Ciągarstwo.pdf

(2316 KB) Pobierz
5
71
Ćwiczenie 5
WYTWARZANIE WYROBÓW METALOWYCH
W PROCESIE CI Ą GNIENIA
Celem ćwiczenia jest:
- praktyczne zapoznanie się z procesem ciągnienia oraz wpływem stopnia
odkształcenia na właściwości wytrzymałościowe i plastyczne ciągnionego
materiału.
1. W PROWADZENIE
Ciągnienie jest procesem plastycznej przeróbki metali, przeprowadzanym
najczęściej na zimno, w którym odkształcany półwyrób pod wpływem przeciągania go
przez otwór narzędzia lub pomiędzy nienapędzanymi walcami, zmienia kształt oraz
pole przekroju poprzecznego [3]. Na rys. 1 pokazano schemat ciągnienia drutu
okrągłego.
P o
P c
376544428.003.png
72
Rys. 1 Schemat ciągnienia drutu okrągłego, działania sił oraz stany naprężenia i odkształcenia w osi
ciągnionego metalu [1]
Podczas przeciągania materiał obciążony jest siłami osiowymi: siłą ciągnienia P c ,
a także, jeśli stosowany jest przeciwciąg, siłą przeciwciągu P o , oraz siłami
pochodzącymi od nacisku normalnego p N metalu na ciągadło i naprężeń stycznych τ
wywołanych tarciem na powierzchni styku.
Siły zewnętrzne obciążające materiał powodują, że w strefie odkształceń położonej
w matrycy panuje przestrzenny, trójosiowy stan naprężenia i odkształcenia.
Wyroby otrzymywane w procesie ciągnienia charakteryzują się bardzo gładką
powierzchnią żądanymi własnościami mechanicznymi. Ciągnienie stosowane jest
głównie do otrzymywania:
prętów okrągłych i kształtowych o dużych przekrojach, charakteryzujących
się wysokimi właściwościami mechanicznymi, dużą dokładnością
wymiarów oraz wysoką jakością powierzchni
prętów kształtowych o małych i bardzo małych przekrojach,
drów cienkich o średnicach mniejszych niż 4 mm
rur o różnych kształtach i przekrojach,
rur cienkościennych o małych i bardzo małych średnicach (średnice poniżej
1mm i grubości ścianki rzędu dziesiętnych części milimetra
Materiał wyjściowy do wyrobu drutu
Materiałem wyjściowym do wyrobu drutu jest walcówka, prasówka lub pręty
z odlewu ciągłego oraz pręty kute ze sprasowanych proszków. Najczęściej do wyrobu
używa się walcówki, tj. drutu walcowanego o średnicy 5-8 mm. W przypadku
niektórych metali nieżelaznych, dających się dobrze przerabiać na gorąco, materiałem
wyjściowym jest tzw. prasówka, tj, drut o średnicy 6-8 mm otrzymany sposobem
wyciskania współbieżnego na gorąco. Jeśli materiał nie daje się ani walcować na drut,
ani wyciskać na gorąco, to materiałem wyjściowym jest tzw. krajka bądź pręty
z odlewu ciągłego. Krajkę otrzymuje się w ten sposób, że odlewa się płytkę okrągłą,
którą po ujednorodnieniu walcuje się na zimno do grubości 6-8 mm. Po
przewalcowaniu tnie się nożycami krążkowymi po spirali, uzyskując krajkę o
przekroju prostokątnym lub kwadratowym. Naroża przekroju najczęściej ścina się
przeciągając krajkę przez tzw. ostre ciągadło. Otrzymaną w ten sposób krajkę
następnie przeciąga się przez normalne ciągadło.
Materiałem wyjściowym do produkcji drutów trudno obrabialnych plastycznie na
gorąco między innymi ze względu na kruchość na. gorąco, jak np., wolfram, tytan,
molibden, są pręty kute z uprzednio sprasowanych proszków tych metali.
Rozwinięcie się metody ciągłego odlewania półfabrykatów spowodowało, że są
one bezpośrednio przekazywana w kręgach do ciągarni. Sposoby te stosuje się
głównie do metali i stopów metali nieżelaznych.
73
Zasadniczym narzędziem do ciągnienia jest ciągadło . Ciągadła wykonuje się ze
stali narzędziowych, z węglików spiekanych oraz diamentów.
Ze względu na budowę, ciągadła dzieli się na [3]:
ciągadła monolityczne, nazywane także oczkowymi,
ciągadła składane, nazywane segmentowymi,
ciągadła rolkowe
ze względu na liczbę gniotów realizowanych w jednym ciągu:
ciągadła jednostopniowe
ciągadła wielostopniowe
ze względu na wykonywanie ruchy w czasie pracy
stałe
ruchome
ze względu na wspomaganie ciśnienia smaru
ciągadła o smarowaniu hydrostatycznym
ciągadła o smarowaniu hydrodynamicznym.
Na rys. 2 przedstawiono rożne kształty strefy zgniatającej dla ciągadła
monolitycznego w zależności od jego przeznaczenia.
a) stożkowa
b) wklęsła
c) łukowa
d) sigmoidalna
Rys. 2 Kształty strefy zgniatanej ciągadeł monolitycznych (oczkowych) [2]
W praktyce ciągarskiej najczęściej stosuje się ciągadła o strefie zgniatania
w kształcie stożka do ciągnienia drutu o średnicy większej od 0,5 mm (rys. 2 a).
Natomiast do drutów bardzo cienkich o średnicy mniejsze niż 1 mm, ciągnionych
z małymi gniotami częściowymi, stosuje się ciągadła ze strefą zgniatającą o kształcie
łukowym (rys. 2 c). Pozostałe ciągadła (rys. 2 b i d) stosowane są bardzo rzadko [2].
Na rys. 3 przedstawiono przekrój klasycznego ciągadła oczkowego o stożkowym
kształcie strefy roboczej.
376544428.004.png
74
a
b
stożek smarujący
stożek roboczy
część kalibrująca
stożek kalibrujący
Rys. 3. a) profil ciągadła oczkowego z podziałem na strefy, b) Przekrój stożkowego ciągadła oczkowego:
1 – oczko ciągadła, 2 – oprawa stalowa, 3 – zabezpieczenie oczka przed wyrwaniem [3]
W procesie ciągnienia drutu można wyróżnić następujące fazy:
zaostrzanie drutu, czyli ścienianie jego końca w celu przełożenia go przez ciągadło;
zaciąganie drutu, czyli przeprowadzenie drutu przez urządzenia kierujące go do
ciągadła, przesunięcie drutu przez ciągadło, uchwycenie drutu za ciągadłem
łańcuchem ciągarskim i przymocowanie tego łańcucha do bębna nawijającego
ciągarki, przeciągnięci kilku metrów drutu, regulując prędkość ciągnienia, naciąg
i przeciwciąg, odczepienie łańcucha ciągarskiego i przymocowanie drutu
bezpośrednio do bębna ciągarki;
przeciąganie drutu poprzez uruchomienie ciągarki i ustawienie jej pracę
automatyczną;
łączenie kręgów drutu, polegające na zgrzewaniu końca drutu kręgu kończącego
się z początkiem drutu kręgu następnego i na usunięciu nadmiaru materiału
z miejsca zgrzewania, tzw. rąbka oraz warstewki tlenków.
Zaostrzanie i zaostrzarka
Końcówka walcówki lub drutu przeznaczonego do przerobu musi mieć średnicę
mniejszą niż średnica (D k ) ciągadła.
do prętów i rur oraz drutów grubych φ > 10mm – stosowana jest metoda
wyciskania hydraulicznego do ciągadła
w przypadku drutów o φ < 10mm – stosuje się zaostrzanie przez walcowanie, służą
do tego urządzenia zwane zaostrzarkami walcowymi (w ćwiczeniu zastosowana
będzie jedna z najczęściej stosowanych zaostrzarek walcowych do drutu)
376544428.005.png
75
zaostrzanie drutów cieńszych niż 1mm - odbywa się przez rozciąganie na zimno
i gorąco
do zaostrzania cienkich, bardzo twardych drutów, oraz drutów profilowanych
o skomplikowanym przekroju porzecznym – w wyjątkowych sytuacjach, stosuje
się chemiczną obróbkę ubytkową (trawienie)
Schemat zaostrzarki walcowej do drutu pokazano na rys. 4. Zaostrzanie materiału
odbywa się między dwoma profilowymi walcami 1, które wykonują ciągły ruch
obrotowy o przeciwnym kierunku w ten sposób, że włożony między walce drut do
wykroju luzującego jest wypychany z powrotem przez wykrój zgniatający. Podczas
jednego cyklu zgniatania, tj. włożenie drutu do wykroju luzującego i wypchnięcie go
przez wykrój zgniatający następuje ścienienie drutu oraz utworzenie się podłużnej
wypływki (rąbka). Aby otrzymać ścieniony koniec o przekroju kołowym, należy po
każdym cyklu zgniatania drut obracać o kąt około 90 o . Zaostrzanie przeprowadza się
odcinkami o długości w granicach do150 mm. Długość zaostrzonego końca powinna
wynosić od 20 do 300 mm, w zależności od średnicy lub wymiarów przekroju
poprzecznego. W celu zaostrzenia drutu należy ścienianie przeprowadzić w kilku
wykrojach rozpoczynając od wykroju największego.
a)
b)
c)
5
1
1
2
3
d)
4
Rys. 4. Schemat zaostrzarki walcowej: a) walce o zmiennym przekroju wykrojów, b) schemat zaostrzarki;
1 – walce, 2 – drut, 3 – przekładnia zębata, 4 – przekładnia pasowa, 5 – silnik, c) widok zaostrzarki
używanej w laboratorium, d) profile walcowe
Ciągarka i zaciąganie
Ciągarki można podzielić na dwie zasadnicze grupy:
Ciągarki ławowe
- przeznaczone do ciągnienia prostych odcinków prętów, kształtowników i rur
o długościach dochodzących do kilkudziesięciu metrów. Ciągarki ławowe można
podzielić w zależności od sposobu przyłożenia siły ciągnienia na: łańcuchowe,
linowe, zębatkowe lub hydrauliczne.
3
376544428.006.png 376544428.001.png 376544428.002.png
Zgłoś jeśli naruszono regulamin