Rozdział 18.pdf

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

Rozdział 18

Jasper okazał się wspaniałym opiekunem. Dbał o mnie, interesował się

tym jak się czuję, bądź czy czegoś mi nie trzeba. Nie spuszczał ze mnie

wzroku i dogadzał mi, a wręcz rozpieszczał. Jednak byłam uparta i

głównie przesiadywałam w gabinecie coś pisząc lub sprawdzając. Byłam

zdeterminowana do walki o sierociniec, jak i również o dzieci tam

mieszkające.

- Proszę. - Zawołałam, gdy ktoś zapukał.

- Mogę? - Jasper wszedł do pomieszczenia i uśmiechnął się swoim

zniewalającym uśmiechem. Uśmiechnęłam się do Niego.

- Może się przejdziemy? - Zaproponował. - Jest taki piękny dzień.

- Przepraszam, przykro mi, ale nie mam czasu.

- W takim razie może mógłbym Ci pomóc? - Spytał. - Do czegoś mogę się

przydać. - Uśmiechnął się lekko.

- Staram się uratować sierociniec. - Wskazałam na papiery, leżące na

biurku.

- Mogę zerknąć? - Spytał.

- Pewnie. - Nachylił się nade mną i zaczął przeglądać plik papierów.

- Ehm.. Widzę tu nieprawidłowości – Zmarszczył brwi. - Koszty znacznie

przewyższają potrzeby sierocińca i jego faktury, tak jakby ktoś to dopisał.

- Wiem. Zaraz tam jadę.

- Pojadę z Tobą.

- Dobrze. - Zgodziłam się.

- Chodźmy. - Wziął mnie za rękę i ruszyliśmy. Na dole, w głównym

salonie słychać było rozmowy, jak i również charakterystyczny głos Tanyi.

Starałam się jednak skupić na celu.

- Uważasz, że rozwiążemy tę sprawę?

- Jasne. - Ścisnął mnie mocniej za rękę. - Wszystko będzie dobrze.

- Bello? - Zawołał Ojciec. Najwyraźniej nas usłyszał. Niechętnie razem z

Jasperem skierowałam się do salonu. Przez większość czasu unikałam

rodziny. Potrzebowałam czasu, a oni zbyt mocno naciskali. Może nawet

nie chodzi o całą rodzinę, ale o Ojca i Emmeta.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

- Dzień dobry – Przywitał się ze wszystkimi Jasper, nie puszczając mojej

dłoni.

- Witajcie. - Odpowiedziała moja mama.

- Gdzieś się wybieracie, Synu? - Zapytał Carlisle, ojciec Jaspera.

- Owszem. - Wtrąciłam.

- Miałam nadzieję, że wybierzemy się na piknik. - Odezwała się Alice.

- Alice. - Zwróciłam się do siostry. - Nie mam czasu na bzdety. Spieszę

się.

- Och. - Mruknęła All.

- Isabello, możemy porozmawiać? - Spytał Emmet podniesionym o

oktawę głosem.

- Bynajmniej. - Westchnęłam. - Chodźmy. - Spojrzałam na narzeczonego.

- Oczywiście. Państwo wybaczą. - Skłonił się, po czym wyszliśmy.

- Czym jedziemy? - Zapytałam.

- Moim wozem.

- Dobrze. - Po niespełna godzinie, znaleźliśmy się pod domem dziecka.

Jasper wysiadł pierwszy, otworzył mi drzwi i pomógł, gdy wysiadałam.

Dżentelmen w każdym calu. Jasper objął mnie ramieniem, a następnie

weszliśmy do środka.

- Bella! - Zawołał Jason i podbiegł do Nas. - Przyjechałaś!

- Przecież obiecałam. - Uśmiechnęłam się do chłopca.

- Wiem. - Uśmiechnął się uszczęśliwiony. - A kto to?

- To jest książę Jasper, mój narzeczony.

- Nie pasuje do Ciebie. - Mruknął.

- Hej, szkrabie. - Zażartował Jazz. - Mądrala z Ciebie. - Aby jakoś

wybrnąć z niezręcznej sytuacji, zapytałam;

- Oprowadzisz Nas?

- Jasne. - Mruknął. Przeszliśmy do pomieszczenia obok. - To jest

świetlica. - Było to małe pomieszczenie, ze ścian odchodziła farba, a w

niektórych miejscach sypał się tynk ze ścian. - Tam stołówka. - Tu z kolei,

odstraszył mnie widok stęchlizny, grzyba na ścianie i innych paskudztw.

- Jason, zawsze tu tak było? - Spytałam zszokowana.

- Tak. - Zatrzymałam się obok jednego z pokoi, słysząc straszny kaszel.

- Co tam jest?

- O to tylko Sara.

- Sara?

- Tak, jest chora. - Weszliśmy do pokoju, gdzie mała dziewczynka, która

na oko miała jakieś siedem, osiem lat leżała w obskurnej sali. Ale

najbardziej przeraziło mnie to, że była strasznie blada. Podeszłam do Niej i

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

przyłożyłam jej rękę do czoła.

- Ona ma gorączkę. Często tu chorujecie? - Spytałam.

- Zdarza się.

- Jasper? Znajdź proszę opiekunkę.

- Już. - Zniknął za drzwiami.

- Jak się czujesz, Sara? - Spytałam, opatulając ją kołdrą.

- Zimno mi. Pani jest księżniczką? - Posłałam małej, pocieszający

uśmiech.

- Będzie lepiej. Tak, jestem księżniczką. - Byłam zmartwiona stanem

zdrowia tego dziecka. A raczej wszystkich dzieci, mieszkających w tak

obskurnym miejscu.

- Bello. - Odwróciłam się i ujrzałam Jaspera z niską, pulchną kobietą.

- Pani zajmuje się tymi dziećmi?

- Owszem, Wasza Wysokość. - Dygnęła. Byłam tak zamyślona, że nawet

nie zauważyłam, że zwróciła się do mnie ''Wasza Wysokość'' czego

nienawidziłam.

- Jak pani może trzymać dzieci w takich warunkach?

- Słucham?

- Co Pani zrobiła z datkami na ten ośrodek?

- Nigdy nie dostałam ani grosza. - Oburzyła się.

- Słucham?! - Nagle ucichłam i spojrzałam na Jaspera. - Ale przecież

rachunki...

- Często nie mamy co jeść... - Wtrącił chłopiec.

- Jason. - Skarciła go opiekunka.

- Proszę go nie karcić. - Jeszcze raz rozejrzałam się po wnętrzu. - Niech

Pani spakuje dzieci. - Zaczęłam. - Macie tu jakiś autobus?

- Oczywiście.

- Proszę je tam zaprowadzić, gdy będziecie gotowi.

- Oczywiście księżniczko, ale...

- Proszę. - Upierałam się.

- Oczywiście. - Gdy zniknęła, wyjęłam komórkę. Wybrałam numer

pogotowia.

- Tu Księżniczka Isabella Swan, proszę karetkę do miejskiego sierocińca.

- Gdy kobieta, odbierająca telefon spytała na czyj koszt, myślałam, że

wszystkich uduszę. - Na mój! - Powiedziałam wściekła. Zdenerwowana

wyszłam razem z Jasperem i Sarą przed sierociniec. Gdy ambulans

przyjechał, umieściliśmy dziewczynkę w karetce. Sanitariusze od razu

zabrali ją do szpitala.

- Dokąd teraz? - Zapytała opiekunka wskazując na pełny autobus.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

- Do pałacu. - Odpowiedziałam, bez zbędnego namysłu. Razem z

Jasperem wsiedliśmy do jego samochodu i ruszyliśmy w stronę mojego

''domu''.

- To nie twoja wina. - Powiedział i jedną rękę trzymając na kierownicy

drugą wziął mnie za rękę.

- Wiem. Ale jak to możliwe?

- Dowiemy się. - Uspokajał, gdy zaparkowaliśmy pod pałacem.

- Księżniczko. - Lokaj stał i patrzył zdziwiony na autobus.

- Proszę ulokować dzieci w domku za pałacem.

- Oczywiście. - Skłonił się i odszedł. Z Jazzem skierowaliśmy się do

środka. Wchodząc do salonu, zdębiałam widząc ministrów.

- Księżniczko. - Przywitali się chórem, a we mnie krew zawrzała.

- Zamierzam Was postawić przed sądem. - Warknęłam.

- Isabello! - Skarcił mnie ojciec, zerkając na Cullenów i innych gości.

- Nie rozumiem, dlaczego chciałabyś to zrobić, Księżniczko. - Powiedział

jeden z nich.

- Sprzeniewierzyliście fundusze przeznaczane na sierociniec!

- To pomówienie. - Oburzył się drugi.

- Ach tak? - Oparłam ręce o stół. - Widziałam w jakich warunkach żyją

tam dzieci. - Walnęłam ręką o stół. - Zapłacicie mi za to! Jak mogliście?!

Dzieci mają płacić cenę życia u ubóstwie, bo rodzice ich nie chcieli? Mają

płacić za to, że nikt ich nie chciał? A ty, Ojcze. - Spojrzałam na rodziciela.

- Jak mogłeś tego nie zauważyć? - Skarciłam go. - Wszystko się zmieni. -

Spojrzałam na głównego ministra. - A zacznę od rozwiązania rady.

- Nie ośmielisz się. - Wysyczał główny minister.

- Proszę zważać na słowa, mówi Pan do Mojej narzeczonej. - Wtrącił

Jazzy. - Mogę to odebrać jako obrazę jej osoby, a to w Moim Kraju jest

karalne więzieniem.

- Ależ ja nie to miałem na myśli. - Zaczął się tłumaczyć.

- Odebrałem to dość jasno.

- Najmocniej przepraszam. - Zwrócił się do mnie. - Jeżeli poczuła się

Księżniczka urażona.

- Proszę zatrzymać te kłamstwa dla siebie. - Powiedziałam opanowana,

chociaż w środku cała się gotowałam. - Macie miesiąc na

wyremontowanie sierocińca Z WŁASNEJ KIESZENI, ponadto oddanie

wszystkiego co ukradliście inaczej spotkamy się w sądzie. - Ostrzegłam.

- To nie do pomyślenia. - Warknęli. - Wasza Wysokość pozwoli nas Król

obrażać? - Zwrócili się do mojego rodziciela.

- Masz dowody? - Zapytał, a ja wraz z tym pytaniem zamarłam. Jak on

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

mógł mi nie wierzyć? Przecież jestem jego córką!

- Nie wierzę... Ufasz bardziej Im niż Mnie! - Krzyknęłam. - Wiedz, że

mam dowody.

- Skarbie, ja tylko...

- Nie ważne. - Przerwałam mu. - Macie miesiąc! - Warknęłam wychodząc.

Gdy szłam schodami na drugie piętro zamku, zobaczyłam Edwarda. Moje

serce na sam jego widok przyspieszyło.

- Słucham?

- Wierzę Ci.

- Edward, wracaj do Tanyi.

- Chcę pomóc. - Upierał się.

- Odejdź. - Ruszyłam korytarzem w stronę gabinetu, nie oglądając się za

siebie. Już chciałam zamykać drzwi, kiedy bezceremonialnie je pchnął i

wszedł jak gdyby nigdy nic do środka. - Wyjdź! - Warknęłam.

- Nie. - Zamknął za sobą drzwi.

- Daj mi spokój, nie mam na to czasu. - Ruszyłam w jego kierunku. -

Przesuń się. - Zaczęliśmy się szarpać z klamką w wypadku czego

przygniótł mnie swoim ciałem do drzwi. - Pość mnie i zostaw w spokoju. -

Powiedziałam ostrym, nie znoszącym sprzeciwu głosem.

- Nie mogę. - Wyszeptał mi do ucha. - Bóg mi świadkiem, że

próbowałem, ale nie mogę. - Powiedział patrząc mi w oczy.

- Proszę Edward, wyjdź. - Zaczęłam się łamać. Tak dawno mnie nie

przytulał... - Musisz iść. - Wydyszałam.

- Nie chcę. - Zaczął przybliżać swoje usta do moich, a ja nie mogłam nic

zrobić. Czułam się jak zahipnotyzowana.

- A co z Tanyą? - Tonący brzytwy się chwyta, no nie?

- Nic nie znaczy. - Pocałował mnie w policzek. - Chciałem, żebyś była

zazdrosna, ale kiedy znalazłaś się w szpitalu byłem zrozpaczony. - Wyznał.

- Nie możemy. - Spojrzałam na Niego.

- Nie pozwolę Ci odejść. - Wymacałam za sobą klucz i przekręciłam go

jednocześnie naciskając klamkę i wybierając z pokoju. Pobiegłam prosto

do swojego pokoju, jednak Ed był szybszy i wsunął stopę między futrynę a

drzwi.

- Odejdź. - Napierałam całym ciałem na drzwi, jednak one ani drgnęły.

- Nie chcesz tego. - Powiedział.

- Chcę! - Zaprzeczyłam, chociaż miał rację. Przecież nie musiał o tym

wiedzieć.

- Pieprzysz. - Pchnął drzwi i znalazł się w środku. Jak poprzednio

zamknął je na klucz tyle, że tym razem poczułam się... Zagrożona?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: