Yatuk Dinoih - Czarna Magia w Starożytnej Persji.rtf

1. Zoroastrianizm

Kult Mądrego Pana, Ahura-Mazdy zwanego z greckiego Oromazdesem {zhellenizowane Ormuzd, Ormazd} jest religią, która wśród irańskich plemion trwała i rozwijała się przez tysiące lat. Spisane w Aweście {Świętych pismach religii Zaratustry} wierzenia wywodzą się z głębokiej starożytności, mitów znacznie starszych niż irańska samodzielność i samoświadomość jako odrębnej społeczności, pamiętających jeszcze czasy wspólnoty indo-irańskiej. Najstarsze zapiski kultu Mądrego Pana {Ahura - mądry, Mazda - Pan} sięgają dwa i pół tysiąca lat wstecz, są dziełem tych, "co dzięki niemu zdobyli powodzenie: Władców z dynastii Achemenidów". W rzeczywistości doktryna religijna proroka Zaratustry {7 w.p.n.e} była nie tyle nową religią, ile raczej reformą dokonaną w obrębie dawniejszych form kultu Ormuzda {Mazdaizmu}, a także "kompromisem pomiędzy ideologiami i naukami", które Zaratustrianizm zdołał z czasem pokonać i częściowo wchłonąć. Najważniejsze z nich to Zurwanizm i Manicheizm. Początki wszechświata w mitach zoroastryjskich nie są jednolite, ale różne, zależnie od doktryn i prądów myślowych, pod wpływem jakich dany mit wzrastał. Jedna z wersji tego mitu, która kształtowała się w obrębie myśli Zurwanistycznej, przedstawia genezę następująco:

~Na początku był Zurwan, nieskończony czas. Nie było księżyca i słońca, mierzących miesiące, dni i lata, nie było nieba i ziemi, nie było niczego. Był tylko Zurwan. Lecz zapragnął Zurwan mieć potomka. "Odprawiał więc modły i składał ofiary, aż począł go. A myśl jego malowała obraz jeszcze nienarodzonego, nadając mu wszystko światło, wszystek majestat, jaki możliwy jest do wyobrażenia i piękno i dobro tak wielkie, iż trudno to pojąć człowiekowi. Ale cechą myśli jest to, że gdy biegnie w jednym kierunku, to równocześnie pojawia się nawet bez woli i świadomości jej przeciwieństwo - myślał też więc o cechach przeciwstawnych tamtym, niechcianych, a więc o mroku, brzydocie i o złu, a obok wiary w jasną istotę nienarodzonego powstało towarzyszące jej jak cień zwątpienie. Obok miłości pojawiły się uczucia idące zawsze w ślad za nią - niechęć i zawiść. Choć były to tylko cienie myśli i cienie uczuć, wystarczyły, by począł drugiego syna, będącego przeciwieństwem pierwszego syna, w którego naturze pojawiły się wszystkie te cechy, których u pierwszego nie chciał widzieć i dlatego właśnie, że o nich pomyślał, zgromadził je w drugiej poczętej istocie. Ten drugi syn był zły i ciemny, wrogi pierwszemu agresywny i pełen nienawiści. Zurwan nie wiedział, że dwóch synów nosi w łonie, bo będąc jednością wszystko obejmującą, nie znał natury podziału, która sprawia, że oddzielając coś od czegoś otrzymujemy dwie rzeczy, a nie jedną. Nie wiedział, a więc obiecał swojemu pierworodnemu panowanie nad światem. Ale stało się, że pierwszy, który wyłonił się z Zurwana i oddzielił od niego, nie był owym jasnym, upragnionym synem, lecz był ciemny i brzydki, napełniony złością płód zwątpienia. Pierwszym był mroczny, kudłaty, smrodliwy i zionący nienawiścią Aryman, drugim Przemądry Pan Ormuzd".

Tak wygląda jedna z wersji mitu o początku wszechrzeczy. Inna kształtująca się pod wpływem perskiego manicheizmu powiada, że na początku istniały Dobro i Zło, Światłość i Ciemność będące dwoma duchami pierwotnymi, które nie miały ze sobą najpierw żadnej styczności. Są to jednak mity będące podstawą oficjalnej religii państwowej dawnej Persji - Zaratustrianizmu będącej kultem wyidealizowanego Dobrego Pana, którego głównymi cechami jest nieskończona mądrość, dobro i czystość ubóstwiana przez dawnych kapłanów Zoroastriańskich {Magów} pod postacią ognia. Ta stara religia Persji jest przedstawicielem tego, co zachodnia tradycja hermetycznego okultyzmu nazywa Ścieżką Prawej Ręki - gdzie wyznawca, posłuszny oficjalnemu prawu moralnemu - którego twórcą i gwarantem jest sam "Mądry Pan" oraz społecznemu, które reguluje współżycie całej społeczności, stara się poprzez wypełnianie najróżniejszych zakazów i nakazów zasłużyć na przychylność Bóstwa {zbawienie}. Bóg ten znajduje się "gdzieś na zewnątrz {na wysokościach}" w abstrakcyjnym niebie i można złączyć się z nim po śmierci. Wypada wspomnieć, że podobnie jak w innych kręgach kulturowych, mity obrazują nie tylko treść gnozy {objawienia}, a także przemian społecznych czasów, w jakich powstawały. Mazdaistyczna, a później Zaratustriańska dualistyczna koncepcja wiecznej walki sił światła i ciemności jest symbolicznym opisem ciężkiego porodu stabilnej państwowości perskiej. Przechodzenia z nomadyczno-koczowniczej {uważanej za Arymaniczną} dzikiej formy organizacji plemiennej w stabilne życie rolnicze - z której powstały pierwsze rodowe linie władców budujących siłę późniejszego imperium perskiego. Dualistyczna mitologia Irańska wpłynęła także na wiele doktryn religijnych, budując późniejszy obraz świata - wypada tu wspomnieć gnostycyzm {w szczególności perski manicheizm i mandaizm jak i współczesne formy neognostycyzmu-Antropozofię}, rdzeń mitologii słowiańskiej czy dualizm doktryny chrześcijańskiej. Jednak niewielu badaczy ezoterycznej tradycji zdaje sobie sprawę, że poza świetlistą religią Ahura Mazdy na obrzeżach dawnego imperium perskiego istniał inny kult, antynomijna forma okultnej rebelii - Yatuk Dinoih - Religia Arymana.


2. Akht i Matigan-I Yosht-I Fryan

Najstarsze znane nam wzmianki na temat Yatuk Dinoih {co w języku staro-perskim znaczy: czarostwo lub czarnoksięstwo}, czerpiemy z opowieści z okresu średnioperskiego tzw. pehlewi {co tradycyjna etymologia tłumaczy jako "bohaterski"}, przypadającego na lata 330 p.n.e. - 326 n.e., który to jest czasem drugiego imperium Perskiego rządzonego przez władców z dynastii Sasanidów. Opowieść ta znana jest pod nazwą Matigan-I Yosht-I Fryan. Traktuje ona o tym, jak "zły" czarownik Akht chodząc od miasta do miasta, wyzywał świętych mężów {mędrców}, aby odpowiedzieli mu na zagadki, które im zadawał. Jeśli odpowiedzieli na nie, Akht pozwalał i...