Bezrobocie.docx

Bezrobocie - jest to liczba osób zarejestrowanych jako poszukujące pracy i jednocześnie nie zatrudnionych. Wysokie bezrobocie oznacza , że gospodarka nie produkuje tyle ile mogłaby produkować, gdyby wszyscy mieli pracę.

Bezrobocie jest zasobem, którego poziom mierzy się w określonym momencie

Ekonomiści rozróżniają następujące rodzaje bezrobocia: frykcyjne, strukturalne, wynikające z niedostatku popytu na produkty pewnych działów gospodarki, klasyczne.

Frykcyjne: Tworzą je osoby o ułomnościach fizycznych lub psychicznych, uniemożliwiających podjęcie pracy zawodowej. W kategorii tej mieszczą się również osoby chwilowo pozbawione pracy, ze względu na zmianę zawodu. Jest to zjawisko normalne w gospodarce, w której struktura siły roboczej oraz liczba oferowanych miejsc  pracy zmieniają się nieustannie.

Strukturalne- dotyczy takiego bezrobocia, które powstaje ze względu na rozbieżność ludzkich kwalifikacji i rodzaju oferowanej pracy w warunkach zmieniającego się popytu i produkcji.

Wynikające z niedostatku popytu na produkty pewnych działów gospodarki- W tym przypadku chodzi o bezrobocie typu keynesowskiego. Powstaje ono gdy popyt globalny zmniejszył się, a płace i ceny nie zdążyły  dostosować się i przywrócić stanu pełnego zatrudnienia.

Klasyczne- oznacza rodzaj bezrobocia pojawiający się wtedy, gdy płaca jest rozmyślnie utrzymywana powyżej poziomu, przy którym krzywe podaży na pracę i popytu na nią przecinają się. Może to być spowodowane albo działalnością związków zawodowych, albo też ustawodawstwem określającym wysokość płac minimalnych, które powodują, iż płace utrzymywane są na poziomie wyższym od poziomu równowagi.

Stopa bezrobocia- jest to odsetek siły roboczej, która nie ma pracy, lecz jest zarejestrowana jako chcąca i będąca w stanie pracować.

Siła robocza-jest to liczba ludzi pracujących lub poszukujących pracy. Nie obejmuje ona wszystkich tych, którzy nie szukają pracy ( bogatych właścicieli ziemskich, narkomanów)

Cykl koniunkturalny- Pojęcie to oznacza stan aktywności gospodarczej charakteryzowany poprzez całokształt zmieniających się w czasie wskaźników życia gospodarczego, takich jak:

§                      PKB,

§                      ceny,

§                      płace,

§                      zatrudnienie.

Cyklem koniunkturalnym- nazywamy krótkookresowe wahania produkcji wokół jej trendu. W praktyce wahania produkcji i wydajności pracy następują w cyklach 4-5 letnich choć nie zawsze z pełną regularnością. Zgodnie z polityczną koncepcją cyklu koniunkturalnego rząd stara się tak sterować rozwojem gospodarki, aby wyglądał on najpomyślniej w okresie bezpośrednio poprzedzającym wybory. Rząd może także nieumyślnie przyczynić się do wywołania wahań cyklicznych, niewłaściwie stosując  środki obliczone na stabilizowanie gospodarki.

  Rys.29.1 i interpretacja.

Klasyczny cykl koniunkturalny składał się z 4 faz: kryzysu, depresji, ożywienia i rozkwitu. Analizę cyklu przeważnie rozpoczyna się od kryzysu, czyli gwałtownego spadku aktywności gospodarczej.

Samo pojęcie cyklu sugeruje istnienie opóźnień czasowych w procesie dostosowań. Gdyby gospodarka reagowała natychmiast na każde zakłócenie, to należałoby przypuszczać , że w obrazie aktywności gospodarczej występowałyby ostre skokowe zmiany w górę i w dół, a nie powtarzające się na przemian okresy recesji i ożywienia. Skoro teoria cyklu koniunkturalnego musi opierać się na wahaniach popytu wewnętrznego –konsumpcyjnego bądź inwestycyjnego to wydaje się żę bardziej wiarygodnym czynnikiem sprawczym są wydatki inwestycyjne.

Teorie cyklu koniunkturalnego- źródłem cykliczności  mogą być wahania rozmiarów eksportu netto. Jak wiadomo , wahania importu są uwarunkowane głównie wahaniami poziomu produkcji krajowej, zaś wahania eksportu są nade wszystko pochodną cyklicznych zmian koniunktury za granicą.

Podział cykli koniunkturalnych:

-Krótkie (cykle Kitchina), trwające 2-4 lata, związane ze zmianami zapasów, cen hurtowych, jak również z rozliczaniem operacji bankowych

- Średnie

- Cykle Juglara, trwające 8-10 lat, związane ze zmianami wydatków inwestycyjnych, Produktu Narodowego Brutto, inflacją i bezrobociem

- Cykle Kuznetsa, trwające od 15-23 lat, związane z akumulacją czynników wytwórczych w długim okresie (inwestycje, budownictwo, migracje)

- Długie (cykle Kondratiewa), trwające 40-60 lat, związane z odkryciami lub ważnymi innowacjami technicznymi oraz procesem ich rozprzestrzeniania się (elektryczność, silnik parowy, koleje, komputery, internet)

Równowaga rynkowa- występuje wtedy, gdy wielkość podaży, jaką pragną dostarczyć sprzedawcy, jest równa rozmiarom popytu, jaki zgłaszają nabywcy. To czy na wszystkich rynkach dochodzi do równowagi –a jeśli tak , to w jakim tempie- pozostaje najważniejszym problemem makroekonomii.

Osiągnięcie i utrzymanie równowagi ekonomicznej jest bardzo trudne, z uwagi na ogromną liczbę czynników, które oddziałują na popyt i podaż na każdym z rynków, wytrącając je stale z ukształtowanego stanu równowagi.

Rynki nie osiągają automatycznie stanu równowagi. Dotyczy to szczególnie rynku pracy. Przy niedoskonałej elastyczności płac zmniejszenie globalnego popytu na dobra i zapotrzebowania na pracę prowadzi do mniejszej produkcji i zatrudnienia. W takiej sytuacji ekspansywna polityka fiskalna i pieniężna mogą spowodować wzrost realnej produkcji.