umowa_atp.pdf

(404 KB) Pobierz
Dz
Dz.U.84.49.254
OŚWIADCZENIE RZĄDOWE
z dnia 24 września 1984 r.
w sprawie przystąpienia Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej do Umowy o międzynarodowych przewozach
szybko psujących się artykułów żywnościowych i o specjalnych środkach transportu przeznaczonych do tych
przewozów (ATP), sporządzonej w Genewie dnia 1 września 1970 r.
(Dz. U. z dnia 26 października 1984 r.)
Podaje się niniejszym do wiadomości, że zgodnie z artykułem 9 Umowy o międzynarodowych przewozach
szybko psujących się artykułów żywnościowych i o specjalnych środkach transportu przeznaczonych do tych
przewozów (ATP), sporządzonej w Genewie dnia 1 września 1970 r., został złożony Sekretarzowi Generalnemu
Organizacji Narodów Zjednoczonych dnia 5 maja 1983 r. dokument przystąpienia Polskiej Rzeczypospolitej
Ludowej do powyższej umowy. Dokument przystąpienia zawiera następujące zastrzeżenie:
"Polska Rzeczpospolita Ludowa nie uważa się za związaną artykułem 15 ustępy 2 i 3 umowy".
Zgodnie z artykułem 11 umowy weszła ona w życie w stosunku do Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej dnia 15
maja 1984 r.
Ponadto podaje się do wiadomości, że następujące państwa stały się stronami powyższej umowy, która weszła
w życie dnia 21 listopada 1976 r., podpisując ją bez zastrzeżenia ratyfikacji lub składając dokumenty ratyfikacyjne
albo przystąpienia w niżej podanych datach:
Francja
dnia 1 marca
1971 r.,
Związek Socjalistycznych
dnia 10 września
1971 r.,
Republik Radzieckich
z następującym zastrzeżeniem:
"Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich nie uważa się za związany postanowieniami artykułu 15
ustępy 2 i 3 umowy, dotyczącymi przedkładania do arbitrażu na wniosek jednej ze stron jakiegokolwiek sporu
dotyczącego interpretacji lub stosowania umowy."
i oświadczeniami:
"Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich uważa za konieczne stwierdzić, że postanowienia artykułu 9
umowy, które ograniczają liczbę potencjalnych uczestników umowy, mają charakter dyskryminacyjny, oraz
oświadcza, że zgodnie z zasadami suwerennej równości państw umowa powinna być otwarta dla wszystkich państw
europejskich bez jakiejkolwiek dyskryminacji lub ograniczenia.
Postanowienia artykułu 14 umowy, zgodnie z którymi Umawiające się Państwa mogą rozszerzyć jej stosowanie
na terytoria, za których stosunki międzynarodowe ponoszą one odpowiedzialność, są przestarzałe i sprzeczne z
deklaracją Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie przyznania niepodległości
krajom i narodom kolonialnym (rezolucja nr 1514/XV/ z dnia 14 grudnia 1960 r.).",
Hiszpania
dnia 24 kwietnia
1972 r.,
Republika Federalna
Niemiec
dnia 8 października
1974 r.,
Jugosławia
dnia 21 listopada
1975 r.,
Dania
dnia 22 listopada
1976 r.,
Austria
dnia 1 marca
1977 r.,
Włochy
dnia 30 września
1977 r.,
Bułgaria
dnia 26 stycznia
1978 r.,
z następującym zastrzeżeniem:
"Ludowa Republika Bułgarii nie uważa się za związaną artykułem 15 ustępy 2 i 3 umowy, dotyczącym
stosowania arbitrażu w rozwiązywaniu sporów między Umawiającymi się Stronami."
i oświadczeniami:
"Ludowa Republika Bułgarii oświadcza, że artykuł 9, który zezwala stać się stronami umowy tylko państwom
będącym członkami Europejskiej Komisji Gospodarczej, ma charakter dyskryminacyjny. Ludowa Republika
Bułgarii oświadcza również, że artykuł 14, zgodnie z którym państwo może oświadczyć, iż umowa ma zastosowanie
do terytoriów, za których stosunki międzynarodowe to państwo ponosi odpowiedzialność, jest sprzeczny z deklaracją
Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie przyznana niepodległości krajom i
narodom kolonialnym z dnia 14 grudnia 1960 r.",
Luksemburg
dnia 9 maja
1978 r.,
Holandia
dnia 30 listopada
1978 r.,
w odniesieniu do Królestwa
w Europie,
Szwecja
dnia 13 grudnia
1978 r.,
Norwegia
dnia 14 lipca
1979 r.,
Belgia
dnia 1 października
1979 r.,
Zjednoczone Królestwo
Wielkiej Brytanii
i Północnej Irlandii
dnia 5 października
1979 r.,
Finlandia
dnia 15 maja
1980 r.,
Maroko
dnia 5 marca
1981 r.,
Niemiecka Republika
Demokratyczna
dnia 14 kwietnia
1981 r.,
z następującym zastrzeżeniem:
"Niemiecka Republika Demokratyczna oświadcza zgodnie z artykułem 16 ustęp 1 umowy, że nie uważa się za
związaną artykułem 15 ustępy 2 i 3 umowy."
i oświadczeniem:
"Stanowisko Niemieckiej Republiki Demokratycznej odnośnie do postanowień artykułów 10 i 14 umowy w
zakresie jej stosowania do terytoriów kolonialnych i innych terytoriów zależnych oparte jest na postanowieniach
deklaracji Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie przyznania niepodległości krajom i narodom kolonialnym
(rezolucja nr 1514/XV/ z dnia 14 grudnia 1960 r.), proklamującej konieczność doprowadzenia do szybkiego i
bezwarunkowego zakończenia stanu kolonializmu we wszystkich jego formach i przejawach.",
Czechosłowacja
dnia 13 kwietnia
1982 r.,
z następującym zastrzeżeniem:
"Przystępując do niniejszej umowy Czechosłowacka Republika Socjalistyczna oświadcza zgodnie z artykułem
16 ustęp 1 umowy, że nie uważa się za związaną artykułem 15 ustępy 2 i 3 tej umowy."
i oświadczeniami:
"Czechosłowacka Republika Socjalistyczna oświadcza, że jej stanowisko odnośnie do postanowień artykułu 14
umowy w zakresie jej stosowania do terytoriów kolonialnych i innych terytoriów zależnych oparte jest na
postanowieniach deklaracji Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie przyznania niepodległości krajom i
narodom kolonialnym (rezolucja nr 1514/XV/ z dnia 14 grudnia 1960 r.), proklamującej konieczność doprowadzenia
do szybkiego i bezwarunkowego zakończenia stanu kolonializmu we wszystkich jego formach i przejawach.",
Stany Zjednoczone Ameryki
dnia 20 stycznia
1983 r.,
z oświadczeniem zgłoszonym zgodnie z artykułem 10, że "umowa nie ma zastosowania do przewozów w
Stanach Zjednoczonych Ameryki i na ich terytoriach."
Zgodnie z artykułem 11 umowy weszła ona w życie w stosunku do Francji, Związku Socjalistycznych
Republik Radzieckich, Hiszpanii, Republiki Federalnej Niemiec, Jugosławii i Danii dnia 21 listopada 1976 r., a w
stosunku do każdego z pozostałych państw weszła w życie po upływie jednego roku od złożenia przez dane państwo
dokumentu ratyfikacyjnego lub przystąpienia.
(Tekst umowy zawiera załącznik do niniejszego numeru)
ZAŁĄCZNIK
UMOWA
o międzynarodowych przewozach szybko psujących się artykułów żywnościowych i o specjalnych środkach
transportu przeznaczonych do tych przewozów (ATP),
sporządzona w Genewie dnia 1 września 1970 r.
Umawiające się Strony,
pragnąc polepszyć warunki zachowania jakości szybko psujących się artykułów żywnościowych w czasie ich
przewozu, w szczególności w ramach handlu międzynarodowego,
uważając, że polepszenie tych warunków może przyczynić się do rozwoju handlu szybko psującymi się
artykułami żywnościowymi,
uzgodniły, co następuje:
Rozdział I
Specjalne środki transportu.
Artykuł 1
Przy wykonywaniu międzynarodowych przewozów szybko psujących się artykułów żywnościowych
izotermicznymi środkami transportu, lodowniami, chłodniami i ogrzewanymi środkami transportu mogą być
nazwane tylko takie środki transportu, które odpowiadają określeniom i normom podanym w załączniku 1 do
umowy.
Artykuł 2
Umawiające się Strony podejmą niezbędne środki, aby zgodność z normami środków transportu, o których
mowa w artykule 1 umowy, była kontrolowana i sprawdzana zgodnie z postanowieniami zawartymi w dodatkach 1,
2, 3 i 4 załącznika 1 do umowy. Każda Umawiająca się Strona będzie uznawać ważność świadectw zgodności,
wydanych zgodnie z punktem 4 dodatku 1 załącznika 1 do umowy, przez właściwą władzę innej Umawiającej się
Strony. Każda Umawiająca się Strona może uznać ważność świadectw zgodności wydanych z zachowaniem
warunków przewidzianych w dodatkach 1 i 2 załącznika 1 do umowy przez właściwą władzę państwa nie będącego
Umawiającą się Stroną.
Rozdział II
Wykorzystanie specjalnych środków transportu do międzynarodowych przewozów niektórych szybko
psujących się artykułów żywnościowych.
Artykuł 3
1. Postanowienia artykułu 4 umowy stosuje się do każdego przewozu wykonywanego na rzecz osób trzecich
lub na własny rachunek wyłącznie, z uwzględnieniem postanowień ustępu 2 niniejszego artykułu, transportem
kolejowym lub samochodowym lub obydwoma tymi rodzajami transportu:
– głęboko zamrożonych lub zamrożonych artykułów żywnościowych,
– artykułów żywnościowych wymienionych w załączniku 3 do umowy,
nawet gdy nie są one głęboko zamrożone lub zamrożone, jeżeli miejsce załadowania ładunku lub środka transportu,
w którym jest on przewożony, na kolejowy lub drogowy środek transportu, i miejsce wyładowania ładunku lub
środka transportu, w którym jest on przewożony, z kolejowego lub drogowego środka transportu znajduje się w
dwóch różnych państwach i jeżeli miejsce wyładowania ładunku znajduje się na terytorium jednej z Umawiających
się Stron.
Jeżeli przewóz obejmuje jeden lub kilka przewozów morskich, z wyjątkiem wymienionych w ustępie 2, każdy
przewóz lądowy powinien być rozpatrywany oddzielnie.
2. Postanowienia ustępu 1 stosuje się również do przewozów morskich na odległość mniejszą niż 150 km, pod
warunkiem że ładunki dostarczane są bez przeładunku środkami transportu używanymi do przewozu lądowego lub
przewozów lądowych i pod warunkiem że przewozy te poprzedza lub następuje po nich jeden lub kilka przewozów
lądowych, podanych w ustępie 1 niniejszego artykułu, albo są one wykonywane między dwoma takimi przewozami
lądowymi.
3. Niezależnie od postanowień ustępów 1 i 2 Umawiające się Strony mogą nie stosować postanowień artykułu
4 do przewozów artykułów żywnościowych nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi.
Artykuł 4
1. Do przewozu szybko psujących się artykułów żywnościowych, wymienionych w załączniku 2 i 3 do umowy,
powinny być stosowane środki transportu wymienione w artykule 1 umowy, z wyjątkiem wypadków, gdy w
związku z temperaturą przewidywaną podczas całego przewozu obowiązek ten okazuje się całkowicie zbędny do
utrzymywania temperatur ustalonych w załącznikach 2 i 3 do umowy. Wyposażenie środków transportu powinno
być dobierane i używane w taki sposób, aby w ciągu całego przewozu mogły być utrzymywane temperatury ustalone
w tych załącznikach. Poza tym powinny być podjęte wszelkie niezbędne środki, w szczególności dotyczące
temperatury artykułów w momencie ich załadunku i zamrażania, a także powtórnego zamrażania w drodze lub
innych koniecznych operacji. Postanowienia niniejszego ustępu stosuje się tylko wówczas, gdy nie są one sprzeczne
z zobowiązaniami międzynarodowymi dotyczącymi międzynarodowych przewozów, wynikającymi dla
Umawiających się Stron z konwencji obowiązujących w chwili wejścia w życie niniejszej umowy lub konwencji,
które je zastąpią.
2. Jeżeli przy wykonywaniu przewozu objętego postanowieniami niniejszej umowy nie były przestrzegane
postanowienia ustępu 1, to:
a) nikt nie może na terytorium jednej z Umawiających się Stron rozporządzać artykułami po ich przewiezieniu,
gdy właściwe władze tej Umawiającej się Strony zgodnie z wymaganiami sanitarnymi nie zezwoliły na takie
rozporządzenie i gdy nie zostały spełnione warunki, które mogą być określone przez te władze przy
wydawaniu zezwolenia,
b) każda Umawiająca się Strona może w związku z wymaganiami sanitarnymi lub weterynaryjnymi, gdy nie
jest to sprzeczne z innymi zobowiązaniami międzynarodowymi wymienionymi w ostatnim zdaniu ustępu 1,
zakazać wwozu artykułów na swoje terytorium lub uzależnić go od spełnienia warunków, które ona ustali.
3. Przestrzeganie postanowień ustępu 1 spoczywa na przewoźnikach wykonujących przewozy na rzecz osób
trzecich tylko w takim zakresie, w jakim podjęli się oni zapewnienia lub wykonania usługi niezbędnej do
zachowania tych postanowień, i jeżeli takie zachowanie postanowień jest związane z wykonywaniem danej usługi.
Jeżeli inne osoby fizyczne lub prawne podjęły się zapewnienia lub wykonania usługi niezbędnej do zachowania
postanowień umowy, są one obowiązane zapewnić zachowanie tych postanowień w takim zakresie, w jakim jest on
związany z wykonywaniem usługi, którą one podjęły się zapewnić lub wykonać.
4. Przy wykonywaniu przewozów objętych postanowieniami umowy, których miejsce załadunku znajduje się
na terytorium jednej z Umawiających się Stron, przestrzeganie postanowień ustępu 1, z zastrzeżeniem postanowień
ustępu 3, spoczywa:
– jeżeli chodzi o przewóz na rzecz osób trzecich - na osobie fizycznej lub prawnej, będącej nadawcą
ładunku zgodnie z dokumentem przewozowym lub, w razie braku dokumentu przewozowego, na osobie
fizycznej lub prawnej, która zawarła umowę na przewóz z przewoźnikiem,
– w innych wypadkach - na osobie fizycznej lub prawnej, wykonującej przewóz.
Rozdział III
Postanowienia różne.
Artykuł 5
Postanowienia umowy nie mają zastosowania do przewozów lądowych wykonywanych za pomocą kontenerów
bez przeładunku artykułów, pod warunkiem że przewozy te poprzedza lub po nich następuje przewóz morski inny
niż określony w ustępie 2 artykułu 3 niniejszej umowy.
Artykuł 6
1. Każda Umawiająca się Strona podejmie wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia przestrzegania
postanowień umowy. Właściwe władze Umawiających się Stron będą się informowały o zasadniczych środkach
podjętych w tym celu.
2. Jeżeli Umawiająca się Strona stwierdzi naruszenie postanowień przez osobę zamieszkałą na terytorium innej
Umawiającej się Strony lub zastosuje wobec niej sankcje, władze pierwszej Strony zawiadomią władze drugiej
Strony o stwierdzonym naruszeniu i podjęciu sankcji.
Artykuł 7
Umawiające się Strony zachowują prawo do ustalania w dwustronnych lub wielostronnych umowach, że
postanowienia stosowane do specjalnych środków transportu oraz do temperatur, w których powinny być
przewożone niektóre artykuły żywnościowe, mogą być w szczególnych wypadkach, ze względu na specyficzne
warunki klimatyczne, ostrzejsze niż przewidziane w umowie. Postanowienia te będą stosowane tylko do przewozów
międzynarodowych między Umawiającymi się Stronami, które zawarły dwustronne lub wielostronne umowy
określone w niniejszym artykule. Umowy te będą przekazywane do wiadomości Sekretarzowi Generalnemu
Organizacji Narodów Zjednoczonych, który przekaże je Umawiającym się Stronom niniejszej umowy, nie będącym
sygnatariuszami tych umów.
Artykuł 8
Nieprzestrzeganie postanowień niniejszej umowy nie narusza istnienia ani ważności umów zawartych w celu
wykonania przewozu.
Rozdział IV
Postanowienia końcowe.
Artykuł 9
1. Państwa członkowskie Europejskiej Komisji Gospodarczej, a także Państwa dopuszczone do uczestnictwa w
Komisji ze statusem doradczym, zgodnie z ustępem 8 aktu określającego kompetencje tej komisji, mogą stać się
Umawiającymi się Stronami umowy przez:
a) jej podpisanie,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin