić ognisko. 300 metrów dalej leżał Igor Diatłow. Zmarł ze

wzrokiem wbitym w namiot, do którego próbował się doczołgać. Na jego ciele nie

było żadnych obrażeń. Kolejne zwłoki znajdowały się bliżej namiotu. Czaszka

ofiary była pęknięta. Straszliwy cios rozbił kość nie powodując rozdarcia skóry,

jednak nie to było przyczyną śmierci, lecz wychłodzenie organizmu. Najbliżej do

namiotu doczołgała się dziewczyna. Leżała z twarzą w śniegu zbroczonym krwią,

która wyciekła z jej ust. Odgryzła sobie język, jednak poza tym ciało nie

posiadało żadnych innych obrażeń.

Jeszcze większą zagadkę stanowiły kolejne trzy ciała znalezione nieco dalej

od ogniska. Najwyraźniej zostały tam odciągnięte przez jeszcze żyjących wtedy

uczestników tragicznej wyprawy. Zginęli w straszny sposób: mieli połamane

żebra, uszkodzone czaszki, wewnętrzne krwotoki. Jak mogło dojść do tak

rozległych obrażeń bez uszkodzenia skóry? Jeszcze trochę dalej znaleziono

ostatnie ciało. Według akt sprawy zgon nastąpił w wyniku działania niskiej

temperatury. Mimo to do dzisiaj, żadna z wysuwanych hipotez przyczyn śmierci

turystów nie jest tą ostateczną. Pomimo wielu prób wyjaśnienia tragedii

pozostaje ona nadal zagadką zarówno dla badaczy anomalnych miejsc jak i dla

organów ścigania.

Długo szukaliśmy tych, którzy dokonywali oględzin ciał. Chirurg I. Prutkow

już nie żyje. Pozostali lekarze A.P. Taranowa, P. Gel, Szaronin szczegółów nie są

w stanie sobie przypomnieć. Jednak zupełnie nieoczekiwanie (cuda się zdarzają!)

spotkaliśmy byłą asystentkę Prutkowa, Marię Iwanowną Solter. Turystów widziała

jeszcze za życia, dlatego rozpoznała trupy po ubraniach. Co więcej, twierdzi, że

ciał było nie 9 a 11. Skąd wzięły się 2 kolejne ciała, tego nie wie. W celu

przeprowadzenia autopsji tragicznie zmarłych przywieziono wpierw do szpitala

wojskowego, za wyjątkiem jednego ciała, które od razu odwieziono do

Swierdłowska. Podczas sekcji, jeden z obecnych tam wojskowych wskazał na

Solter i zapytał Prutkowa: „Po co wam ona?”. Prutkow mimo, iż był bardzo

kulturalną osobą kazał jej się natychmiast wynosić. Mimo, że nie była obecna

przy samej sekcji kazano jej podpisać zobowiązanie o zachowaniu tajemnicy. Jak

twierdzi kazano to robić wszystkim, którzy mieli do czynienia z ciałami - nawet

kierowcom, którzy je przywieźli.

Z czasem zaczęły wychodzić na jaw inne szokujące fakty. Były prokurator-

kryminolog L.N. Łukin wspomina: „W maju wraz z J.P. Maslennikowem

przeprowadzając oględziny miejsca wydarzeń zauważyliśmy, że niektóre młode

choinki na skraju lasu mają nadpalone pnie. Ślady te jednak nie miały jakiegoś

koncentrycznego układu, nie było swego rodzaju epicentrum źródła ciepła.

Świadczy to o tym, że źródło było ukierunkowane, jak promień lub silna, ale

nieznana nam energia działająca wybiórczo. Śnieg nie był stopiony, drzewa nie

były uszkodzone. Sprawiało to wrażenie, jakby ktoś w sposób ukierunkowany

rozprawił się z turystami po tym jak zbiegli 500 metrów w dół stoku.”

Fragment protokołu z przesłuchania eksperta:

Pytanie : Czy ubranie może ulec radioaktywnemu skażeniu w

zwyczajnych warunkach, bez przebywania w skażonym radioaktywnie

miejscu bądź strefie?

Odpowiedź : Nie powinno ulec wcale skażeniu.

Pytanie : Czy można przyjąć, iż to ubranie zostało skażone

radioaktywnym pyłem?

Odpowiedź : Tak, należy przyjąć, że ubranie zostało skażone

elementami radioaktywnymi, które znalazły się w atmosferze bądź

zostało skażone w wyniku pracy z takimi elementami.

WERSJA RAKIETOWA

L.Dubinina obejmuje J. Judina - jedynego uczestnika wyprawy, który ocalał.

Wszystkiemu przygląda się uśmiechnięty Igor Diatłow.

Pośród badaczy pojawiła się wersja, iż grupa turystów zginęła przez to, że

stali się mimowolnymi świadkami eksperymentów z tajną bronią. Podobno skóra

na ich ciałach miała nietypowy fioletowy lub pomarańczowy kolor. Kryminolodzy

rzekomo byli tym zdziwieni wiedząc, że jeśli ciało leży w śniegu nawet przez

miesiąc skóra nie może zabarwić się w ten sposób. Z drugiej strony, Maria Solter

twierdzi, że skóra była po prostu bardzo ciemna – jak to u trupów.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: