Coffman Elaine - Branka.pdf - Romanse - arisuu-chan

Nie chowaj tej książki przed żoną! I tak kupi sobie nową!

HOR)

ELAINE COFFMAN

Prolog

W Emberly Hall obchodzono Wigilię.

Właśnie brzmiały ostatnie dźwięki pieśni God Rest Ye Merry

Gentleman, kiedy w długim holu prowadzącym do wielkiego

salonu rozległ się odgłos kroków. Służący oderwali się od zajęć i

ze zdziwieniem patrzyli na przybyszów, pytając jeden drugiego,

kim są ci ludzie.

- To wicehrabia - szepnął lokaj do pokojówki. - Niech nas

wszyscy święci mają w opiece. Syn marnotrawny wreszcie

powrócił.

Lokaj podszedł, żeby wziąć od nich płaszcze. Towarzysząca

panu kobieta podała mu swoje okrycie, ale mężczyzna odprawił go

machnięciem dłoni.

Od wielu lat niewidziany syn księcia Warrenton nie czekał, aż

służący zaanonsuje jego przybycie, pchnął rzeźbione drzwi

wielkiego salonu i wszedł do środka. Był ubrany w obszerne futro

z niedźwiedzia grizzly. Miał długie włosy i zmierzwioną brodę, na

których zaczynały już topnieć płatki śniegu.

Na widok wchodzącego wszyscy zerwali się na równe nogi,

nawet ci, którzy pamiętali go jako zwracającego powszechną

uwagę młodego człowieka. Respekt budził nie tyle.jego wyjąt-

kowo wysoki wzrost, co spojrzenie wyrażające poczucie niewy-

Anglia, 1857

ELAINE COFFMAN

muszonej siły. W naznaczonej głębokim smutkiem twarzy było

coś dzikiego i odpychającego.

Towarzyszyła mu kobieta, jakiej nikt z zebranych w wielkim

salonie jpszcze nigdy w życiu nie widział. Włosy splotła w dwa

spływające na plecy warkocze, a ubrana była w sukienkę z jeleniej

skóry, ozdobioną zwierzęcymi zębami. Na nogach miała długie,

sięgające prawie do kolan buty. Stąpała na miękkich podeszwach

miękko i bezszelestnie jak kot, który schował pazury. Zjawiła się

wśród nich równie niespodziewanie jak wiatr, wpadający przez

uchylone okno.

Mężczyzna nie zwracał uwagi na westchnienia zaskoczonych

ludzi, na ich pełne niepokoju szepty. Bez słowa ruszył w stronę

księcia Warrenton. Zsunął z ramion ogromne niedźwiedzie futro.

Pod spodem miał zniszczone skórzane ubranie.

Kobieta szła za nim, trzymając się nieco z tyłu, w pełnej

szacunku odległości, ze spuszczoną głową, jakby podniesienie jej i

spojrzenie na otoczenie mogło być obraźliwe.

Zapadła pełna napięcia cisza. Wreszcie wrócił do domu od

dawna niewidziany syn księcia Warrenton, a nikt z obecnych w

Emberly Hall nie śmiał nawet głośniej odetchnąć.

Ciszę przerwała dopiero żona księcia, Octavia, która, mimo że

w pierwszej chwili była zaszokowana i zasłoniła usta rękami,

wykrztusiła wreszcie:

- William? Wielki Boże na wysokościach! To naprawdę ty?!

- Człowiek może zwieść każdego, ale nie kobietę, która dała

mu życie. Jak się masz, kochana mamo? - Słaby, drżący uśmiech

pojawił się na ukrytych w rudawej brodzie ustach przybysza.

Książę Warrenton zignorował słowa żony i syna; na jego

czerwonej, piegowatej twarzy pojawił się wyraz wściekłości.

- Jak śmiałeś pojawić się przed swoją matką i siostrami ubrany

jak dzikus, którym pewnie się stałeś?

- Charles, proszę... - Octavia położyła dłoń na ramieniu męża,

lecz strącił ją zirytowany.

- Co to wszystko ma znaczyć? - zwrócił się do syna.

BRANKA

- No cóż, ojcze, jak widzisz, przyjechałem do domu na

Boże Narodzenie. Sam po mnie posłałeś, pozwolę sobie przy

pomnieć. Posłaniec nalegał, abym się pospieszył.

Nikt nie odważył się poruszyć. Nikt nie odważył się odezwać.

W pokoju zapadła ciężka do zniesienia cisza. Nawet wiatr, który

jeszcze przed chwilą wściekle walił śniegiem w okna, ucichł w tej

chwili.

Słychać było jedynie ciężki oddech księcia. W jego szarych

oczach malowała się wściekłość, a szyja ponad nienagannie

zawiązanym fularem zdawała się pęcznieć. Spojrzał na syna

pogardliwie, rozdymając nozdrza.

- Piłeś.

- Owszem, choć mniej, niż zamierzałem. - William lekko

skinął głową. Zachwiał się nieco, ale zaraz się wyprostował.

Wyjął z kieszeni butelkę i podniósł ją do ust.

Ojciec wyrwał mu ją i odrzucił na bok. Rozbite szkło rozprysło

się na idealnie wyfroterowanęj podłodze. Z kałuży na dębowym

parkiecie rozszedł się po pokoju silny zapach whisky i zmieszał

się z aromatami świąt Bożego Narodzenia.

- Mam więcej butelek. - Powoli, przeciągając słowa, niemal

leniwie wycedził nieporuszony William.

W pokoju rozległ się szmer niespokojnych głosów. Od dłuższej

chwili nikt nie odezwał się ani słowem. Niepokój narastał i

wreszcie musiał znaleźć ujście.

Młodsze dzieci zostały cichutko wyprowadzone z salonu.

Pozostali członkowie rodziny zbili się w grupę i poszeptując coś

do siebie, cofnęli się o kilka kroków, jakby chcieli zewrzeć szeregi

i zająć bardziej bezpieczną pozycję na tyłach nakreślonych już linii

pola bitwy.

Octavia wodziła wzrokiem od męża do syna, jakby toczyła

wewnętrzną walkę. Potem bez słowa podeszła do syna, objęła go i

przytuliła do siebie.

- To najwspanialszy prezent świąteczny, jaki mogłam dostać.

Od dnia, w którym odszedłeś z domu, modliłam się za twoją

duszę i za twój szczęśliwy powrót. I dziękuję Bogu, że moje

ELAINE COFFMAN

modlitwy zostały wysłuchane. - Pocałowała syna w policzek. -

Najdroższy Williamie, straszliwie za tobą tęskniłam.

- Dziękuję za twoje modlitwy, mamo. Ja także za tobą

tęskniłem. - Jego głos nie był tak ostry i gniewny jak wtedy,

kiedy zwracał się do ojca.

Octavia oderwała wzrok od twarzy syna i spojrzała na dziwacz

nie ubraną kobietę, trzymającą się za jego plecami. Wjej oczach

pojawił się wyraz przedziwnej dobroci.

- A twoja towarzyszka? Kogo nam przywiozłeś, Williamie?

Czy ona pochodzi z Ameryki?

- Tak, ona...

Ojciec przerwał mu nagle, dotykając palcem emblematu loży

masońskiej, przytwierdzonego do łańcuszka zegarka.

- Co ty wyrabiasz?! Jak śmiałeś wprowadzić jakąś plugawą

posługaczkę w sam środek zgromadzenia rodzinnego? To Wigilia!

Postradałeś zmysły? Czy w tym dzikim kraju całkiem zapomniałeś

o dobrych manierach, o naszych obyczajach? Zabierz ją stąd!

Natychmiast

- Charlesie...

- Nie wtrącaj się, Octavio. To sprawa między Williamem i

mną Ciebie to nie dotyczy. - Książę Warrenton ponownie zwrócił

się do syna: - Słyszałeś, co powiedziałem? Masz ją natychmiast

stąd wyprowadzić!

- Słyszałem, co powiedziałeś, ale obawiam się, że zaszło

nieporozumienie. Szybkonoga nie jest moją służącą.

- Nie obchodzi mnie, czy...

- Jest moją żoną.

Wszyscy gwałtownie wciągnęli powietrze.

- Twoją żoną? - Na twarzy Charlesa malowała się czysta furia.

- Na Boga, czy nie istnieje żadna granica, której byś nie

przekroczył?

- Najwyraźniej nie. - William wzruszył ramionami. Na jego

ustach pojawił się złośliwy uśmieszek, a w oczach zatańczyły

iskierki triumfu.

Po tych słowach William Woodville, wicehrabia Linwood,

Coffman Elaine - Branka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: