Sandemo Margit - Opowieści 34 - W śnieżnej pułapce.pdf

(503 KB) Pobierz
MARGIT SANDEMO
MARGIT SANDEMO
W ŚNIEŻNEJ PUŁAPCE
1
ROZDZIAŁ I
Stojący z dala od wszelkich innych zabudowań dom sprawiał wrażenie samotnego i
porzuconego.
Większość domów żyje własnym życiem, ma coś do opowiedzenia, może w nich
panować jakiś nastrój. Ale nie w tym. To był martwy dom, bez atmosfery, bez uczuć, bez
potrzeby ludzkiej obecności. Nie wiedział nawet, że jest pogrążony w oczekiwaniu. Nie
przypuszczał, że właśnie w jego ścianach dokonają się wielkie przemiany w życiu
ośmiorga ludzi. Drogi życiowe części z nich miały tutaj ulec zmianie - na lepsze lub na
gorsze. Dla kilkorga oznaczał nieszczęście.
To go jednak absolutnie nie martwiło. Nic a nic.
Właśnie ta całkowita obojętność, ten brak jakiegokolwiek nastroju dość paradoksalnie
przydawał domowi atmosfery zła.
Oczy doradcy wyrażały niezachwianą wolę. Ton głosu nie dopuszczał sprzeciwu.
- Dzwonił do mnie brat. Jak wiesz, mój nieuleczalnie chory ojciec mieszka od kilku
miesięcy w Vindeid. Kochany braciszek grozi, że wyśle do niego list z opisem transakcji,
którą przeprowadziliśmy ty i ja. Znaczy to, że ojciec mnie wydziedziczy, bo czegoś
takiego nigdy mi nie wybaczy. Musisz tam natychmiast pojechać i dopilnować, żeby list
nie dotarł do adresata.
- Ja? A jak to zrobić?
- Jeśli sprawa wyjdzie na jaw, znajdziesz się w takich samych tarapatach jak ja. Mój brat
chce przekazać ten list przez przyjaciela, aby mieć pewność, że nie zginie gdzieś w
drodze. Jak wiesz, on mnie nienawidzi. Nie mogę tego załatwić osobiście, bo jego
przyjaciel może wiedzieć, jak wyglądam. Dlatego to ty musisz pojechać i nie pozwolić,
żeby list dotarł do rąk mojego ojca. Za nic w świecie!
- Nawet gdybym musiał się uciec do drastycznych środków?
- To już twoja sprawa, ja umywam ręce.
- Nie będzie łatwo przechwycić ten list!
- Łatwiej niż myślisz. Jest kilka punktów zaczepienia. Znam, na przykład, nazwisko tego
przyjaciela. Wiem też, kiedy i czym zamierza podróżować.
2
Rikard Mohr z komendy miejskiej policji w Oslo postawił kołnierz swojej skórzanej kurtki
zaraz po wyjściu z kawiarni w nie znanym mu miasteczku o nazwie Boren. Z bezsilną
złością popatrzył na lodowaty deszcz siąpiący na domy i ulice.
Deszcz ze śniegiem nie był jednak w stanie go powstrzymać. Cały dzień spędził w
samochodzie, żeby tutaj dotrzeć. Musiał jeszcze tylko przejechać przez pasmo górskie, a
potem już będzie na miejscu.
Kto się mógł spodziewać takiego zimna w październiku? W każdym razie nie taki
mieszczuch jak on. Wyruszył na północ, nie zastanawiając się nad pogodą. Oprócz
skórzanej kurtki nie miał na sobie nic ciepłego. Nie zmienił też opon na zimowe. Kiedy
tylko zobaczył w gazecie ogłoszenie, wsiadł do samochodu i ruszył w drogę. Taka
haniebna zdrada...
Jego związek z Marit trwał od roku. Sądził, że był to niezobowiązujący romans. Ona,
młoda i atrakcyjna nauczycielka, pracowała niedaleko stąd, w Vindeid. Kiedy
przyjeżdżała do stolicy, zatrzymywała się u niego, i odwrotnie. Zawsze podkreślał, że nie
wierzy w małżeństwo, nigdy jej niczego nie obiecywał. Wydawało się, że się z nim
zgadza.
A teraz się dowiaduje, że wychodzi za mąż. I to za innego. Tak nagle i bez jakichkolwiek
skrupułów. Po prostu zamieszcza ogłoszenie w gazecie. Gdyby jeszcze chodziło o kogoś
z miejscowości, w której mieszka, byłoby może Rikardowi łatwiej zrozumieć, że
doskwierała jej samotność i dlatego postąpiła tak pochopnie. Ale nic podobnego, chłopak
był z Oslo, tak jak on.
Natychmiast musi z nią porozmawiać! Jeśli zależy jej na małżeństwie, mogą się pobrać,
chociaż sama myśl o tym budziła w nim sprzeciw. Dziwił się przemianie, jaka się w nim
dokonała - zainteresowanie osobą Marit zmieniło się teraz w naprawdę silne uczucie.
Rikardowi przemknęło co prawda przez głowę, że nie powinien pod wpływem impulsu
podejmować tak ważnej decyzji, ale zaraz odpędził tę myśl. Bzdury! Marit to wspaniała
dziewczyna, zasługująca na miłość. Oczywiście poczuł zazdrość, cierpiała też jego
ambicja. Nie można się chyba było spodziewać niczego innego?
Wiatr targał jego czarne włosy, a stalowoszare oczy zwęziły się w padającym deszczu.
Dzięki ciemnym rzęsom oczy sprawiały wrażenie błyszczących.
Poboczem drogi, ku zaparkowanemu samochodowi Rikarda, podążał mężczyzna ubrany
w jaskrawopomarańczową kamizelkę. Spostrzegłszy kierunek jazdy samochodu,
przystanął z pewnym wahaniem.
- Zamierza pan przejechać na drugą stronę góry?
3
- Owszem - potwierdził krótko Rikard.
- Ma pan zimowe opony? Nie? Nie radziłbym więc tej trasy. Cały dzień pada, a to może
oznaczać śnieg w górach. Nie jestem tego pewien, ale z Kvitefjell nigdy nic nie wiadomo.
O tej porze roku panuje na tej drodze spory ruch. Przy letnich oponach jazda
samochodem jest absolutnie wykluczona!
Rikard zaklął pod nosem, nie zamierzał jednak rezygnować!
- Ale ja muszę się dostać na drugą stronę.
- Niech pan pogada z Ivarem, widzę jego autobus po drugiej stronie rynku. Na pewno ma
zamiar wrócić do domu, do Vindeid, przed nadejściem zimy.
Rikard natychmiast przeszedł przez rynek. Stał tam niewielki, najwyraźniej prywatny,
miejscowy autobus, mniej więcej w połowie wypełniony pasażerami. A więc nie tylko ja
odczuwam lęk przed długą podróżą do Vindeid okrężną drogą, promami i innymi
środkami lokomocji, pomyślał.
Właściciel pojazdu, krzepki, zwalisty mężczyzna około pięćdziesiątki, z jasnym zarostem
i posiwiałymi brwiami, zapewnił Rikarda, że naturalnie uda mu się przejechać na drugą
stronę. Śnieg? Nie należy się go obawiać tak wcześnie. Jeśli nawet się pojawi, to
najwyżej kilka płatków!
Po staranniejszym zaparkowaniu samochodu Rikard wsiadł do wysłużonego pojazdu i
zajął miejsce prawie na samym końcu.
Musi się przedostać przez góry! Chciał przemówić Marit do rozsądku. Jadąc
samochodem na północ, rozmyślał nad tym, jak sobie ułożą przyszłość. Na pewno jakoś
im się to uda, nawet jeśli Marit nie zechce zrezygnować ze swojego obecnego miejsca
pracy, a on ze swojego w Oslo. Marit to pierwsza dziewczyna, z którą chodził dłużej niż
miesiąc. (Może dlatego, że tak rzadko się spotykali? Nie, nie powinien myśleć w ten
sposób!) Przecież nie mogła zakochać się w tym facecie! Minęło dopiero pięć, no, może
sześć tygodni od jej ostatniej wizyty u Rikarda w Oslo.
Te odwiedziny utkwiły mu w pamięci. Nie bardzo się udały. Prawie cały czas miał służbę i
chwilami atmosfera stawała się dość napięta. Zabrakło im tematów do rozmowy. Ale to
wszystko jego wina. Biedna Marit, czuła się taka osamotniona, że musiała się rzucić w
ramiona innego! A może to z jej strony tylko dziecinna zagrywka? Po prostu chciała
zemścić się za jego chłód, zamieszczając w gazecie takie ogłoszenie!
Znowu zawrzała w nim wściekłość.
Kiedy w końcu ruszą?
4
Ivar ładował jakieś bagaże, towarzyszył mu pewny siebie i nieprzyzwoicie wprost
przystojny młodzieniec.
Deszcz za oknem był jak gruba kurtyna, całkiem przesłaniał widok. Rikard postanowił się
przyjrzeć pozostałym pasażerom.
Z przodu siedziało parę starszych kobiet i kilku rolników. Najwyraźniej mieszkali gdzieś
na wzgórzach otaczających górę Kvitefjell i zamiast czekać na regularne połączenie,
skorzystali z okazji, aby wcześniej dotrzeć do domu. Jedna z kobiet powiedziała: „Ivar
chce dziś wrócić do matki, do Vindeid. Wygląda na to, że czeka go trudna droga!” Inna
odrzekła: „Nie ma obawy, on da sobie radę w każdą pogodę!”.
Dobrze, że jej słowa dodawały otuchy, bo autobus nie imponował wyglądem!
Obok Rikarda, po drugiej stronie przejścia, siedziała niezwykle elegancka dama.
Wyglądała na bogatą turystkę, która przyjechała tu poza sezonem. Trudno było określić
jej wiek. Raczej po czterdziestce niż przed, uznał. Nerwowo paliła papierosa, miała
niespokojne ruchy i nieustannie wyglądała przez okno w oczekiwaniu na odjazd
autobusu.
Przed nim siedziała niedobrana para. Mężczyzna był ciemnowłosy i nalany, trochę otyły,
na byczym karku zaczynały mu się tworzyć fałdy. Nazbyt wystrojona kobieta
zachowywała się w sposób zdradzający ciągłe napięcie, jak gdyby w każdej chwili
spodziewała się reprymendy. Teraz Rikard widział ich przeważnie z tyłu, ale przypatrzył
im się wchodząc. Ona miała pełne kształty, w nim, pomimo zewnętrznej ogłady, dało się
dostrzec coś grubiańskiego i odpychającego. Miejsce na ukos przed Rikardem
zajmowała dziewczyna, ubrana w białą futrzaną, czapkę i białą pikowaną kurtkę. Za nim
też ktoś siedział, ale nie był na tyle zainteresowany, żeby się obejrzeć.
Kiedy dziewczyna nieznacznie odwróciła głowę, Rikard wzdrygnął się gwałtownie. Przez
głowę przemknęły mu wspomnienia.
Jennifer?
Nie! Ze wszystkich ludzi na całym świecie... Nie, tylko nie ona. Jennifer to ostatnia
osoba, którą chciał spotkać teraz, kiedy jego umysł mąciły smutek i zazdrość, a on starał
się zachować trzeźwość myślenia. Ta dziewczyna oznaczała kłopoty, żeby nie
powiedzieć nieszczęście!
Przekręciła głowę jeszcze bardziej, tak że widział ją z profilu. Nie ulegało wątpliwości, to
ona! Nikt inny nie mógł mieć równie anielskiego wyglądu. Półdługie jasne kręcone włosy
wystawały spod czapki. Duże, patrzące z dziecięcą ciekawością niebieskie oczy...
5

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin