Fleming Ian - Diamenty są wieczne.pdf - Fleming Ian - samezlo666

BOND

SCHYŁKU DZIEWIĄTEJ DEKADY

JAMES BOND , czołowy bohater zachodniej kultury masowej, zrodzony pod piórem

angielskiego majstra Iana Fleminga, a spopularyzowany przez całą serię filmowych super

widowisk, nadal sobie żyje, choć różnie już bywa z jego zdrowiem. Inne dziś są czasy, inne

potrzeby publiczności, inni autorzy sensacyjnych opowiastek na tapecie. Cokolwiek by

jednak powiedzieć, mieliśmy do czynienia ze zjawiskiem potężnym, o zasięgu trudno

wyobrażalnym u nas, dokąd zresztą super agent królewskiej secret service, jak dotąd nie

dotarł. Zjawiskiem o charakterze komercyjnym, a nawet politycznym, które powołało do

życia ruch zwany "bondologią", analizujący niezwykły sukces tej postaci, zamieszkałej w

wyobraźni milionów. Skoro się jednak pragnie zrozumieć pewne kierunki w zachodniej pop-

kulturze, nie można bez końca tylko czytać komentarzy z drugiej i trzeciej ręki. James Bond

jeszcze dziś potrafi fascynować, a już dawno wyjęto mu z kieszeni antykomunistyczny

bagnet. W polskiej literaturze krytycznej istnieje zresztą tekst, omawiający rzetelnie ewolucję

tej postaci i całe zjawisko - i do niego odsyłamy co bardziej dociekliwych Czytelników. Jest

to szkic Krzysztofa Teodora Toeplitza James Bond i bondologia, pomieszczony w jego

książce Akyrema.

My możemy się ograniczyć do kilku faktów. Twórcą postaci był nie żyjący już Ian

Fleming, który po burzliwym życiu (m.in. podczas II wojny światowej był komandorem w

wywiadzie morskim), postanowił zabawić się pisaniem powieści szpiegowskich. Napisał ich

trzynaście, a debiutował utworem Casino Royale w 1952 r. Powieści, mówiąc szczerze, nie są

najwyższego literackiego lotu, a sam autor miał przed śmiercią powiedzieć po prostu:

Wszystko to było przecież niesłychanym żartem. Żart był żartem do momentu, kiedy postać

Jamesa Bonda 007 przechwycili w swe ręce producenci filmowi. Agent, który zajmował się

demaskowaniem wrogów, miłosnymi podbojami, z każdej sytuacji wychodząc obronną ręką,

został wprowadzony w olśniewający świat technologicznej bajki o rodowodzie komiksowym.

Niezwyciężony i nieustraszony bohater, postać której kule się nie imały, począł działać w

scenerii wymyślnej, fantastycznej, widowiskowej, w której rozmach techniczny szedł o lepsze

z awanturniczymi pomysłami na gigantyczną skalę. Wszystko to oczywiście już istniało w

thrillerach Fleminga, jednak w filmowych wersjach nabrało nowego, naocznego,

spektakularnego wymiaru. James Bond 007 rozpoczął inne życie, a jego luksusowe wędrówki

po całym świecie i nieprawdopodobne przygody, odbywać się zaczęły w rzeczywistości do

końca wyimaginowanej. W której główną atrakcją - jak napisał pewien krytyk - stał się cyrk

przedmiotów mechanicznych.

I choć fala handlowego bondyzmu (reklama ubiorów, marek samochodów itp.)

przeszła nieodwołalnie do przeszłości, filmy i powieści z Jamesem Bondem nadal kuszą

masową publiczność. Próbuje się tutaj narkotyzować wszystkich (gdyż Bond jest dla

wszystkich) mirażami łatwej dostępności wszelkich pokus i ułudą najprostszej rozrywki.

Identyfikując się z nim czytelnik i widz „ulatują" z tego świata w domenę dziecinnych

marzeń, rozsnuwanych jednak na „dorosłym" tle światowych zagrożeń. Realne groźby

rozwiązuje się przy pomocy utopijnych poczynań, a niewiarygodność sąsiaduje tu z

komiksową przejrzystością. Bond odpowiada na pragnienie totalnej przygody, ale przygody w

realiach kosmodromu. Bo wieczna jest tęsknota za bohaterem działającym poza granicami

normalnych, ludzkich możliwości, którego pokonać nie sposób. Bond przedstawia się

wrogom po prostu: jestem James Bond i wychodzi naprzeciw.

Emocje są natury sportowej, tyle że zwycięzca tylko jeden. Proste? - proste, ale trzeba

wpierw uwieść owe emocje i wyobraźnię ludzi.

(Km).

IAN FLEMING

DIAMENTY

SĄ WIECZNE

SZLAK PRZERZUTOWY: OTWARCIE

Z wyciągniętymi do przodu jak ramiona zapaśnika dwoma kleszczami bojowymi

wielki skorpion pandinus wyłonił się z cichym szelestem ze swej ukrytej pod kamieniem

norki rozmiaru palca.

Przed jej wylotem rozpościerał się niewielki twardy i płaski placyk: skorpion stanął w

jego środku na czubkach swych ośmiu kończyn, gotów do natychmiastowego odwrotu, a jego

zmysły rejestrowały najdrobniejsze drgania, które miały zadecydować o następnym ruchu.

Przebłyskujący przez gęstwę kolczastych gałęzi blask księżyca krzesał szafirowe

lśnienia z twardego, połyskującego twardo pancerza okrywającego sześciocalowe ciało, i

migotał słabo na wilgotnym żądle sterczącym z ostatniego segmentu wygiętego teraz

równolegle do grzbietu ogona.

Powoli żądło wsunęło się na powrót w swą pochwę i rozluźniły się nerwy komory

jadowej u jej podstawy. Skorpion podjął decyzję. Żarłoczność przemogła lęk.

W odległości dwunastu cali, u stóp stromego piaszczystego wzgórka, mały żuk skupiał

całą swą uwagę na przepychaniu się naprzód, ku lepszym pastwiskom niż te, jakie znalazł pod

ciernistym krzewem. Błyskawiczny atak skorpiona nie dał mu czasu na rozpostarcie skrzydeł.

Rozpaczliwie machał kończynami, gdy ostre kleszcze zamknęły się wokół jego tułowia, a

żądło zatonęło w ciele. Zginął natychmiast.

Zabiwszy żuka skorpion stał nieruchomo przez prawie pięć minut. W tym czasie

analizował naturę ofiary, a także ponownie szukał niebezpiecznych wibracji na ziemi i w

powietrzu. Uspokojony, wyrwał swój kleszcz bojowy z na pół przeciętego żuka i wraził w

ciało zdobyczy szczypce pokarmowe. Potem przez godzinę z ogromną łapczywością pożerał

łup.

Wielki kolczasty krzew, pod którym skorpion zabił żuka, był dobrze widocznym

punktem orientacyjnym na wielkiej połaci veldu rozciągniętej jakieś czterdzieści mil od

Kissidougou, w południowo-zachodnim zakątku Gwinei Francuskiej. Wzgórza i dżungla

otaczały horyzont ze wszystkich stron, ale tu, na obszarze dwudziestu mil kwadratowych,

rozciągała się niemal kamienna pustynia i ze wszystkich tropikalnych zarośli tylko ten jeden

krzew - może dzięki wodzie skrytej gdzieś głęboko pod korzeniami - osiągnął wysokość

domu i był widoczny z odległości wielu mil.

Rósł ów krzew mniej więcej na styku trzech afrykańskich państw: wprawdzie na

ziemiach Gwinei Francuskiej, ale tylko dziesięć mil na północ od Liberii i pięć mil na wschód

od granicy Sierra Leone. Za tą właśnie granicą znajdują się otaczające Sefadu wielkie

kopalnie diamentów, stanowiące własność spółki Sierra International. Ta z kolei jest jednym z

ogniw potężnego imperium wydobywczego Africa International - skarbca Wspólnoty

Brytyjskiej.

Godzinę wcześniej skorpiona siedzącego w swej jamce wśród korzeni krzewu

zaalarmowały drgania dwojakiego rodzaju. Pierwsze spowodowane były cichymi szmerami

wędrującego żuka - te bezzwłocznie rozpoznał i zidentyfikował. Lecz potem nastąpiła seria

niepojętych łomotów wokół cierniowca i wreszcie potężny wstrząs, od którego zapadła się

część norki. Od tego momentu grunt począł drgać lekko i rytmicznie, i drgania te były tak

regularne, że wnet stały się czymś naturalnym i nie dawały powodu do niepokoju. Po chwili

powróciły szmery powodowane przez żuka i głód po całym dniu ukrywania się przed

najbardziej śmiertelnym z wrogów, słońcem, kazał na koniec zapomnieć skorpionowi o tych

drugich odgłosach i wygnał go z jamki w sączące się z góry światło księżyca.

I teraz, gdy niespiesznie wysysał ze swych szczypców pokarmowych ostatnie strzępy

ciała żuka, dobiegł z dala sygnał zwiastujący jego własną śmierć - był słyszalny dla ludzkiego

ucha, ale zbudowany z drgań tkwiących poza spektrum wibracji dostępnych zmysłom

skorpiona.

W odległości kilku stóp ciężka gruba dłoń o obgryzionych paznokciach cicho uniosła

kanciasty kawałek skały.

Nie było żadnego hałasu, ale skorpion poczuł nad sobą minimalne zawirowanie

powietrza. W okamgnieniu uniosły się w górę gotowe do akcji kleszcze bojowe, mierzył do

uderzenia kolec na końcu wyprężonego ogona, krótkowzroczne zaś oczy wypatrywały

nieprzyjaciela.

Ciężki kamień runął w dół.

- Czarny skurwysyn.

Człowiek patrzył na wijącego się w agonii owada.

Potem ziewnął. Podniósł się na kolana i chroniąc głowę ramionami wykaraskał się z

piaszczystego wgłębienia pod cierniowcem, gdzie wsparty o pień spędził ubiegłe dwie

godziny.

Szum maszyny, na którą czekał i która podpisała wyrok śmierci na skorpiona, był

coraz głośniejszy. Stojąc i patrząc w niebo, człowiek widział tylko pałubiasty czarny kształt

przybliżający się doń szybko od wschodu; przez moment światło księżyca zamigotało na

wirujących łopatach śmigła.

Człowiek obtarł dłonie o swe brudne szorty koloru khaki i pospiesznie okrążywszy

cierniowiec podszedł do miejsca, gdzie wyzierało się z ukrycia koło obtłuczonego motocykla.

Poniżej siodełka wisiały przyczepione z obydwu stron skórzane skrzynki narzędziowe. Z

jednej z nich wydobył ciężki pakunek i wsunął go za koszulę. Z drugiej wyciągnął cztery

tanie latarki elektryczne i niosąc je w dłoniach ruszył ku miejscu, gdzie - pięćdziesiąt jardów

od cierniowca - rozciągała się pusta płaska połać ziemi wielkości kortu tenisowego. W trzech

rogach lądowiska wkręcił w ziemię zapalone latarki, z ostatnią zaś, również włączoną, zajął

miejsce w czwartym rogu. Czekał.

Helikopter - lecący ledwie sto stóp nad ziemią - przybliżał się doń niespiesznie z

obracającymi się coraz wolniej śmigłami. Przypominał olbrzymiego nieforemnego owada.

Człowiekowi na ziemi zdawało się jak zwykle, że czyni za wiele hałasu.

Obniżywszy nieco lot helikopter zastygł wprost nad jego głową. Z kabiny wyłoniło się

ramię, rozbłysła latarka. Nadała kropkę-kreskę. A w alfabecie Morse'a.

Człowiek na ziemi nadał w odpowiedzi B i C. Wcisnął w grunt czwartą latarkę i

zasłaniając dłonią oczy przed kłębami kurzawy odszedł na bok. Świst śmigieł niedostrzegal-

nie obniżył tonację i helikopter osiadł miękko między czterema latarkami. Silnik umilkł z

kaszlnięciem, rotor na ogonie zawirował kilkakrotnie na luzie, śmigło główne obróciło się

niezgrabnie parę razy i zastygło w miejscu.

Po chwili dość długiej, by mógł opaść kurz, pilot otworzył drzwiczki kabiny i

spuściwszy na dół aluminiową drabinkę sztywno zlazł na ziemię. Czekał obok maszyny, gdy

ten drugi obchodził lądowisko zbierając i gasząc latarki. Pilot spóźnił się o pół godziny i

mierziła go perspektywa wysłuchiwania nieuniknionych narzekań. Gardził wszystkimi

Afrykanerami, a tym ze szczególną mocą. Dla rdzennego Niemca i pilota Luftwaffe, który

walczył pod Gallandem w obronie Rzeszy, Afrykanerzy byli rasą skundloną, cwaną i głupią.

Jasne, robota tego ćwoka należała do ryzykownych, ale była niczym wobec przeprowadzenia

helikoptera nocą pięćset mil nad dżunglą i jeszcze pokonania drogi powrotnej.

Kiedy tamten podszedł, pilot lekko uniósł dłoń w geście pozdrowienia.

- Wszystko w porządku?

- Miejmy nadzieje. Ale znowu się spóźniłeś. Dotrę do granicy dopiero o świcie.

- Nawalało magneto. Wszyscy mamy jakieś problemy. Dzięki Bogu, że w ciągu roku

jest tylko trzynaście pełni. Dobra, więc jeśli masz towar, dawaj go, zatankujmy maszynę i już

mnie nie ma.

Bez słowa mężczyzna z kopalni diamentów wyciągnął zza koszuli ciężki schludny

pakunek.

Pilot wsunął go do ręki. Był mokry od potu przemytnika. Wsunął pakunek do bocznej

kieszeni swe myśliwskiej bluzy, a potem wytarł dłoń o siedzenie szortów.

- Dobra - powiedział. Odwrócił się ku maszynie.

- Jedna chwileczka - rzekł przemytnik diamentów. W jego głosie pobrzmiewał jakiś

posępny ton.

Pilot znów się odwrócił i omiótł go wzrokiem. „To głos sługusa - pomyślał - który się

sprężył na tyle, żeby ponarzekać na jedzenie”.

- Ja. O co chodzi?

- Robi się za gorąco. W kopalniach. Wcale mi się to nie podoba. Była ta szyszka z

londyńskiego wywiadu. Czytałeś o nim. Facet nazwiskiem Sillitoe. Mówią, że został

zatrudniony przez Diamond Corporation. Wprowadzono masę nowych przepisów i wszystkie

kary zostały podwojone. To wystraszyło kilku z moich mniej ważnych ludzi. Musiałem być

bezwzględny i, cóż, jeden z nich wpadł jakimś cudem do kruszarki. To trochę poprawiło

dyscyplinę. Ale musiałem płacić więcej. Dziesięć procent extra. I wciąż nie są zadowoleni.

Któregoś dnia ci faceci z bezpieczeństwa dopadną jednego z moich łączników. A znasz te

czarne świnie. Nie są w stanie wytrzymać prawdziwej obróbki. - Rzucił szybkie spojrzenie w

oczy pilota, a potem znowu odwrócił wzrok. - A jeśli już o to chodzi, nie wiem, czy

ktokolwiek zdoła wytrzymać sjambok. Nawet ja.

- Więc? - zapytał pilot. Potem uczynił pauzę. - Chcesz, żebym przekazał tę groźbę

ABC?

- Nikomu nie grożę - powiedział przemytnik pospiesznie. - Chcę tylko, aby wiedzieli,

że tu robi się ciężko. Zresztą muszą o tym wiedzieć. Musieli słyszeć o tym Sillitoe. I weź pod

uwagę, co Prezes napisał w swoim dorocznym raporcie. Napisał otóż, że nasze kopalnie tracą

przeszło dwa miliony funtów rocznie z powodu przemytu i że tylko od rządu zależy, żeby

położyć temu kres. A co to znaczy? To znaczy „Położyć kres” mnie!

- I mnie - powiedział pilot łagodnie. - Więc czego chcesz? Więcej forsy?

- Tak - odrzekł tamten z uporem. - Chcę większej doli. Dwadzieścia procent więcej

albo muszę dać sobie spokój.

Próbował wyczytać w twarzy pilota zrozumienie.

- W porządku - powiedział ten obojętnie. - Przekażę wiadomość do Dakaru, skąd -

jeśli ich zainteresuje - pchną ją, jak sądzę, do Londynu. Ale mnie nic to nie obchodzi i

gdybym był tobą - pilot wyprostował się po raz pierwszy - nie wywierałbym na tych ludzi

zbyt dużego nacisku. Potrafią być znacznie wredniejsi niż ten Sillitoe, Spółka czy

którykolwiek rząd, o jakim słyszałem. Tylko na tym końcu szlaku trzech facetów umarło w

ciągu ostatnich dwunastu miesięcy. Jeden, bo zdrefił. Dwóch, bo zgrandziło coś z przesyłki. I

ty o tym wiesz. Parszywy wypadek zdarzył się twojemu poprzednikowi, nie? Dziwne wybrał

miejsce na trzymanie gelignitu. Pod łóżkiem. Zupełnie do niego niepodobne. Zawsze, w

każdej sprawie, był taki ostrożny!

Przez chwilę stali patrząc na siebie w świetle księżyca. Przemytnik diamentów

wzruszył ramionami.

- W porządku - powiedział. - Tylko im powiedz, że nie mam lekko i że potrzebuję

więcej forsy dla ludzi. To zrozumieją, a jeśli mają trochę oleju w głowie, dodadzą i dziesięć

procent dla mnie. Jeśli nie... - Urwał w pół zdania i ruszył w stronę helikoptera. - Chodź,

pomogę ci z paliwem.

Dziesięć minut później pilot wspiął się do kabiny i wciągnął za sobą drabinkę. Zanim

zatrzasnął drzwiczki, uniósł dłoń.

- Tymczasem! - powiedział. - Widzimy się za miesiąc. Mężczyzna na ziemi poczuł się

nagle samotny.

Fleming Ian - Diamenty są wieczne.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: