Ann Major - Szaleństwo 1 - Szaleństwo Honey.pdf - Szaleństwo - gingerjb

ANN MAJOR

Szaleństwo Honey

PROLOG

Dlaczego tak trudno jest powiedzieć, że się przepra

sza? Przyznać, że popełniło się błąd? zastanawiała się

Honey, wspinając się po wspaniałych, marmurowych

schodach wiodących do posiadłości Huntera Wyatta.

Znajdowała się na Pacific Heights, w eleganckiej

dzielnicy miasta, z okazałymi rezydencjami zbudowany

mi na stromych zboczach wzgórza. Hen, w dole, blado

różowa gęsta mgła snuła się wokół Golden Gate Bridge.

Złotych Wrót San Francisco.

Tego wiosennego, pięknego wieczoru powietrze było

przesycone zapachem jaśminu. Na ciemniejącym niebie

zaczynały ukazywać się gwiazdy. Honey rozejrzała się

wokoło. Urok krajobrazu i wkomponowanych weń rezy

dencji dorównywał wszystkiemu, co otaczało zawsze jej

ojca.

Stanęła przed drzwiami rodzinnego domu, niepewna

przyjęcia.

Lekko zadrżała. Wieczór był chłodny. Powinna była

ubrać się cieplej. W kretonowej bluzce i zielonych

szortach zrobiło się jej zimno. Wiedziała, że ojcu nie

spodoba się ani ten jej strój, ani plastykowe botki, które

miała na nogach. Ani tym bardziej zielony pilśniowy

kapelusz o szerokim rondzie. Hunter Wyatt zawsze miał

za złe córce, że odziedziczyła po matce artystyczną,

cygańską naturę.

Drżącymi palcami dotknęła dzwonka. Drgnęła, usły

szawszy ostry dźwięk. Nerwowo rzuciła okiem za siebie.

SZALEŃSTWO HONEY

U stóp schodów stała Bomba. Zdezelowany, zielony

samochód, którym tu przyjechała. Miała ochotę zbiec na

dół i uciec, podobnie jak trzynaście lat temu, kiedy to

wyrwała się spod tyranii ojca. Wyszła za mąż za młodego

wagabundę i prowadziła życie, którego ojciec nie ap

robował.

Kiedy Hunter Wyatt wydziedziczył Honey, specjalnie

się tym nie przejęła. Przynajmniej początkowo. Dopiero

po śmierci męża zaczęła pojmować, że życie z Mikiem

było raczej buntem przeciw ojcu i światu bogaczy niż

egzystencją z wyboru.

Tak więc teraz zjawiła się na Pacific Heights, bo

postanowiła pogodzić się z ojcem.

Ponownie nacisnęła dzwonek. Drzwi otworzyła drob

na Japonka ubrana w biały strój.

- Nazywam się Cecilia Rodri... to znaczy Cecilia

Wyatt - przedstawiła się Honey. - Jestem córką pana

Wyatta.

Twarz gospodyni, którą Honey widziała po raz pierw

szy w życiu, nie wyrażała żadnych emocji. Zapewne

jednak Japonka była niemile zaskoczona wyglądem

gościa. Córka pana domu powinna być zgrabna, ładna

i elegancka. Jednym słowem: idealna. Podobnie jak jej

ojciec, człowiek pod każdym względem doskonały, któ

rego zawsze otaczała sama doskonałość.

- Jestem tutaj nauczycielką - Honey zaczęła niepo

trzebnie wyjaśniać. Nie, nie tutaj, powinna sprostować.

Nie w tej enklawie ludzi bogatych, lecz w małej,

ufundowanej z prywatnych środków szkole dla ubogich

dzieci, mieszczącej się w jednej z najgorszych dzielnic

San Francisco. Drzwi otworzyły się szeroko.

- Proszę wejść do środka - powiedziała gospodyni.

Honey weszła. Minęła barwny surrealistyczny fresk,

namalowany przez jej matkę w ostatnich dniach nie

szczęśliwego małżeństwa, i weszła do przestronnego

pokoju o białych ścianach i meblach oraz złoconych

ramach licznych rozmieszczonych tu luster.

W tym domu wiele się zmieniło, pomyślała. Hunter

Wyatt miał trzy żony. Matka Honey była drugą z nich.

Wszystkie dzieci, a było ich troje, wbrew woli ojca,

opuściły rodzinny dom.

Zimny i bezosobowy wystrój pokoju podkreślały

marmury, dywany i sztukaterie. Z samego środka sufitu

zwisała ogromna złota klatka. Znajdowała się w niej biała

papuga kakadu.

Pokój sprawiał wrażenie martwego. Nie kojarzył się

z miejscem do życia. Na jedną ulotną chwilę Honey

przypomniała sobie jego dawny wygląd, z czasów gdy

była małym dzieckiem.

Ze względu na bardzo wysokie okna i doskonałe

oświetlenie wnętrza matka Honey uprosiła męża, by

pozwolił jej urządzić tu pracownię malarską. Honey

pamiętała do dziś zapach terpentyny i widok kolorowych

plam farby rzuconej na rozstawione płótna. Wraz z bra

tem Ravenem uwielbiała przyglądać się pracy matki. Jej

studio stanowiło dla dzieci prawdziwy azyl. Tutaj kryły

się przed despotycznym ojcem.

Honey podeszła do klatki. Wyciągnęła w górę rękę.

Piękna śnieżnobiała papuga ożywiła się i zaczęła wydawać

radosne odgłosy, skubiąc palce wsunięte między pręty.

Na marmurowych schodach w rogu pokoju pojawiła

się zjawiskowo piękna kobieta.

Astella, macocha Honey, nie straciła nic ze swej

nieziemskiej urody. Miała na sobie powiewną suknię

z białego jedwabiu. Jedyną ozdobę stanowił gruby złoty

naszyjnik. Zawsze, gdy tylko się pokazała, skupiała na

sobie uwagę zebranych. Miała królewski wygląd.

- Witaj, Cecilio. Twoja wizyta jest dla mnie za

skoczeniem. - Głos Astelli brzmiał zimno i mało przyjaź

nie. - Siadaj proszę. Czuj się jak we własnym domu.

SZALEŃSTWO HONEY

Jak we własnym domu? Co za przykre żarty! Od

chwili, w której tu nastałaś po śmierci mojej matki,

przestał to być mój dom, z goryczą pomyślała Honey.

- Pięknie urządziłaś to wnętrze - przyznała po chwili.

Mówiła szczerze. Rzeczywiście było imponujące.

- Sama wiesz, że twój ojciec po wszystkich i po

wszystkim spodziewa się doskonałości. - Wzrok Astelli

przesunął się po zniszczonym kapeluszu Honey, nienowej

bluzce i szortach. Aż do plastykowych botków.

- To prawda - odrzekła Honey. - Dlatego ożenił się

z tobą.

- Miło, że tak mówisz. - Astella nadal przyglądała się

pasierbicy. - Nie powinnaś skrywać włosów. Są ładne.

Ani nosić takich wzorzystych bluzek...

- Wiem o tym. Od śmierci Mike'a przybyło mi kilka

kilogramów. Codziennie przyrzekam sobie, że natych

miast rozpocznę dietę.

- Powinnaś uprawiać ćwiczenia fizyczne.

- A kiedy mam znaleźć na to czas? Zwłaszcza teraz,

pod koniec roku szkolnego? To najgorsza pora.

- Wcale nie musisz pracować zawodowo - spokojnie

stwierdziła Astella.

- Oczywiście, że muszę - żachnęła się Honey.

- Och, przemawia przez ciebie ta twoja ukochana

niezależność. Uparłaś się, żeby samej utrzymywać Maria

i dowieść nam wszystkim, że nie potrzebujesz ani

pomocy, ani rodowego nazwiska. Przecież w każdej

chwili możesz odesłać chłopca do babki.

Usłyszawszy uwagi na temat małego pasierba, Honey

natychmiast się najeżyła.

- Babka go nie rozumie - odparła przez zaciśnięte zęby.

- Ty jesteś tylko macochą...

- Astello...

- Mam propozycję. Jedźmy na zakupy. Pomogę ci

skompletować lepszą garderobę.

Ann Major - Szaleństwo 1 - Szaleństwo Honey.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: