Hanna Ozogowska - Tajemnica zielonej pieczeci.pdf - Ozogowska Hanna - sashakiev500

O¿ogowska Hanna - Tajemnica zielonej pieczêci

2007-03-28

ROZDZIAŁ1.

KANAPA,PRZEDKTÓRĄDRśYCAŁASZKOŁA.STEFANULEPSZAORTOGRAFIĘ.

OBIETNICAZAOBIETNICĘ.GUZYŚWIADCZĄOTALENCIE.

Opierwszejwpołudnie,kiedydzieńprzewracałsięnadrugibok,wklasieVA

robiłosięgorąco.Oknapotejstroniebudynkuwychodziłynazachód,ale

wysokie,letniesłońcedoniewytrzymaniarozgrzewałobiegnącąpodszkołą

ulicę,Ŝelaznesztachety,latarnie,anawetwysokie,zaglądającenatrzecie

piętrotopole,któreprzezczerwiecciąglejeszczeniechciałysiępoddać

ulicznymkurzomicieszyłyoczyświeŜązielenią.

Tazieleńciemnaispokojnawgodzinachrannych,kiedysłońcezaglądałodo

klaspołoŜonychpodrugiejstroniekorytarza,terazniepozwalałaskupićsię

nadksiąŜkączyzeszytem.

DuŜeigładkieliścietopoli,nasyconesłonecznymblaskiem,drgałyprzy

najlŜejszympowiewiewiatru.Przywodziłynamyśldrobnopofałdowaną,Ŝyczliwą

bosymnogompowierzchnięstrumienia,miękkąłąkę,miłycieńdrzewanapolnej

miedzy—wszystko,cobyłotakbardzoinneodkredy,atramentuipapieru,

wszystko,czegooczekiwaliwtejchwilizniecierpliwościąnaciągniętądo

ostatnichgranicuczniowieklasyVAwjednejzeszkółnaprzedmieściuŁodzi.

Odbywałasięostatnialekcjawtymrokuszkolnym.Młoda

nauczycielka,ajednocześnieWychowawczynitejklasy,ZofiaOstrowska,

nazywanaprzezuczniów„Gramatyką"—kończyłarozdawaćzeszytyz

wypracowaniem.Ionarzucałatęsknespojrzeniachylącymsiępodwiatrem

wierzchołkomtopoli.NauczycieleteŜlubiąwakacje.

JuŜtylkotrzyzeszyty.JuŜtylkodwa.Iostatni.

—śórawiecIWtwoimwypracowaniujestsporozdrowegosensu,mogłobyono

otrzymaćnawetniezłystopień.CóŜ,kiedyortografia—poniŜejklasy

pierwszej.ZatakąilośćbłędówniemoŜnapostawićwięcejniŜdwójkę.

PrzypierwszychsłowachnauczycielkiStefanśórawiecpowstał.Lekkopochylony

szedłmiędzyławkami.Jasną,falującączuprynęodgarnąłrękądotyłu,a

zielonkaweoczybłysnęłyhardo.Odebrałzrąknauczycielkizeszyt,ukłoniłsię

niedbaleiwracałnaswojemiejsce.

Wieleparoczuspojrzałowjegostronę.Chłopieczdawałsobieztegosprawę.

Hamowanazłośćkazałamuzagryźćdolnąwargę.Siadającwławce,rzucił

półgłosem:

—Nieszkodzi.Wszyscywielcyludziepisaliokropnie.Głowyuczniówz

niepokojemzwróciłysięwstronęnauczycielki:słyszała?Słyszała.

Natwarzyjejodbiłasięprzykrość.Ciemne,prawiezrastającesiębrwi

drgnęły.Klasa,woczekiwaniuna„hecę",zapomniałaozielonychtopolach.

Nauczycielkazespokojem,którynieprzyszedłjejłatwo,rzuciławstronę

krnąbrnegoucznia:

—Naprzykład?Stefanśórawiecmilczał.

—•Naprzykład?—powtórzyławychowawczyni.—Skorotaktwierdzisz,tochyba

umieszwymienićtychsławnych.Stefanwstałniechętnie.

—No,chociaŜby...Napoleon.Widziałemjegopodpis.Pisałjakkurapazurem.

—Widziałeśchybafotografięjegopodpisu—poprawiła

nauczycielka.—Pisałrzeczywiścieniewyraźnie.Alebłędównierobił.Janie

zakaligrafiępostawiłamcidwójkę,tylkozabłędy,

zamnóstwobłędów—powtórzyłaznaciskiempaniOstrowska.

—AKarolWielki?—upierałsięStefan.—Tenwogólenieumiałpisać.

Zaledwieswojeimię.Adotejporytrzebasięonimuczyć.

—Ha!—rozłoŜyłaręcenauczycielka,awgłosiejejzadźwięczaławyraźna

drwina.—Skorotądrogąchceszdojśćdowielkości,tociwspółczuję.Ten

sposóbwydajemisiębardzoprzestarzałyi...juŜnieskuteczny.

Wklasiektośparsknąłśmiechem.Stefanzaczerwieniłsię.Nauczycielka

zwróciłasiędocałejklasy:

—Przypominamjeszczeraz:jutroodziewiątejzakończenierokui

rozdanieświadectw.

Rozległsiędzwonek.Ledwoumilkł,dorzuciła:

—Otoiostatnidzwonekwtymrokuszkolnym.

Zamknęładzienniki,schodzączkatedry,głębokoodetchnęła.

—AlepanicięŜkowzdycha—odezwałsięobłudnieFranekGawroński.

Zmierzającadodrzwiwychowawczyniprzystanęła.SpojrzałanaFranka,potemna

Stefana.

Strona 1

O¿ogowska Hanna - Tajemnica zielonej pieczêci 2007-03-28

—Aczymniezwamibyłolekko?—powiedziałabezuśmiechuiszybkowyszłaz

klasy.

Całaklasa,takjakwstałanapoŜegnaniewychowawczyni,skamieniałanachwilę.

Aletylkonachwilę.Ledwodrzwitrzasnęły,nieprzyjemnynastrójwyładowałsię

naosobieśórawca.

—¦Towstyd!Towstyd!—krzyŜowałysięokrzykizróŜnychstronklasy.

—Taksięnauczycielceodpowiada?

—Harcerz!

—Innatobymudwójęnaświadectwowlepiła!

—Jawammówię,ŜeGramatykajeszczewcalenietakanajgorsza.

—AlejejStefanodpłacił!

—Napoleonazgrywa!

—Ty,śórawiec!Napoleonnakoniujeździł,nienabykach!...Ostatnie

powiedzeniewyWołałoogólnąwesołość.

Stefanstałblady,aŜdrobnepieginanosiewystąpiływyraźniej.Twarz

wykrzywiłamuwściekłość.Smukły,wyrośniętynaswojedwanaścielat,górowało

półgłowynadkolegami.ToteŜkiedyzzaciśniętymipięściamizwróciłsięw

stronęautoraostatniegoŜartu,zrobiłosięodrazuwokółniegoluźno.Inie

wiadomo,czymzakończyłabysięostatnialekcjawklasieVA,gdybywtej

właśniechwilinieuchyliłysiędrzwiiniebłysnęławnichłysajakkolano

głowastaregowoźnego,zwanego„Kochasiu".

—śórawiec,kochasiu!Dopanakierownika,juŜzaraz,najednejnodze,kochasiu!

Oburzenieidrwinykolegówszybkozamieniłysięwszczerelubudanewspółczucie.

—Stefan!Maszpecha!—powiedziałWiktor.

—PoskarŜyła!—krzyknąłFranekGawrońskizsatysfakcjąwgłosie.—Aco?Nie

mówiłem?Wszyscytakzanią:„dobra",„dobra",ajazawszepowtarzam:„Jaka

onatamdobra?"Jakbybyładobra...

—...Tobycięnadrugirokniezostawiła,chociaŜmaszpięćdwójek—zadrwił

BartekNiedŜwiedzki.

—E,tam!Zwamirozmawiaćtoszkodajęzykastrzępić—rozgniewałsięFranek

izwróciłsiędoStefana:—Chodź,Stefan,odprowadzęcię.

—Obejdziesię,samtrafię.Wiktor,zaczekajnamnie!—burknąłStefani

szybkowybiegłnakorytarz.

Chłopcywysypalisięzanim.Kancelariakierownikabyłanapierwszympiętrze,

więcposchodachtowarzyszylijeszczekoledze.

—śebytylkonienakanapie—szepnąłdoWiktoraStefan.

—E,chybadziśniebędzieczasu—pocieszałWiktor.—Niebójsię.

—Zkierownikiemrozmówiszsiępomęsku—dodawałotuchyBartekNiedŜwiedzki.

—Pewnie—rzuciłStefanudając,Ŝegotacałasprawaniewielewzrusza.Ale

byłoinaczej.

„Pewnie—myślałsobie—męŜczyznazmęŜczyznązawszesiędogada.Alepocoja

tejGramatycetakodszczeknąłem?"

Zapukałdodrzwikancelariiizapytałsiedzącąpodoknemsekretarkę,czymoŜna

wejśćdopanakierownika.

—Apoco?

—Pankierownikmniewzywał—bąknąłStefan.

—Aha!•—powiedziałasekretarkatonem,któryznaczył:„takizciebie

ananas",imachnęłarękąwstronędrzwigabinetu—wejdź!

Stefanznowuzapukał,nagłośne„proszę"wszedłiszurnąwszynogamizatrzymał

sięprzydrzwiach.

Kierownikrozmawiałprzeztelefon.NaukłonStefanaodpowiedziałkiwnięciem

głowyiruchemrękiwskazałnamiejscekołobiurka,zaktórymsiedział,ale

Stefannieskorzystałzzaproszenia.AnuŜwezwanyjesttylkopoto,abyoddać

komuśwblokachlist,jaktojuŜnierazbywało?Pocozasiadaćnakrześle,po

cozbliŜaćsiędopostrachucałejszkoły,nieszczęsnejkanapy,któratakoto?

powaŜnieigodnierozpierasięnanajszerszejścianiewprostokienibiurka.

Stefanzerkawjejstronę,aleczymprędzejodwracagłową.JuŜlepiejpatrzeć

nablibliotekępełnąksiąŜek.KtóŜtowszystkozdąŜyprzeczytać?Nabibliotece

stoipuchar.Nagrodazdobytaprzezszkołęjeszczewtychczasach,kiedyboisko

szkolnebyłoprawdziwymboiskiem,aniejakterazplacykiemuszczuplonymprzez

ogródkizjednejstrony,aszopynawęgielzdrugiej.Stefanwzdychaisłyszy

wtejchwilidźwięksłuchawkikładzionejnawidełki.

Chłopieczwracaoczynapanakierownika,którynajpierwścierajakąśnatrętną

Strona 2

O¿ogowska Hanna - Tajemnica zielonej pieczêci 2007-03-28

myślzczoła,potempodsuwananieokulary,patrzylekkozaczerwienionymi

oczymanaStefanaimówi:

—Powiedznomi,Stefan,czyciniewstyd?Stefanowijestwstyd.Czerwieni

sięijąka:

—•Tak...juŜtuGra...juŜtupaniodpolskiegoobsmarowałamnie...

—Niezgadłeś—mówipankierownik.—NierozmawiałemzpaniąOstrowską.Po

prostupodpisywałemdziśświadectwaiwidziałemtwojestopnie.Trójkaz

polskiego.Więcpytamcię:czyciniewstyd?Jesteśzdolnychłopiec.Masz

dobrewarunkidonau

ki,anaświadectwiekilkatrójek.Ijednaznich—zjęzykaojczystego!...

—Tak—mówijuŜtrochęśmielejStefan—zdolnyjestem,aleprzeztę

ortografiętojacałeŜyciebędęmiałzmarnowane.JajuŜztymwszystkim

wytrzymaćniemogę.

—O!—zdziwiłsiękierownik.—Takiśnieszczęśliwy?Adlaczegotoinnitwoi

koledzy,nawetmniejzdolniodciebie,dająsobieradę?Naogółwaszaklasa

dobrzezpolskiegostoi.

—Toprawda,aleilesięchłopakinamęczą,toniktniewie.—Stefan

przytakujeigorączkowomyśli,czymbytupanakierownikazagadać?Aha,juŜ

wie.Próbuje:—WreferatachnaróŜnychuroczystościachmówisię,Ŝeteraznie

mauciskuczłowiekaprzezczłowieka.Aniechbytakktodonaszejklasyna

polskiprzyszedł,todopierobysięprzekonał.Ucisk—jakniewiemco!

—Jakto?—zdziwiłsiękierownik.—Cowyprzeztorozumiecie?Bojanicnie

zauwaŜyłem.Usiądźmytusobienakanapieiopowiedzmiotymstrasznymucisku.

Ąwięcstałosiętonajgorsze:rozmowanakanapie.Zapraszaninaniąuczniowie

wolelibysiadaćnadescenabitejgwoździami.Rozmowanakanapiebyłazreguły

długa.Byładokumentna:sianemniktsięniemógłwykręcić.NawetWiktor

Kijanka,znanywcałejszkoleztego,Ŝekłamałbezdrgnieniaokiemiwyłgiwał

sięznajtrudniejszychsytuacji,nawetonnatejkanapietraciłcałyswój

rezon,twierdząc,Ŝe„nasiedzącyłganienieidzie".

CóŜmiałrobićnieszczęsnyStefan?Usiadłzminątakponurą,Ŝetojedno

powinnopanakierownikawzruszyć.Niestety,panMarczyński,jeŜelisięnawet

iwzruszył,tozupełnietegonie

okazał.

—Nahistoriiitakwogóle—wyjaśniaStefanstarającsięojak

najpowaŜniejszywyraztwarzy—tosłyszymy,jaktonaprzykładzapańszczyzny,

wfabrykachjedniuciskalidrugich.Bogacze,znaczysię,uciskalibiednych.I

naprzykładKościuszkoczyStaszycwystępowaliwobronieuciskanych.Ajak

paniOstrowskamnieuciskazatęortografię,tonietylkoniktwobronęmnie

nieweźmie,alejeszczenamniejakniewiemco...

Stefankątemokasprawdził,czy„rybachwyciłahaczyk".Nie

stety,pankierownikmusiałmiećkamienneserce,boodezwałsięzledwo

hamowanąkpiną:

—MójŜeśtyuciśnionybiedaku!

—Tak—nieustępowałStefan—pankierowniksięśmieje.AprzecieŜtoucisk

kubekwkubek:paniOstrowskaposiadanaukę,ajanie.Więctozupełniejak

tenbogacz,któryposiadałiciemięŜyłtego,którynicniemiał.

—Hola!TojuŜbzdura—zaprotestowałkierownik.—PaniOstrowskaoddajewam

zeswegobogactwa,iletylkomoŜe.Wszystkim,coposiada,chcesięzwami

podzielić.

—Nodobrze—zgodziłsięStefan—jeŜelipaniOstrowskaniezupełniejest

takajaktenbogacz,tomyjednakczujemysięuciskani.Pocotylecierpień?

Paniekierowniku,jatobymzupełniinaczejurządził!

—Ciekawejak?—zainteresowałsiękierownik.

—Najgorszewtejortografiijestto,Ŝemnóstwotrzebawykućnapamięć.

Dlategotakmitrudnobojatolubięnarozumwziąć.Jakcośzrozumiem,tood

razuzapamiętam.WięcwortografiiteŜwymyśliłbymwszystkietakieprawidła,

ŜebykaŜdyrozumiał,dlaczegosiępiszetak,anieinaczej.Naprzykład—

herbata;jeŜelizcukrem,topisałbymprzez„ch",ajakbezcukrutosamo„h".

Rozumiesięsamoprzezsię.

—Hm,ajakbyśnapisałnaprzykład„herbacianeróŜe"?

—Przezsamo„h"—przecieŜniktróŜcukremnieposypuje.

—Atakiezdanie:„Ciotkapoczęstowałanasherbatą"?

—Naturalnieprzez„ch"—przecieŜsięnieczęstujegościherbatąbezcukru.

Strona 3

O¿ogowska Hanna - Tajemnica zielonej pieczêci

2007-03-28

LepiejsiępodziemięzapaśćniŜprzedgośćmizawstydzić.

—AleprzecieŜtaciotkamogłabyćnaprzykładskąpa.

—O,paniekierowniku,skąpytowogólenicnieda,anicukru,aniherbaty.

Jawiem,jasammamtakąciotkę.

Pankierownikśmiałsięnadobre.PodniesionynaduchuStefanwywodziłswojej

teoriiciągdalszy:

—Albonaprzykładkluska.Kluskępowinnosiępisaćprzez„ó",bojest

okrągła.Nonie?

—Nie—zaprotestowałkategoryczniepankierownik.—Niezgadzamsięztobą.

Znaszkluskikładzione?

—Znam.

—Okrągłesą?

—Nie.KładzionetosąprzewaŜniepodługowate.

—Akrajane?

—Krajanedopomidorowejzupytosąkwadratowealbotakie

spiczaste.

—No,więcgdzieteokrągłe?

—Akartoflane?Mojamamarobipyzyzkartofli,takieokrągłezdołkiemw

środku.Pysznesą.—IStefanprzełknąłślinę.

—Dobrze.Aletopyzy.Niemawnichwogóle„ó".Proszęcięwięc,pisz

zawszekluskiprzez„u"zwyczajne,bowcaleniesąokrągłe.Acodoherbaty,

towieszprzecieŜ:przygotowujesięją.zawszebezcukru.Cukierpodajesię

oddzielnie.KaŜdysobiesłodzi,ilechce.Piszwięcherbatęprzezsamo„h".

Stefanzamilkłnachwilę.Rzeczywiście,terazjuŜaniherbata,anikluskanie

pomyląmusięnigdy.śebytoGramatykachciałatakkaŜdywyrazwytłumaczyć.

Aleonawidocznietakiegowykształceniajakpankierownikniema.

Wtejchwilizadzwoniłtelefonnaszafcepodoknem.PanMarczyńskipodszedł

doaparatu,aStefan,chcącskorzystaćzokazji,sunąłjuŜwstronędrzwi.Nic

ztego.Kierownikpowstrzymałgoruchemrękiitylkopowiedziałdosłuchawki:

—Dobrze.Zapółgodzinybędę.

Stefanstruchlał.BoŜe!PrzezpółgodzinytomoŜnaflakizczłowiekawypruć.

NaszczęścieniezaproszonogojuŜnakanapę.Kierownikpowiedziałpoprostu:

—Dzisiaj,niestety,musimytęrozmowęzakończyć.Codotwoich

pomysłów,toowszem,posługujsiętym,cocipomaga,alenieprzesadzaj.Nie

wszystkowortografiidasięwziąćnarozum.Sąwyrazy,którychpisaniatrzeba

sięnauczyćnapamięć.—Tukierownikroześmiałsię.—Himalajepiszesię

przez„h",chociaŜleŜąkołoChin.

—No,właśnie—westchnąłStefan.—AgdybyleŜaływHolandii...

—Nicnatonieporadzimy,Stefanie.

—...albogdybyHolandialeŜałakołoHimalajów?

—AlboŜebyiHolandię,iHimalajeprzenieśćdoHondurasu?Co?Wiesz

przynajmniej,gdzieHondurasleŜy?

Stefanchciałsięobrazić.Zgeografiimiałpiątkę.Tegotopankierowniknie

zauwaŜył.AprzecieŜzeStefanaifilatelistaniebylejaki.Niejedenuczeńz

siódmejzazdrościłmualbumu.PanMarczyńskimilczenieStefanawytłumaczył

sobieinaczej,bosamnaswojepytanieodpowiedział:

—HondurasleŜywAmeryceŚrodkowej.Iwidzę,mójdrogi,Ŝetynietylko

ortografięprzerobiłbyśposwojemu,aleiwgeografiinarobiłbigosu.Oj,

Stefanie,Stefanie.

Stefanmyślał,ŜetojuŜkoniec,iznowuposunąłsięwstronędrzwi,ale

kierownikzatrzymałgorazjeszcze.

—¦Chwileczkę,mamdociebieprośbę.Powiedz,Ŝesięnaniązgodzisz.

KiedyindziejStefantargowałbysię.Chciałbywiedzieć,ocochodzi,nietak:

kotawworkukupować.Alezdawałomusię,Ŝenajmniejszyjegoopórspowoduje

znowuzaproszenienakanapęiodpowiedziałczymprędzej:

—Takjest,paniekierowniku,zgodzęsię.

—Awięcproszęcię;zacznijpisaćpamiętnik.

—Ja?Pamiętnik?—spłoszyłsięStefan.—Jakdziewczyna?

—Dlaczegojakdziewczyna?Wielusławnychludzipisałopamiętniki.Teraz

dziękitympamiętnikomkorzystamyzichŜyciowegodoświadczenia,dowiadujemy

sięwieluciekawychrzeczyoprzeszłości.

—AjeŜelijaniezostanęsławnym?

—Toniejestkonieczne,zapewniamcię.NajwaŜniejsze,Ŝebyśpisałoswoich

Strona 4

O¿ogowska Hanna - Tajemnica zielonej pieczêci

2007-03-28

pomysłach,oswoimŜyciu,okolegach.Chybatematuciniezabraknie?

—O!MoŜepankierownikbyćspokojny...śebymtylkoonaszejklasiepisał,to

wyszłabycałaksiąŜka.Unaswklasietoprawiecodzieńjakaśheca.

—ZauwaŜyłemto—westchnąłpankierownikipopatrzyłnaStefanazwyrzutem.

—Powiemcinawet,ŜemiwaszejwychowawczyniserdecznieŜal.Maonazwami

trzyświaty,ma...

—NamteŜczasamiŜal—przytaknąłStefan.—Alecobyłorobić?TojuŜnie

naszawina.

—Niewasza?—kierownikzezdumieniauniósłbrwiwgórę.—Aczyja?

—Topankierownikniepamięta,jaknaszaklasa,zarazwe

wrześniu,delegacjętuprzysłała?

—Przypomnijnomi,niepamiętam.

—No,właśnie.Ateraztowszystkonanas.AprzecieŜjuŜwtedyprosiliśmy,

Ŝebypankierownikzmieniłwychowawcę,bopaniOstrowskaradysobieznaszą

klasąnieda.Całaszkoławie,ŜeVAto,moŜnapowiedzieć,„lepszaklasa",Ŝe

unasjestsporochłopakówchętnychdoróŜnych...takich

pomysłów.....aktywistów",znaczysię,niewciemiębitych...

—Niestety!Wiemcośotym—pokiwałgłowąkierownik.

—Iprosiliśmywtedypanakierownika,ŜebypaniOstrowskawzięłapiątą

bara...—Stefanugryzłsięwjęzykipoprawił:—VB.Tamsąprawiesame

takiespokojneniunie.PaniOstrowskiejbyłobyowielelepiej.AunasŜeby

byłpanwychowawca,tencowzeszłymroku.Alepankierownikwcaletegonie

chciałwziąćpoduwagę.Ateraznazywasię,Ŝemyjesteśmywinni.Togdzie

jestsprawiedliwośćnatymświecie?

PanMarczyńskinieprzestawałkiwaćgłową.Chciałcośpowiedzieć,strzepnął

ręką,wreszciespytał:

—Tylu„aktywistów",mówisz?NocóŜ,trzebabędzietęsprawęjeszczeraz

rozwaŜyć.

Stefanucieszyłsię.

—Paniekierowniku—zawołałskładającręce—jajuŜwszystkoobiecami

wszystkiegodotrzymam!Tylkoniechpankierownikcośzrobi,Ŝebypani

OstrowskaniebyłajuŜnasząwychowawczynią.BopaniOstrowskaiwszóstej

klasieniedasobie

znamirady.

—AniespowaŜniejeciewszóstejklasie?

—Napewnonie—StefanaŜwpiersisięgrzmotnął.—Jak

amenwpacierzu.TojuŜodrazujakośtakźlesięułoŜyło.Donaszejklasy

męskarękapasowałabynajlepiej.

—Takmyślisz?Nodobrze,zastanowięsięnadtym.Obiecujęcitowzamianza

twojąobietnicę.Więcpiszpamiętnikczydziennik,jakwolisz.MoŜerozwiniesz

wsobiejakieśzdolnościliterackie.Ktowie?PodobnomaszłatwośćwyraŜania

sięwpiśmie.Aterazzmiataj.Zaraz,jeszczenapamiątkętejrozmowy

dostanieszodemnieksiąŜkę.

—Zpodpisem?—ucieszyłsięStefan.

—MoŜebyćzpodpisem.Iproszęcię,nierozstawajsięs,tąksiąŜkąprzy

pisaniu.Dobrze?

—Dobrze—zapewniłuradowanyStefan.Aleminamuzrzedła,kiedyzobaczył,

ŜepanMarczyńskiwyciągnąłzszufladyzieloną,niegrubąksiąŜkęz

wyraźnym,czarnymtytułemZasadypisownipolskiej.

Byłtoistnykubełzimnejwodynagłowęprzyszłegosławnegoczłowieka.Pan

kierownikzdawałsięniedostrzegaćrozczarowanegowyrazutwarzychłopca.

TrzepnąłgoporamieniuipochwiliStefanbiegłdoszatni.

NikogojuŜtamniebyło.Widoczniekoledzyniemoglisiędoczekaćiposzlido

domu.Stefanspokojniejaknigdy,zteczkąniesionąpoludzkupodpachą,ze

smętniezwieszonągłowąbrnąłprzezszkolnepodwórko.

WiktoriBartekNiedźwiedzkiczekaliprzedbramą.

—Stefan,cotakdługo?—zawołałWiktor,agrubasBartekzapytał

przyglądającsiękoledzeuwaŜnie:

—Siedziałeśnakanapie,co?

—Owszem,siedziałemimoŜesiedziałbymjeszcze.Telefonmnie

wybawił.Pankierownikmusiałgdzieśiść.

—Miałeśszczęście—stwierdziłspokojnieBartek.

—Noiocochodziło?GramatykanaskarŜyła.Tak?—Chudy,zwinnyWiktor

Strona 5

Hanna Ozogowska - Tajemnica zielonej pieczeci.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: