Fern Michaels - Powrót.pdf - Wszystko dla Pań - czarownica71

Fern Michaels

Powrót

(The Delta Ladies)

Przełożyła Maciejka Mazan

Rozdział 1

Na wysokości piętnastu tysięcy metrów pilot, siedzący za sterami

dwusilnikowego beechcrafta, może się spodziewać niewielkich zamgleń i

chmurek, wyglądających jak strzępki puchu rozrzuconego przez potężne turbiny

samolotu. Ale tego dnia niebo było bezchmurne i intensywnie błękitne. Poranne

słońce rozproszyło nieliczne obłoki i prażyło bezlitośnie. Kokpit zaczął

przypominać piekarnik; nawet pracujące bez wytchnienia wentylatory nie były

w stanie obniżyć nieznośnie wysokiej temperatury. Ten olśniewający dzień

przypominał Caderowi Harrisowi chwile spędzone z wędką na brzegu rzeki w

oczekiwaniu na lina lub, przy wyjątkowym szczęściu, na dorodnego szczupaka.

Był to odpowiedni dzień na powrót do rodzinnego miasteczka Hayden w

Luizjanie.

Cader zmrużył oczy i spojrzał na zachód; widział z tej odległości długą,

dobrze ubitą glinianą drogę prowadzącą do wyasfaltowanego lądowiska.

Zerkając na wskaźniki, upewnił się, że benzyny wystarczy mu jeszcze na

piętnaście minut lotu. Skręcił ostro o dwadzieścia stopni w lewo, kierując się na

wschód, w kierunku przeciwnym niż miejscowe lotnisko. Na razie nie połączył

się z wieżą kontroli lotów i nie poprosił o zezwolenie na lądowanie. Posłuszny

wewnętrznemu impulsowi zaczął powoli zataczać niskie kręgi nad miastem.

Wydawało mu się, że jeśli wzniesie się jeszcze wyżej, na pułap dwudziestu

tysięcy metrów, spojrzy z nowej perspektywy na miejsce, w którym wszystko

się zaczęło.

To tutaj, w delcie Luizjany, nad leniwymi wodami Missisipi wpływającej

na otwartą przestrzeń Zatoki Meksykańskiej, leżało Hayden. Biała wieża

kościoła Baptystów, położonego wśród soczystozielonych łąk, górowała nad

miastem. Na tyłach kościoła widać było zarysy starannie utrzymanych

nagrobków. To spokojne miasteczko, liczące może piętnaście tysięcy

mieszkańców, zostało nazwane imieniem założyciela, Jathy Haydena. Swoją

nazwę nosiło z dumą już od stu siedemdziesięciu pięciu lat.

Cader uśmiechnął się do siebie. Z góry miasteczko nie różniło się niczym

od innych małych miejscowości. Mieszanina najróżniejszych stylów

architektonicznych, od renesansu po nowoanglikańskie anonimowe pudełka,

odzwierciedlała tutejsze upodobania. Ale także oglądając Hayden z bliska,

trzeba było uznać je za jedno z tysięcy identycznych miasteczek; spotykało się

tu ulicę Magnoliową i rondo Wiśniowe, a w niedzielę wszyscy jadali na obiad

smażone kurczaki i placek z orzechami. Cader znał dobrze tutejszych

mieszkańców, ich upodobania i uprzedzenia, najlepsze i najgorsze cechy

charakteru, które ukształtowały obecne oblicze Hayden - miasteczka takiego, jak

wszystkie inne.

Bystry wzrok Cadera wyłowił wąskie pasemko torów, dzielących miasto

na dwie części. Zawrócił nad północną stroną Hayden, by znaleźć się jak

najdalej od plątaniny szyn i rzędów ruder. Jak najdalej od miejsca, w którym się

urodził. Skupił uwagę na bardziej efektownej części miasta, gdzie widniały

starannie utrzymane trawniki i schludne szeregi domków.

Przypomniał sobie znaki pamiątkowe, postawione przy obsadzonych

drzewami ulicach przez Ligę Kobiet. Wskazywały one - uważane za ważne -

takie miejsca, jak dom Jathy Haydena, jego pierwsze mieszkanie, czy też

bibliotekę imienia Jathy Haydena, założoną przez Jathę i Cloris Haydenów.

Cader zacisnął zęby i zrobił minę, którą można było uznać za uśmiech.

Uświadomił sobie jedyny pewny fakt historyczny: to kobiety z Hayden

zadecydowały, gdzie staną odpowiednie znaki.

Spojrzenie Cadera padło na pokryty papą dach liceum imienia Jathy

Haydena. Tu spędził cztery najważniejsze lata swojego życia: cztery lata sławy i

chwały, jaką zyskał dzięki sukcesom osiąganym na boisku futbolowym,

sukcesom, które zapewniły mu wstęp do college'u i szalonego świata

profesjonalnego futbolu.

Talent objawiony w dziedzinie piłki nożnej pozwolił Caderowi zabłysnąć.

Mimo kiepskiego życiowego startu, mimo iż urodził się po gorszej stronie

torów, zdołał ściągnąć na siebie uwagę Fostera Doyle Haydena, ostatniego

żyjącego potomka założyciela miasta. Futbol był pasją Haydena, a kiedy Cader

dał się poznać jako świetny piłkarz, Foster Doyle docenił go. Plotka głosiła, że

zaproponował Caderowi stypendium na studia na uniwersytecie Tulane, a on je

przyjął.

Cader zacisnął usta w ponurym grymasie. Niektórzy mogliby powiedzieć,

że porzucił swoich bliskich. On wolał to określać raczej jako zamknięcie

pewnego rozdziału w życiu. A rozdział ten obejmował całą dotychczasową

egzystencję, także związek z Ireną Hayden złotowłosą, śliczną córką Fostera

Doyle, prawdziwie złotą dziewczyną o temperamencie rasowego konia i

nieograniczonym apetycie luksusowej dziwki. Kiedy Foster Doyle oznajmił

Caderowi, że Irena nosi jego dziecko, chłopak zrozumiał, że wszystkie jego

ambicje rozwiewają się jak pył na wietrze. Sądził, że Hayden zbeszta go i

zażąda, by poślubił Irenę. Wyobraził sobie siebie jako poddanego w imperium

Fostera Doyle'a, zdanego na jego łaskę i niełaskę. Ale Hayden zaskoczył go,

otwierając przed nim drogę ucieczki. - Ma opuścić miasto... nigdy więcej nie

spotkać się z Ireną... za co miała go spotkać nagroda w postaci opłacenia

studiów na uniwersytecie Tulane, utrzymanie i pokrycie wszelkich kosztów, nie

wspominając o przyjemnej sumce, która miała co miesiąc napływać na jego

konto w banku.

Ucieczka... Cader Harris myślał o tym nie raz. Nawet więcej, niż

ucieczka... spełnienie marzeń... cel, do którego dążył przez całe życie, choć nie

sądził, że będzie go mógł osiągnąć.

Tulane... perła uniwersytetów Południa... pieniądze na ubrania, samochód

i jeszcze coś na wsparcie dla ojca-pijaka. Wystarczyło zgodzić się na ofertę

Haydena.

Ale przecież była Irena. Hayden parsknął szyderczo, widząc wahanie

Cadera. Irena musiała utrzymać swoją pozycję, a rodzina - zachować dobre

imię. Problem związany z Ireną można było łatwo rozwiązać.

Cader nie potrafił się zdobyć na natychmiastową decyzję. Kochał Irenę,

ale pokusa odcięcia się od upokarzających początków i ucieczka na wyżyny

Tulane - na koszt Haydena - była nie do odrzucenia. Miał przed sobą cały świat.

Wyglądał jak model z okładek magazynów - miał odpowiednią prezencję i

seksapil. Mógł stać się gwiazdą! Gigantem futbolu! Dziewczyny będą go

uwielbiać, a faceci uschną z zazdrości.

Ku jego zaskoczeniu zerwanie z przeszłością okazało się

nadspodziewanie trudne. Podczas kursu przygotowawczego, jaki musiał odbyć

przed rozpoczęciem studiów, dowiedział się z gazet o zaskakującym ślubie

Ireny i Arthura Thomasa. Wiadomość ta przygnębiła go. Mimo iż był otoczony

tłumem szalejących za nim dziewcząt, myślami ciągle wracał do Ireny. Musiał

przyznać, że czuje żal, jakby coś utracił. Dopiero znacznie później odkrył, że

zerwanie nie pozostawiło jednak głębokich blizn.

Pewnego wieczoru po treningu z uniwersytecką drużyną zdarzyło mu się

przeglądać gazetę z rodzinnego miasta. W rubryce towarzyskiej przeczytał, że

Irena Hayden-Thomas urodziła syna. Szybko policzył miesiące. Syn. Jego syn.

Kevin Hayden-Thomas był jego synem.

Kiedy Foster Doyle oznajmił, że „zajmie się wszystkim", Cader

zrozumiał, że oznaczało to aborcję.

Teraz, przyglądając się miastu Hayden z kabiny samolotu, powrócił

myślami do rzeczywistości. Gdzieś, pomiędzy łatami tej zieleni, mieszka jego

syn. Chłopiec, który nazywa się Kevin Thomas. Cader postanowił, że go

odszuka i spotka się z nim.

Musiałem zamknąć ten rozdział - usprawiedliwiał się przed samym sobą.

Tak naprawdę nie zamierzał sprzedać Ireny ani swojego dziecka za szansę

przekroczenia magicznej linii torów i wejścia do przyzwoitego towarzystwa. Aż

do dzisiaj dotrzymał swojej części umowy. Nie wrócił do Hayden nawet na

pogrzeb ojca. Co zresztą nie było dla niego wielkim poświęceniem. Gdy w

chwili słabości sumienie zaczynało mu doskwierać, mówił sobie, że wystarczy

gwizdnąć na palcach, a Irena przybiegnie nie bacząc na nic. Na razie trzymał

tego asa w rękawie; jeszcze nigdy nie próbował zagwizdać.

Poza granicami miasta krajobraz rozmywał się w wielkich, płaskich

połaciach pól; samolot Cadera mknął teraz nad zajezdniami dla ciężarówek,

rozmieszczonymi na obrzeżach Hayden. Jakieś trzy, cztery kilometry dalej

widać było piętrzące się wysoko wieże wiertnicze, należące do spółki Delta Oil,

a pod rozprażone południowe niebo strzelały nigdy nie gasnące płomienie

wydobywające się z szybów. Był to widok przywodzący na myśl zionącego

ogniem potwora.

Cader uśmiechnął się do własnych myśli i zmrużył oczy przed rażącymi

promieniami słońca. Beechcraft opadł ku groźnie wyglądającym maszynom ze

stali i potężnym przęsłom Delta Oil. Dwie myśli jednocześnie zajmowały jego

umysł: staruszek Hayden, papcio wszystkich, i dobra, stara Delta Oil.

Zanim jeszcze zbliżył się do poczerniałego molocha rafinerii, przyjrzał się

szerokiemu na około pięć kilometrów pasowi plaży i setkom akrów ciągnących

się za nią nieużytków, porośniętych stepową trawą. Była to kość niezgody

pomiędzy magnatami naftowymi z Delta Oil a mieszkańcami Hayden. To tutaj,

w miejscu znanym jako plaża Jatha, Delta zamierzała wznieść ponure i

hałaśliwe zbiorniki do przechowywania skroplonego gazu naturalnego.

Aczkolwiek tytuł własności terenu, który stanowił miejsce niewinnych

igraszek młodzieży Hayden spoczywał w rękach władz miejskich, Foster Doyle

Hayden, ostatni żyjący spadkobierca nazwiska założyciela miasta był zażartym

przeciwnikiem tego planu. A jego zdanie liczyło się w tym małym, sennym

miasteczku.

Foster Doyle Hayden lubił prezentować się światu jako powściągliwy

dżentelmen, siwowłosy ojciec miasta. Uważał, iż jest zobowiązany do hojnego

wspierania swojego miasta. Był wzorem wszelkich cnót, wcieleniem

najszczytniejszych ideałów. W cichości ducha lubił porównywać się do Teddy

Roosevelta -człowieka o miękkim głosie i twardej ręce.

Członkowie rady miasta, której przewodniczył Foster Doyle, nieraz mieli

okazję przekonać się, że był on człowiekiem o twardej ręce. A w sprawie spółki

naftowej Delta Oil poczuli ową rękę na własnej skórze.

Okazał się nieprzejednanym wrogiem rozwój u spółki. Był głuchy na

wszystkie argumenty, wskazujące na korzyści ekonomiczne, płynące z

działalności Delta Oil. Chciał, aby miasto trwało niezmienione, pogrążone we

śnie. Nowa inwestycja Delta Oil oznaczałaby postęp. Do jego miasta zaczęliby

napływać obcy ludzie. Postęp oznaczał rozwój i zmiany, których Foster Doyle

nie życzył sobie. Nie chciał stracić kontroli nad Hayden na rzecz tej bandy

postrzeleńców z rewolucyjnymi pomysłami, którzy najprawdopodobniej byli

bogatsi od niego. Nie chciał przyglądać się, jak ich pomysły przynoszą owoce.

Foster Doyle był pewien swoich wpływów. Rada miejska doskonale

rozumiała jego niemal jawne groźby. I dobrze, o to chodziło. Przyjęli do

wiadomości pełne troski oświadczenie, że budowa nowego centrum

medycznego odwlecze się na czas nieokreślony; wiedzieli, że bez jego wsparcia

finansowego budowa nowego skrzydła biblioteki oraz rozmaite projekty rady

miasta nigdy nie ujrzą światła dziennego.

Miasto znajdowało się w żelaznym uścisku Fostera Doyle - uścisku, który

w razie potrzeby mógł miażdżyć i łamać. Delta Oil musiała znaleźć kogoś, kto

Fern Michaels - Powrót.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: