Brzezinska Anna - 01 Zbojecki gosciniec.pdf - Brzezińska, Anna - Chlorella

Anna Brzezińska

Zbójecki gościniec

Tom 1 sagi o zbóju Twardokęsku

2000

Rozdział pierwszy

Przed północą spłonęła kolejna wiedźma. Ósma, jak się Twardokęsek dorachował z

uderzeń mosiężnego gongu.

– Rychło przyjdzie i wasza kolej. – W drzwiach pokazał się łysy łeb oprawcy. – Niech

was tylko dobrze wypytają i prościutko w ogień. A tymczasem gościa macie. Z samej

świątyni.

Przybysz strącił podniszczony hiszpański but i sapiąc, opadł na zydel. Zsunął kaptur.

Oblicze miał nalane, spocone z wysiłku. I bardzo dobrze zbójcy znajome. Oblicze Mroczka,

ongiś kupca sukiennego, a potem zbójeckiego kamrata.

– Zdziwionyś, Twardokęsek? – niedbale spytał Mroczek. – A pamiętasz, co mi w Górach

Sowich powiedziałeś? Co komu pisane, to go nie minie. Tak mi rzekłeś i sztyletem nielicho

po żebrach zmacałeś...

– Czego chcesz? – warknął zbójca.

– Pogawędzić – Mroczek wyszczerzył nadpsute zęby. – Bo tyś już, Twardokęsek, nie

pospolity zbójca. Ty teraz z bogami i książętami za pan brat. Żal tylko, że cię z tego

spoufalenia jutro na placu ogniem palić będą. Z wiedźmą pospołu – ukradkiem zmacał pod

koszulą chroniący przed urokiem medalik. – Dwóch nas już tylko z całej kompanii zostało,

postanowiłem więc kamrata odwiedzić, powspominać stare czasy.

– Czemu cię powroźnicy do wieży wpuścili? – spytał niespokojnie zbójca.

– Bo zapłaceni – wykrzywił się drwiąco – byśmy tu sobie mogli w spokoju porozmawiać.

Przy tym wiedźmy się boją. Wolą siedzieć za żelaznymi drzwiami, z dala od plugastwa.

– Widzę ja, Twardokęsek, co ci teraz po łbie chodzi – podjął Mroczek. – Mają mi jutro

prawo katowskie czynić, myślisz, jaka dla mnie korzyść język strzępić? Ano taka, że nielekko

człekowi na stosie zdychać.

– Był już tu wcześniej ktoś – szyderczo odezwał się Twardokęsek – co mi lekką śmierć za

pogawędki obiecywał. Sam książę Evorinth. I z niczym precz poszedł.

– Ale wróci, Twardokęsek – pokiwał głową Mroczek. – Wróci niezawodnie. A wiesz, co

wtedy będzie? Póty cię każe kleszczami szarpać, póki wszystkiego nie wyśpiewasz.

Zbójca niepewnie popatrzył ku wiedźmie rozciągniętej na dębowej ławie.

– Jej nie słuchaj, ona cię od kaźni nie wybawi. A ja tak. Ot, okowitę przyniosłem,

popijemy, powspominamy... – Mroczek dobył z sakwy solidny bukłak. – Może zamroczysz

się i lżej będzie zdychać... A może prócz okowity jeszcze co w sakwie się znajdzie. Ale

pierwej mi opowiesz. Wszystko, wedle porządku. Od tamtego dnia, kiedy z naszym

skarbczykiem na grzbiecie z kompanii czmychnąłeś. Goniliśmy za tobą, Uchacz nas

prowadził, ale nie zgoniliśmy. Może byłoby lepiej, gdybyśmy zgonili...

* * *

Przychodzi kiedyś taki czas, gdy człek chce posmakować bezpiecznego żywota.

Twardokęska ów czas zastał na Przełęczy Zdechłej Krowy, w południowym paśmie Gór

Żmijowych. Kompania wracała do obozowiska, złupiwszy o zmierzchu bogaty konwój gildii

jedwabnej. Twardokęskowi wlekli się ospale, niechętnie, bo zaciężni z kupieckiej straży

zdołali porządnie kompanię poszarpać. Dwóch zbójców sczezło: jeden miał w oku ułomek

spisy, a drugiemu najemnicy rozpłatali brzuch i darł się straszliwie, póki znudzony Mroczek

nie poderżnął mu gardła. Twardokęsek kazał wrzucić ścierwo do rozpadliny, a potem

cichaczem wymknął się przed świtem.

Spędził w Górach Żmijowych ze trzy tuziny lat. Zaczynał od czyszczenia kociołków w

obozowisku, ale na koniec doszedł do własnej kompanii, małej fortunki i nagrody, nałożonej

na jego głowę we wszystkich Krainach Wewnętrznego Morza. Wiedział, że jest sławny, ale

po tym, jak w pierwszej karczmie przy trakcie zobaczył przybity na drzwiach swój konterfekt,

skóra mu ścierpła na grzbiecie i postanowił uciekać jak najdalej od rodzinnych stron.

Pospiesznie znalazł statek płynący na Szczeżupiny, archipelag rozciągnięty wzdłuż

wschodniego krańca Gór Żmijowych, i szczęśliwie wylądował na Tragance. Co prawda,

bogini Szczeżupin, Fea Flisyon Od Zarazy, nie cieszyła się najlepszą sławą, jednak

Twardokęsek nie był szczególnie pobożny. Każdej wiosny odprawiał świąteczne ceremonie,

lecz nie oczekiwał zbyt wiele w zamian. Wiadomo, jak jest z bogami.

Stolica Fei Flisyon spodobała się Twardokęskowi od pierwszego wejrzenia. Znalazł

gospodę na południowym stoku góry, wysoko, gdzie nie dochodził smród portowej dzielnicy,

zakopał w ogrodzie kuferek ze zrabowanym kamratom łupem i uwierzył, że resztę swych dni

przeżyje w spokoju. Po pierwszych nerwowych tygodniach coraz śmielej opuszczał zaułki

starego portu i wychodził nawet na główne ulice. Nikt go nie znał, nigdy nawet nie słyszeli

jego imienia. A przynajmniej z początku tak myślał.

Miasto było wielkie, światowe. Na nabrzeżu języki Krain Wewnętrznego Morza mieszały

się z narzeczami południowych równin i chrapliwą mową Pomortu. Z wieżyc po obu stronach

traktu bacznie obserwowano przybyszów. Ci zaś, czując zrozumiały respekt przed

sinoborskimi łucznikami, spokojnie przechodzili przez Spiżową Bramę, ku słynnym

targowiskom. Fea Flisyon, zwana przez pospólstwo Zaraźnicą lub Morową Panną, wytrwale

znosiła wrzaski przekupniów, obelgi pijanych marynarzy, odór gnijących ryb i sztormy

zsyłane przez szaloną morską boginkę, Sandalyę. Nie mieszała się ani w zatargi bogów, ani w

walki śmiertelników. I właśnie jej rzekoma łagodność zmyliła Twardokęska.

Tamtej nocy wiał paskudny wiatr. W karczmie starego Stulichy, gdzie podawano

najlepszą w mieście jałowcówkę, siedziała tylko grupa stałych bywalców. Twardokęsek znał

ich z widzenia, lecz bynajmniej nie kwapił się do pogawędki, będąc bowiem człowiekiem

rozważnym, nie pytany nie otwierał gęby. Zaszył się w kąciku, obmacywał ryżą posługaczkę i

popijał jałowcówkę.

Na stołeczku przy palenisku rozsiadł się mizerny człowieczek: suszył przy ogniu ciżmy,

pociągał z garnca i gardłował. Zbójca spotykał go wcześniej. Był to dobry znajomek

karczmarza Stulichy, Krupa go wołali. Dawniej ponoć służył w świątyni Morowej Panny,

póki go kapłani na dziedzińcu za bluźnierstwa nie oćwiczyli i wygnali.

– Po niebie to oni wtedy gładko, jako krowy po łące, chadzali – rozprawiał Krupa. –

Gwiazdy rozpalali według porządku, aby ludziom świeciły, i słonko, by ich grzało. Dobry był

czas, jadła dostatek wszelaki, ludzie z bogami pospołu żyli...

Na wpół pijani rybacy przycichli nad poszczerbionym stołem. Z rzadka tylko jeden czy

drugi potakująco potrząsnął głową, dolał jałowcówki.

– Później wszakoż ci, którzy stworzyli świat, a było ich pięcioro, rozeszli się i oddalili od

siebie – ciągnął Krupa. – I powstał wśród nich spór za sprawą tego, który spętany spoczywał

w otchłani. I w zapalczywości swej tworzyli bez miary stwory poczwarne a silne, i nazywali

je Dziećmi Gniewu. Zaś najpotężniejsza z nich była Annyonne.

Rudowłosa dziewka wzdrygnęła się na kolanach Twardokęska. Zbójcę też trwoga zdjęła,

a trochę i niechętny podziw, bo w Krainach Wewnętrznego Morza mało kto ważył się

wspominać przeklęte imię Annyonne. Lepiej tedy uszu nadstawił, choć rozsądek podpowiadał

mu, że z podobnego gadania nic dobrego być nie może, tylko zamęt i zgorszenie.

– I podarowano jej skrzydła jasnopióre, by ją po niebie niosły, a także, na własną i innych

zgubę, miecz o podwójnym ostrzu, wykuty w otchłani, skąd wyłonili się Stworzyciele; nikt

nie mógł oprzeć się owemu ostrzu, nikt prócz tego, kto je wykuł. Aż zdarzyło się, że

zawędrowała Annyonne do owej głębi przepastnej, gdzie spoczywał Spętany. Przemówił do

niej, ona zaś słuchała i słowa jego wzbudziły w niej pychę bezbrzeżną i pragnienie potęgi.

Zasiadła na szczycie świata i poczęła gromadzić wokół siebie inne spośród Dzieci Gniewu i

podburzać je, by powstały przeciwko swym panom, Stworzycielom. Dzieci Gniewu zaś

słuchały chętnie, gdyż blask niezmierny bił od jej skrzydeł i całej postaci, głos zaś miała

słodki i czarowny.

– Wtenczas bogowie spuścili z nieba deszcz ognia i siarki. Dzieci Gniewu rozbiegły się w

przestrachu, szukając schronienia w podziemnych grotach. Lecz szaleństwo i pycha

Annyonne były tak wielkie, iż pozostała na nagim szczycie góry, wygrażając tym, co ją

stworzyli, póki ognisty deszcz nie pochłonął jej skrzydeł i nie wypalił oczu. Jednak nawet

wówczas nie wypuściła z dłoni niosącego zgubę miecza. Strach wielki tedy padł na

Stworzycieli, gdyż wiedzieli, że w owym ostrzu drzemie ich zagłada.

– A bodajby suka sczezła! – mruknął ktoś twardo.

– Szaleństwo Annyonne było tak bezmierne, że nawet oślepiona ruszyła ze swymi

sprzymierzeńcami przeciwko Stworzycielom. Szła dalej i dalej, ślepa i potworna, poprzez

siedem bram, ku owym krańcom, gdzie ciemność przesypywała się niczym zakrzepły, słony

piach. U jej boku zaś kroczyły ogień i wód wielkie spiętrzenie, szarańcza i pomór...

Za to tedy, nerwowo pomyślał Twardokęsek, za to Krupę kapłani oćwiczyć kazali, a ze

świątyni precz wygnali za bluźnierstwo i przeciwko bogom wygrażanie. Bo toż i głupi

wyznałby się, że ogień, nic to, jeno Kii Krindar Od Ognia, a wód spiętrzenie to Mel Mianet

Od Fali. Żadnemu, ścierwo, bogowi nie przepuszcza, ani samej Zaraźnicy, co się u niej pod

dachem chował, jakby zło w niego jakoweś wstąpiło. Et, zbierać się trza, pomyślał,

wysupłując z sakiewki półgroszówkę, nie śpi licho, nie próżnuje. W taką noc, gdy wicher od

Pomortu wieje, nie wiedzieć, co on przynieść może. Kto teraz dojdzie, jak ze Stworzycielami

było? Za to dobrze wiadomo, że ani z kapłanami zadzierać nie warto, ani z bogów sobie

nieprzyjaciół czynić.

Długo jeszcze miał potem wspominać, jak to sobie wszystko mądrze a przemyślnie u

starego Stulichy obiecywał. Ani się spodziewał, że strażnicy świątynni, co widać na Krupę

dobre baczenie mieli, zdążyli już osaczyć gniazdo herezji. Przyłożyli zbójcy w łeb na samym

progu gospody i wraz ze wszystkimi, którzy się przysłuchiwali bezbożnym wygadywaniom,

powlekli do świątyni. I tak się zaczęły kłopoty Twardokęska.

Więźniów trzymano pod niższą świątynią, w żelaznych klatkach wpuszczonych w kanały

ściekowe. Strażnicy ich nie torturowali, co to, to nie. Po prostu pozwalali im tkwić całymi

dniami w kanale, rozmyślać i przyglądać się wielkim jaszczurom, od których roiło się w

ściekowisku. Z tymi gadami to było tak: niegdyś pewien niefortunny kupiec sprowadził do

Traganki cały ich statek. Ale kiedy nikt nie kwapił się kupować, a żyjątka były żarłoczne,

wyrzucił je do najbliższego kanału. Jaszczury tak się wkrótce rozmnożyły, że w żaden sposób

nie dało się ich wygubić. Ponieważ jednak były bardzo zajadłe na szczury, niegdyś najgorsze

utrapienie Traganki, mieszczanie skwapliwie wyrzekli się kosztownych usług magików

szczurołapów i pozostawili jaszczury w spokoju.

Zbójcę otoczyły trzy pokaźne, wygłodzone sztuki. I tak siedzieli sobie po przeciwnych

stronach żelaznej kraty, trzy bestie i Twardokęsek, dzień za dniem gapiąc się na siebie

bezsilnie.

Gdy więc pojawił się pierwszy strażnik, zbójca ochoczo wyśpiewał swoją historię.

Począwszy od rozpadającej się sadyby w Górach Żmijowych, gdzie przyszedł na świat – co

akurat nikogo nadmiernie nie zajęło, natomiast opowieść o swych późniejszych wyczynach na

Przełęczy Zdechłej Krowy musiał powtarzać raz za razem. Skończyło się tym, że kapłani

położyli łapę na jego kuferku, a samego Twardokęska, z rękami pomazanymi na czarno, jak

zwyczaj każe czynić ze złodziejami, w oczekiwaniu na kaźń oprowadzono po placach

Traganki.

Twardokęsek był rozżalony. Marzenie o spokojnej starości skończyło się tym, że on,

Brzezinska Anna - 01 Zbojecki gosciniec.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: