lepkość jest szczególnie kojarzona jako miara oporów stawianych przez materiał podczas płynięcia.
Polimery w stanie ciekłym płynów nie newtonowskich mają swoja krzywą płynięcia oraz przebieg zmian lepkości pozornej
W zakresie małych szybkości ścinania polimer zachowuje się jak płyn newtonowski o stałej lepkości η0 (jest ona równa tangensowi początkowego kąta (α1)
nachylenia krzywej płynięcia), dla którego obowiązuje prawo Newtona . Lepkość tał = η γ jest graniczną lepkością tworzywa przy szybkości ścinania dążącej do zera η0 = η(γ→0) Nazwano ją lepkością zerową.
Dla większości polimerów całkowite odkształcenie ε (dla tworzywa poddanego np. po rozciąganiu) jest sumą trzech odkształceń składowych:
ε= εspr+ εwel + εpl
εspr – odkształcenie sprężyste, powrotne natychmiastowe
εwel – odkształcenie wysokoelastyczne, przejawiające się opóźnionym powrotem poodkształceniowym
εpl – odkształcenie plastyczne, trwałe
Odkształcenia sprężyste powstają w wyniku zmiany odległości nie osiągać zbyt dużych wartości.
Odkształcenia wysokoelastyczne odwracalna zmiana struktury. Po odciążeniu materiału odkształcenia te praktycznie całkowicie zanikają. Największy udział odkształceń wysokoelastycznych (Tg<T<Tp).
Odkształcenia plastyczne powstają w wyniku nieodwracalnego przegrupowania łańcuchów. Odkształcenie zostaje po odciążeniu nie zmiania sie nawet przy nagrzewaniu tworzywa.
mechanikk