Wells Martha - Upadek Ile-Rien 01 - Łowcy czarnoksiężników.pdf - Wells Martha - science-fiction

Martha Wells

Łowcy czarnoksiężników

Upadek Ile-Rien

tom 1

@@1

Vienne, Ile-Rien

Była dziewiąta wieczorem. Tremaine bezskutecznie próbowała znaleźć

metodę popełnienia samobójstwa, które sąd uznałby za śmierć z przyczyn

naturalnych, gdy nagle rozległo się łomotanie do drzwi.

- A niech to diabli!

Kilka książek traktujących o różnych truciznach zsunęło się jej z kolan,

kiedy wstawała ze zbyt miękkiego fotela. Został jej w ręku tylko drugi tom

„Medycyny sądowej”, w którym założyła sobie palcem miejsce, gdzie

skończyła czytać. Poszukiwania niemożliwej do wykrycia trucizny nie

szły jej najlepiej: lekarze-czarnoksiężnicy potrafili je bardzo dobrze roz-

poznawać, ona zaś nie chciała, żeby wyglądało na to, że została zamordo-

wana. Krwotok śródczaszkowy wydawał się niezłym pomysłem, tyle że

trudno go wywołać samodzielnie. W końcu wywodzę się z Valiarde’ów,

więc powinnam znaleźć jakieś rozwiązanie, pomyślała. Owijając się ko-

cem, ruszyła do drzwi, torując sobie drogę pośród stosów książek. Bibli-

oteka w Coldcourt doskonale nadawała się do jej potrzeb, gdyż zawierała

rozliczne dzieła na rozmaite tematy, w tym wszystko, co napisano w cywi-

lizowanym świecie na temat morderstw i różnych okaleczeń ciała.

Hol był ciemnawy: oświetlała go tylko jedna żarówka, osadzona w sta-

rej gazowej lampie, umieszczonej nad schodami. Jej blask wydobył z mro-

ku pożółkły tynk na ścianach, stare, drewniane boazerie i błękitntozłoty

wzorzysty dywan na gładkiej, kamiennej posadzce. Nazwa Coldcourt dos-

konale oddawała charakter budowli: zanim Tremaine dotarła do drzwi

frontowych, jej bose stopy doszczętnie przemarzły. Dała swojej gospodyni

wychodne na dzisiejsze popołudnie i wieczór, a teraz tego pożałowała, ale

przecież nie mogła przewidzieć, że znalezienie odpowiedniego rozwiąza-

nia zabierze jej aż tyle czasu. W takim tempie nie zdąży umrzeć do końca

tygodnia!

Nieproszony gość wciąż walił do drzwi.

- Kto tam?! - krzyknęła, powątpiewając, czy przybysz ją w ogóle

usłyszy.

Coldcourt, zbudowany jako wiejska rezydencja, miał mury z grubego

kamienia, które doskonale chroniły przed chłodem vienneńskich zim. Usy-

tuowany pośród innych, równie starych posiadłości, tuż za granicami mi-

asta, ów dwór rozsiadł się szeroko na zaniedbanych gruntach, roztaczając

wokół wdzięk swych asymetrycznych kształtów i zdobionych blankami

wieżyczek. Drzwi miały kilka cali grubości, a stare, dębowe drewno

pokrywała wytłaczana płyta z ołowiu, która wcale nie była wyłącznie de-

koracją: stanowiła ochronę przed kulami lub próbami włamania. Okna nad

drzwiami wykonano z grubego szkła ołowiowego, wzmocnionego

srebrnym drutem, a zgodnie z obowiązkiem zaciemnienia zasłony były

szczelnie zaciągnięte. Wszystkie budynki miały zasłony zaciemniające,

wymagane przez Centrum Obrony Cywilnej, ale pozostałe środki bezpiec-

zeństwa należały do cech szczególnych Coldcourt. Tyle tylko, że

wszystkie strażniki, chroniące przed atakami czarnoksięskimi w obecnej

sytuacji nie mogły się na wiele przydać.

- To ja, Gerard! - rozległ się stłumiony głos.

- O Boże. - Tremaine oparła ze znużeniem czoło o chłodną, drewnianą

płytę drzwi.

Wyznaczony testamentem jako zarządca majątku jej ojca, Guilliame Ge-

rard był też prawnym opiekunem dziewczyny, dopóki nie ukończyła lat

dwudziestu jeden, ale w ostatnich czasach nie widywała go zbyt często. W

pierwszej chwili pomyślała, że pewnie dostał list od kierowniczki grupy

straży obywatelskiej, do której należała.

Tremaine przystąpiła do tej grupy, gdyż pracowała ona w zbombardo-

wanych okolicach miasta i wielu jej członków, nawet doświadczonych po-

licjantów czy też strażaków albo byłych żołnierzy, zginęło od niewypałów

lub pod gruzami zawalonych budynków. Drobna kobieta, która w szkole

nigdy nie przodowała na gimnastyce, nie miała prawa przetrwać nawet

tygodnia w podobnej roli. Tremaine mogła więc liczyć na to, że zakończy

życie, nie zyskując więcej uwagi niż wzmianka na jednej z list ofiar opub-

likowanych w prasie. Każdy inny sposób musiałby doprowadzić do oficj-

alnego śledztwa, które bez wątpienia ujawniłoby bardzo nieprzyjemne

fakty na temat niedawnej przeszłości jej rodziny, a Tremaine wcale by so-

bie tego nie życzyła. Tyle tylko, że pracując już sześć miesięcy w straży

obywatelskiej, wciąż pozostawała przy życiu.

Z pewnością nadal nie umiałaby odbić piłki tenisowej, ale nauczyła się

wspinać, gramolić i przeciskać pośród ruin niczym wiewiórka, unikać spa-

dających kawałków gruzu, a kiedy z na pół zasypanej piwnicy wyskoczył

na nią ghoul, instynkt podpowiedział jej, by zatłuc go kawałkiem ołowi-

anej rury, w ten sposób triumfując nad pragnieniem samounicestwienia.

Jednak po pół roku igrania ze śmiercią kierowniczka grupy poinformo-

wała Tremaine, iż należy się jej miesiąc urlopu, a dopiero potem będzie

mogła odpracować następną turę. Dziewczyna zaprotestowała z patri-

otycznym zapałem, który wzbudziłby niewątpliwy podziw jej przyjaciół z

teatru, gdyby ci oczywiście znajdowali się jeszcze przy życiu. Musiała jed-

nak ugiąć się na widok wyrazu oczu swojej zwierzchniczki. Była nią bowi-

em księżna Duncanny, która nawykła do zarządzania swym wielkim maj-

ątkiem, a w dodatku na samym początku wojny przeszła szkolenie jako pi-

elęgniarka. Była zatem zbyt spostrzegawcza i kiedy Tremaine spojrzała jej

w oczy, pomyślała natychmiast: „Ona wie”. Domyśla się, dlaczego tu jes-

tem. Należało zatem opuścić straż obywatelską i znaleźć jakiś inny sposób.

Na pewno skontaktowała się z Gerardem.

- A niech to wszyscy diabli. - Tremaine, krzywiąc się, przekręciła wielki

klucz i otworzyła ciężką zasuwę.

Gerard wślizgnął się do środka, z nawyku szybko zamykając za sobą

drzwi, żeby jak najmniej światła wydostało się na zewnątrz. Istniało nikłe

prawdopodobieństwo, by peryferie Vienne miały się stać przedmiotem ata-

ku z powietrza, a Tremaine nie słyszała dzisiaj w radiu żadnych ostrzeżeń

o bombardowaniach.

Przybysz był wysokim mężczyzną około czterdziestki, o ciemnych, lek-

ko tylko przyprószonych siwizną włosach. Krawat przekrzywił mu się, a

na tweedowej marynarce było widać ciemne plamy. Gdy z zakłopotaniem

przyglądał się dziewczynie, w jego okularach odbijało się światło żarówki.

- Tremaine, przepraszam za to najście, ale stało się coś strasznego.

Zniszczyli strażniki, pomyślała, patrząc na niego tępo. Pałac zburzony.

Poczuła, jak w piersi wzbiera jej histeryczny śmiech. Nie będzie żadnych

długotrwałych dochodzeń ani przykrych artykułów w gazetach. Gardier

zwyciężyli, a ona może teraz rozbić sobie głowę kamieniem i nikt temu

nie poświęci najmniejszej uwagi.

- Zbombardowali pałac.

- Nie. - Gerard popatrzył na nią dziwnie. - Nie, to nie jest aż tak strasz-

ne. - Zaczerpnął gwałtownie tchu, starając się zebrać myśli. - Przyszedłem

w sprawie projektu. Nasza ostatnia próbna kula uległa zniszczeniu.

- Och. - Tremaine zwilżyła wargi, usiłując ogarnąć sytuację. Mówił o

projekcie prowadzonym przez Instytut Obrony imienia Villera znajdujący

się poza miastem. Mocniej otuliła się kocem i wygodniej ujęła grubą ksi-

ęgę, idąc za Gerardem w głąb holu.

- Czy chcesz, żebym wypisała ci czek? - zapytała.

W mieście byli ludzie, którzy zajmowali się tym i innymi finansowymi

sprawami Instytutu, ale może ich biura zostały zburzone lub ewakuowane.

- Myślałam, że rząd zarekwirował dla was wszystko, czego wam trzeba.

Gerard zatrzymał się i spojrzał na nią ze zniecierpliwieniem.

- Tremaine, posłuchaj… - Zamrugał, dostrzegając wreszcie jej ubiór. -

Czy to twój nocny strój?

- To kitel. Kitel artysty. - Większość ubrań Tremaine uległa zagładzie;

krawcowa, u której je sobie szyła, zamknęła swój zakład i opuściła miasto,

a ona, Tremaine, nie miała najmniejszej ochoty wystawać godzinami w ko-

lejkach do sklepów. - Ja… Nieważne. No… co się stało?

- Kula, której używaliśmy w eksperymencie, uległa zniszczeniu -

wyjaśnił Gerard. - To był prototyp Riardina kuli Villera, ostatni, jaki mi-

eliśmy.

Teraz już zrozumiała.

- Zniszczona? - Czując nagły gniew, rzuciła „Medycynę sądową” na

Wells Martha - Upadek Ile-Rien 01 - Łowcy czarnoksiężników.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: