Bajki i wiersze do zabaw logopedycznych.doc

BAJKA O SAMOTNYM DOMKU

Za górami, za lasami, za siedmioma rzekami, daleko, daleko stąd, na szczycie góry, stała mała drewniana chałupinka. Dziurawy dach przepuszczał krople deszczu (kap, kap, kap,...), okiennice zawieszone na jednym zawiasie - smętnie zwisały w dół i poruszane delikatnym wiatrem (szszszszszszsz.... – dziecko podnosi język do dziąseł) zamykały się i otwierały (dziecko udaje otwieranie i zamykanie okiennic. Dziecko otwiera usta najszerzej jak może i zamyka je), szybki wybite, a w drzwiach nawet klamki nie było. Kto w nim dawniej mieszkał, tego nikt nie wiedział. Dom stał samotny, opuszczony i tylko co odważniejsze leśne zwierzęta, takie jak:

-          wilk (ułuuu - wydłużanie fazy wydechowej z wargami wysuniętymi i zaokrąglonymi do przodu);

-          niedźwiedź (m..., mruczenie - długa faza wydechowa);

-          dzik (chrum..., udając ryjek dzika dziecko wysuwa obie wargi do przodu);

a także te nieco mniejsze, ale znacznie zwinniejsze:

-          mysz (pi, pi, pi - akcentowanie rytmu mowy, ćwiczenie warg);

jak i również przelatujące w okolicy domku ptaki:

-          dostojny dzięcioł ( stuk puk, stuk puk );

-          strachliwa kukułka (ku ku ku ku);

-          ciekawski wróbel (ćwir ćwir ćwir);

-          bocian (kle kle kle), lecący do swego gniazda, by nakarmić swoje pisklęta ( pi pi tiu tiu pi pi tiu tiu);

czasem zaglądały w jego progi.                                                                                             Czekał dom tęsknie na właściciela, na przyjazną ludzką rękę, co by jego rany zaleczyła. Ale miały dni, czas niczym w zegarze biegł nieubłaganie (tik tak tik tak), a on tak trwał w zapomnieniu i z ogromnej góry spoglądał na okolicę, czy aby ktoś nie nadchodzi. Spoglądał na łąkę, na której ponad kwiatami latały pszczoły (bzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz), na kołyszące się na wietrze kłosy wysokiej trawy (trawa unosi się do góry, a potem wraca na dół. Dziecko otwiera szeroko usta i porusza językiem tak, jakby się huśtał - w górę i w dół, od dolnego do górnego wałka dziąsłowego), na kumkające w sadzawce żaby (kum, kum lub kła, kła; rech, rech – rytmizowanie mowy), na wronę co dzień wylatującą z pobliskiego lasu, by na łące odnaleźć coś pysznego do schrupania (kra kra kra). Czekał. Aż wreszcie przyszedł ten wspaniały dzień, kiedy zarośniętą wąską ścieżynką na górę, wspinał się człowiek. Wędrowiec zmęczony widocznie długą podróżą głośno sapał (dziecko udaje bardzo zmęczone, wysuwa język jak najdalej i dyszy).

      Obydwaj - człowiek i dom, nie różnili się zbytnio. Człowiek odzież miał potarganą i połataną, włosy na głowie zmierzwione wiatrem (szszszszsz) i wzrok zasępiony. Ujrzał dom stojący na wzgórzu i uśmiechnął się leciutko, sam do siebie - To moje schronienie na dziś - pomyślał. Jutro ruszę dalej w świat (dziecko naśladuje kroki wędrowca - tup tup tup) . Taki już ze mnie wędrowiec, taki mój los. Dobrze, że choć dziś mam jakiś dach nad głową, gdyby tak w nocy padał deszcz (kap kap kap) - Podszedł bliżej i długo przyglądał się chałupince.

- Oj! Dobre schronienie to nie jest. Wiatr hula (szszszsz...), tak na zewnątrz, jak i pewnie w środku - Ale, że był bardzo znużony, legowisko sobie z trawy wymościł i usnął. A gdy spał, nieproszeni goście zjawili się na progu. Rudy lis - Wszędziełazik poczuł zapach człowieka i zaciekawiony zagląda do środka. Zdziwił się opornie, bowiem dawno już nikt tutaj nie zaglądał! (ooo... lis udaje zdziwienie – dziecko otwiera usta najszerzej jak potrafi).

- Jestem domem, muszę bronić mojego mieszkańca - pomyślał domek i choć mu to wiele wysiłku sprawiło, aby drzwi przymknąć - poruszył przerdzewiałymi zawiasami  (wrrrrrrr....) i lisek jak niepyszny musiał się do lasu wynieść. Domek odetchnął z ulgą (uffffff.....), że udało mu się wyprosić nieproszonego gościa.

Wiatr przelatywał obok (szszszsz...) i jak co wieczór, chciał pohasać sobie i okiennicami potrzaskać. Ale zdumiony zatrzymał się, gdy zobaczył, jak domek bez jego pomocy, okiennice przymyka (klap klap).

- Jestem domem - Tu śpi człowiek, nie wpuszczę cię do środka wietrze.

Chmury zasłoniły księżyc i przyniosły z sobą deszcz. Bębnią krople po dziurawym dachu (kap kap kap), do środka chcą się dostać.

- Jestem domem i choć dach dziurawy, muszę osłonić mego mieszkańca - Całym wysiłkiem, tak resztki dachu nagiął, aby osłonić człowieka.

Kiedy nastał świt człowiek otworzył oczy. Wyszedł przed dom i patrzy na blask wschodzącego słońca. - Ładnie tutaj - pomyślał sobie - Choć kilka dni tu się zatrzymam, odpocznę trochę. Dom obszedł dookoła, stare narzędzia znalazł i je ogląda. Na dom popatrzył i żal mu się zrobiło - ten dom, taki jak ja - pomyślał –serce zaczęło mu szybciej bić (pik pik pik) - ja sam... on sam. Zostanę tutaj, raźniej nam będzie we dwóch. Najpierw drzwi naprawił stukając gdzie trzeba znalezionym młotkiem (dziecko próbuje zamienić język w młotek i uderza o dziąsła tuż za górnymi zębami, naśladując wbijanie gwoździa), w dachu dziury pozatykał. Później nawiasy zreperował w oknach. Najtrudniej było z szybkami, bo rozbitych już się nie da posklejać. Ale i na to znalazł sposób. Nazbierał jagód rosnących w lesie, poszedł na dół, do miasta i za sprzedane jagody, nowe szyby kupił. Radość w nim rosła (hip, hip - okrzyk radości), że swój mały kącik na ziemi znalazł i choć ubogi, ale przecież mu przyjazny. Dzień mijał za dniem, a mała chałupinka nabierała nowego blasku. A i człowiek wyglądał teraz inaczej. Biednie, ale czysto ubrany, dziury w ubraniu zacerowane, a na twarzy radosny uśmiech. Człowiek z czasem wprowadził do domku kilka zwierząt, bo przecież życie ze zwierzętami na łonie natury jest o wiele bardziej przyjemne i tak, niebawem w gospodarstwie byłego wędrowca pojawiło się: kilka kur (ko ko ko ko - cofanie języka, mówienie rytmiczne), uparty osioł (ija, ija - artykulacja miękkiej spółgłoski, zaciskanie zębów przygotowujące do wypowiadania innych głosek miękkich), krowa (muuu...- wydłużanie fazy wydechowej, wysuwanie warg do przodu), koń (kląskanie językiem lub ihahaha... - gimnastyka języka i warg, przy ustach otwartych, widać rozciągnięte pod językiem wędzidełko), koza (meee... - wydłużanie fazy wydechowej, rozciąganie warg w uśmiechu) i pies (hauł hauł - wzmocnienie akcentu, zaczątek zdań wykrzyknikowych i rozkazujących).                           Po jakimś czasie swoje schronienie odnalazł tutaj także kot Łaciatek (miau - wzmacnianie melodii mowy, wyraz może być zaczątkiem zdań pytających miau?). I tak już zostało. Czuli się razem dobrze. Człowiek z domem - a dom z człowiekiem.

,, Sowa sprząta swoje mieszkanie”
Dzieci słuchają opowiadania i wykonują ćwiczenia przed lustrem.
Sowa rozejrzała się po swojej dziupli ( dzieci przesuwają językiem po podniebieniu górnym , wewnętrznych ścianach policzków, podniebieniu dolnym ).Zauważyła duży bałagan. Postanowiła zrobić porządek . Zaczęła od odkurzania sufitu dziupli ( przesuwają czubkiem języka od przodu do tyłu jamy ustnej po podniebieniu górnym ), zdjęła firanki ( liczą czubkiem języka górne zęby ) i włożyła je do pralki ( motorek wargami ).Po chwili pralka zaczęła płukanie firan (,,przepychanie” powietrza  wewnątrz jamy ustnej). Sowa odkurzyła też ściany (przesuwanie czubkiem języka po wewnętrznej ścianie policzków) oraz podłogę (przesuwają czubkiem języka po podniebieniu dolnym w okolicach łuku zębowego). Sowa była bardzo zadowolona z wykonanej pracy i szeroko się uśmiechnęła (rozciągają szeroko usta). Dumna wyjrzała z dziupli i rozejrzała się wokoło (poruszają językiem ruchem okrężnym na zewnątrz jamy ustnej). Spojrzała w górę (dzieci sięgają czubkiem języka w stronę nosa ), spojrzała w dół (sięgają czubkiem języka w kierunku brody). Rozejrzała się też w prawo (przesuwają czubkiem języka do prawego kącika ust) i w lewo (przesuwają czubkiem języka do lewego kącika ust).Wszędzie był porządek i słychać było śpiewające ptaki (gwiżdżąc, naśladują głosy ptaków).   

„Porządki Baby Jagi”.

Pewnego dnia Baba Jaga, która mieszkała w buzi robiła wielkie porządki. Najpierw umyła dokładnie ściany (przesuwamy język w stronę policzków w środku buzi – kilka razy). Podłoga też była brudna, więc umyła ją bardzo dokładnie (przesuwamy językiem w kierunku dolnych dziąseł). Potem umyła okna na górze (zęby górne). Najpierw umyła je na zewnątrz, a potem od środka (język wędruje po zewnętrznej stronie zębów, a potem po wewnętrznej). Następnie zeszła na parter, bo tam okna też były brudne (język wędruje jak powyżej, ale po dolnych zębach). Potem umyła schody prowadzące do domu i komin (język wysuwa się w stronę dolnej wargi i na brodę, a następnie w stronę wargi górnej i do nosa – kilka razy). Na koniec wytrzepała dywany (poruszanie wyciągniętym językiem).  Po skończonych porządkach Baba Jaga była bardzo zmęczona zrobiła sobie herbatę, ale była bardzo gorąca, więc musiała dmuchać (ściągnięcie warg i naśladowanie dmuchania). A po tym położyła się spać i głośno chrapała (naśladowanie chrapania).

 ,,Obiad kotka’’
Rozmawiamy z dzieckiem na temat posiłku kotka i wspólnie wykonujemy ćwiczenia.
kotek pije mleczko z miseczki-ułkadamy dłonie w kształcie miseczki i wysuwając język z buzi naśladujemy ruch wylizywania;
kotek jest bardzo zadowolony, ponieważ ma pełen brzuszek –szeroko się uśmiechamy
kotek myje swoje "wąsiki" - oblizujemy górną wargę, z prawej strony, a potem z lewej
kotek myje ząbki – dotykamy językiem górne i dolne zęby
kotek radośnie miauczy – naśladujemy głos kotka.

„Królewna Różyczka zaklęta w żabkę”

1.Usprawnianie artykulatorów

Idziemy w odwiedziny do królewny Różyczki.

a) ćwiczenia języka

Księżniczka każdego ranka rozpoczyna swój dzień od porannej gimnastyki i smacznego śniadania.

Różyczce tak bardzo smakowało , że aż się oblizuje (oblizujemy górną, a później dolną wargę), patrzy do lustra i cóż to, czubek nosa i broda są brudne z czekolady, która była na pysznych kanapkach (wysuwamy jak najdalej język i staramy dotknąć się najpierw czubka nosa, a później brody). Ponieważ ciągle czuła smak pysznego śniadanka postanowiła zlizać czekoladę z policzków i zębów (masujemy językiem policzki od wewnętrznej strony i oblizujemy górne i dolne zęby). Na koniec postanowiła zadbać również o podniebienie i zlizać resztki czekolady (otwieramy buzię i masujemy językiem podniebienie).

b) ćwiczenia żuchwy

Różyczka bardzo zmęczyła się podczas posiłku i ziewnęła (pokażcie jak ziewa księżniczka). Aby odpocząć postanowiła wyjść do ogrodu. Jedząc swoje ulubione „żelki” poszła zaczerpnąć świeżego powietrza (pokażcie jak Różyczka zjada swoje „żelki” – przeżuwa).

c) ćwiczenia warg

Wychodząc z zamku posłała całuska swoim rodzicom (spróbujcie posłać całuski cmokając), uśmiechnęła się do swojej niani (spróbujcie odciągać od siebie i zbliżać do siebie kąciki ust), zdmuchnęła płomień palącej się lampki naftowej, stojącej w halu i wybiegła na ogród (dmuchamy w płomień lampki).

2.Ćwiczenia oddechowe

Teraz razem z księżniczką Różyczką będziemy spacerować po ogrodzie i obserwować co się tam dzieje.

Różyczka stanęła pośrodku rozmaitych kwiatów i zaczęła oddychać świeżym powietrzem (nabierzcie powietrze nosem i wypuście go ustami. Spróbujcie zrobić to samo tylko z jednoczesnym unoszeniem rąk podczas wdechu i opuszczaniem rąk podczas wydechu). Później przysłuchiwała się muzyce świerszcza, który cykał w trawie (powtarzamy cykanie świerszcza: cyk, cyk, cyk........). nagle usłyszała szum płynącego niedaleko strumyka. Im bliżej była strumyka, tym szum był głośniejszy (spróbujcie na wydechu wymawiać głoskę : sssssss..., raz ciszej raz głośniej).

3.Ćwiczenia słuchu fonemowego

Różyczka nachyliła się nad strumykiem i wtedy niespodziewanie ukąsił ją wąż. Królewna zadrżała i upadła na ziemię zamieniając się w żabkę. Wskoczyła do strumyka i przyglądała się jak cały dwór jej szuka.

Zapraszam was do marszu, biegu i podskoku:

-kiedy usłyszycie bębenek , będziecie naśladować maszerującą straż dworską, która wyrusza na poszukiwanie księżniczki,

-gdy usłyszycie grzechotkę, będziecie naśladować zmartwionych i biegających po zamku rodziców,

-natomiast, gdy usłyszycie moje klaskanie, będziecie naśladować skaczącą księżniczkę – żabkę, która za wszelką cenę chce powiedzieć, że jest obok szukającego jej dworu.

4.Ćwiczenia artykulacyjne

Niedaleko zamku przejeżdżał książę, który usłyszał o tym co się stało i postanowił odnaleźć księżniczkę. Zajechał do bram zamku na koniu (spróbujcie naśladować stukot kopyt konia), szukał Różyczki po całym ogrodzie, aż nagle usłyszał żałosne kumkanie żabki (spróbujcie naśladować kumkanie żabki). Wziął ją na ręce i pocałował (naśladujemy cmokanie). Wtedy czar prysnął i przed królewiczem stanęła księżniczka. Była tak szczęśliwa, że nie mogła przestać się śmiać (pokażcie jak śmieje się księżniczka: ha, ha, ha...)

Wkrótce na zamku odbyło się wesele i wszyscy żyli długo i szczęśliwie.

Bajka o języczku wędrowniczku.

Język wybrał się na wycieczkę do lasu. Pojechał tam na koniku (kląskanie językiem). Na łące zostawił konia (prr). Następnie rozejrzał się dookoła (oblizywanie warg ruchem okrężnym w jednym kierunku, a następnie w drugim). Potem wszedł do lasu (chowamy język w głąb jamy ustnej) . Przeszedł las wzdłuż (język przesuwamy po podniebieniu w stronę jamy gardłowej) i wszerz (przesuwamy językiem za zębami górnymi i dolnymi). A wtedy już przedarł się przez gęstwinę krzewów i drzew (język przeciskamy przez zaciśnięte zęby). Zauważył, że zrobiło się ciemno. Rozejrzał się w prawo i w lewo (przesuwamy język z prawego kącika ust w lewy), spojrzał w górę i w dół (sięgamy językiem w kierunku nosa i brody). Jeszcze raz się rozejrzał (powyższe ćwiczenie powtórzyć kilka razy). Wsiadł na konia i pojechał do domu (kląskanie językiem).

Sen Ani

Mała Ania poszła spać i śnił jej się kotek (miau) i piesek (chau), które spotkała na podwórku. Potem przyszedł mały chłopiec i bardzo płakał, ponieważ zgubił swoją ulubioną piłeczkę. Piesek (chau) i kotek (miau) obiecywali chłopcu swoją pomoc w odnalezieniu piłeczki. W czasie poszukiwań cała trójka (chlopiec, piesek, i kotek) znalazła, zostawiona Anię, płaczącą (uuu) lalę. Lala była bardzo śpiąca i chciała iść do swojego łóżeczka w domu. Chłopiec wraz z kotkiem i pieskiem zanieśli lale do domu, a Ania, która żałowała, że zostawiła lalę na podwórku, uśpiła ja teraz (aaa). Po zapoznaniu się z tą historią dzieci, przy powtórnej inscenizacji naśladują odgłosy.