2007.01. To nie tylko rehabilitacja.pdf

JAK ONI TO ROBIĄ?

W rodzinnej atmosferze

To nie tylko

rehabilitacja!

Maria Herma i jej najnowszy nabytek

– Ja po prostu lubiĊ ludzi. Bardzo chcĊ im pomóc. WspóáczujĊ wszystkim tym,

którzy są sami, z którymi los nie obszedá siĊ zbyt áaskawie… – rozmawiamy

z mgr Marią Hermą , wáaĞcicielką katowickiego zakáadu „Rehabilitacja”.

Marek Jarzċbski: Wszystkim szefom zakâadów rehabilitacyjnych, z który-

mi dotychczas rozmawiaâem, bardzo zaleīaâo na kontrakcie z Narodowym

Funduszem Zdrowia. Pani jest wyjĆtkiem od tej reguây. Dlaczego?

Maria Herma: Stawki, które proponuje NFZ, są po prostu nie-

opłacalne. Korzystniej jest sprzedawać nasze usługi bezpośred-

nio klientom, nawet po najniższej z możliwych cen. Niedawno

wprowadziliśmy na przykład abonamenty o wartości 100 złotych,

w ramach których pacjent może korzystać z pełnego spektrum

naszych usług przez cały miesiąc, w godzinach między 8 a 14.

W ramach takiego abonamentu ma do dyspozycji masaż, gimna-

stykę i fizykoterapię.

Jestem bardzo zadowolona, że nie muszę współpracować

z NFZ. Wiele lat pracowałam „na kontrakcie”, w publicznej służ-

bie zdrowia… i to wystarczy.

To, że możemy się nimi zajmować, jest powodem mojej nieusta-

jącej satysfakcji. To kochani, bardzo wdzięczni ludzie. Obraz-

ki, które zdobią nasze ściany, są w dużej części dowodami ich

wdzięczności.

To bardzo szlachetne, ale prowadzi pani przecieī biznes rehabilitacyjny.

Tak jest, ale sprawiedliwy. Ci, których stać na zapłatę, finansują

niejako pomoc pacjentom, którzy zapłacić nie mogą. Poza tym ja

nie jestem zbyt merkantylnie nastawiona do świata. Prowadzę tak-

że wykłady, więc w razie potrzeby zawsze mogę „dorobić”.

Tuī obok dziaâa konkurencyjny zakâad równieī zajmujĆcy siċ rehabilita-

cjĆ? Nie przeszkadza to pani?

Nie. Nigdy nie zdarzyło się, żeby ktoś zrezygnował z naszych usług

na rzecz konkurencji. Jak powiedziałam wcześniej, pacjenci wra-

cają do nas, czasami po wielu latach. Wciąż przybywa nowych.

To pozwala mi z nadzieją myśleć o przyszłości.

Īeby prywatny biznes rehabilitacyjny miaâ sens, muszĆ znaleĩý siċ pa-

cjenci, którzy zechcĆ zapâaciý za usâugi, jak to siċ fachowo mówi out

of pocket , czyli z wâasnej kieszeni. Z tym, jak wiadomo, jest zwykle pro-

blem, bo przecieī, „jeğli pâacimy skâadkċ na ubezpieczenie zdrowotne, to

nam siċ naleīy”.

Prowadzę gabinet od wielu lat. Znaczna część pacjentów do

mnie wraca. Czasem po czterech, ośmiu, a nawet po dziesię-

ciu latach. Wracają, bo są bardzo zadowoleni z zabiegów i at-

mosfery, która tu panuje. Wielu z nich twierdzi, że jest ona nie-

powtarzalna. Dzisiaj na przykład przyjmowałam pacjenta, któ-

ry wrócił do nas po czternastu latach. Uważa, że na terenie Ka-

towic nie ma lepszego ośrodka rehabilitacyjnego. Do atmosfe-

ry panującej w zakładzie przywiązuję tak wielką wagę, bo uwa-

żam, że w rehabilitacji jest ona nie mniej ważna niż same pro-

cedury terapeutyczne.

Od lat z gabinetem związani są ludzie sztuki, artyści malarze,

aktorzy. Bardzo często prowadzą tutaj rozmaite, jak to nazywam,

akcje kulturalne. Mamy więc na przykład dostępne dla naszych

pacjentów bardzo tanie bilety do teatru. Starsze i niezamożne oso-

by bardzo chętnie z nich korzystają.

Nasi pacjenci z reguły bardzo dobrze się znają, wiele przyjaź-

ni nawiązało się dzięki tej firmie. Ludzie mi mówią, że panuje tu

taka dobra aura.

Jaka jest w tej chwili oferta pani zakâadu?

Wciąż ją rozszerzamy. Wymieniamy sprzęt. Kupiłam ostatnio

dwa nowe aparaty: Duoter i Sonoter. Jestem z nich bardzo zado-

wolona. To urządzenia najnowszej generacji o olbrzymich moż-

liwościach.

Oprócz fizykoterapii wykonujemy także masaż pneumatycz-

ny i masaż klasyczny. Prowadzimy gimnastykę zarówno korek-

cyjną, jak i typowo leczniczą.

Do grupy zajęć, które tak naprawdę pozwalają nam utrzymać

dość drogi lokal, który dzierżawimy od spółdzielni mieszkanio-

Nie kaīdy potrafi jĆ wytworzyý.

Ja po prostu lubię ludzi. Bardzo chcę im pomóc. Współczuję

wszystkim tym, którzy są sami, z którymi los nie obszedł się zbyt

łaskawie. Darzę ich ogromną sympatią. To, że pacjent po wyle-

wie, niedołężny, zaczyna po miesiącu czy dwóch intensywnych

ćwiczeń widzieć postępy rehabilitacji, sprawia mi ogromną ra-

dość, której nie staram się ukrywać.

Niektórych pacjentów przyjmujemy za darmo, bo wiemy, że

nie mają z czego płacić. Prawie zawsze mamy 3-4 takie osoby.

Najbardziej cieszą postĊpy „trudnych” pacjentów

44 REHABILITACJA W PRAKTYCE 1/2007

JAK ONI TO ROBIĄ?

wej, zaliczamy pilates, aerobik i gimnastykę kręgosłupową – jak

ją nazywamy. Są to ćwiczenia prowadzone w cztero-, pięciooso-

bowych grupach. Z nich w głównej mierze żyjemy.

To takie pogranicze rehabilitacji?

Panie, które do nas trafiają, rozpoczynają ćwiczenia od gimnasty-

ki kręgosłupowej, po jakimś czasie, kiedy podnosi się poziom ich

sprawności, przechodzą do wykonywania trudniejszych zadań.

Nasz aerobik to nie jest godzina zwykłego skakania, ale raczej ćwi-

czenia rytmiczne, które w następnej kolejności przechodzą w ćwi-

czenia ogólnokondycyjne i zwiększające ruchomość stawów. Sta-

ramy się dobierać grupy ćwiczących zarówno według kryterium

wiekowego, jak i możliwości fizycznych pacjentek.

Czyli obsâuguje pani jakby dwie grupy klientów. Pacjentów z okreğlony-

mi schorzeniami, czasem znacznym stopniem niepeânosprawnoğci, wy-

magajĆcych, īe siċ tak wyraīċ, klasycznej rehabilitacji, oraz ʋ gâównie

panie – dbajĆce o dobrĆ kondycjċ.

Tak jest, niemniej chciałabym zauważyć, że ostatnio zaczęli do

nas przychodzić także panowie.

ĝciany zdobią obrazy namalowane przez pacjentów

Na aerobik?

Na ćwiczenia poprawiające sprawność. Mamy dwie grupy panów

leczących kręgosłup za pomocą ruchu. Ordynujemy im gimnasty-

kę zgodną z metodę McKenziego.

Wiem, īe ma pani doskonaâĆ specjalistkċ od akupunktury.

Pani doktor jest absolwentką akademii medycznej w Ułan Ba-

tor. Odbyła pięcioletnią praktykę w Chinach. Od sześciu lat jest

w Polsce. Ma bardzo dobre efekty, wielu pacjentów udało się jej

postawić na nogi tą metodą. Czasami nawet zastanawiam się, jak

to w ogóle możliwe.

Do niedawna godziâa pani prowadzenie tego zakâadu z pracĆ w publicznym

ZOZ-ie. Zrezygnowaâa pani z pracy „na paĕstwowym”, poğwiċcajĆc siċ wy-

âĆcznie prywatnej praktyce. Czy to byâo sâuszne posuniċcie?

Najsłuszniejsze. W państwowej przychodni zajmowałam się

wszystkimi pacjentami, którzy do niej trafiali. Czasami było to

30, czasami 50 osób dziennie. Często awanturniczo nastawio-

nych i ustawicznie niezadowolonych. Tutaj pracy mam wpraw-

dzie jeszcze więcej, ale i więcej czasu mogę poświęcić każdemu

pacjentowi. A tych stale przybywa.

Pilates

To ciekawe, bo, o ile wiem, nie prowadzi pani īadnych dziaâaĕ promo-

cyjnych.

Najlepszą reklamą są zadowoleni klienci, którzy polecają moją

firmę wszem i wobec.

W czasie poprzedniej wizyty spotkaâem tu grupċ studentek. Zajmuje siċ

pani dydaktykĆ?

Od wielu lat prowadzę szkolenia dla pielęgniarek środowisko-

wych z zakresu rehabilitacji geriatrycznej. Jednym z elementów

tych szkoleń są praktyki w moim zakładzie, podczas których uczy-

my podstawowych ćwiczeń i zachowań w stosunku do ludzi star-

szych i chorych. Dość często goszczą u mnie także praktykanci

z AWF i Akademii Medycznej.

Czego jeszcze brakuje w zakâadzie, aby mogâa pani powiedzieý: chcia-

âam, īeby wâağnie taki byâ?

Chcę mieć pełną fizykoterapię, zamówiłam więc jeszcze laser,

który jest szczególnie przydatny w terapii osób z wszczepionymi

endoprotezami czy rozrusznikami. ASTAR ABR obiecał dostar-

czyć go w pierwszych dniach marca.

Planujemy także zakup firmowego samochodu. Takiego, do któ-

rego będziemy mogli załadować aparaturę i pojechać do pacjenta

do domu. W ten sposób będziemy mogli obsłużyć także chorych,

którzy nie poruszają się o własnych siłach.

Pacjentki üwiczą w maáych grupach

REHABILITACJA W PRAKTYCE 1/2007

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: