ROBERT E. HOWARD
CONAN GODZINA SMOKA
TYTUŁ ORYGINAŁU THE HOUR OF THE DRAGON
PRZEŁOŻYŁ STANISŁAW CZAJA
Tytuł oryginału The Hour of the Dragon Berkley Books, New York 1977
Pierwodruk: Weird Tales, grudzień 1935, styczeń–kwiecień 1936, i wyd.: Gnome Press, New York 1950, pt. Conan the Conqueror
GODZINA SMOKA
Chwieje się Lew, upada w mrok,
chwytają go demony.
Szkarłatne skrzydła pręży Smok
przez czarny wiatr niesiony…
Rycerze wiecznym legli snem,
bo srogi bój ich strudził,
A w głębi gór przeklętych, hen,
szatański rój się budzi.
Godzina Smoka! Trupi chłód.
Strach krwawym łypie okiem…
Godzina Smoka! Struchlał lud —
któż oprze się przed Smokiem?!
1. UŚPIONY, ZBUDŹ SIĘ!
Zmarszczyły się aksamitne kotary i śląc po ścianach falę rozedrganych cieni zamigotały płomienie długich świec. A przecież najsłabszy powiew wiatru nie przemknął przez komnatę. Wokół hebanowego stołu, na którym połyskując jak rzeźbiony jaspis spoczywał zielony sarkofag, stało czterech mężczyzn. W uniesionej prawicy każdego z nich dziwnym zielonkawym blaskiem płonęła czarna świeca osobliwego kształtu. Noc okrywała świat, a zbłąkany wiatr zawodził w mrocznych gałęziach drzew.
Pełna skupienia cisza i chybotliwe cienie pospołu władały komnatą, podczas gdy cztery pary lśniących napięciem oczu wpatrywały się w długą zieloną skrzynię, na której, rzekłbyś, tajemne hieroglify obdarzone życiem przez niepewne światło wiły się jak węże. Mąż u stóp sarkofagu pochylił się nad nim i poruszał swą świecą, jak gdyby kreśląc w powietrzu mistyczny symbol. Później, osadziwszy świecę w czarno–złotej miseczce, mamrocząc jakąś niepojętą dla kompanów formułę, wsunął szeroką białą dłoń między fałdy swej obszytej gronostajami szaty. Gdy ją na powrót wyciągnął, dzierżył w garści kulę żywego ognia.
Trzech pozostałych głęboko zaczerpnęło powietrza; śniady, potężny mężczyzna stojący w głowach sarkofagu wyszeptał:
— Serce Arymana!
Mistrz ceremonii szybkim gestem nakazał ciszę. Gdzieś w dali jął żałośnie zawodzić pies, a po drugiej stronie zaryglowanych pancernych drzwi rozległy się ukradkowe stąpnięcia. Nikt jednak nie odrywał wzroku od sarkofagu, nad którym mąż w gronostajach poruszał teraz płomiennym klejnotem, mrucząc zaklęcia, które były prastare w dniu zatonięcia Atlantydy. Żar bijący z kamienia oślepiał, nie mieli tedy pewności, co widzą, lecz wnet rzeźbiona pokrywa sarkofagu wybrzuszyła się i pękła z trzaskiem, jak gdyby naparto na nią od środka z potężną siłą, i pochyliwszy się ciekawie w przód dojrzeli mumię — skuloną, pomarszczoną i wyschniętą sylwetę, której brązowe członki wyzierały spośród przegniłych bandaży na kształt zmurszałych konarów.
— Ożywić to coś? — wymamrotał z sardonicznym uśmieszkiem drobny ciemnoskóry mężczyzna stojący po prawej stronie. — Rozpadnie się za lada dotknięciem. Głupcy jesteśmy…
— Szszsz! — syknął rozkazująco wysoki, który dzierżył kamień. Pot wystąpił na jego szerokie białe czoło, a oczy rozszerzyły się. Pochylił się do przodu i nie dotykając mumii złożył na jej piersi gorejący klejnot. Potem odstąpił do tyłu i patrzył z szaleńczym napięciem, jego usta zaś wypowiadały bezgłośne zaklęcie.
I było tak, jakby kula żywego ognia płonęła migotliwie na martwym pomarszczonym łonie. Przez zaciśnięte zęby obserwatorów z trudem przedostawał się syczący oddech. Albowiem przed ich oczyma dokonywała się przerażająca przemiana. Zasuszona postać w sarkofagu jęła rosnąć, poszerzać się, wydłużać. Bandaże pękły i rozsypały się w brązowy proch. Skurczone kończyny nabrzmiały, wyprostowały się. Ich mroczna barwa poczęła jaśnieć.
— Na Mitrę! — wyszeptał wysoki złotowłosy mężczyzna z lewej strony. — Nie był Stygijczykiem. To przynajmniej jest prawdą.
I znów drżący palec nakazał ciszę. Pies w dali już nie wył. Skamlał teraz, jakby dręczony koszmarnym snem, lecz i ten odgłos wkrótce zamarł, a w ciszy nagle zapadłej złotowłosy mąż wyraźnie usłyszał skrzypienie ciężkich drzwi, jak gdyby ktoś z wielką mocą napierał na nie od zewnątrz. Z dłonią na mieczu jął się tedy odwracać, ale człowiek w gronostajach syknął ostrzegawczo:
— Zostań! Nie przerywaj łańcucha! I nie idź do drzwi, jeśli ci życie miłe!
Jasnowłosy wzruszył ramionami, odwrócił się i nagle stanął jak wryty. W jaspisowym sarkofagu spoczywał żywy człowiek: wysoki, krzepki, nagi, o białej skórze, czarnowłosy i czarnobrody. Leżał bez ruchu z szeroko rozwartymi oczyma, równie nieświadomymi i pozbawionymi wyrazu jak oczy nowo narodzonego dziecięcia. Na jego piersi wciąż jarzył się i migotał ogromny klejnot.
Mężczyzna w futrze zatoczył się niby ogarnięty słabością po chwilach nieludzkiego napięcia.
— Isztar! — sapnął. — To Xaltotun!… i on żyje. Valeriusie! Tarascusie! Amalricu! Czy widzicie? Czy widzicie? Wątpiliście we mnie… ale ja nie zawiodłem! Byliśmy dzisiejszej nocy o krok od rozwartych wrót piekieł i tuż obok nas zgromadziły się bestie ciemności — tak, podążyły za nim do samych wrót — ale przywróciliśmy do życia wielkiego maga.
— I, nie wątpię, skazaliśmy nasze dusze na męki wieczyste — wymamrotał niski, śniady Tarascus.
Jasnowłosy, Valerius, roześmiał się szeroko.
— Jakież męki mogą być gorsze od samego życia? Wszyscy jednakowo przeklęci jesteśmy od dnia narodzin. A poza tym, kto by za tron nie sprzedał swej żałosnej duszyczki?
— Nie masz inteligencji w jego wzroku, Orastesie — ozwał się ogromny Amalric.
— Długo był martwy — odparł Orastes. — Jest jak człek nagle wyrwany ze snu, który w jego duszy posiał Pustkę. Źle mówię: był martwy, nie uśpiony. Na powrót przywiedliśmy jego duszę skroś otchłanne wiry nocy i zapomnienia. Ja doń przemówię.
Pochylił się nad sarkofagiem i wbiwszy wzrok w ciemne oczy spoczywającego w nim człowieka, ozwał się powoli:
— Xaltotunie, zbudź się.
Wargi zmartwychwstańca poruszyły się mechanicznie.
— Xaltotunie — wyrzekł głuchym szeptem.
— Tyś jest Xaltotun — oświadczył Orastes tonem hipnotyzera, który wmawia coś w uśpionego. — Tyś jest Xaltotun z Pythonu w Acheronie.
W ciemnych oczach zamigotał wątły promyk.
— Byłem Xaltotunem — dał się słyszeć szept. — Jestem martwy.
— Tyś Xaltotun! — wykrzyknął Orastes. — Nie jesteś martwy, żyjesz!
— Jestem Xaltotunem, ale martwy spoczywam w stygijskim Khemi, gdzie skonałem.
— Kapłani, którzy zadali ci jadu, za pomocą mrocznej swej sztuki zmumifikowali twe ciało i wszelkie organa zachowali w stanie nienaruszonym — oznajmił Orastes. — Ale teraz znów żyjesz! To Serce Arymana przywróciło ci życie, ściągnąwszy twą duszę spoza czasu i przestrzeni.
— Serce Arymana! — Ogień przypomnienia zapłonął jaśniej. — Barbarzyńcy mi je ukradli!
— Pamięta — mruknął Orastes. — Wyjmijcie go z sarkofagu.
Posłuchali z wahaniem, jakby nieradzi dotknąć człowieka, którego wskrzesili, i wcale nie wróciła im pewność, gdy poczuli pod palcami jędrne muskularne ciało tętniące krwią i życiem. Przenieśli go wszelako na stół, Orastes zaś oblekł Xaltotuna w osobliwą ciemną szatę z aksamitu zdobną rozsianym wzorem z gwiazd i półksiężyców, a potem narzucił mu na skronie zawój ze złotogłowiu, który skrył opadające na ramiona czarne kędziory.
Pozwalał czynić ze sobą wszystko i nic nie mówił, nawet wówczas, gdy usadzili go w podobnym do tronu krześle o wysokim hebanowym oparciu, szerokich srebrnych poręczach i nogach wyrobionych w kształt złotych pazurów.
Siedział nieruchomo i z wolna inteligencja poczynała rozpalać się w jego ciemnych oczach, które nabierały głębi, stawały się zagadkowe i świetliste. I było tak, jakby ukryte z dawien dawna światła magiczne wypływały niespiesznie na powierzchnię z otchłannych głębin nocy.
Orastes ukradkiem zerknął na kompanów, którzy ogarnięci niezdrową fascynacją gapili się na swego niezwykłego gościa. Stalowe ich nerwy wytrzymały próbę, co ludzi miększych byłaby przywiodła do szaleństwa. Wiedział, że nie ze słabeuszami zawiązał spisek, lecz mężami, których odwaga była równie głośna, co burzycielskie ambicje i zdolność czynienia zła. Potem obrócił uwagę na postać w krześle o hebanowym oparciu. A ta na koniec przemówiła.
— Pamiętam — rozległ się silny dźwięczny głos w języku nemedyjskim o dziwnym archaicznym akcencie. — Jam jest Xaltotun, który był arcykapłanem Seta w acherońskim Pythonie. Serce Arymana — śniłem, żem je odnalazł — gdzież ono jest?
Orastes włożył mu je w dłoń i wstrzymał oddech, wpatrzony w głębię straszliwego klejnotu płonącego teraz w garści Xaltotuna.
— Skradziono mi je dawno temu — rzekł ów. — Jest ono krwawym sercem mroku, zdolnym nieść ratunek lub przekleństwo. Z wielkiej dali przybyło — i z głębin czasu. Póki je miałem w swych dłoniach, nikt nie mógł mi sprostać. Ale skradziono je i padł Acheron, ja zaś, jako wygnaniec, umknąłem do mrocznej Stygii. Wiele pamiętam, ale i wiele zapomniałem. Byłem w dalekiej krainie za mglistymi otchłaniami, zatokami i mrocznymi oceanami. Jaki mamy rok?
— Zmierzch roku Lwa — odparł Orastes — trzy tysiące lat od upadku Acheronu.
— Trzy tysiące lat! — mruknął Xaltotun. — Tak wiele? Kim jesteście?
— Ja jestem Orastes, niegdyś kapłan Mitry. Ten człek to Amalric, baron Tor w Nemedii, ów drugi to Tarascus, młodszy brat króla tej krainy. Ten zaś wysoki to Valerius, prawy dziedzic tronu Aquilonii.
— Czemuście dali mi życie? — zapytał Xaltotun. — Czego ode mnie żądacie?
Był już w pełni ożywiony i przytomny, a przenikliwe jego oczy dawały świadectwo, iż nic nie przyćmiewa pracy umysłu. Z zachowania jego zniknęło wahanie i niepewność. Przeszedł wprost do rzeczy, jak ktoś, kto wie, że nic nie daje się za darmo. Orastes odpłacił mu równą szczerością.
— Rozwarliśmy dzisiejszej nocy wrota piekieł, by wyswobodzić twą duszę i przywrócić ją ciału, albowiem potrzebujemy twojej pomocy. Pragniemy osadzić Tarascusa na tronie Nemedii, dla Valeriusa zaś zdobyć koronę Aquilonii. Twa sztuka czarnoksięska może nam w tym pomóc.
— Ty sam musisz być głęboko wtajemniczony w owe kunszta, Orastesie — rzekł przebiegle Xaltotun — skoro zdołałeś przywrócić mi życie. Jakimże sposobem wie kapłan Mitry o Sercu Arymana i zna inkantacje ze Skelos?
— Nie jestem już kapłanem Mitry — odparł Orastes. — Pozbawiono mnie tej godności, albowiem oddałem się czarnej magii. Gdyby nie obecny tu Amalric, byłbym spłonął na stosie jako czarownik. Dzięki temu jednak, co się stało, mogłem kontynuować swe studia. Podróżowałem po Zamorze, Vendhyi, Stygii, a także śród nawiedzonych dżunglii Khitaju. Czytałem oprawne w żelazo księgi Skelos, rozmawiałem z niewidzialnymi istotami z otchłannych studni, w mrocznych zaś, spowitych w cuchnące opary dżunglach, z postaciami bez oblicza. W nawiedzanych przez demony kryptach pod czarną, chronioną gigantycznym murem świątynią Seta w samym sercu Stygii dostrzegłem twój sarkofag i opanowałem kunszta zdolne przywrócić życie twemu zasuszonemu ciału. Ze zbutwiałych manuskryptów dowiedziałem się o Sercu Arymana. Potem przez rok szukałem miejsca, gdzie je ukryto, by doń w końcu trafić.
— Czemu tedy zadałeś sobie trud, by mnie ożywić? — zapytał Xaltotun przeszywając kapłana spojrzeniem. — Czemuś nie użył Serca, by spotęgować własne moce?
— Bo żaden z żyjących dziś ludzi nie zna tajemnic Serca — odparł Orastes. — Umiejętności, dzięki którym objawić ono może swą pełną potęgę, nie przetrwały nawet w legendach; głębszych jego sekretów nie jestem świadom — użyłem go tylko, by cię ożywić. Pragniemy skorzystać z twojej wiedzy. Tylko ty znasz straszliwe tajemnice Serca.
Xaltotun potrząsnął głową patrząc z zadumą w płomienne głębie klejnotu.
— Moja czarnoksięska wiedza większa jest od zebranej w jedno wiedzy innych ludzi — powiedział — a przecież i ja nie znam pełnej potęgi kamienia. Nie przywoływałem jej w dawniejszych czasach, bacząc tylko, by nie została obrócona przeciwko mnie. W końcu klejnot skradziono; w dłoniach przystrojonego w pióra szamana barbarzyńców przemógł mą potężną sztukę magiczną. Potem znikł i nim zdołałem poznać miejsce jego ukrycia, zostałem otruty przez zawistnych stygijskich kapłanów.
— Ukryty był w pieczarze pod tarantyjską świątynią Mitry — rzekł Orastes. — Odszukawszy twe szczątki w stygijskiej podziemnej świątyni Seta, dowiedziałem się tego przebiegłymi sposobami. Złodzieje z Zamory, chronieni w części zaklęciami, jakie poznałem ze źródeł, o których lepiej zamilczeć, wykradli twój sarkofag ze szponów jego mrocznych strażników; karawana wielbłądów, galera i zaprzęg bawoli dowiozły go wreszcie do tego miasta. Ci sami złodzieje — a raczej ci tylko, co przeżyli okropną wyprawę — skradli Serce Arymana z nawiedzonej pieczary pod świątynią Mitry: cały kunszt ludzi i zaklęcia czarnoksięskie nieomal zawiodły. Jeden tylko żył dość długo, by przekazać klejnot w me ręce, a potem umarł majacząc o tym, co widział w przeklętej krypcie. Złodzieje z Zamory są ludźmi ze wszystkich najwierniejszymi i najbardziej godnymi zaufania. Nikt prócz nich — nawet z pomocą mych zaklęć — nie byłby w stanie wykraść Serca z ciemności, w których pod strażą demonów spoczywało ukryte przez trzy tysiące lat, jakie minęły od upadku Acheronu.
Xaltotun uniósł swą lwią głowę i wpatrzył się w nicość, jakby usiłując zgłębić utracone stulecia.
— Trzy tysiące lat! — mruknął. — Na Seta! Opowiedz, co przydarzyło się na świecie.
— Barbarzyńcy, którzy obalili Acheron, utworzyli nowe królestwa — rzekł Orastes. — Gdzie niegdyś rozciągało się imperium, powstały dziedziny: Aquiłonia, Nemedia i Argos, zwane tak od plemion, które im dały początek. Starsze królestwa — Ophir, Corinthia i zachodnie Koth, podległe dawniej władcom Acheronu — z upadkiem cesarstwa odzyskały niezawisłość.
— Co zaś z ludem Acheronu? — pytał Xaltotun. — Gdy umykałem do Stygii, Python leżał w gruzach, a wszystkie wielkie grody Acheronu o purpurowych wieżycach spłynęły krwią i deptane były sandałami barbarzyńców.
— Niewielkie gromady ludu górskiego wciąż chełpią się pochodzeniem od Acherończyków — odparł Orastes. — Co się zaś tyczy pozostałych, przetoczyli się przez nich moi barbarzyńscy przodkowie i zmietli ich z powierzchni ziemi. Wiele bowiem wycierpieli od władców Acheronu.
Okrutny i posępny uśmiech wykrzywił wargi Pythonijczyka.
— A tak! Niejeden barbarzyńca, zarówno mąż jak i niewiasta, sczezł z wrzaskiem na ołtarzach pod tą ręką. Widziałem, jak na głównym placu Pythonu usypywano z ich głów piramidy, gdy królowie powracali z zachodu wioząc łupy i nagich brańców.
— Tak. Zatem nie próżnował miecz w dniu zapłaty i Acheron przestał istnieć, a Python o purpurowych wieżach stał się legendą dawno minionych dni. Atoli na ruinach cesarstwa wyrosły i spotężniały młodsze królestwa. I teraz przywiedliśmy cię na powrót, byś pomógł nam nimi władać, o ile bowiem nie są równie osobliwe i cudowne jak dawny Acheron, to przecież na tyle bogate i potężne, że warto o nie walczyć. Spójrz! — i Orastes rozwinął przed gościem mapę kunsztownie wykreśloną na welinie.
Xaltotun omiótł ją spojrzeniem, a potem w oszołomieniu pokręcił głową.
— Zmieniły się nawet zarysy lądów. Wyglądają jak rzecz znajoma, choć zniekształcona w fantastycznym śnie.
— Wszelako — odrzekł Orastes, ukazując palcem — tu jest Belverus stolica Nemedii, gdzie się znajdujemy. A tu widzisz granice ziem nemedyjskich. Na południu i południowym wschodzie leżą Ophir i Corinthia, na wschodzie Brythunia, na zachodzie zaś Aquilonia.
— To mapa świata, którego nie znam — rzekł cicho Xaltotun, ale Orastes nie przegapił żywego ognia nienawiści, jaki zapłonął w jego ciemnych oczach.
— To mapa, którą pomożesz nam zmienić — stwierdził. — Pragniemy na początek osadzić Tarascusa na tronie Nemedii. Pragniemy osiągnąć ów cel bez rozlewu krwi i w sposób, który nie rzuci na Tarascusa żadnych podejrzeń. Nie chcemy, żeby kraj został rozdarty wojną domową, ale by całą swą potęgę zachował na podbój Aquilonii. Gdyby król Nimed i jego synowie zmarli śmiercią naturalną, powiedzmy w czasie zarazy, Tarascus zasiadłby na tronie jako najbliższy spadkobierca, w pokoju i bez przeszkód.
Xaltotun przytaknął w milczeniu, Orastes zaś ciągnął:
— Kolejne zadanie będzie trudniejsze. Nie zdołamy unikając wojny osadzić Valeriusa na tronie Aquilońskim, a będzie owe królestwo przeciwnikiem potężnym. Jego lud to rasa twarda i wojownicza, zahartowana w ustawicznych walkach z Piktami, Zingaryjczykami i Cymmeryjczykami. Od pięciu stuleci jest Aquilonia z Nemedią w stanie wojny, i ostateczne zwycięstwo zawsze przypadało Aquilończykom.
Ich dzisiejszy władca to największy rycerz wśród ludów zachodu. Jest cudzoziemcem — awanturnikiem, który przemocą zdobył koronę w czasie wojny domowej, zdusiwszy własnoręcznie króla Namedidesa na jego tronie. Zwie się Conan i nie ma człeka, co by mu sprostał w boju.
Valerius jest teraz prawym dziedzicem tronu. Został wygnany przez swego królewskiego krewniaka Numedidesa i wiele lat pozostawał poza ojczystym krajem, ale w jego żyłach płynie krew dawnej dynastii i wielu baronów tajemnie pochwali obalenie Conana, który nie tylko królewskiej, a nawet szlachetnej nie jest krwi. Ale pospólstwo jest mu lojalne, jak też szlachta dalszych prowincji. Gdyby wszelako jego siły zostały pokonane w bitwie, od której wszystko musi się zacząć, sam zaś Conan zabity, nie sądzę, by rzeczą trudną było osadzenie Valeriusa na tronie. Zaiste, ze śmiercią Conana przestałby istnieć jedyny ośrodek władzy. Conan nie przynależy do żadnej dynastii, jest samotnym awanturnikiem.
— Chciałbym zobaczyć tego króla — zadumał się Xaltotun, zerkając na srebrzyste lustro wypełniające jeden z kasetonów ściany. Lustro nie dawało odbicia, ale wyraz twarzy Xaltotuna zdradzał, że rozumie jego przeznaczenie, na co Orastes skinął głową z dumą, jaką czerpie dobry rzemieślnik z uznania wyrażonego swym osiągnięciom przez prawdziwego mistrza.
— Spróbuję ci go ukazać — rzekł. I zasiadłszy przed zwierciadłem, wpatrzył się hipnotycznie w jego głębię, gdzie w końcu jął przybierać kształty rozmazany cień.
Rzecz była niesamowita, lecz widzowie pojmowali, że jawi się oto przed ich oczami ledwie lustrzane odbicie Orastesowej myśli; takim samym sposobem kula magiczna odzwierciedla myśl czarnoksiężnika. Zrazu mglisty i rozedrgany, przybrał nagle wizerunek zdumiewającą ostrość — zobaczyli rosłego męża, szerokiego w ramionach, o potężnej piersi, grubej, węźlastej szyi i tęgo umięśnionych członkach. Odziany był w jedwab i aksamit; złote lwy Aquilonii zdobiły jego bogaty kaftan, na równo przyciętej czarnej grzywie lśniła korona, atoli obosieczny miecz u boku zdawał się doń bardziej pasować niż wszelkie regalia. Pod niskim szerokim czołem wulkaniczny błękit oczu jarzył się jakimś wewnętrznym ogniem. Jego śniada, pokiereszowana i niemal odpychająca twarz była obliczem wojownika, aksamitna zaś szata nie mogła ukryć niebezpiecznej twardości ciała.
— Ten człowiek nie jest Hyboryjczykiem! — zakrzyknął Xaltotun.
— Nie, to Cymmeryjczyk, członek jednego z owych dzikich plemion, co zamieszkują szare pogórza pomocy.
— Wojowałem z jego praprzodkami — mruknął Xaltotun. — Nie zdołali ich podbić nawet królowie Acheronu.
— Cymmeryjczycy wciąż napawają grozą ludy południa — odparł Orastes. — On zaś jest prawym synem tej dzikiej rasy; dowiódł, jak dotąd, że nikt mu sprostać nie zdoła.
Xaltotun nic nie rzekł; siedział zapatrzony w zgęstek żywego ognia, co migotał w jego dłoni. Na dworze długo i przejmująco zawył pies.
2. PODMUCH CZARNEGO WIATRU
Rok Smoka przyszedł na świat wśród wojny, zarazy i niepokoju. Czarny mór przemierzał ulice Belverusu, powalając kupca w jego kramie, niewolnika w szopie, rycerza przy stole biesiadnym. Bezradne były w jego obliczu kunszta konowałów. Mówiono, że jest piekielną karą za grzechy dumy i lubieżności. Był szybki i śmiercionośny jak atak żmii. Skóra zarażonego purpurowiała i czerniała, po paru minutach nieszczęsny osuwał się na ziemię w agonii i nim jeszcze śmierć ze wszystkim wyrwała duszę z gnijącego ciała, czuł w nozdrzach odór własnego rozkładu. Gorący hałaśliwy wiatr dął nieustannie z południa, uprawy marniały na polach, a bydło zdychało na pastwiskach.
Lud wzywał imienia Mitry i mruczał przeciwko królowi, jakimś bowiem sposobem po całym państwie rozeszła, się pogłoska, że pod osłoną ścian swego pałacu władca oddaje się potajemnie odrażającym praktykom i plugawym orgiom. A potem do owego pałacu szczerząc zęby wkradła się śmierć, wokół jej stóp zaś snuły się i wirowały potworne opary zarazy. I jednej nocy umarł król wraz z trzema synami, a głoszące ich śmierć werble żałobne zagłuszyły posępny i przeraźliwy dźwięk dzwonków, którymi obwieszczały się wozy zbierające z ulic gnijące zwłoki.
Owej nocy, tuż przed świtem, wiejący od tygodni gorący wiatr przestał szeleścić złowieszczo jedwabnymi zasłonami. Z północy nadleciała wichura i zadudniła wśród wieżyc; rozległy się mocarne grzmoty, zamigotały oślepiająco włócznie piorunów i lunął deszcz. Ale ranek wstał czysty, zielony i przeźroczy; wypalona ziemia okryła się płaszczem traw, spragnione zboża na powrót wyrwały się ku niebu i zaraza odeszła, bo potężny wiatr wywiał z kraju jej miazmaty.
Mówiono, że bogowie są radzi, gdyż sczezł grzeszny król ze swoim pomiotem, a kiedy w wielkiej sali tronowej koronowano jego młodszego brata Tarascusa, lud, witając króla, któremu sprzyjają bogowie, wiwatował tak, że drżały wieże.
Podobna fala radości i entuzjazmu często zwiastuje zdobywczą wojnę. Nikt tedy nie był zaskoczony, gdy oznajmiono, że król Tarascus uznał rozejm zawarty przez zmarłego władcę z zachodnimi sąsiadami za nieważny i gromadzi wojska dla napaści na Aquilonię. Jego rozumowanie było jasne: motywy, szeroko rozgłaszane, przydawały posunięciom szlachetnego pozoru krucjaty. Popierał sprawę Valeriusa, „prawego dziedzica tronu”, przybywał — wedle własnych słów — nie jako wróg Aquilonii, lecz jako przyjaciel, by wyzwolić lud spod tyranii uzurpatora i cudzoziemca.
Jeśli nawet tu i ówdzie pojawiały się cyniczne uśmieszki jak też poszeptywania dotyczące zacnego królewskiego przyjaciela Amalrica, którego potężny osobisty majątek zdawał się płynąć do przetrzebionego raczej skarbca królewskiego, to jednak na ogólnej fali zapału i popularności Tarascusa nie zwracano na nie szczególnej uwagi. Człowiek na tyle przenikliwy, by podejrzewać, że prawdziwym, choć zakulisowm władcą Nemedii jest Amalric, wystrzegał się jednak głoszenia podobnych herezji. I wśród entuzjazmu i kontynuowano wojnę.
Król i jego sprzymierzeńcy ruszyli ku zachodowi na czele pięćdziesięciu tysięcy ludzi — ciężkozbrojnych rycerzy z proporczykami powiewającymi nad ławą hełmów, włóczników w stalowych czepcach i łuskowych półpancerzach, kuszników w skórzanych kaftanach. Przekroczyli granicę, biorąc strzegący jej zamek, spalili trzy górskie wioski, a potem, w dolinie Valkii, dziesięć mil w głąb kraju, stanęli oko w oko z armią Conana, króla Aquilonii — czterdziestopięciotysięcznym wojskiem złożonym z knechtów, łuczników i rycerstwa, kwiatem Aquiloriskiej potęgi. Nie przybyli tylko jeszcze wojownicy poitańscy pod Prosperem, droga ich bowiem wiodła aż z południowo–zachodniego kąta królestwa. Tarascus uderzył bez ostrzeżenia, a inwazja Aquilonii deptała po piętach jego oświadczeniom i nie została poprzedzona formalnym wypowiedzeniem wojny.
Obie armie stanęły naprzeciw siebie, rozdzielone szeroką płytką doliną o urwistych krawędziach, której dnem wił się wśród gęstwy krzaków i wierzb niegłęboki strumień. Markietanki obydwu wojsk zeszły zaczerpnąć zeń wody i stojąc na przeciwległych brzegach miotały na siebie zniewagi i kamienie. Ostatnie promienie słońca padły na złocisty sztandar Nemedii ze szkarłatnym smokiem, powiewający na wietrze nad ustawionym na wzniesieniu w pobliżu wschodniego stoku doliny namiotem króla Tarascusa. A cienie zachodniego urwiska padały jak olbrzymi purpurowy całun na obozowisko Aquilońskie i furkoczący nad namiotem króla Conana proporzec ze złocistym lwem.
Całą noc ogniska rozświetlały dolinę, wiatr niósł głos trąbek, szczęk oręża i ostre wezwania straży przemierzających konno oba brzegi porośniętego wierzbiną strumienia.
W mrokach poprzedzających przedświt król Conan poruszył się na swym łożu, które nie było niczym więcej, jak tylko stosem futer i jedwabi rzuconych na drewnianą podstawę, i obudził się. Poderwał się z chrapliwym okrzykiem chwytając za miecz. Zaalarmowany owym okrzykiem, wbiegł Pallantides, sprawca wojsk, i zobaczył swego króla siedzącego sztywno z dłonią na rękojeści miecza; pot spływał z jego osobliwie pobladłej twarzy.
— Wasza Wysokość! — zawołał Pallantides — czy coś się stało?
— Co w obozie? — zapytał Conan. — Straże czuwają?
— Pięciuset konnych patroluje strumień, Wasza Wysokość — odparł generał. — Nemedyjczycy nie zdecydowali się wystąpić przeciw nam w nocy. Jako i my czekają świtu.
— Na Croma — mruknął Conan. — Obudziłem się z przeczuciem, że zguba skrada się ku mnie skroś mroki.
Zapatrzył się na wielką złocistą lampę rozświetlającą łagodnie aksamitne kotary i kobierce olbrzymiego namiotu. Byli sami; żaden niewolnik ani paź nie spał u królewskich stóp. Ale oczy Conana jarzyły się takim samym ogniem, jakim zwykły płonąć w obliczu największego niebezpieczeństwa, a miecz drżał mu w dłoni. Pallantides obserwował go z niepokojem. Conan z pozoru nasłuchiwał.
— Uważaj! — syknął. — Słyszałeś? Ktoś się skrada!
— Siedmiu rycerzy strzeże twego namiotu, Wasza Wysokość — odparł Pallantides. — Nikt się doń nie zdoła zbliżyć niepostrzeżenie.
— Nie na zewnątrz — warknął Conan. — Zdało mi się, że słyszałem kroki w środku!
Pallantides rzucił wokół siebie szybkie oszołomione spojrzenie. Po kątach kotary zlewały się z cieniami w jedność, gdyby wszakże w namiocie przebywał jeszcze ktoś poza nim i królem, Pallantides byłby go dostrzegł. Znów pokręcił głową.
— Nikogo tu nie ma, panie. Spisz w samym sercu swej armii.
— Widziałem śmierć powalającą króla wśród tysięcy — wymamrotał Conan. — Coś, co stąpa na niewidzialnych stopach i nie jawi się oczom…
— Może śniłeś, Wasza Wysokość — podsunął zbity nieco z tropu Pallantides.
— Bo też śniłem — mruknął Conan. — I był to sen szatański. Stąpałem jeszcze raz po owych długich, nużących drogach, które przebyłem zmierzając ku koronie.
Zamilkł, a Pallantides patrzył nań bez słowa. Dla generała, jak również większości cywilizowanych poddanych, król stanowił zagadkę. Pallantides wiedział, że w swym dzikim, obfitym w wydarzenia życiu Conan przemierzył wiele niezwykłych dróg, zanim kaprys Losu nie osadził go na tronie Aquilonii.
— Znowu ujrzałem pobojowisko, na którym się urodziłem — rzekł Conan w zadumie, opierając podbródek na potężnym kułaku. — Widziałem się, jak w przepasce ze skóry pantery miotam włócznią w górską zwierzynę. Znów byłem najemnym rębaczem, hersztem munganów, korsarzem łupiącym wybrzeża Kush, piratem z Wysp Baracha, wodzem himeliańskich góralów. Byłem każdym z nich i każdy z nich mi się przyśnił; wszystkie postacie, które były mną, przeszły mimo w procesji bez końca, a ich stopy wybijały w pylistym gościńcu żałobny werbel.
Ale też przewijały się w mym śnie niesamowite zamaskowane sylwety, a odległy głos naigrawał się ze mnie. Pod koniec zdało mi się, że widzę, jak leżę na tym łożu w swoim namiocie, nade mną zaś pochyla się zakapturzona postać w obszernych szatach. Leżałem niezdolny poruszyć się i oto spadł kaptur i zobaczyłem, że szczerzy na mnie zęby murszejący czerep. Wtedy się rozbudziłem.
— To koszmarny sen, Wasza Wysokość — rzekł Pallantides opanowując dreszcz — ale nic ponad to,
Conan pokręcił głową w geście oznaczającym bardziej zwątpienie niż zaprzeczenie. Pochodził z ludu barbarzyńskiego i przesądy, a także instynkty przodków czaiły się tuż pod powierzchnią jego trzeźwej świadomości.
— Wiele już miałem koszmarnych snów — powiedział — a większość z nich nie znaczyła nic. Ale, na Croma, ten był inny od wszystkich! Żebyśmy już mieli za sobą tę bitwę, i to zwycięską, bo od dnia, w którym król Nimed umarł od czarnej zarazy, paskudne mam przeczucia. Czemu odstąpiła, kiedy umarł?
— Powiadają, że grzeszył…
— Głupoty, jak zawsze — mruknął Conan. — Gdyby mór skosił wszystkich, co grzeszą, na Croma, nawet ocalałych nie dałoby się policzyć, bo i liczyć by nie miał kto! Czemuż bogowie — o których prawią mi kapłani, że są sprawiedliwi — mieliby zgładzić pięć setek chłopów, kupców i szlachty przed ubiciem króla, jeśli to weń właśnie miała uderzyć zaraza? Więc bogowie cięli na oślep, jak czyni to rębacz we mgle? Na Mitrę, gdybym ja zadawał ciosy z taką celnością, już dawno miałaby Aquilonia nowego władcę.
Nie! Czarny mór nie był pospolitą zarazą. Drzemie zwykle w stygijskich grobowcach i przyzywany bywa jedynie przez czarnoksiężników. Gdym wojował w armii księcia Almurica, co najechała Stygię, z trzydziestu tysięcy naszych piętnaście sczezło od strzał Stygijczyków, a pozostałych piętnaście od zarazy morowej spadłej na nas z południa jak pustynny wiatr. Jam jeden przeżył.
— A przecież w Nemedii umarło ledwie pięciuset — zgłosił zastrzeżenie Pallantides.
— Ktokolwiek ową zarazę przywołał, wiedział, jak wedle woli położyć jej koniec — odrzekł Conan. — Tedy pojąłem, że jest w tym wszystkim coś zamierzonego i diabelskiego. Ktoś ją ściągnął, ktoś ją przegnał, kiedy robota została zakończona — kiedy Tarascus sławiony jako zbawca ludu przed gniewem bogów pewnie rozsiadł się na tronie. Na Croma, czuję za tym mroczny a subtelny umysł. Co wiesz o owym cudzoziemcu, który, jak gadają, służy Tarascusowi poradą?
— Zakrywa twarz — odparł Pallantides — i mówią, że jest cudzoziemcem, przybyszem ze Stygii.
— Przybysz ze Stygii! — powtórzył Conan z grymasem. — Przybysz z piekieł raczej! Ha, a to co znowu?
— Trąby Nemedyjczyków! — zakrzyknął Pallantides. — I słyszę, jak odpowiadają im nasze! Świta już i setnicy ustawiają oddziały w gotowości do boju! Niech ich Mitra ma w swej opiece, wielu bowiem nie zobaczy słońca, gdy kryć się ono będzie za skałami.
— Przyślij mi giermków! — zakrzyknął Conan, powstając ochoczo i zrzucając aksamitną szatę nocną; mając w perspektywie działanie, zapomniał, zda się, o swych obawach. — Idź do setników i sprawdź, czy wszystko w gotowości. Dołączę do ciebie, jak tylko przywdzieję zbroję.
Wiele z Conanowych obyczajów stanowiło zagadkę dla cywilizowanych ludzi, którymi władał, na przykład nacisk, z jakim upierał się, by spać samotnie w swej komnacie czy namiocie. Pallantides pospiesznie wyszedł z pawilonu, pobrzękując zbroją, którą przyoblekł był o północy, po kilku godzinach spoczynku. Szybkim spojrzeniem omiótł obozowisko budzące się do rojnego życia; szczękały zbroje, a niewyraźne sylwetki ludzkie przemykały się w mętnym świetle między długimi szeregami namiotów. Na zachodzie wciąż blado migotały gwiazdy, lecz horyzont wschodni różowiły już długie smugi i na ich tle smoczy sztandar Nemedii rozprężał swe pomarszczone jedwabne fałdy.
Pallantides skierował się ku stojącemu w pobliżu mniejszemu namiotowi, w którym spali giermkowie królewscy. Rozbudzeni dźwiękiem trąbek, wysypywali się już na zewnątrz. Pallantides nakazywał im właśnie pośpiech, gdy sparaliżował go i pozbawił mowy dobiegający z namiotu królewskiego głęboki przeraźliwy okrzyk i odgłos głuchego uderzenia, po którym dał się słyszeć dźwięk, jaki wydaje padające ciało. I jeszcze niski śmiech, który zmroził krew generała.
Pallantides wrzasnął i zawróciwszy na pięcie pognał do pawilonu. Raz jeszcze krzyk wydarł się z jego ust, gdy zobaczył rozciągniętą na kobiercu potężną postać Conana. Wielki dwuręczny miecz króla spoczywał nie opodal jego dłoni, a roztrzaskany maszt namiotu zdawał się wskazywać, gdzie zostało skierowane uderzenie. Z dobytym orężem w garści Pallantides powiódł po namiocie srogim spojrzeniem, ale niczego nie zobaczył. Tak jak poprzednio, w namiocie znajdowali się tylko król i on sam.
— Wasza Wysokość! — Pallantides rzucił się na kolana obok powalonego olbrzyma.
Oczy Conana były otwarte, gorzały pełną inteligencją i świadomością. Jego wargi drgały, ale nie wypowiedziały żadnego słowa. Zdawał się niezdolny poruszyć.
Na zewnątrz rozległy się głosy. Pallantides zerwał się szybko i postąpił ku drzwiom. Stali tuż obok nich giermkowie królewscy i jeden z rycerzy strzegących namiotu.
— Usłyszeliśmy w środku hałas — rzekł wyjaśniająco rycerz. — Czy nic się królowi nie stało?
Pallantides popatrzył nań badawczo.
— Czy tej nocy wchodził ktoś do namiotu albo zeń wychodził?
— Nikt, panie, prócz ciebie — odparł rycerz, a Pallantides nie wątpił w jego uczciwość.
— Król się potknął i upuścił miecz — wyjaśnił krótko. — Wracaj na posterunek.
Gdy rycerz odszedł, generał ukradkiem skinął na giermków, a kiedy ci podążyli za nim do namiotu, dokładnie zaciągnął kotarę. Pobledli na widok króla rozciągniętego na kobiercu, ale szybki gest Pallantidesa powstrzymał ich okrzyki.
Generał znów pochylił się nad Conanem, który i tym razem spróbował przemówić. Żyły na jego skroniach i mięśnie szyi napęczniały z wysiłku, i zdołał nieco unieść głowę. Na koniec dały się słyszeć słowa, zniekształcone i ledwie zrozumiałe:
— Bestia… bestia tam w kącie!
Pallantides podtrzymał głowę króla i z obawą rozejrzał się dokoła. Zobaczył w świetle lampy blade twarze giermków i aksamitne cienie przyczajone wzdłuż ścian namiotu. To wszystko.
— Nic tu nie ma, Wasza Wysokość — powiedział.
— Był tam, w kącie — wymamrotał król, rzucając na boki głową o lwiej grzywie i czyniąc próbę powstania. — Człowiek — przynajmniej wyglądał jak człowiek — spowity w szaty na kształt bandażów mumii, odziany w przegniły płaszcz i kaptur. Ledwie widziałem jego oczy, gdy trwał przyczajony w kącie. Myślałem że to cień, póki nie ujrzałem oczu. Były jak czarne klejnoty.
Ruszyłem, godząc weń mieczem, ale chybiłem — Crom wie, jakim sposobem — i roztrzaskałem ów maszt, Chwycił mię za rękę i zachwiałem się, ...
zck68