OPERACJE ŁĄCZENIOWE W STACJACH ELEKTROENERGETYCZNYCH.doc

(2203 KB) Pobierz

OPERACJE ŁĄCZENIOWE W STACJACH ELEKTROENERGETYCZNYCH

21. UKŁADY POŁĄCZEŃ STACJI ELEKTROENERGETYCZNYCH

21.1. Cel i zakres ćwiczenia.

Celem ćwiczenia jest zaznajomienie się z pojęciami podstawowymi, klasyfikacjami stacji elektroenergetycznych oraz poznanie układów połączeń stacji, ich właściwości, wad i zalet oraz zakresu stosowania.

21.2. Wiadomości podstawowe.

Stacja elektroenergetyczna jest elementem systemu elektroenergetycznego przeznaczonym do rozdzielania lub przetwarzania względnie rozdzielania i przetwarzania energii elektrycznej. Z rozdzielaniem energii w stacji wiążą się funkcje, takie jak: regulacja napięcia w sieci, kompensacja mocy biernej, utrzymanie warunków zwarciowych na właściwym poziomie, wyłączanie i załączanie elementów sieci (linii i transformatorów) itd. Funkcje te spełniają urządzenia stacji zaliczane do obwodów pierwotnych, tj. obwodów przenoszących energię elektryczną. Do kierowania pracą stacji oraz sieci służą urządzenia obwodów wtórnych, tj. obwodów przenoszących informacje, które mieszczą się najczęściej w nastawni. Ponadto dla pracy stacji konieczne są instalacje i urządzenia pomocnicze, takie jak: urządzenia potrzeb własnych, urządzenia do kompensacji mocy biernej itp. Stację elektroenergetyczną można scharakteryzować za pomocą takich danych jak: funkcja stacji, napięcie lub napięcia znamionowe, prąd lub prądy znamionowe, wytrzymałość zwarciowa, liczba pól rozdzielnic, liczba transformatorów.

Stacje elektroenergetyczne, jako dziedzina wiedzy, posiadają pewien specyficzny zbiór pojęć oraz definicji podstawowych. Do najważniejszych należy zaliczyć pojęcia: rozdzielnicy, rozdzielni, pola rozdzielczego i szyn zbiorczych.

Rozdzielnica to zespół urządzeń rozdzielczych, zabezpieczeniowych, pomiarowych, sterowniczych i sygnalizacyjnych wraz z szynami zbiorczymi, elementami izolacyjnymi, wsporczymi i osłonowymi, które wspólnie tworzą układ zdolny do rozdzielania energii elektrycznej przy jednym napięciu znamionowym. Rozdzielnica składa się z pól rozdzielczych.

Rozdzielnia to wyodrębniona część stacji elektroenergetycznej zajmująca wydzielone pomieszczenie, zespół pomieszczeń lub wydzielony teren, gdzie znajduje się zespół urządzeń rozdzielczych określonego napięcia wraz z urządzeniami pomocniczymi.

Pole rozdzielcze to zespół aparatów zabezpieczeniowych, łączeniowych, sterowniczych pomiarowych oraz innych urządzeń pomocniczych związanych z rozdziałem i przesyłem energii elektrycznej. Wyposażenie pola zależy od spełnianej przez nie funkcji, od napięcia znamionowego i wymaganej niezawodności pracy. W zależności od przeznaczenia wyróżnia się pola: liniowe, transformatorowe, łączników szyn, pomiarowe, potrzeb własnych, odgromnikowe.

Szyny zbiorcze to zespół szyn sztywnych lub przewodów, do których przyłączone są elektrycznie poszczególne pola rozdzielcze.

Stacje elektroenergetyczne należą do bardzo złożonych obiektów systemu elektroenergetycznego. W związku z tym istnieje możliwość różnorodnego podziału stacji pod kątem różnych kryteriów. W literaturze spotyka się podział stacji z punktu widzenia:

- napięcia znamionowego strony górnej stacji,

- funkcji, jaką pełnią w systemie elektroenergetycznym,

- sposobu budowy stacji,

- przeznaczenia stacji,

- zadań stawianych stacjom,

- sposobu transformacji napięcia

- sposobu prowadzenia ruchu

- sposobu izolowania,

- sposobu zasilania,

- użytkownika stacji,

- liczby transformatorów.

Spośród wymienionych trzy pierwsze są najistotniejsze.

Podział ze względu na napięcie strony górnej stacji:

- stacje najwyższych napięć (NN) – 221 kV, 400 kV i 750 kV,

- stacje wysokich napięć (WN) – 110 kV,

- stacje średnich napieć (SN) – 6 kV, 10 kV, 15 kV, 21 kV, 30 kV

- rozdzielnie niskich napięć (nn) – do 1 kV.

Podział ze względu na rolę i znaczenie stacji w systemie elektroenergetycznym:

- stacje elektrowniane – NG/NN,

- stacje transformatorowe (ST) i stacje transformatorowo-rozdzielcze (STR) – NN/WN,

- główne punkty zasilające (GPZ) – WN/SN,

- rozdzielnie sieciowe miejskie (RSM) –SN/SN,

- punkty transformatorowe (PT) –SN/nn,

- rozdzielnie sieciowe przemysłowe (RSP) – SN/SN,

- stacje główne (SG) – SN/SN,

- stacje pośrednie (SP) – SN/SN,

- stacje oddziałowe (SO) – SN/SN, SN/nn,

- rozdzielnie odbiorcze (RO) – SN/nn.

Podział ze względu na budowę stacji:

- wnętrzowe (wszystkie części składowe są umieszczone wewnątrz pomieszczeń) - stacje WN, SN ,

- napowietrzne (zasadnicze części składowe są instalowane na powietrzu) - stacje NN, WN,SN.

- okapturzone (całe wyposażenie montowane jest w osłoniętej konstrukcji przystosowanej do przewożenia i ustawiania w warunkach napowietrznych)

Układy połączeń stacji elektroenergetycznych (rys.21.1) ze względu na budowę dzielimy na dwie zasadnicze grupy tj. na układy szynowe (zawierające wyodrębnione szyny zbiorcze) i układy bezszynowe (pozbawione wyodrębnionych szyn zbiorczych). W obrębie układów szynowych wyróżniamy układy: jednosystemowe, dwusystemowe i trójsystemowe. Dodatkowo każdy układ szynowy stacji może być sekcjonowany (dzielony na części - sekcje) oraz uzupełniony o dodatkowe pomocnicze (obejściowe) szyny zbiorcze. W obrębie układów bezszynowych wyróżniamy układy: blokowe, mostkowe i wielobokowe.

Rys. 21.1 Podział stacji elektroenergetycznych

Pojedynczy system szyn zbiorczych (rys.21.2.) odznacza się dużą prostotą budowy, przejrzystością układu połączeń i najmniejszymi kosztami inwestycyjnymi. Nie zapewnia natomiast dużej niezawodności zasilania i elastyczności w eksploatacji. Każde zakłócenie obejmujące szyny zbiorcze lub dowolny odłącznik szynowy powoduje przerwę w pracy całej stacji. Pojedynczy system szyn zbiorczych stosowany jest dla rozdzielni o napięciu od 6 do 110 kV i powszechnie dla rozdzielnic nn. Układ ten może być stosowany tylko do zasilania odbiorców niewymagających dużej pewności zasilania lub posiadających dodatkowe źródła energii. Układ stosowany jest dla jednej linii zasilającej.

Pojedynczy sekcjonowany układ szyn zbiorczych (rys.21.3.) odznacza się stworzeniem rezerwy w szynach zbiorczych poprzez ich podzielenie. Szyny zbiorcze są podzielone na dwie sekcje za pomocą sprzęgła sekcyjnego (podłużnego). Rolę sprzęgła sekcyjnego może spełniać odłącznik, wyłącznik z dwoma odłącznikami lub tylko sam wyłącznik. Zaletą tego układu jest to, że odbiory mogą mieć przewidziane zasilanie z obu sekcji. W razie uszkodzenia sekcji zasilania podstawowego, odbiór może być przełączany na drugą sekcję. Przy wystąpieniu zakłócenia w zasilaniu jednej z sekcji, przy sprzęgle normalnie otwartym, pracę tej sekcji można wznowić poprzez przełączenie sekcji na zasilanie z drugiego źródła - załączenie sprzęgła sekcyjnego. Rozdzielna praca sekcji szyn zbiorczych umożliwia ekonomiczne dostosowanie obciążenia do mocy źródła. Sekcjonowanie szyn daje również możliwość ograniczenia prądów zwarciowych. Pojedyncze sekcjonowane układy szyn zbiorczych używane są w zakresie wszystkich napięć w stacjach i rozdzielniach o niezbyt dużej liczbie pól. Koszt wykonania sekcjonowania jest niewysoki. Podstawą do wykonania sekcji jest dysponowanie dwoma liniami zasilającymi. Oprócz rozdzielni dwusekcyjnych stosowane są niekiedy układy trójsekcyjne.

Podwójny system szyn zbiorczych (rys. 21.4.), w stosunku do systemów z pojedynczym systemem szyn zbiorczych, charakteryzuje się dużą niezawodnością zasilania uzyskaną w wyniku zapewnienia pełnego rezerwowania szyn zbiorczych w przypadku uszkodzenia szyn i urządzeń do nich przyłączonych. Każde pole jest przyłączone do dwóch systemów szyn zbiorczych, które mogą być ze sobą łączone za pomocą sprzęgła, które w normalnym układzie pracy jest otwarte. W układach tych zazwyczaj jeden z systemów szyn jest systemem roboczym, a drugi rezerwowym. Podwójny system szyn zbiorczych cechuje się: możliwością przenoszenia obciążenia z jednego systemu szyn zbiorczych na drugi bez przerwy w zasilaniu odbiorców, możliwością rozdzielenia źródeł zasilania i odbiorców na dwie grupy, przez co uzyskuje się zmniejszenie mocy zwarciowych na szynach zbiorczych i odpowiednie dopasowanie obciążenia do mocy do źródła, możliwością dokonywania czynności eksploatacyjnych bez długotrwałych przerw w zasilaniu, możliwością szybkiego przywrócenia zasilania odbiorców w przypadku zakłóceń w systemie roboczym szyn zbiorczych. Mimo wielu zalet, wadą układu z podwójnym systemem szyn zbiorczych, jest przerwa w zasilaniu wszystkich odbiorców w przypadku zwarcia w roboczym systemie, wysoki stopień komplikacji układu zwiększający prawdopodobieństwo dokonania błędnych czynności łączeniowych, wysokie nakłady inwestycyjne, większe o 21-25% niż w układach z pojedynczym systemem szyn zbiorczych.

Zastosowanie podwójnego systemu szyn zbiorczych sekcjonowanego (rys. 21.5.) za pomocą sprzęgła systemowo-sekcyjnego (poprzeczno-podłużnego) znacznie poszerza możliwości układu. Pozwala to na dokonywanie wielu połączeń i sposobów zasilania odbiorców, umożliwia wykonanie dowolnych prac w polach jednej sekcji, przy normalnej pracy sekcji drugiej oraz zwiększa niezawodność zasilania. Zasadniczą wadą sekcjonowania jest zwiększenie stopnia komplikacji i przejrzystości układu, co stwarza możliwość powstania zakłóceń powodowanych błędnymi czynnościami łączeniowymi. Sekcjonowanie szyn generuje dodatkowe koszty inwestycyjne i eksploatacyjne.

Innym sposobem rezerwowania szyn zbiorczych, zwiększeniem elastyczności oraz zdolności ruchowych stacji, jest zastosowanie układu trój lub wielosystemowego. W praktyce liczba systemów szyn zbiorczych ogranicza się do trzech (rys. 21.6). Układ ten jest stosowany w dużych rozdzielniach elektrownianych oraz w bardzo dużych stacjach NN, WN i SN zasilające duże i ważne obiekty przemysłowe. W takim rozwiązaniu dwa systemy są roboczymi, podczas gdy trzeci jest systemem rezerwowym. Układy z potrójnym systemem szyn zbiorczych charakteryzują się większą ilością zalet jak i wad w stosunku do układów dwusystemowych. Do najistotniejszych wad tych układów należy bardzo duża złożoność wszelkiego rodzaju przełączeń, zwiększone ryzyko dokonania błędnych czynności łączeniowych, zmniejszona przejrzystość układu i zwiększone nakłady inwestycyjne.

Pomocniczy (obejściowy) system szyn zbiorczych służy do zastępowania wyłączników poszczególnych pól innymi wyłącznikiem bez przerwy w pracy danego pola. Idea tego typu rozwiązania zrodziła się z doświadczeń eksploatacyjnych. Szyny obejściowe wraz z wyłącznikami obejściowymi pozwalają na zwiększenie pewności zasilania układu poprzez umożliwienie przeglądów oraz napraw wyłączników liniowych lub transformatorowych bez konieczności wyłączania tych linii spod napięcia. Szyny pomocnicze mogą być uzupełnieniem każdej rozdzielnicy o układzie szynowym. Dobrze wykonane szyny zbiorcze wraz z wyłącznikiem obejściowym z chwilą uszkodzenia wyłącznika zapewniają zasilanie odbioru, a uszkodzony wyłącznik odłącza się wraz z przynależnymi do niego odłącznikami, do remontu (rys. 21.7.). Zastosowanie pomocniczego systemu szyn zbiorczych z możliwością rezerwowania wyłączników w każdym polu rozdzielni przez wyłącznik obejściowy znacząco zwiększa niezawodność zasilania odbiorców. Istnieje również możliwość zastosowania pomocniczych szyn zbiorczych nie na całej długości rozdzielni, a tylko lokalnie. Daje to oszczędności ekonomiczne, lecz umożliwia rezerwowanie jedynie części pól rozdzielni. Układy z pomocniczymi systemami szyn są eksploatacyjnie bardzo elastyczne i zapewniają dużą niezawodność zasilania odbiorów. Łatwa jest rozbudowa rozdzielnicy, rozwiązania konstrukcyjne są proste i przejrzyste. Zalety te zadecydowały, że układy z szynami pomocniczymi – obejściowymi są często stosowane.

Układy blokowe (rys. 21.8a.) charakteryzują się szeregową budową połączeń elektrycznych wszystkich elementów obwodu pierwotnego bez pośrednictwa szyn zbiorczych (np.: blok: linia zasilająca – transformator ). Układy te są stosowane w pierwszym etapie budowy rozdzielni 110 kV oraz w sieciach średniego napięcia. Układy blokowe odznaczają się niskimi kosztami inwestycyjnymi. Układy te nie zapewniają wysokiej niezawodności pracy, gdyż nie ma możliwości rezerwowania elementów po strome wyższego napięcia. Rezerwowanie jest możliwe tylko po stronie niższego napięcia.

Układy mostkowe (rys.21.9.) najczęściej stosuje się w stacjach 110kV. Układy te są możliwe do zrealizowania przy dwóch liniach i dwóch transformatorach. Powstają one przez połączenie dwóch układów blokowych za pomocą poprzecznego połączenia, przez co otrzymujemy układ mostkowy typu H. Dzięki temu zachodzi możliwość wzajemnego rezerwowania zarówno linii jak i transformatorów. Zaletą układu H, w porównaniu z układami blokowymi, jest umożliwienie przepływu energii z jednej linii zasilającej do drugiej, dzięki połączeniu poprzecznemu po stronie wysokiego napięcia. Normalna praca układu odbywa się przy zamkniętych wszystkich wyłącznikach i odłącznikach układu (w zależności od konfiguracji sieci nie wyklucza się innych położeń łączników).

Układy wielobokowe (rys.21.10.) należą do rozbudowanych układów rozdzielnic znajdujących zastosowanie w sieciach najwyższych napięć, zwłaszcza w węzłach sieciowych. Zaletą tych układów jest duża pewność pracy przy stosunkowo niewielkich kosztach. Każde pole rozdzielnicy wyposażone jest w dwa wyłączniki. Każdy wyłącznik obsługuje dwa sąsiednie pola. Wyłączniki można odstawiać do remontu bez przerywania pracy układu. Operacje ruchowe nie wymagają dużej liczby łączeń. Do wad układów wielobokowych należy mało przejrzysty schemat układu, którego rozbudowa jest utrudniona. Otwarcie wyłącznika powoduje rozcięcie wieloboku, a w związku z tym zmianę rozpływu prądów. Utrudnia to działanie zabezpieczeń, a także może spowodować konieczność przewymiarowania aparatury rozdzielczej.