The Perfect Wife - rozdziały 01-52 Epilog [T][Z][PL] Eileen.pdf - The Perfect Wife - Minia1212

The Perfect Wife

rmcrms5

Tłumaczyła: Eileen

A także: angie1985 , Yvette89 , szana1 , Marzenka_

Betowały: Eileen , madik , Ewels_ , P.Gozdzikowa

Gościnnie: White Vampire , Zuzza , cappucino , Majj

Baner wykonała: ola7194

Spis treści:

Rozdział 1 – str. 3

Rozdział 2 – str. 13

Rozdział 3 – str. 21

Rozdział 4 – str. 29

Rozdział 5 – str. 39

Rozdział 6 – str. 47

Rozdział 7 – str. 60

Rozdział 8 – str. 70

Rozdział 9 – str. 81

Rozdział 10 – str. 85

Rozdział 11 – str. 92

Rozdział 12 – str. 100

Rozdział 13 – str. 116

Rozdział 14 – str. 134

Rozdział 15 – str. 143

Rozdział 16 – str. 149

Rozdział 17 – str. 160

Rozdział 18 – str. 165

Rozdział 19 – str. 168

Rozdział 20 – str. 193

Rozdział 21 – str. 206

Rozdział 22 – str. 218

Rozdział 23 – str. 230

Rozdział 24 – str. 245

Rozdział 25 – str. 260

Rozdział 26 – str. 281

Rozdział 27 – str. 302

Rozdział 28 – str. 319

Rozdział 29 – str. 340

Rozdział 30 – str. 366

Rozdział 31 – str. 394

Rozdział 32 – str. 417

Rozdział 33 – str. 422

Rozdział 34 – str. 442

Rozdział 35 – str. 458

Rozdział 36 – str. 469

Rozdział 37 – str. 483

Rozdział 38 – str. 489

Rozdział 39 – str. 504

Rozdział 40 – str. 516

Rozdział 41 – str. 528

Rozdział 42 – str. 539

Rozdział 43 – str. 546

Rozdział 44 – str. 551

Rozdział 45 – str. 557

Rozdział 46 – str. 563

Rozdział 47 – str. 569

Rozdział 48 – str. 582

Rozdział 49 – str. 592

Rozdział 50 – str. 601

Rozdział 51 – str. 610

Rozdział 52 – str. 624

Epilog – str. 631

Rozdział 1

Tłumaczenie: Eileen

Beta: angie1985 & Kroopeczkaa

Kosmetyka: Barwinka

Cześć, nazywam się Bella Swan. A to moja historia. W ludzkim życiu nie ma żadnych

bohaterów, a jedynie czarne charaktery. Jeśli macie szczęście, nauczycie się, jak

przetrwać.

Moi rodzice rozwiedli się, kiedy miałam lat siedem, a mój brat James dziesięć. Ja

zostałam pod opieką mamy, a James miał wychowywać się z ojcem, Charliem. Może

gdyby Renee pomyślała o obojgu swoich dzieciach, miałabym normalne życie.

Mama poznała Phila kilka miesięcy po tym, jak przeprowadziłyśmy się wspólnie do

Phoenix. Był jej wielką miłością, tak zwaną „drugą połówką” i wychowywali mnie razem.

Mama nigdy nie wspominała w mojej obecności o biologicznym ojcu i bracie oraz nie

wyjaśniała, czemu nie mogę ich odwiedzać. Wiem, że dzieciaki, których rodzice się

rozwiedli, opowiadają o swoich weekendowych czy wakacyjnych wyjazdach do drugiego

rodzica. Ja nie jeździłam jednak do niego, a mój brat również nas nie odwiedzał.

Moje życie było wspaniałe i pełne miłości. Renee wyszła za Phila, który trenował

baseball. Stał się dla mnie najlepszym ojcem, jakiego tylko mogłam sobie wymarzyć.

Traktował mnie jak swoje własne dziecko, nawet, jeśli biologicznie nim nie byłam. Phil i

Renee nie mieli wspólnych dzieci. Żartowali, że ja sama jestem wystarczającym powodem

trosk i zmartwień. Miałam gorący temperament i byłam niepokorna, mama czasem w

chwilach, gdy była pochłonięta jazdą samochodem nazwała ten ogień we mnie „światłem

życia”. Mówiła też, że własna tożsamość i godność to dwa najpiękniejsze podarki dane

wszystkim ludziom. Każdy człowiek dzierży coś na kształt kaganka i to wyłącznie jego

decyzja, co z tym światłem zrobić. Według niej byłam takim właśnie jasnym płomykiem:

bezczelna, krytyczna i inteligentna. To straszne, że moje światełko zduszone zostanie tak

szybko…

W najstraszniejszym dniu mojego życia jak się później okaże, Phil zabrał nas na obiad

do ulubionej restauracji o nazwie „Carabba”. Było to w moje siedemnaste urodziny.

Podczas powrotu do domu auto, którym jechaliśmy zostało uderzone przez pijanego

kierowcę. Cieszę się jedynie z tego, że nie cierpieli. Mi nic się nie stało, nie licząc

skręconego nadgarstka. To było takie surrealistyczne, że w ciągu minuty odeszły tak

ważne i drogie osoby. Po prostu przestały istnieć. Na zawsze. Nigdy nie czułam się

bardziej samotna.

Aktualnie czekam na miejskim lotnisku w Seattle na swojego „prawdziwego” tatę, który

ma mnie z niego odebrać. Odkąd on i mój brat James zniknęli z naszego życia 10 lat

temu, nie miałam z nimi żadnego kontaktu, ale teraz byli to jedyni krewni, którzy mogli się

mną zająć. Jestem zdenerwowana. Nie pamiętam swojego ojca zbyt dobrze. Widywałam

go jedynie w marzeniach: urywki dawnych wydarzeń tak odległych, że zdaje się, iż

pochodzą z innego życia. Przypominam sobie poszturchiwanie, gładzenie po plecach i

uściski. Ostatnie, co pozostało mi po pamięci o Jamesie to wspomnienie jego

podnoszącego mnie do góry i znęcającego się nad młodszą siostrą. Wiem, że lubił mnie

straszyć. Mam szczerą nadzieję, że już z tego wyrósł.

Zauważyłam samochód policyjny parkujący przy wejściu do lotniska. Starszy i młodszy

mężczyzna około lat dwudziestu wysiedli z niego i obaj skierowali kroki w moim kierunku.

Wiedziałam, że to oni. Postanowiłam wykorzystać tę krótką chwilę na dokładne przyjrzenie

się ich sylwetkom, by spróbować, chociaż wyobrazić sobie, jak moje życie potoczy się od

tego momentu. Miałam nadzieję, że otrzymam jakiś sygnał, znak, ostrzeżenie słowne lub

gest, który zaalarmuje mnie o jakimś zagrożeniu z ich strony. I jeżeli zobaczę lub usłyszę

coś niepokojącego ucieknę wtedy tak szybko i tak daleko, jak tylko potrafię.

***********************************************************

Charlie był ogromnym mężczyzną. Miał tyle samo wzrostu, co, Phil, który mierzył sześć

stóp i cztery cale. Ale, podczas gdy Phil przypominał posturą muskularnego gracza,

Charlie wyglądał raczej jak niedźwiedź. Szeroki w barach i po prostu wielki. Domyślałam

się, że będąc szeryfem policji, trzeba wyglądać imponująco, by bandyci, których ścigasz

czuli respekt. Był przy tym atrakcyjny ze swoimi jasnobrązowymi włosami i wąsami.

Zrozumiałam, czemu mama tak szybko za niego wyszła.

Teraz postanowiłam przyjrzeć się swojemu bratu. Wyglądał jak młodsza wersja

Charliego. Skończył dopiero dwadzieścia lat, a był prawie tak samo wysoki jak mój ojciec i

praktycznie tak samo muskularny. Miał ciemnoblond włosy, które związywał z tyłu w kucyk.

Twarz jednak odróżniała go od Charliego. Podczas gdy twarz mego ojca nie kryła w sobie

nic poza ostrymi rysami i wystającymi kośćmi policzkowymi, James miał w sobie coś z

Renee. To trochę łagodziło jego wygląd. Nie za bardzo, ale do tego stopnia, że czyniło

mego brata niezwykle atrakcyjnym. Weszli właśnie przez drzwi lotniska i zatrzymali się,

szukając mnie wzrokiem. James dostrzegł mnie jako pierwszy i obrócił Charliego w

odpowiednim kierunku. Nie sądziłam, że mnie rozpozna. Przecież zmieniłam się przez te

dziesięć lat. Mierzyłam pięć stóp i cztery cale wzrostu. Moja twarz była w kształcie serca.

Włosy nosiłam długie o barwie mahoniowej, a oczy miałam duże i ciemnobrązowe. Ciało

także odpowiednio się rozwinęło. Może nie byłam pięknością, ale na pewno nie

przypominałam brzydkiego kaczątka.

Podejrzewałam, że łatwo mnie rozpoznać dzięki usztywnieniu wokół nadgarstka i

całemu dobytkowi życia w walizce stojącej koło moich stóp. Zauważyłam znaczące

spojrzenie rzucone Jamesowi przez ojca i starałam się domyślić, czemu się tak

przypatruje. Zdawało się, że to ja byłam obiektem jego obserwacji. Nie dało się stwierdzić

czy się cieszył, czy nie. Wreszcie zauważył, że ja także na niego patrzę, a wówczas na

twarzy Charliego wykwitł wielki uśmiech, kiedy obaj tymczasem zbliżali się w moją stronę.

– Proszę, proszę to chyba mała Isabella. Przytul swego staruszka. – Uniósł mnie do

góry z ziemi tak, że dyndałam stopami w powietrzu. Otrzymałam jeden z tych ciasnych

uścisków, jakie zapamiętałam z przeszłości. Jego prawa ręka spoczywała pod mymi

pośladkami, podczas gdy lewa wspierała się na plecach mocno mnie trzymając. Była to

pozycja dość niekomfortowa, szczególnie w odniesieniu do miejsc publicznych.

– Cześć, Charlie, to tylko ja, Bella – odpowiedziałam. – Także miło mi cię widzieć. –

Spróbowałam być uprzejma i nie dać mu do zrozumienia, że mnie peszy. Chciałam zacząć

od przyjaznych stosunków, skoro od tej pory mieliśmy zamieszkać razem.

– Zapomnij o tym określeniu – mówił, pocierając swoim nosem o mój i składając

pocałunek na moim policzku. – Mów mi tata. Tak właśnie nazywałaś mnie kiedyś i lubię ten

termin. Okay?

– Okay, Char… tato – poprawiłam się i spróbowałam odwzajemnić uśmiech. On zaś

nadal trzymał mnie w górze.

– Nie, nie Isabello. Nie „tato”, ale „tatusiu”. Pamiętasz? – nadal brzmiał sympatycznie,

ale w jego głosie pojawiła się nuta, jaka sprawiła, że serce zabiło mi gwałtowniej.

– Jasne… tatusiu. – Mój uśmiech zadrżał, ponieważ byłam zdenerwowana, sama nie

wiedząc czemu. To przecież mój ojciec, Matko Boska…

On uścisnął moje pośladki, stawiając mnie na ziemi. Hej, nie mam już siedmiu lat.

Jestem siedemnastolatką i to w pełni rozwiniętą. Tylko jak ubrać to w ładne słowa? Jak?

– O wiele lepiej, prawda? Pamiętasz swego brata, Jamesa. – Obrócił mnie w jego

kierunku. – Czy możesz powiedzieć mu „cześć”?

Spojrzałam na swego brata, który zdawał się mieć niezły ubaw, obserwując moje

The Perfect Wife - rozdziały 01-52 Epilog [T][Z][PL] Eileen.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: